katarraktisvillage

Μεταφορική "ΟΠΟΥΘΕΛΩΤΑΠΑΩ", λέγετε παρακαλώ..

Το παρακάτω περιστατικό εκμυστηρεύτηκε ένας φίλος, που αποφάσισε να συζήσει μαζί με την κοπέλα του, από την μια έρωτας μεγάλος από την άλλη να μην πληρώνουν και 2 ενοίκια ξεχωριστά  


Αφού πρώτα βρήκαν το σπίτι που θα μείνουν η επόμενη κίνηση ήταν η μεταφορά των πραγμάτων από τα δυο σπίτια στο ένα και μοναδικό καλύβη τους.

Χαριτολογώντας λέει ...Να μετακομίσω ήθελα. 

Πάμε να δούμε το σκηνικό που έζησε 

- Μεταφορική "ΟΠΟΥΘΕΛΩΤΑΠΑΩ" , λέγετε παρακαλώ..

- Ναι, γεια σας!! Πρόκειται να μετακομίσω σε μια βδομάδα και ήθελα να ρωτ..

- Που μένετε και που θέλετε να πάτε; 

- Καταρχάς πρόκειται να μεταφέρουμε πράγματα στη νέα διεύθυνση από δύο σπίτια. 

- Δεν καταλαβαίνω...

- Θέλω να αδειάσουμε δύο σπίτια για να τα μεταφέρουμε σ' ένα τρίτο..

- Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω..

- Θα πρέπει να μεταφέρετε στην νέα διεύθυνση που θα σας δώσω έπιπλα από δύο διαφορετικά σπίτια. Αυτά που αφήνουμε. 

- Πόσοι είστε; 

- Μισό λεπτό. Να τα πάρουμε απ' την αρχή.. Εγώ έχω μια σχέση και μένω στα Πατήσια. Η κοπέλα μένει στον Ταύρο. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί επειδή τελικά με τύλιξε και με έβαλε στο βρακί της. 

- Ω, τώρα κατάλαβα. Και που θα τα πάμε; 

- Πάλι στον Ταύρο αλλά σ άλλη διεύθυνση. 

- Άρα παίρνω τα πράγματα από Πατήσια και τα πάω Ταύρο. 

- Ναι, αλλά πρώτα θα περάσετε κι από το ήδη υπάρχων σπίτι στον Ταύρο για να το αδειάσουμε κι εκείνο και να τα πάμε όλα μαζί στη νέα διεύθυνση!! 

- Φεύγετε από τον Ταύρο για να πάτε στον Ταύρο;; 

- Σπίτι αλλάζω κύριε, όχι Δήμο. 

- Και τα Πατήσια που κολλάνε; 

- Βρε άνθρωπε μου, ΕΓΩ ΜΕΝΩ ΠΑΤΉΣΙΑ. Έχω σπίτι εγώ εδώ.. το πληρώνω μεροδουλι μεροφαι. Έχω τα πράγματα μου εδώ μέσα.. Πρέπει πρίν παραδώσω το σπίτι να το αδειάσω. 

- Μισό λεπτό. Εσείς μένετε Πατήσια. Σωστά; 

- Σωστά! 

- Στον Ταύρο πόσα σπίτια έχετε; 

- Στον Ταύρο μένει η κοπέλα μου. Το ξενοικιάζει κι εκείνη το σπίτι της και πάμε σ' ένα άλλο.. ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ. ΝΑ ΧΩΡΆΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. 

- Πάλι στον Ταύρο όμως, έτσι;; 

- Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος εκεί κοντά να του μιλήσω μια στιγμή; 

- Γιατί; Δώσε μου τις διευθύνσεις να τις σημειώσω..

- Λοιπόν, πρώτα θα περάσετε από τα Πατήσια στην διεύθυνση τάδε, φορτώνετε και αμέσως μετά πηγαίνετε στην οδό τάδε στον Ταύρο να φορτώσετε κι από κει κι έπειτα πάμε στην διεύθυνση τάδε στον Ταύρο να ξεφορτώσουμε!! 

- Πολύ ωραία, κατάλαβα.  Δώστε μου το ονοματεπώνυμο σας..

- Συμεωνίδης Σοφοκλής.

- Στα κουδούνια πρέπει να γράφει το όνομα σας..

- Γιατί κούριερ είστε; Στο δικό μου σπίτι το γραφει. Στης κοπέλας μου γράφει το δικό της. Στο νέο σπίτι το κουδούνι του δικού μας διαμερίσματος γράφει Αναγνώστου. 

- Αναγνώστου σας λένε ή Συμεωνίδη; 

- Άντε πάλι.  Εμένα με λένε Συμεωνίδη. Το γράφει και στο κουδούνι στα Πατήσια. Στο σπίτι της κοπέλας γράφει Τερεζάκη. Στο νέο σπίτι γράφει Αναγνώστου. Δεν το έχουμε αλλάξει. Γράψτε το κινητό μου. Δεν χρειάζεται το κουδούνι. Εγώ έτσι κι αλλιώς εκεί θα είμαι..θα σας περιμένω. 

- Να περάσουμε τώρα στις λεπτομέρειες.. Για τι πράγματα μιλάμε; 

- Ηλεκτρικές συσκευές, κρεβάτια, καναπέδες..

- Εργατικά θα χρειαστείτε; 

- Μόνο για τα Πατήσια. Στον Ταύρο έχω δικούς μου ανθρώπους να βοηθήσουν να τα ανεβάσουμε. 

- Θα αμπαλαρετε εσείς τις συσκευές; 

- Το έχω κάνει ήδη. 

- Να ορίσουμε μέρα; 

- Ναι, εγώ δυστυχώς την άλλη εβδομάδα είμαι φουλ πρωινός στη δουλειά με καμία πιθανότητα να αλλάξω το πρόγραμμα. Έχω ρεπό την Κυριακή. Γίνονται μεταφορές την Κυριακή; 

- Φυσικά. Θα σας καλέσουμε πάλι σε δύο μέρες να φιξαρουμε την ώρα. 

- Έγινε. Ευχαριστώ πολύ.. Γεια σας. 

- Γεια σας κύριε Αναγνώστου. 

- ΔΕΝ ΜΕ ΛΈΝΕ ΑΝΑΓΝΏΣΤΟΥ. 

- Ε και πως σε λένε; 

- Αγάπη πες με όπως και να λέγομαι. Άστο γάμησε το. Δεν θα μετακομίσω. Θα χωρίσω. ΚΑΙΝΑΠΑΝΑΓΑΜΗΘΕΙ. 


 Δεν ήθελε ρε παιδί μου ο άνθρωπος. ΔΕΝ ΉΘΕΛΕ. 


Υ.Γ Τελικά την έκανα την μετακόμιση με άλλη εταιρία. Μη σας φάει και η έγνοια μου.

Share:

Η συγκλονιστική περιγραφή της δασκάλα για την ώρα του σεισμού

 Η συγκλονιστική περιγραφή από τη δασκάλα για την ώρα του σεισμού

Είπα να κλείσω τη διδασκαλική μου πορεία στο χωριό του παππού και της γιαγιάς μου ,στο λατρεμένο χωριό του πατέρα μου. Είπα να διδάξω στις ίδιες αίθουσες που δίδαξαν οι γονείς μου, να ολοκληρώσω το έργο που ξεκίνησαν .Έμοιαζε με όνειρο!
Τέλη Σεπτεμβρίου πήρα με απόσπαση θέση στο σχολείο του χωριού μου…Τάξη:Πέμπτη …Όλα έμοιαζαν τέλεια…Εξαιρετικο ,ζεστό καλωσόρισμα από διευθυντή και συναδέλφους.
Χαρά, γαλήνη, ευτυχία.
3 Μαρτίου 2021…Μάθημα :Ιστορία…
Ώρα 12:05…Πετάχτηκε κάποιος μαθητής μου ” Κύρια έχει μια βδομάδα τώρα που κάνει μικρούς σεισμούς” “Τι λέτε παιδιά να κάνουμε μια άσκηση σεισμού τώρα;” τα ρώτησα κι εκείνα απάντησαν καταφατικά.
12:15…Αφού κάναμε την άσκηση , συνεχίσαμε το μάθημα…
12:16…Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ …Η άσκηση έγινε γεγονός!!!!Η δόνηση τρομακτικη!!!Τα παιδάκια μου ,μπήκαν κάτω απ’ τα θρανία.
Με τα χεράκια τους έπιαναν γερά τα πόδια των θρανιωντους γιατί η ένταση ήταν τρομερη και τραβούσε τα θρανία μακριά τους.
Οι τοίχοι άρχισαν να τρίζουν, σκόνη παντού ,δε βλέπαμε τίποτα!!!! Ουρλιαχτά, κλάματα ,πανικός…”Κυρία κυρία τι γίνεται; Βοήθεια….”Μέσα στη σκόνη, στο απόλυτο χάος ,προσπαθούσα να τα πλησιάσω να δω αν είναι όλα καλά…
Κι ανοίγει η οροφή…Πέτρες, χώματα, κόντρα πλακέ, πεφταν με δύναμη στα θρανία και έσπαζαν πάνω τους…
Παραπατωντας, έπιανα όπου μπορούσα και πήγαινα από το ένα θρανίο στο αλλο…ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ…”Κουράγιο ,παιδιά, θα τελειώσει, λίγο υπομονή.
Μιλήστε μου, είστε καλά;” Φωνουλες ακουγόταν…πότε θα τελειώσει ρωτούσαν.
ΤΟΤΕ άρχισα να σκέφτομαι τους δικούς μου…δε θα τους ξαναδώ….είναι το τέλος.
Ένα λεπτό…μόνο ένα λεπτό χρειάστηκε και τα διέλυσε όλα…Σταμάτησε για λίγο …”Τώρα,Όλγα ,είπα” Τους φωνάζω να πιάνονται γερά από ότι βρουν και με προσοχή να κατέβουν κάτω…
Πατάμε πάνω σε πέτρες,κόντρα πλακέ, χώματα , η σκόνη μέσα στο στόμα,στη μύτη στα μάτια.
Κατεβαίνουμε τα σκαλιά…Στην αγκαλιά μου έχω τον Γρηγοράκη και το Μαράκι!!!.
“Λίγο ακόμα Παναγία μου, λίγο ακόμα”………..ΕΞΩ…..ΓΟΝΕΙΣ…ΚΛΑΜΑΤΑ…ΑΓΚΑΛΙΕΣ…Τα παιδιά ψάχνουν τους γονείς…κι εκείνοι τα παιδιά τους.
Η γη αρχίζει και πάλι να τρέμει …ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ…!!!!!
3 Μαρτίου 2021…Το σχολείο μένει έρημο…μόνο του…χωρίς την ψυχή του…Μας αποχαιρετά…
Κάπου το “βλέπω” να χαμογελά…σαν να μου λέει “Τα καταφέραμε!!!!”.Η Παναγία μας έχει όλους αγκαλιά.
Έκανε το θαύμα της!!!!!ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ!!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!
Τίποτα πια δε θα ναι το ίδιο….
Όμως και πάλι θα τα καταφέρουμε!!!!!!!!!!
Όλγα Παπακώστα


Share:

One thought on “ΜΑΣΤΙΧΟΔΕΝΤΡΑ ΧΙΟΥ”

Με τα μάτια της μικρής Μαρκέλας απο το 6ο ΔΣ Πατρων της Εης τάξης.

Το φυτό της μαστίχας, ο σχίνος, (επιστημονικά Pistacia lentiscus) είναι αειθαλής πυκνόφυλλος θάμνος, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια της τερεβίνθου (Terebinthus lentisca Chia). Mπορεί να φτάσει και το ύψος των τριών μέτρων.
 Έχει απλωμένα κλαδιά και ανοιχτό ή σκούρο σταχτί κορμό, ανάλογα με την ηλικία του. Η επιφάνεια του κορμού του έχει ακανόνιστες πλάκες, σαν ρυτίδες, όπως το πεύκο. 
Ευδοκιμεί στο νησί της Χίου και μόνο στα νότια χωριά της, τα λεγόμενα Μαστιχοχώρια, ευδοκιμεί και καλλιεργείται μία ιδιαίτερη ποικιλία σχίνου, ο μαστιχοφόρος σχίνος (Pistacia lentiscus var. Chia), από τον οποίο εξάγεται η φυσική ρητίνη ή μαστίχα, το σπουδαιότερο προϊόν του νησιού, το οποίο στηρίζει και την τοπική οικονομία.

 Το όνομα προέρχεται από την λέξη masticare (μασώ). Πολλές φορές έχουν γίνει προσπάθειες να παραχθεί μαστίχα από το φυτό αυτό σε άλλα μέρη του πλανήτη, αλλά το μόνο εκτός Χίου μέρος που καλλιεργεί επιτυχώς μαστίχα (Αν και σε μικρές ποσότητες), είναι η χερσόνησος του Τσεσμέ. 
 Κατά την παράδοση της Χίου, οι σκίνοι άρχισαν να δακρύζουν όταν μαρτύρησε ο Άγιος Ισίδωρος από τους Ρωμαίους, περί το 250 μ.Χ.. Οι Ρωμαίοι κυνήγησαν τον Άγιο Ισίδωρο επειδή ήταν Χριστιανός. Ο Άγιος για να ξεφύγει, τράπηκε σε φυγή κοντά στα Μεστά. 

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας άσπρος ίππος με τον οποίο έφτασε ως τα Νότια χωριά της Χίου επειδή δεν άντεχε άλλο αφού είχε τραυματιστεί σοβαρά. Τότε έκατσε κάτω από ένα σκίνο. Ο σκίνος τον λυπήθηκε για τα βασανιστήρια του και δάκρυσε. Τα δάκρυα του ευωδίασαν και τότε δημιουργήθηκε το δάκρυ του Αγίου Ισιδώρου που μέχρι σήμερα το ονομάζουμε μαστίχα.

Για να επιτευχθεί η παραπάνω διαδικασία απαιτούνται και τα απαραίτητα εργαλεία. Συγκεκριμένα για το καθάρισμα της βάσης των σκίνων, δηλ. των τραπεζιών , χρησιμοποιούνται μυστριά, τσάπες και αξίνες. Για το κέντημα απαιτούνται τα παραδοσιακά εργαλεία κεντητήρι, τραβηχτήρι και σφυράκι. Για το μάζεμα είναι απαραίτητα τα τιμητήρια και τα πανέρια. Τέλος για το καθάρισμα της μαστίχας πρέπει να υπάρχουν ιδανικά μυτερά μαχαιράκια, σινιά (μεγάλα χάλκινα ταψιά) και ένα κόσκινο.

Στην Ανάρτηση της έχει και βίντεο από καθάρισμα μαστίχας του κ Αναγνωστου και το chiosfotos.gr

6Ο ΔΣ ΠΑΤΡΏΝ – ΤΠΕ – Ε2′ ΤΆΞΗ

ΚΑΝΙΣΤΡΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ

Το διάβασα στο blogs.e-me.edu.gr 
Ψηφιακή Εκπαιδευτική Πλατφόρμα e-me
για μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικούς.
Share:

Ο Δρόμος των Δακρύων >< το Νησί μου

Ήταν μια φορά ένα νησί όπου κατοικούσαν όλα τα συναισθήματα και όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες που υπάρχουν. Εκεί ζούσαν μαζί ο Φόβος, το Μίσος, η Σοφία, η Αγάπη και η Αγωνία. Όλοι ήταν εκεί.
 

Μια μέρα, καλεί η Γνώση τους κατοίκους του νησιού και τους λέει:
«Έχω να σας ανακοινώσω μια άσχημη είδηση, το νησί βυθίζεται».
Τα συναισθήματα που κατοικούν στο νησί δεν μπορούν να πιστέψουν στ? αυτιά τους:
«Όχι, δεν γίνεται! Εμείς εδώ ζούμε όλη μας τη ζωή!»
Η Γνώση επαναλαμβάνει:
«Το νησί βυθίζεται».
«Μα δεν είναι δυνατόν! Μπορεί να κάνεις λάθος!».
«Εγώ δεν κάνω ποτέ λάθος» τους ξεκαθαρίζει η Γνώση.
«Αν σας λέω ότι βυθίζεται, είναι γιατί πράγματι βυθίζεται».
«Και τώρα, τι θα κάνουμε;» ρωτούν τα συναισθήματα.
Οπότε, απαντάει η Γνώση.
«Λοιπόν, κάντε ό,τι θέλετε, εγώ πάντως σας προτείνω να βρείτε έναν τρόπο να φύγετε από το νησί… Φτιάξτε ένα καράβι, μια βάρκα, μια σχεδία, ή ό,τι άλλο μπορείτε και φύγετε, γιατί αυτός που θα μείνει στον νησί, θα χαθεί μαζί του».
«Δεν μπορείς να μας βοηθήσεις;» ρωτούν όλοι μαζί, γιατί έχουν εμπιστοσύνη στην ικανότητά της.
«Όχι» λέει η Γνώση. «Η Πρόνοια κι εγώ φτιάξαμε ένα αεροπλάνο, και μόλις τελειώσω αυτά που έχω να σας πω, θα πετάξουμε στο πιο κοντινό νησί».
Τα συναισθήματα, αναστατωμένα, της λένε:
«Ε, όχι! Όχι! Κι εμείς τι θα γίνουμε;»
Μόλις τελειώνει η Γνώση, ανεβαίνει στο αεροπλάνο με τη φίλη της, κι έχοντας λαθρεπιβάτη το Φόβο – που δεν ήταν χαζός και κρύφτηκε στο αεροπλάνο -, φεύγουν από το νησί.
 
Τα συναισθήματα αρχίζουν να κατασκευάζουν άλλο βάρκα, άλλο καράβι, άλλο καΐκι… όλα… εκτός από την Αγάπη.
Γιατί η Αγάπη είναι τόσο συνδεδεμένη με κάθε πράγμα που βρίσκεται πάνω στο νησί, που λέει:
«Μα πως ν? αφήσω το νησί… μετά από όσα έζησα εδώ… Πως ν? αφήσω, ας πούμε, αυτό το δεντράκι; Αααχ… μας ενώνουν τόσα πράγματα…».
 
Κι ενώ ο καθένας κοιτάζει να βρει έναν τρόπο για να φύγει, η Αγάπη ανεβαίνει σε κάθε δέντρο, μυρίζει κάθε τριαντάφυλλο, πάει μέχρι  την παραλία και ξαπλώνει στην αμμουδιά όπως έκανε παλιά, χαϊδεύει κάθε πετραδάκι… προτιμά να σκέφτεται με την αφέλεια που διακρίνει την Αγάπη:
«Μπορεί να βυθιστεί λιγάκι και μετά…»
Το νησί όμως …το νησί βυθίζεται όλο και περισσότερο.
Η Αγάπη, βέβαια, δεν μπορεί να σκεφτεί την κατασκευή μέσου διαφυγής, γιατί είναι τόσο στενοχωρημένη που άλλο δεν κάνει από το να κλαίει και να θρηνεί γι? αυτά που θα χάσει.
Και ξαναχαϊδεύει τα βοτσαλάκια, ξανακυλιέται στην άμμο και βρέχει στο νερό τα ποδαράκια της.
«Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί…» λέει στο νησί με παράπονο.
Μα το νησί βυθίζεται ακόμα πιο πολύ…
Μέχρι που, στο τέλος, δε μένει από το νησί παρά ένα τόσο δα βραχάκι. Το υπόλοιπο, το έχει καλύψει το νερό.
Την τελευταία στιγμή, η Αγάπη συνειδητοποιεί ότι το νησί βυθίζεται στ? αλήθεια, και αντιλαμβάνεται πως αν δεν τα καταφέρει να φύγει, η αγάπη θα εξαφανιστεί για πάντα από προσώπου Γης. Έτσι, τσαλαβουτάει στα νερά και κατευθύνεται προς τον όρμο, που είναι το ψηλότερο σημείο στο νησί. Πάει με την ελπίδα να δει από εκεί κάποιον από τους συντρόφους της και να τον παρακαλέσει να την πάρει μαζί του.
 
Κοιτάζει στη θάλασσα και βλέπει να έρχεται το σκάφος του Πλούτου. Του κάνει σινιάλο, και ο Πλούτος πλησιάζει λίγο στον όρμο.
«Πλούτε, εσύ έχεις τόσο μεγάλο σκάφος, θα με πας ως το γειτονικό νησί;»
Ο Πλούτος, όμως, της απαντάει:
«Είμαι τόσο φορτωμένος με λεφτά, κοσμήματα και πολύτιμες πέτρες, που δεν έχω χώρο για σένα. Λυπάμαι…» και συνεχίζει το δρόμο του χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Μένει η Αγάπη να ψάχνει, και βλέπει να έρχεται η Ματαιοδοξία σ? ένα πολύ φανταχτερό σκάφος, γεμάτο στολίδια, περούκες, μάρμαρα και λουλούδια όλων των χρωμάτων. Η Αγάπη τεντώνεται λιγάκι και φωνάζει:
«Ματαιοδοξία… Ματαιοδοξία… Πάρε με μαζί σου».
Η Ματαιοδοξία κοιτάζει την Αγάπη και της λέει:
«Ευχαρίστως θα σε έπαιρνα αλλά… έχεις μια όψη… Είσαι τόσο άχαρη, βρώμικη κι ατημέλητη… Με συγχωρείς, δεν γίνεται… Θα μου ασχήμαινες το σκάφος!» και φεύγει.
Κι ενώ σκέφτεται πως δεν πρόκεται να περάσει κανένας άλλος πια, βλέπει να πλησιάζει ένα σκάφος πολύ μικρό, το τελευταίο, το σκάφος της Θλίψης.
«Θλίψη, αδελφή μου» της λέει, «εσύ που με ξέρεις τόσο καλά, εσύ θα με πάρεις σίγουρα μαζί σου, έτσι δεν είναι;»
Και η Θλίψη της απαντάει:
«Θα σε έπαιρνα, αλλά είμαι τόσο λυπημένη, που προτιμώ να συνεχίσω μόνη μου» και χωρίς δεύτερη κουβέντα, απομακρύνεται.
 
Η Αγάπη κάθετα στο τελευταίο βραχάκι, που είναι ό,τι απόμεινε από το νησί, και περιμένει το τέλος… Όταν ξαφνικά, ακούει κάποιον να την καλεί από πολύ κοντά:
«Ψιτ-ψιτ…»
Είναι ένας γεροντάκος που της κάνει σινιάλο από μια βάρκα με κουπιά.
Ή Αγάπη του λέει:
«Εμένα;»
«Ναι, ναι» λέει ο γεροντάκος, «εσένα. Έλα μαζί μου, εγώ θα σε σώσω».
Η Αγάπη τον κοιτάζει και του λέει:
«Ξέρεις τι έγινε, εγώ έμεινα…»
«Ξέρω, ξέρω…» της λέει ο γεράκος και δεν την αφήνει να τελειώσει τη φράση της. «Ανέβα, εγώ θα σε σώσω».
Ανεβαίνει η Αγάπη στη βάρκα κι αρχίζουν να κωπηλατούν μαζί για να απομακρυνθούν από το νησί, που πραγματικά, λίγα μόλις λεπτά μετά, εξαφανίζεται για πάντα.
 
Μόλις φθάνουν στο διπλανό νησί, καταλαβαίνει η Αγάπη πως αν είναι ακόμα ζωντανή, αν συνεχίζει να υπάρχει, το οφείλει σ? αυτόν τον γεράκο, που χωρίς να πει λέξη, έφυγε το ίδιο παράξενα όσο είχε εμφανιστεί.
Εκείνη τη στιγμή, η Αγάπη συναντάει τη Σοφία και της λέει:
«Δεν γνωριζόμαστε μ? αυτόν τον γεράκο, κι όμως με έσωσε. Πως είναι δυνατόν; Οι άλλοι, όλοι, δεν κατάλαβαν πως θα έμενα πίσω τελικά… Εκείνος με βοήθησε, κι εγώ ούτε καν ξέρω ποιός είναι…»
Η  Σοφία την κοιτάζει στα μάτια και της λέει:
«Aυτός είναι ο Χρόνος. Και ο Χρόνος, Αγάπη, είναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει όταν ο πόνος  σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα μπορέσεις να συνεχίσεις».
 

Share:

Άγγιγμα ψυχής Θεόδωρος Κουέλης

Τα πολιτιστικά και τα καλλιτεχνικά μας δρώμενα έχουν μείνει πολύ πίσω αυτό τον καιρό από το COVID 19, και από την άλλη η κυβέρνηση κόβει τα καλλιτεχνικά στα σχολεία. Στην ουσία κόβουν την ελευθερία της έκφρασης, γιατί ο καλλιτέχνης είναι ο μόνος που εκφράζεται ελεύθερα. Είτε είναι μουσική, είτε είναι κινηματογράφος, είτε είναι θέατρο, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης'

 Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο όμως υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία δουλεύουν. 

Νέα ελληνική ταινία λοιπόν <<Το Σωσίβιο -The lifebelt >> έχει σαρώσει πάρα πολλά βραβεία σε όλο τον κόσμο. Την ταινία δεν την έχουμε δει ακόμα, αλλά έχουμε δει μερικά αποσπάσματα και έχουμε ακούσει και αποσπάσματα από τη μουσική του.

 Εγώ θα μείνω λίγο στη μουσική, και μετά θα σας πω και για την ταινία μέσα από τα λόγια του Θεόδωρου Κουέλη που είναι ο μουσικοσυνθέτης της ταινίας.

Πάμε να γνωρίσουμε λίγο τον Θοδωρή. Εγώ τον ξέρω. Τον έχω ακούσει, τον έχω απολαύσει σε πολλές στιγμές. Αυτό που μου έχει κάνει κλικ στο Θοδωρή από την πρώτη στιγμή είναι το τραγιασκάκι του. Γιατί... τραγιασκας και εγώ δεν γίνεται να μην τα βρούμε!! Ο Θοδωρής λοιπόν σε μία κουβέντα, συζήτηση να το πω, συνέντευξη όπως θέλετε πάρτε το, μας ανοίγει την καρδιά του και βάζει το δικό του στίγμα! 

- Ονοματεπώνυμο : Θεόδωρος Κουέλης - Ηλικία : 46 

-Τόπος καταγωγής;

     Γεννήθηκα στην Αθήνα όπως σχεδόν η μισή Ελλάδα. Επιθυμώ όμως πάντα να μνημονεύω την καταγωγή της οικογένειας  μου για πολλούς λόγους, ιστορικούς αλλά και συναισθηματικούς. Οπότε από του πατέρα μου την μεριά κατάγομαι από τα Κύθηρα και την Κρήτη, ενώ από την μεριά της μητέρας μου είμαι 100% Πόντιος. Μεγάλωσα  στο Πέραμα και μένω στις γειτονιές της Β΄ Πειραιά, θεωρώ ότι και αυτό έχει σχέση με την αίσθηση της καταγωγής. Αισθάνομαι Β΄Πειραιώτης δηλαδή…. Εξάλλου αυτό έχει σχέση και με την ταινία <<το Σωσίβιο>> όπως θα εξηγήσω παρακάτω.

- Θοδωρή τι ήθελες να γίνεις από μικρός;

     Μεγαλώσαμε στις αλάνες και δεν πηγαίναμε σπίτι παρά μόνο για ύπνο και φαγητό. Δεν υπήρχαν αμάξια τότε (ελάχιστα) και φαντάσου κάθε γειτονιά ήταν ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο! 

¨Έπαιζα ποδόσφαιρο λοιπόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και τα 17 στην ιστορική Α.Ε. Περάματος. 

Τα γήπεδα τότε ήταν καρμανιόλα …πέτρα και χώμα ..έπεφτες για τάκλιν και είχες πληγή για  2 μήνες τουλάχιστον. Η αίσθηση που υπήρχε τότε στο Πέραμα ταίριαζε απίστευτα με το στίχο του Μέγα Τάσου Λειβαδίτη, από το τραγούδι <<ύμνος>> του Μίκη Θεοδωράκη την Δραπετσώνα … <<εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί>>… Κόσμος περήφανος, προκομμένος παρά τις τεράστιες ταλαιπωρίες.

 Οι γιαγιάδες μας καθάριζαν τα πεζοδρόμια τα έβαφαν, τα φρόντιζαν φύτευαν δεντράκια και είχαν κήπους με λουλούδια και λαχανικά. Είχαν επαφή δηλαδή με την ζωή με την φυσική της  εξέλιξη πολύ περισσότερο από εμάς… Αυτό το κατανοώ τώρα μετά από  τόσα χρόνια. Μετά ήρθε η εποχή του φραπέ που λέω πάντα χαριτολογώντας ,  η αμερικανίλα , η φιγούρα, η ψευτομαγκιά …..και μας ισοπέδωσε…. Έτσι απλά και γρήγορα.

-Να υποθέσω σχολείο στο Πέραμα;

     Ναι σχολείο πήγα από το δημοτικό έως το λύκειο στο Πέραμα. Τα χρόνια του λυκείου ήταν πολύ σημαντικά. Τότε είχαν ξεκινήσει να λειτουργούν τα πρώτα τεχνικά λύκεια. Στο Τ.Ε.Λ Περάματος ή αλλιώς στο λεγόμενο <<κλουβί- φυλακή- σχολείο>> έγιναν τα ποιο
όμορφα και σημαντικά γεγονότα της εφηβικής ζωής μου. Το σχολείο ήταν μια πολυκατοικία τελείως ακατάλληλη για λύκειο …. γυμναστική στην ταράτσα, με κάγκελα ψηλά ώστε να μη φεύγουν οι μπάλες και μην σκοτωθεί κανείς!!!

 Εκεί σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες έγιναν απίστευτα πράγματα… Δανειστική βιβλιοθήκη όπου η διακίνηση βιβλίων έφτανε τα 2000 και παραπάνω τον χρόνο , θεατρικό εργαστήριο, βραδιές με μουσική ποίηση και συζητήσεις και γενικά μια ατμόσφαιρα άκρως καλλιτεχνική και δημιουργική.

Τα αναφέρω όλα αυτά διότι όλοι σχεδόν οι βασικοί συντελεστές της ταινίας <το σωσίβιο>>

προερχόμαστε από εκείνη την <<κυψέλη>> . 
Εδώ πρέπει να αναφερθώ ιδιαιτέρως στον τότε υποδιευθυντή του ΤΕΛ και νυν διευθυντή του ΓΕΛ Περάματος , τον Βαγγέλη Μαρίνη . Αυτός ο <<γίγαντας>> της εκπαίδευσης και της βαθειάς γνώσης επηρέασε γενιές και γενιές ανθρώπων στην Β΄ Πειραιά και όπου αλλού εργάστηκε. Είναι ο μέντοράς μας και το απόλυτο παράδειγμα μίμησης που θα έπρεπε να προβάλει η κοινωνία. Βέβαια τον ίδιο δεν τον ένοιαξε ποτέ η προβολή .  Ζει και δημιουργεί ακατάπαυστα ώστε να βλέπει τις γενιές να ανθίζουν και να προκόβουν. Είναι τιμή μου και ευλογία που τον γνώρισα και είναι τώρα  φίλος και συνεργάτης  μου… 

¨Ολοι μαζί  λοιπόν η τότε παρέα πάντα με την προτροπή  και την ακούραστη βοήθειά του δημιουργήσαμε την ταινία… Χωρίς ούτε 1 ευρώ προϋπολογισμό!!!!  Και αυτά πρέπει να τα λέμε και να τα τονίζουμε, διότι τώρα ακόμα περισσότερο, με τις νέες παγκόσμιες αλλαγές, με τον εγκλεισμό και τον φόβο θανάτου που υπέρ καλλιεργούν ακατάπαυστα και χωρίς ντροπή τα μέσα ενημέρωσης , οι σχέσεις των ανθρώπων θα γίνουν τελείως θεωρητικές. ¨Όλα πια μετριόνται με το χρήμα,  με τους αριθμούς και την στατιστική. Αυτή η ταινία σαν εγχείρημα από την δημιουργία έως την ολοκλήρωσή της είναι μια ισχυρή απάντηση. Πρέπει η κοινωνία από την βάση της δηλαδή τον λαό, να ξαναβρεί τις χαμένες και αυτονόητες της αξίες.

-Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική;

Ξεκίνησα  ερασιτεχνικά από τα 14 μου. Τότε κάθε γειτονιά στο Πέραμα είχε ένα γκρουπάκι …κοπανάγαμε άγρια βέβαια …αλλά τι καλύτερη απόδραση και εκτόνωση για έναν έφηβο!!! Με έσωσε η ενασχόληση μου με την μουσική από πολλά πράγματα.  Οριοθέτησα στόχους άπιαστους μέχρι τότε , ονειρεύτηκα, συμπορεύθηκα από την αρχή με παρέες , ιδέες, κινήματα ,φιλοσοφίες  και γκρούπ…πολλά γκρουπ…  είναι σπουδαία κατά την γνώμη μου αυτού του είδους η κοινωνικοποίηση  για έναν νέο άνθρωπο.

-Χμ, ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις;

     Ο ξάδελφος μου ο Δημήτρης που ήθελε να φαίνεται μάλλον περισσότερο τότε (έπαιζε κιθάρα) ,  μου λέει θα παίζεις μπάσο εσύ στο σχήμα … ε να λοιπόν από τότε μπάσο!! …  Δεν ήξερα καν τι είναι το μπάσο …ούτε ξεχώριζα το ηχόχρωμά του στα τότε ρόκ-πανκ ακούσματα της εποχής!!! Ρόλος χαμάλη στην τότε εποχή αλλά και πολλές φορές ακόμα και σήμερα ο μπασίστας, ενώ αντιθέτως η επίδραση και η σημασία που έχει στον ήχο σε όλα τα στιλ μουσικής έχει πια αναγνωριστεί ως κομβικός και υπέρ

απαραίτητος. ¨Όσον αφορά το δικό μου συναίσθημα – άποψη για την σχέση μουσικού οργάνου και χαρακτήρα του μουσικού- εκτελεστή , πιστεύω ακράδαντα πια ότι το μπάσο δεν ταίριαζε καθόλου με τον χαρακτήρα μου… Επ ευκαιρίας ανοίγω ένα πολύ μεγάλο θέμα που έχει να κάνει με την μουσική εκπαίδευση και όχι μόνο, διότι για να κάνεις αυτό που σου ταιριάζει και σου αρέσει θα πρέπει να έχεις επιλογές και κατευθύνσεις από ανθρώπους με εμπειρία και ένα σύστημα οργανωμένο ώστε να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο επιλογής.  Αυτό το μειονέκτημα της Ελληνικής σύγχρονης παιδείας σε όλα τα επίπεδα σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του στην δική μου περίπτωση,  προκαλώντας με ασυνείδητα  να ψάξω άλλους τρόπους παιξίματος- έκφρασης  στο όργανο αυτό, κυρίως <<μεταφέροντας>> άλλες τεχνικές από άλλα όργανα σολιστικά όπως το μπουζούκι, κιθάρα, ούτι, λύρα, κλπ.  

-Ποιες ήταν οι δράσεις που πήρες μέρος; (μικρός και μεγάλος)

¨Απειρες δράσεις, φοβερές εμπειρίες  από τα ωδεία που άρχισα 17 χρονών έως και τα μαγαζιά της νύχτας ….συναυλίες , ταξίδια , πρόβες… με ένα όργανο στην πλάτη μια ζωή.

-Αυτό που μου βγαίνει είναι ότι αισθάνεστε δικαιωμένος από τις επιλογές σου:

 Αισθάνομαι πλήρης…. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να κυνηγάνε τα όνειρά τους μέχρι τέλους …και να κάνουν μόνο αυτό που τους αρέσει… ξέρω ότι ακούγεται  ουτοπικό αλλά μπορεί να συμβεί. ¨Ότι ονειρευτείς, αν παλέψεις, μπορεί και να συμβεί. 

Στην δική μου περίπτωση έγινε και συμβαίνει ακόμα… πήγαινα πχ συναυλίες τότε και άκουγα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τόσους άλλους…. Και μέσα μου πίστευα ότι ανήκω μαζί τους.. ότι συνομιλούμε μυστικά… Μετά τόσα χρόνια για παράδειγμα ο συγκεκριμένος τεράστιος ερμηνευτής είπε δύο τραγούδια δικά μου σε στίχους και μουσική μάλιστα!! Στην ταινία συμπεριλαμβάνονται  και αυτά…. Συγκυρία μόνο? Δεν θα το έλεγα… Χαίρομαι πολλαπλά επίσης που όσα έγιναν και γίνονται , έρχονται αβίαστα… μόνο έτσι έχουν αξία επειδή περνάνε από τα <<φίλτρα>> της ζωής, τα φίλτρα των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων…. Ποτέ δεν κατάλαβα την μανία της ταχύτητας… Ούτε όλο αυτό το <<ανθρωποφαγικό>> πανηγύρι που έστησαν παγκοσμίως με τα talent shows, και γενικά με το star system. Για αυτό πάρα πολλοί stars ξέπεσαν ή οδηγήθηκαν  στα ναρκωτικά και αφέθηκαν έπειτα στο έλεος από το σύστημα όσο ήταν εν ζωή  …κατόπιν βέβαια τους έκαναν ήρωες ώστε να πουλάνε περισσότερα μπλουζάκια και κονκάρδες!!! 

Την πατήσανε οι άμοιροι την μπανανόφλουδα όπως αναφέρω σε ένα άλλο τραγούδι της ταινίας…. Και βέβαια το συγκεκριμένο τραγούδι περιγράφει δικές μου κυρίως εμπειρίες με πολύ αυτοσαρκασμό και αυτοκριτική. Αν δεν καταφέρεις να αυτό-χλευαστείς, να σκεφτείς και να αλλάξεις, να μεταμορφωθείς δεν προχωράς ποτέ, ούτε μισό βήμα.

-Ποιες νομίζεις είναι τώρα οι δυσκολίες για έναν νέο να ασχοληθεί με την μουσική;

Πάρα πολλές και ποικίλες οι δυσκολίες. Σε κάθε εποχή διαφορετικές όμως. Εμείς πχ δεν είχαμε πρόσβαση στην πληροφορία σχεδόν καθόλου!!! Σε σχέση με σήμερα καθόλου κυριολεκτικά . Επίσης δεν υπήρχαν φθηνά όργανα και φυσικά δεν είχαμε φράγκο τσακιστό…. ¨Όμως παρόλα αυτά και λόγω της δυσκολίας γινόσουν καλύτερος δέκτης …πχ ακούγαμε βινύλια πολλοί φίλοι μαζί αφού πρώτα είχαμε βάλει ρεφενέ τα λεφτά ώστε να πάρουμε το έργο!!! Από μελέτη δε ότι προλάβαινες και όσο ταλέντο είχες να ακούς, από τεχνική μηδέν. Η διάθεση όμως και  η δίψα για μάθηση έστω εμπειρική, ήταν  πέραν του ορίου. Τώρα συμβαίνει το ανάποδο μάλλον…. Τώρα μπορούν τα παιδιά να γίνουν τεχνικά άρτιοι μουσικοί και έχουν όλα τα μέσα όπως φθηνά μεν, αλλά καλά όργανα δε !!! Το πρόβλημα είναι ότι χρειάζεται χρόνος ώστε να μεστώσει κάτι μέσα σου. Η <<τεχνική>> μέχρι να γίνει <<τέχνη>> απέχει πάρα πολύ…. Το άγχος της σημερινής εποχής είναι επίσης πολλαπλάσιο… Θα έλεγα γενικά ότι χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά, ανάμεσα στο κοινωνώ και το επικοινωνώ. Χρειάζεται να παρατηρούμε και να αφήνουμε τον χρόνο να μας διδάσκει. 

-Ο πολυεθνικός ήχος σου από ποιες επιρροές προκύπτει;

Από τις παραπάνω αναφορές στις καταγωγές ίσως… Από τις μουσικές σπουδές μου σε διαφορετικά στιλ και είδη μουσικής  επίσης. Βασικότερα όμως στην πεποίθηση και την πίστη του ότι η μουσική είναι μια πλούσια ανυπέρβλητη παγκόσμια γλώσσα. Το έχω ζήσει όπου έχω πάει ανά τον κόσμο. Επικοινωνείς , γιατρεύεις και γιατρεύεσαι από τον ήχο. Μουσικοθεραπεία!!

-Τι προσφέρει η μουσική παιδεία;

Tα πάντα μπορεί να προσφέρει. Γενικότερα πιστεύω στην αρτιότερη εκπαίδευση μέσω των καλών τεχνών. Το παράδειγμα προς μίμηση στην μουσική είναι για μένα η Βενεζουέλα και το El systema , μια ιδέα   του μεγάλου μαέστρου και μουσικού Antonio_Abreu. Πολύ μεγάλη υπόθεση αυτό που έγινε και γίνεται ακόμα εκεί. Σώθηκε πολύς νεαρός κόσμος από την πορνεία, τα ναρκωτικά και τα όπλα χάρις στο σύστημα εκπαίδευσης αυτό!!! 

Διαβάστε και ακούστε μουσικές για το θέμα αυτό οπωσδήποτε … είναι συγκινητικό , ελπιδοφόρο και αποδεικνύει ότι όλα μπορούν να συμβούν προς το θετικό προς το καλό …. ενδεικτικά αναφέρω ότι από το 1975 που εφαρμόζετε το σύστημα αυτό εκεί , έχουν ασχοληθεί με την μουσική εκατομμύρια νέοι και νέες!! ‘Ήδη δουλεύουν πάνω από 5000 μουσικοί τους στις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου …και το σημαντικότερο για μένα είναι η ατμόσφαιρα… η καθαριότητα-πολιτισμός …

 Από κτίρια παράγκες μεταμορφώθηκαν  σε πανέμορφα καταλύματα και  έγιναν από χώροι τοξίνωσης , χώροι ζωής!! Υποκλίνομαι στους συντελεστές , τους εκτελεστές αυτού του κοινωνικού έργου και σε αυτόν το λαό που το αγκάλιασε … και ζηλεύω παράλληλα όταν σκέφτομαι τον πλούτο της μουσικής και του πολιτισμού που έχουμε εδώ… τι θα μπορούσε να είχε γίνει πάντα το αναρωτιέμαι…. Μια νέα χρυσή εποχή του Παρθενώνα θα έλεγα χωρίς ίχνος υπερβολή.  Με θέατρο , μουσική , ποίηση, ζωγραφική…. ¨Άνετα θα μπορούσαμε να εξάγουμε την χαρά και τον πλούτο της χώρας μας σε αυτό το κομμάτι… αντί αυτού εξάγουμε τουριστικούς τσολιάδες, αρχαία υπολείμματα, σουβλάκι, μουζάκα και παστίτσιο ….. μόνο….

-Τι σου δημιουργεί ανασφάλεια εάν έχεις ακόμη και τώρα;

Δεν έχω ανασφάλεια πια καμία… Ξέρω ότι θα πεθάνω και απλά προσπαθώ να αφήσω ίχνη αγάπης και συμπόνιας για μένα,  τους γύρω μου και  όλη την ανθρωπότητα.  

-Τι είναι για σένα επιτυχία;

Η επιτυχία συνυπάρχει και μετουσιώνεται μέσα σε μια λέξη : Αυτοπραγμάτωση!!

-Ποιο είναι το μότο σου;

Λυγίζει και ο ποιο δυνατός!!!  Είναι και ακυκλοφόρητο τραγούδι σε στίχους επίσης δικούς μου  (μπορείς να το πάρεις όπως σε συμφέρει αυτό το μότο) !!!!

-Πριν σε ρωτήσω για την ταινία πες κάτι για τις βασικές σου ασχολίες. Πχ με ποιους παίζεις τώρα κλπ΄

Εδώ και τέσσερα χρόνια δουλεύω εντατικά στον τομέα της παραγωγής, μίξης και ηχογράφησης στο στούντιο του κουμπάρου μου του Νίκου του Ασημάκη. ¨Άλλη μια απαιτητική, αναγκαία έτσι όπως τα έφερε ο καιρός , αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση. Αυτό με βοήθησε να κατανοήσω ακόμα περισσότερο τι σημαίνει ηχογράφηση, ενορχήστρωση και γενικά φροντίδα στον τομέα του τραγουδιού και της μουσικής. 

Ο κύκλος της γνώσης μεγαλώνει ολοένα και νοιώθω μια άλλου είδους εξέλιξη μέσα από αυτό. Σαν μουσικός δεν έπαψα να παίζω σε πάρα πολλά πρότζεκ όπου με καλούν, αλλά όπως είναι φυσικό στην εποχή του εγκλεισμού όλα έχουν μεταφερθεί στο στούντιο. 

Από το 2016 από την άλλη έχω την μεγάλη τιμή να είμαι μέλος ως μπασίστας- κοντραμπασίστας στην λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης. Πολλά ταξίδια, συναυλίες, πολύ τριβή με αυτό το μέγιστο έργο  διαμάντι, του ¨Έλληνα  τιτάνα της μουσικής. Θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους για εκείνον αλλά δεν είναι της παρούσης. Να πώ σε αυτό το σημείο, μόνο μια εμπειρία ενδεικτική  που έχω μαζί του κατ ιδίαν…

 Αφού μας μάζεψε μια μέρα ώστε να μας μιλήσει για τα όνειρα που έχει για την ορχήστρα του και το έργο του είπε με περίσσιο και απόλυτο τρόπο : <<αν δεν έχεις πάθος καλύτερα μην παίζεις μουσική>> . 93 ετών τότε, τώρα 96 κοντά και ακόμα διαβάζει ανελλιπώς έστω και με ένα μάτι, μας στέλνει ιντερνετικά κείμενά του, ή σκέψεις του μέσω της κόρης του της Μαργαρίτας…. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ώσπου να φύγω από την ζωή….

-Και τώρα πες μας λίγα λόγια για το Σωσίβιο και την συμμετοχή σου !!

Πότε ξεκίνησαν τα γυρίσματα , πότε έγινε η πρόταση να συμμετέχεις,  και ότι άλλο θέλεις να προσθέσουμε

Και φυσικά τα βραβεία που έχει πάρει .

Και εάν είναι εφικτό πότε θα το δούμε;!!

Μίλησα ήδη για την ταινία <<το σωσίβιο>> του φίλου μου από το ΤΕΛ Περάματος Γιάννη Παναγιωταράκου , και παρακάτω θα επισυνάψουν σχεδόν όλους τους συντελεστές , όπως και άλλες πληροφορίες και links. Σε παρακαλώ να τους βάλεις όλους και αν ξεχάσω κανέναν να με συγχωρέσει.

  Δεν γινόταν αλλιώς!! Νομίζω έχει μεγάλη σημασία και ενδιαφέρον όλη αυτή η διαδρομή 30 χρόνων σχεδόν. Η συμμετοχή μου ήταν αβίαστη δεδομένη και άμεση. Κλασσική διαδρομή – τηλέφωνο δάσκαλου Μαρίνη- Θοδωρή έχει ο Γιάννης ένα σενάριο θα γράψεις την μουσική? – Βαγγέλη μου το συζητάς? Εννοείται…. Και όλα τα άλλα είναι ιστορία πια… Να πω εδώ ότι τα τραγούδια είναι

γραμμένα πάνω στο σενάριο πολύ πριν γυριστεί η πρώτη σκηνή… Και αυτό παίζει μεγάλο ρόλο.. 
¨Οταν βλέπεις μετά το δέσιμο σκηνών, σεναρίου και μουσικής αισθάνεσαι απόλυτα ευτυχής , συγκινημένος και μέρος μιας ομαδικής υπέρβασης στην κυριολεξία. Οι στίχοι στα 4 από τα 7 τραγούδια της ταινίας είναι δικοί μου επίσης, ενώ τα υπόλοιπα 3 πάλι με τον ίδιο δημιουργικό τρόπο δηλαδή από την αρχή, του κοινού μας φίλου και εξαιρετικού στιχουργού και συνθέτη Γιάννη Γιάρου. 
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν πριν από 3 χρόνια η ταινία ολοκληρώθηκε πέρσι , αλλά το απίστευτο συμβάν της πανδημίας μας πήγε πολύ πίσω και στην έκδοση αλλά και στο πώς μπορούμε να  κινηθούμε.
 Εξάλλου όλο αυτό το νέο παγκόσμιο σκηνικό είναι εντελώς <<αχαρτογράφητα νερά>> που λέμε… κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει , ενώ πολλά πράγματα έχουν ήδη αλλάξει ή θα αλλάξουν εντελώς στο πολύ άμεσο μέλλον. ¨Ένα θετικό στην υπόθεση αυτή , μπορούμε να πούμε ότι είναι η συμμετοχή μας μέσω του internet σε πολλούς διεθνής διαγωνισμούς. Μην έχοντας άλλη διέξοδο στείλαμε την ταινία σε πολλά φεστιβάλ. Τα αποτελέσματα και οι διακρίσεις είναι πέραν του εντυπωσιακού!!! ¨Έχουμε σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 85% επιτυχία- 15 βραβεία (ανάμεσα σε αυτά 2 για την μουσική) και ήδη μέχρι σήμερα (15/2/2021) περιμένουμε αποτελέσματα από 2 ακόμα συμμετοχές μας σε τελικούς!!! Η απόλυτη δικαίωση… παραφράζοντας τον Μανώλη Ρασούλη θα έλεγα: η εκδίκηση της φτωχολογιάς!!!

Θα δούμε την ταινία ελπίζω αυτό το καλοκαίρι είτε σε θερινούς είτε και σε κλειστές αίθουσες , ανάλογα πάντα με το πώς θα εξελιχτούν τα μετρά για την πανδημία. Διαφορετικά θα βρεθούν άλλοι τρόποι προβολής μέσω  internet κάτι το οποίο θα είναι αναγκαίο κακό… Καμία σχέση το περιβάλλον ενός cinema σε σχέση με το internet … Το ζω ήδη με την μουσική σε διάφορες συμμετοχές μου σε αυτό που λέμε live stream και εκλιπαρώ τον κόσμο και τους καλλιτέχνες να μην <<συνηθίσουμε>> αυτό το είδος εκτέλεσης των έργων…. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική <<συνουσία>> που προσφέρει απλόχερα η τέχνη και ζυμώνει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Ας το χρησιμοποιήσουμε σαν αναγκαίο μέσο και όχι να εδραιωθεί…

Η πλοκή :

Ένας νέος και φιλόδοξος καταστηματάρχης στο κέντρο της Αθήνας φαίνεται να έχει βλέψεις και όνειρα για μια πλούσια ζωή. Όμως όλες του οι προσπάθειες και τα όνειρα διακυβεύονται από την οικονομική κρίση που έρχεται. Τα χρέη συσσωρεύονται. Εύκολα αποδίδει τον οικονομικό μαρασμό της επιχείρησής του , στους αλλοδαπούς μικροπωλητές και τους μετανάστες. Αυτή η κατάσταση λειτουργεί καταλυτικά στην αλλαγή της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα του. Την οικονομική κατάρρευση ακολουθεί η ηθική κατάρρευση. Γίνεται σκληρός και ανάλγητος. Όμως οι συνθήκες τον αναγκάζουν σύντομα κι αυτός να βρεθεί να σιτίζεται σε φιλανθρωπικά γεύματα για να επιβιώσει. Ένας συνοδοιπόρος στην καινούργια κατάστασή που βρέθηκε τον βοηθά στην αναθεώρηση του τρόπου σκέψης, να ξαναβρεί τις χαμένες αξίες.

Πρωταγωνιστούν:

Μουστάκας Χρήστος
Πιατάς Δημήτρης

Στανίση Κατερίνα
Κόκκορης Παναγιώτης

Ψαρρά Άννα
Μπάρμπη Βιβή

Music / Μουσική

Kouelis Theodoros / Κουέλης Θεόδωρος

 

Τραγούδι

Vasilis Papakonstantinou / Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Katerina Stanisi / Κατερίνα Στανίση

Haig Yazdjian

Σωσίβιο στοιχεία λινκς από ταινία κλπ

- Για τους Polis ensemble δεν μας είπες κάτι….

Λοιπόν για τους Polis ensemble Αστέριε θα μου αφιερώσεις μια συνέντευξη παρουσίαση αυτοτελή. Είναι τόσα πολλά που έχουμε δημιουργήσει μαζί με τους Polis από το 2011  και τόσα που θα παρουσιαστούν στο άμεσο μέλλον που πίστεψε με δεν φτάνει ούτε μια μεγάλη συνέντευξη. Θα κοιτάξω να συμμετέχουν και τα υπόλοιπα μέλη αν ταιριάξει. 

Εξάλλου δημοκρατικότερο και ποιο δημιουργικό σχήμα δεν ξανα είχα και δεν έχω συναντήσει πουθενά. Μεγάλη τιμή και χαρά που είναι φίλοι μου και είμαι μέλος του σχήματος.

 Αστέριε σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου από καρδιάς. Να δώσεις σε όλους εκεί στην πανέμορφη Χίο πολλά χαιρετίσματα και φιλιά και να ευχηθούμε εις το επανιδείν δια ζώσης.

Θοδωρή μου, Ο Θεόν να δί' σε ντο θέλτς και ντ' αγαπάς. Η μάνα εν κρύο νερόν, τ' ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην!

Share:

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts