Εδώ και 2.500 χρόνια, στη Χίο
ελάχιστα είναι αυτά που άλλαξαν στη διαδικασία παραγωγής της μαστίχας. Για χάρη της έγιναν πόλεμοι, δόθηκαν προνόμια και συνελέγησαν φόροι, χτίστηκαν χωριά και χαράχθηκαν χιλιάδες δέντρα. Μπήκε στα οργιώδη φαγοπότια των Ρωμαίων και στα εργαστήρια των αράβων γιατρών, στα μοναστήρια των φραγκισκανών μοναχών και στα χαρέμια των Οθωμανών, στα ποτά των άγγλων ευγενών και στα θυμιατήρια των πιστών, στην υψηλή κουζίνα και στα «υποβρύχια» των ελληνικών καφενείων.
Επάνω της στηρίχθηκε η δημιουργία του πρώτου λουκουμιού.
Μπήκε στους ροδίτικους λουκουμάδες και στα μυζηθροπιτούδια της Μυτιλήνης. Στο
γλυκό αμύγδαλο της Σκοπέλου και στα σιροπιαστά του Λιβάνου. Στον ντοντουμά και
στα σεκέρ παρέ. Στα κουλουράκια και στις κρέμες. Στο ούζο και στα λικέρ. Και
κατέκτησε όλον τον κόσμο.
Το μαστιχόδενδρο
Το μαστιχόδενδρα ή σχίνοι αποτελούν κύριο στοιχείο της
βλάστησης των παραμεσογείων χωρών, αλλά μόνο στη Χίο χαρίζουν τα πολύτιμα
δάκρυα της μαστίχας.
Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι, ενώ σχίνοι υπάρχουν σε όλο το
νησί, η παραγωγή της μαστίχας γίνεται
