
Γλυκό του κουταλιού Πασχαλιά!
Συνταγή: πλένουμε 40 γρ άνθη Πασχαλιάς κ τα αφήνουμε να στραγγίσουν καλά!
( Αν έχετε χρώμα μωβ ζαχαροπλαστικής ρίξτε λίγες σταγόνες να το βοηθήσετε να αναδειχθεί!!)
Τα μέτρα στη Ν.Υόρκη δεν είναι τόσο περιοριστικά όσο στην
Ελλάδα. Επιβάλλεται η χρήση της μάσκας και αποστάσεων, αλλά μπορούμε να
κυκλοφορούμε. Όταν ο χώρος επιτρέπει να κρατηθούν προληπτικά αποστάσεις,
βρισκόμαστε με φίλους και παίζουμε..!
Εύχομαι να λήξει το συντομότερο και να ανταμώσουμε όλοι μαζί
σε πλατείες, σε γλέντια, σε χαρές!
Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ τη
ζωή μου και εύχομαι στα ακόμη καλύτερα για όλους!
Γύρω στα δέκα, άρχισα να μαθαίνω κλασική κιθάρα.
Σύντομα, ωστόσο, στη ζωή μου μπήκαν και άλλα έγχορδα. Ως μαθητής μουσικού γυμνασίου, σχεδόν αμέσως απέκτησα έντονη αγάπη για τον ταμπουρά, τα μπουζουκοειδή (τζουράς, μπαγλαμάς) και το ούτι.Το Μιχάλη του παπά Μηνά το γιο τον καλό καιρό τον πιάσανε σκλάβο οι Τούρκοι στα Ψαρά.
Ήταν επτά χρόνων, τον πουλήσανε και τον αγόρασε ένας Τούρκος πλούσιος και τον πήρε στην Πόλη.Εκεί τον ετούρκεψε και τον έμαθε γράμματα και του δωσε μεγάλη θέση στο τελωνείο της Πόλης. Κάποτε πήγε στην Μέκκα με πολλούς άλλους Τούρκους να γίνει Χατζής.
Στην επιστροφή τους έπιασε παλιόκαιρος και αράξανε στο λιμάνι της Χίου. Εδώ τους κάνανε καραντίνα και τους πήγανε στο Λαζαρέτο, σημερινό Σκυλιτσειο Νοσοκομείο. Εκεί εκάμανε καραντίνα.
Μέσα στα κάγκελα της καραντίνας που βρίσκονταν ο Μιχάλης, είδε μια γυναίκα να περνά και να πηγαίνει για τον Βροντάδο. Ήτανε η Μαρού του Κοντού και ύστερα από τόσα χρόνια που' χε να την δει, την εγνώρισε επειδή ήταν γειτόνοι και λεει σε έναν Τούρκο που ήξερε τα Ρωμέικα να της φωνάξει: Κυρά!! Για έλα εδώ. Γνωρίζεις τον παπά Μηνά; Αυτή του απαντά: γειτόνοι ειμαστε και δεν τον γνωρίζω; Πες του πως ο γιος του ο σκλαβωμένος ο Μιχάλης είναι εδώ στην καραντίνα. Η γυναίκα λοιπόν από την χαρά της πέταξε τα ψώνια που κρατούσε και τρέχει στον Βροντάδο και το λέ του παπά.
Ο παπάς το βάλε στα πόδια και τρεχε. Τρέξανε και τα αδέλφια, συγγενείς και ξένοι να πάνε να δουν τον σκλαβωμένο. Ήταν Σαββατόβραδο απόψαλμα ,του εσπερινού.
Ο χατζή Δημήτρης ο Βολίκας, συγγενης του παπά, προύχοντας του χωριού και επίτροπος της εκκλησίας, του φωνάζει και του λέει: Παπά Αντώνη, έχε το νου σου, πρόσεχε μην είναι κανένας απατεώνας και σου ανάψει καμία φωτιά στο κεφάλι. Ξέρεις τους Τούρκους πως δεν χορετεύουνε.
Ο πάπας πήγε στην καραντίνα αλλά που να δώσει εμπιστοσύνη που ήταν τριάντα χρόνων παλικάρι και είχε είκοσι χρόνια να τον δει; Του λέει ο Δραγουμάνος: Παπά εφέντη, αυτός είναι ο γιος σου ο Μιχάλης που τον πιάσανε σκλάβο και θέλει να έλθει στο σπίτι σου. Ο πάπας λοιπόν του απαντά: Που θα καταλάβω ύστερα από είκοσι χρόνια πως είναι το παιδί μου; Ο Μιχάλης λέει μονομιάς τουρκικά στο Δραγουμάνο του: Για πες του παπά μου, δεν είχε η άμια η Μαριγώ του Βολικά ένα σκυλάκι και της το κλεψα; Ο πάπας πάλι δεν πίστεψε και ο Μιχάλης λέει Τούρκικα: Δεν είμαι εγώ παπά Μηνά παιδί; και έκλαψε. Δεν είχαμε, λέει, μια κουντουρουδιά ομπρός στο σπίτι μας κι ήπεσα κάτω και χτύπησα στο χέρι; κι ανεμπουκώνει το μπράτσο του και δείχνει το σημάδι. Τότε ο παπάς τον θυμήθηκε ,τον γνώρισε και ρίχτηκε πάνω στο παιδί του, τ' αγκάλιασε, το φιλούσε και έκλαιγε. Μιχάλη μου, παιδί μου, Μιχάλη μου
Μπαμπά μου, μπαμπά μου λέει ο Μιχάλης.
Τώρα πατέρας και παιδί αγκαλιάζονται, φιλιούνται και κλαίνε από χαρά.
Από την καραντίνα δεν ήταν εύκολο να φύγει. Αλλά επειδή ήτανε μεγάλο πρόσωπο, του δωκαν την άδεια και βγήκε έξω με την υπόσχεση πως θα πάει πάλι. Εκείνος όμως ήλθε στον Βροντάδο τον πιάσανε στις διασκεδάσεις ,τα τραγούδια και του χορούς και έτσι έμεινε έξω χωρίς να βάλει ο νους του πως ήταν καμία φορά στην Πόλη.
Ένα διάστημα ο Μιχάλης προσκυνούσε σαν Τούρκος. Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να παρατήσει το ναμάζι του. Ο παπά Μηνάς κατάκαρδα λυπόταν γι αυτό.
Εγώ, έλεγε, ο λειτουργός του Υψίστου να έχω γιό Τούρκο. Θεέ μου φώτισέ τον να αρνηθεί την παλαιάν εκείνην πλάνην και έμπλησον αυτόν της εις σε πίστεως και ελπίδος και αγάπης.
Έτσι καθημερινά προσευχόταν ο παπάς και ο Θεος ήκουσε την δέησή του. Κι η παπαδιά για το χατίρι του Μιχάλη καλούσε τα κορίτσια της γειτονιάς στο σπίτι τους και πιάνανε χορό. Η Ζαμπελού του Σιδέρα εσυμπάθησε τον Μιχάλη, ετραγουδουσε και έλεγε:
Κομμάτια κ'αν με κάμετε,
Θρούβαλα σαν το ρύζι
Όλοι η Τουρκιά και αν μαζευτεί
Δεν μας αποχωρήζει .
Βασιλικό' χω στο νερό
Για του παπά Μηνά τον γιο.
Γραμματισμένε να σε πω
Για κοντυλογραμμένε
Για μόσκο από τον Γιαμπέ
Λιγνέ και ζαχαρένιε.
Ο Μιχάλης εσυμπάθησε και αυτός την Ζαμπελού και της τραγούδησε:
Μπιρ ακρεντίλ ντε ντιν σανάμ
Γκιουλού φαγιά κουάρσι.
Μπιρ ακρεντίλ ντε ντιν σανάμ
Σακίν νονού μαγιάρσι
Και ο Μιχάλης πήγε την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στην εκκλησία. Εκεί με μεγάλη κατάνυξη και ευχαρίστηση παρακολούθησε την ακολουθία του Επιταφίου, εθαύμασε το μεγαλείο και την δόξα της εκκλησίας και από τότε δεν ξαναπροσκύνησε πια Τούρκικα. Μια μέρα είπε στην παπαδιά: Μάνα, εγώ το Ζαμπελού θα πάρω. Έτσι λοιπόν κάμανε τα σιάσματα με την ευχή των γονιών τους κι' εμπαρκάρισε και ο Μιχάλης με το καραβάκι του θείου του, του Καπετάν Νικολό του Φραγκάκη, τ' αδελφού της μάνας του, για το ταξίδι με την συμφωνία να δουλέψει και να ετοιμαστεί και στον γυρισμό νά'ρθει να παντρευτεί. Αλλά ο Μιχάλης στο ταξίδι κρύωσε, πούντιασε και γύρισε στην πατρίδα άρρωστος βαριά. Ο γιατρός ο Ντομίνικος φίλος άκρος του παπά, τον κουράριζε. Όταν είδε τον Μιχάλη, μέρα την ημέρα να πηγαίνει στο χειρότερο και ελπίδα σωτηρίας να μην υπάρχει, λέει του παπά: Παπά Αντώνη να πάρεις το παιδί σου να το πας στην Τήνο να αποθάνει, γιατί αν πεθάνει στην Χίο θα σου το πάρουν οι Τούρκοι και θα το θάψουν κατά την πίστη τους.
Ο πάπας λοιπόν πήρε τον Μιχάλη, τον έβαλε σε ένα καΐκι και αναχώρησε για την Τήνο.
Πότε έφυγε από την Χίο, ποτέ έφθασε στην Τήνο και τί απέγινε ο Μιχάλης, θα μας το πει τώρα το ληξιαρχικό βιβλίο του παπά Μηνά, που σώζεται στα χέρια του γράφοντος και που είναι τρισεγγόνι του παπά:
1844 Αυγούστου 17.
Ήφυγα από την Χιόν. Εριβάρινσα στην Τήνο στις δεκαεννιάν.
Ήλαβεν το κοινόν χρέος ο γιος μου ο Μιχάλης Αυγούστου 28, ημέραν Δεπτέραν, περαζμένο το μεσημέριν ώρες 3.
Εθάψαμέ τον στη Βαγγελίστριαν σε μαρμαρίτικο μνήμα νούμερον 56 στην καινούριαν κόσταν ταγιού Γιαννιού την ημέρα απόψαλμα της λουτουργιάς τον εθάψανε.
Εξόδεψα δρ.25
Στον γιατρόν 10.
Διήγημα ιστορικό του αείμνηστου παπά Μάρκου Αγ. Βασιλάκη.
Πηγή Μάρκος Τσαμπλακος
Ο ερασιτέχνης φωτογράφος, Αλέξης Αλεξανδρής εκπροσωπεί επάξια την χώρα μας σε διεθνείς διαγωνισμούς.
Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία και πρόσφατα είχε τη χαρά να λάβει την πρώτη θέση μεταξύ των ελληνικών συμμετοχών στον παγκόσμιο διαγωνισμό Wiki Loves Monuments.
Πρόκειται για έναν διεθνή διαγωνισμό φωτογραφίας μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς, που οργανώνεται από παραρτήματα και ομάδες χρηστών του Wikimedia, από το 2016 και στην Ελλάδα.
Αναγνώστες και χρήστες της Wikipedia, επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφοι καλούνται να φωτογραφίσουν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς και να ανεβάσουν τις φωτογραφίες τους στο Wikimedia commons, ώστε να χρησιμοποιηθούν στη Wikipedia.
Σε εθνικό επίπεδο «προκρίνονται» δέκα φωτογραφίες στον τελικό, από τις οποίες επιλέγεται η κορυφαία για κάθε χώρα.
Έμαθε τυχαία για τον διαγωνισμό, μια μέρα που αναζητούσε πληροφορίες για την ελληνική χλωρίδα και πανίδα στη Wikipedia. Η συμμετοχή του ήταν μια εντυπωσιακή, ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, σχεδόν μυστηριακή φωτογραφία της Ιεράς Μονής Ρουσάνου, στα Μετέωρα, από παλιότερο ταξίδι του στην περιοχή.
skai.gr
Αλέξης Αλεξανδρής: «Ο διαγωνισμός ήταν μνημεία παγκόσμιας κληρονομίας, στην Ελλάδα και πήρα το πρώτο βραβείο.Σε λίγες ημέρες θα βγουνε τα αποτελεσματα από το παγκόσμιο διαγωνισμό που συμμετέχει η φωτογραφία μου και με ενημερωσαν ότι είμαι μέσα στη 15νταδα ανάμεσα από χιλίαδες συμμετοχές... Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός καλύπτεται και από το ρεκόρ γκίνες.»
Ξεκίνησε φωτογραφίζοντας αθλητικά στιγμιότυπα σε αγώνες και αργότερα σπούδασε την τέχνη της φωτογραφίας στο ΙΕΚ Καρδίτσας. Η φύση παραμένει εδώ και χρόνια το αγαπημένο του θέμα.
Το παρακάτω περιστατικό εκμυστηρεύτηκε ένας φίλος, που αποφάσισε να συζήσει μαζί με την κοπέλα του, από την μια έρωτας μεγάλος από την άλλη να μην πληρώνουν και 2 ενοίκια ξεχωριστά
Χαριτολογώντας λέει ...Να μετακομίσω ήθελα.
Πάμε να δούμε το σκηνικό που έζησε
- Μεταφορική "ΟΠΟΥΘΕΛΩΤΑΠΑΩ" , λέγετε παρακαλώ..
- Ναι, γεια σας!! Πρόκειται να μετακομίσω σε μια βδομάδα και ήθελα να ρωτ..
- Που μένετε και που θέλετε να πάτε;
- Καταρχάς πρόκειται να μεταφέρουμε πράγματα στη νέα διεύθυνση από δύο σπίτια.
- Δεν καταλαβαίνω...
- Θέλω να αδειάσουμε δύο σπίτια για να τα μεταφέρουμε σ' ένα τρίτο..
- Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω..
- Θα πρέπει να μεταφέρετε στην νέα διεύθυνση που θα σας δώσω έπιπλα από δύο διαφορετικά σπίτια. Αυτά που αφήνουμε.
- Πόσοι είστε;
- Μισό λεπτό. Να τα πάρουμε απ' την αρχή.. Εγώ έχω μια σχέση και μένω στα Πατήσια. Η κοπέλα μένει στον Ταύρο. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί επειδή τελικά με τύλιξε και με έβαλε στο βρακί της.
- Ω, τώρα κατάλαβα. Και που θα τα πάμε;
- Πάλι στον Ταύρο αλλά σ άλλη διεύθυνση.
- Άρα παίρνω τα πράγματα από Πατήσια και τα πάω Ταύρο.
- Ναι, αλλά πρώτα θα περάσετε κι από το ήδη υπάρχων σπίτι στον Ταύρο για να το αδειάσουμε κι εκείνο και να τα πάμε όλα μαζί στη νέα διεύθυνση!!
- Φεύγετε από τον Ταύρο για να πάτε στον Ταύρο;;
- Σπίτι αλλάζω κύριε, όχι Δήμο.
- Και τα Πατήσια που κολλάνε;
- Βρε άνθρωπε μου, ΕΓΩ ΜΕΝΩ ΠΑΤΉΣΙΑ. Έχω σπίτι εγώ εδώ.. το πληρώνω μεροδουλι μεροφαι. Έχω τα πράγματα μου εδώ μέσα.. Πρέπει πρίν παραδώσω το σπίτι να το αδειάσω.
- Μισό λεπτό. Εσείς μένετε Πατήσια. Σωστά;
- Σωστά!
- Στον Ταύρο πόσα σπίτια έχετε;
- Στον Ταύρο μένει η κοπέλα μου. Το ξενοικιάζει κι εκείνη το σπίτι της και πάμε σ' ένα άλλο.. ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ. ΝΑ ΧΩΡΆΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ.
- Πάλι στον Ταύρο όμως, έτσι;;
- Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος εκεί κοντά να του μιλήσω μια στιγμή;
- Γιατί; Δώσε μου τις διευθύνσεις να τις σημειώσω..
- Λοιπόν, πρώτα θα περάσετε από τα Πατήσια στην διεύθυνση τάδε, φορτώνετε και αμέσως μετά πηγαίνετε στην οδό τάδε στον Ταύρο να φορτώσετε κι από κει κι έπειτα πάμε στην διεύθυνση τάδε στον Ταύρο να ξεφορτώσουμε!!
- Πολύ ωραία, κατάλαβα. Δώστε μου το ονοματεπώνυμο σας..
- Συμεωνίδης Σοφοκλής.
- Στα κουδούνια πρέπει να γράφει το όνομα σας..
- Γιατί κούριερ είστε; Στο δικό μου σπίτι το γραφει. Στης κοπέλας μου γράφει το δικό της. Στο νέο σπίτι το κουδούνι του δικού μας διαμερίσματος γράφει Αναγνώστου.
- Αναγνώστου σας λένε ή Συμεωνίδη;
- Άντε πάλι. Εμένα με λένε Συμεωνίδη. Το γράφει και στο κουδούνι στα Πατήσια. Στο σπίτι της κοπέλας γράφει Τερεζάκη. Στο νέο σπίτι γράφει Αναγνώστου. Δεν το έχουμε αλλάξει. Γράψτε το κινητό μου. Δεν χρειάζεται το κουδούνι. Εγώ έτσι κι αλλιώς εκεί θα είμαι..θα σας περιμένω.
- Να περάσουμε τώρα στις λεπτομέρειες.. Για τι πράγματα μιλάμε;
- Ηλεκτρικές συσκευές, κρεβάτια, καναπέδες..
- Εργατικά θα χρειαστείτε;
- Μόνο για τα Πατήσια. Στον Ταύρο έχω δικούς μου ανθρώπους να βοηθήσουν να τα ανεβάσουμε.
- Θα αμπαλαρετε εσείς τις συσκευές;
- Το έχω κάνει ήδη.
- Να ορίσουμε μέρα;
- Ναι, εγώ δυστυχώς την άλλη εβδομάδα είμαι φουλ πρωινός στη δουλειά με καμία πιθανότητα να αλλάξω το πρόγραμμα. Έχω ρεπό την Κυριακή. Γίνονται μεταφορές την Κυριακή;
- Φυσικά. Θα σας καλέσουμε πάλι σε δύο μέρες να φιξαρουμε την ώρα.
- Έγινε. Ευχαριστώ πολύ.. Γεια σας.
- Γεια σας κύριε Αναγνώστου.
- ΔΕΝ ΜΕ ΛΈΝΕ ΑΝΑΓΝΏΣΤΟΥ.
- Ε και πως σε λένε;
- Αγάπη πες με όπως και να λέγομαι. Άστο γάμησε το. Δεν θα μετακομίσω. Θα χωρίσω. ΚΑΙΝΑΠΑΝΑΓΑΜΗΘΕΙ.
Δεν ήθελε ρε παιδί μου ο άνθρωπος. ΔΕΝ ΉΘΕΛΕ.
Υ.Γ Τελικά την έκανα την μετακόμιση με άλλη εταιρία. Μη σας φάει και η έγνοια μου.