Σε μια γειτονιά της Αθήνας.

 Σάββατο πρωί. Σε μια γειτονιά της Αθήνας. Μια  πολύβουη λαϊκή αγορά 

Ένα σεργιάνι στις γειτονιές του κόσμου...

Μόλις περάσεις τον πρώτο πάγκο έχεις κιόλας μπει σε άλλη διάσταση. Χωρίς στίγμα.

Ευρώπη, Ασία, ήπειροι, χώρες, πόλεις, άλλες ώρες, άλλα ημισφαίρια, ένας κοινός δρόμος.

Μια λαϊκή αγορά...

Ανακατα αρώματα μπαχαρικά, φρούτα, φαγητά, ζωηρά χρώματα, όλα στροβιλίζονται! Γεύσεις που αναδύονται από το βυθό της ύπαρξης σου  που σε ταξιδεύουν στις  γευστικές  στιγμές της ζωής... 

Κάθε φρούτο και μια ανάμνηση. 

Τότε που η φέτα το καρπούζι σε παιδικά χεράκια, είχε την γεύση της ανεμελιάς. 

Τα αμπελόφυλλα ήτανε ντολμαδάκια τυλιγμένα με αγάπη στο οικογενειακό τραπέζι... 

Όλα γύρω ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι γεύσεων, συναισθημάτων αναμνήσεων. Χορεύεις μαζί του. 

Άγνωστες φωνές, άγνωστοι άνθρωποι, διαλαλούν, πουλούν αγοράζουν...

Στις ζυγαριές πάνω στους πάγκους ζυγιάζονται όλα... Αυτά που είναι προς πώληση και εκείνα που μόνο χαρίζονται!

Ακριβές στιγμές που λάμπουν, ανάμεσα σε "φτηνά" προϊόντα...

Πετούν σαν πυγολαμπίδες. Άμα προλάβεις...

Στερεά, υγρά, καρποί της Γης και της θάλασσας, προϊόντα από αλυσίδες παραγωγής εργοστασίων. Ένα μωσαϊκό χρωμάτων, γεύσεων, αισθήσεων...

Κι εσύ μια σταγόνα  ανάμεσα του που ακολουθεί την ροή στο ποτάμι της Ζωής.

Αφήνεσαι. Γίνεσαι ανάλαφρος σαν χρωματιστό μπαλόνι σε χέρια παιδικά...

Αν σε ρωτήσουν τώρα " ποιος είσαι;"...

Ο ΚΑΝΕΝΑΣ...να πεις σε όλες τις γλώσσες.

Καμία ηλικία, καμία ταυτότητα, καμία ιδιότητα.

Μήπως έχουν αυτοί που στέκονται πίσω από τους πάγκους, εκείνοι που κοντοστέκονται για να ρωτήσουν τις τιμές, αγγίζουν σαν να μπορούν να καταλάβουν αν είναι καλές οι μελιτζάνες, οι ντομάτες, τα φρούτα εποχής;

Στάσου μια στιγμή! 

Κοίτα γύρω...

Ποιος είναι ο ντόπιος,  ο συγγενής; Ποιος είναι ο " ξένος";

Ποιος ο υγιής, ποιος ο ασθενής; Ποιος ο χαρούμενος, ποιος ο θλιμμένος; 

Ποιος ο μόνος ή ο συντροφευμένος, ποιος ο πλούσιος; Ποιος ο φτωχός;  

Ποιος είναι αυτός που λύγισε από τα βάρη της ζωής και εκείνος που τα σηκώνει αγόγγυστα; 

Ανάμεσα σε πάγκους με απλωμένες πραμάτειες, ρούχα,  παπούτσια, εσώρουχα, φρούτα, λαχανικά, ψάρια, ξηρούς καρπούς, γλυκά, είδη σπιτιού... 

Ευγενικά χαμόγελα από γενναιόδωρα χείλη εναλλάσσονται με κοφτά λόγια από κουμπωμένες καρδιές.

Χάνεσαι.

Μήπως και βρεθείς.

Μήπως ανταμώσεις στο τέλος του δρόμου με εκείνους που σου λείπουν.

Τους συνοδοιπόρους σου.

Τον Άνθρωπο.

Ενα Σάββατο πρωί. 

Σε μια λαϊκή αγορά. 

Μια βόλτα.

Στις γειτονιές ενός άνυδρου,  ερημωμένου κόσμου σε περιδίνηση

Που ακριβύνανε τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα και φτηνωσε η ανθρώπινη ζωή...

Ευγενία Κωττη. 

Share:

Read More

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΗ

                      

                         ΚΑΛΗ  ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΗ

Καλή βδομάδα σ΄όλους μας κι από το Άγιο Πνεύμα

φώτιση κι επιφοίτηση αυτήν εδώ την μέρα

ας έχουμε στο σκότος μας μπας και αλλάξει κάτι

για τους πολλούς και «νηστικούς» καθότι οι χορτάτοι

έχουν να φάνε και να πιουν και να κληροδοτήσουν

χρήμα, τίτλους κι ακίνητα σ΄όσους ακολουθήσουν.

Και πάμε στα ημέτερα τού εσωτερικού

και στα δελτία «ειδήσεων» που πέραν του καιρού 

είδαμε χθες εις την Τι-Βί σε όλα τα κανάλια,

που λέν : «Μπράβο κυβέρνηση» ενώ τα πάει χάλια,

εφόσον όλα έχουνε τον ίδιο  «χορηγό» 

τον εκλεγμένο κάποτε σαράντα τα κατό! 

Περήφανος και έχοντας τον Άδωνι μαζί του

μας είπε ότι πέτυχε με την κυβέρνησή του

τα φάρμακα οι ασθενείς σπίτι τους στο εξής

να τα παραλαμβάνουνε ! ! ! Κι εγώ ο αφελής

αναρωτιέμαι άραγε πώς θα γίνει αυτό;

καθότι μάλλον βέβαιο και πλέον πιθανόν

είναι για τον προστάτη του, ας πούμε ο παππούς,

να λάβει ένα φάρμακο από άλλους γιατρούς

που είναι για μια έγκυο στον μήνα της γυναίκα

κι η έγκυος αντίστοιχα λίγο πριν απ΄τη γέννα

να παραλάβει φάρμακο  πί –χί για την καρδιά

που έπρεπε ν΄αποσταλεί όμως σε μια γιαγιά

που τελικά τής στείλανε κρέμα για την ακμή

που έπρεπε να στείλουνε σε κάποια νεαρή . . . 

Ποιά φάρμακα στο σπίτι μας κάθεστε και μας λέτε

ο κόσμος πλέον ξύπνησε, μη λέτε ότι θέτε

εδώ ρε σείς μετάγγιση  αντί σε ασθενή

μπερδέψανε και κάνανε σ΄άνθρωπο υγιή

που έτυχε και βρέθηκε σ΄ένα νοσοκομείο

ως επισκέπτης  ασθενούς και μεσ’ το κυλικείο

που πήγε για ένα καφέ τον ‘πιάσαν και του ‘βάλαν

αίμα  που ήταν αλλουνού και δη άλλη ομάδα . . .

Αχ βρε λαέ απίθανε, ράτσα τού «πέρα βρέχει»

τού «δε γαμείς» «ωχ αδελφέ» «πάμε κι όσο αντέχει»

φυλή τού «έχει ο Θεός» και των «σταρχιδιστών»

τού «άσε τώρα δεν μπορώ» τού «βλέπουμε λοιπόν . . . »

πολίτη τού «αύριο το πρωί» και τού «από βδομάδα»

τού «δε μας χέζεις τελικά κι εσύ μωρέ Νταλάρα»

τού «φτάνει μού τα έπρηξες» τού «ίσως» τού «μπορεί»

του « κάτσε ρε, ηρέμησε» «μη κάνεις σαν παιδί»

Έλληνα δυσπερίγραπτε γιέ της αναβολής

που έχεις ειδικότητα και πάντοτε μπορείς

να λές: «ας το για αύριο» ότι σου πουν να κάνεις

και άρπα κόλλα γενικά τελειώνεις ότι φτιάχνεις

για να αράξεις και να πεις : «. . . γαμώ το κέρατό μου

δεν το περίμενα αυτό από τον εαυτό μου,

τί κούραση είναι αυτή κομμάτια έχω γίνει . . . »

Έλληνα που εσύ ποτέ δεν φέρεις την ευθύνη

για τίποτα, ό,τι συμβεί και πάντα φταιν οι άλλοι

γιατί «αυτοί» τα έκαναν και πάλι  μαύρο χάλι.

Ελλάς το μεγαλείο σου, χώρα αλλού γι αλλού

που μιά ομπρέλα ψάθινη στην άκρη του γιαλού

με δυό ξαπλώστρες νάιλον χρεώνεις όσο θες

και σαν σαμπάνια Γαλλική έφθασε ο καφές,

αν πάρουμε και σάντουιτς ; μιλάμε γάμησέ τα

όμως γι αυτό οι πιο πολλοί αφήνουν μια πετσέτα

που κάνει δυό –τρία ευρώ και σε παραμυθιάζουν

πως πάνε δήθεν για βουτιά, κι αφού κάπου αλλάζουν

μπαίνουνε στο αμάξι τους και άντε γεια χαρά

κι πάνε σε άλλο beach Bar την άλλη τη φορά!

Αυτά εν τάχει σήμερα κι από το κινητό μου

ενώ συγχρόνως «οδηγώ» το αυτοκίνητό μου

καπνίζοντας το πούρο μου, πίνοντας φραπεδιά

κι ακούγοντας τζαζ μουσική κομμάτια από παλιά.

Οι τροχονόμοι συνεχώς όλοι με «χαιρετούν»

σφυρίζουνε και σαν τρελοί τα χέρια τους κουνούν,

μάλλον μ΄αναγνωρίζουνε απ΄την αστυνομία

κι απ΄ότι βλέπω πίσω μου με φάρο και σειρήνα

έρχεται περιπολικό που μού κάνει σινιάλο

να δείτε ότι κυνηγούν σίγουρα κάποιον άλλο

γι αυτό πατάω και εγώ με δύναμη το γκάζι

τ΄αμάξι απογειώθηκε μ΄αεροπλάνο μοιάζει

ώστε να μην καθυστερώ την καταδίωξή τους 

και να συμβάλω και εγώ εις την αποστολή τους 

γι αυτό το «Εμμέτρως πλην σαφώς» κλείνω κάπου εδώ

και με τα δύο χέρια μου πλέον να οδηγώ

καθότι επικίνδυνο είναι να οδηγούμε

ενώ συγχρόνως γράφουμε ή και τηλεφωνούμε.

Σάτιρα - Γιώργος Ψαρέλης ένας και μοναδικός! 

Share:

Read More

Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν»

Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι στη νότια Χίο και αποκλειστικά και μόνο εκεί, ένα δένδρο κλαίει!

Φώτο - Μαρία Κογιαλου!! 

Κλαίει απ’ την αρχαιότητα, απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης της νήσου, από την εποχή του Αγίου Ισιδώρου. Ρωμαίοι, Άραβες, Σαρακηνοί, Γενουάτες, Τούρκοι κατακτητές πέρασαν απ’ τη Χίο, πέρασαν κι έφυγαν….

Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν» στο νησί ίσως σύμβολα αιώνιας Αθανασίας μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος…

Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι ένα δέντρο κλαίει! Για να το διαπιστώσετε δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την ακριτική Χίο και πιο συγκεκριμένα το νότιο τμήμα του νησιού, τα Μαστιχοχώρια όπως λέγονται τα χωριά του νησιού εδώ που φύεται –αποκλειστικά και παγκόσμια- η μαστίχα (σκίνος-μαστιχόδεντρο) ή αλλιώς το δέντρο που κλαίει…..


Αλήθεια, γιατί κλαίει ο σχίνος κι από πότε;

Σαν πολύτιμος κρύσταλλος στάζει

απ’ τον κορμό του σχίνου η μαστίχα.

Άγιος Ισίδωρος…

250 μ.Χ. Το νησί της Χίου βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή και στο λιμάνι του νησιού είναι αγκυροβολημένο ένα τμήμα του Ρωμαϊκού στόλου. Ανάμεσα στους αξιωματικούς των πληρωμάτων είναι κι ένα νεαρό αγόρι μόλις 22 ετών, ο Ισίδωρος, γιος πλούσιου εμπόρου της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου με καταγωγή όμως από τη Χίο.
Ο Ισίδωρος έχει ασπασθεί κρυφά τον Χριστιανισμό. Προδίδεται στον Ρωμαίο Ναύαρχο, συλλαμβάνεται, τον βασανίζουν και ομολογεί την πίστη του στη νέα θρησκεία. Έρχεται ο πατέρας του από την Αλεξάνδρεια και προσπαθεί να μεταπείσει τον νεαρό Ισίδωρο να επιστρέψει στη θρησκεία τους το δόγμα των Εθνικών.
Ο Ισίδωρος μ’ όλο το νεανικό του ενθουσιασμό ναι μεν χαίρεται που βλέπει τον πατέρα του αλλά αρνείται να επιστρέψει στην ειδωλολατρία επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Κυρίου: «Παραδώσει εις θάνατον πατήρ τέκνον» (Ευαγγ. Ματθαίος) και….

Ο Ισίδωρος θα δεχτεί άγρια επίθεση από τον φανατικό ειδωλολάτρη πατέρα του, είναι δε τόσο βάρβαρα τα χτυπήματα στον νεαρό Ισίδωρο που ο σκληρός θάμνος κάτω απ’ τον οποίο τον χτυπάει ο πατέρας του θα ….. λυγίσει από τη βία που αντικρίζει και θα πονέσει και θα δακρύσει για τα μαρτύρια που βλέπει να υποφέρει ο νεαρός Ισίδωρος……

Όχι! Δεν θα λάβεις μάχαιρα,

είπε ο σχίνος.

Κι έσταξε το μυρωδάτο δάκρυ του,

αντίδωρο στη μαχαιριά που

λάβωσε το κορμί του.

Ποιήτρια: Τζένη Συρρή-Χαννάκη

Και: «Ταις προς τον Κτίστην ευχαίς σου συ εχαρίτωσας, το αποστάζον δάκρυ, εκ των σχίνων της Χίου, και τούτω σε δυνάμεις ενέθου πολλάς, διό χαίρουσα σύμπασα, ως ευεργέτην η Νήσος ανευφημεί, και προστάτην επιγράφεται».

Ήχος α΄. Των ουρανίων Ταγμάτων

Ο πολιούχος του νησιού της Χίου Άγιος Ισίδωρος μαρτύρησε το 250 περίπου μ.Χ., η μνήμη του τιμάται στις 14 Μαΐου στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στη Δυτική Καθολική Εκκλησία - όπου είναι εξίσου αγαπητός και δημοφιλής Άγιος (Sant’ Isidoro)-, μία μέρα μετά, στις 15 Μαΐου.

Σημείωση: Μαστιχοφόρος Σκίνος.

Δενδρύλλιο του γένους Πιστάκη, ιθαγενείς της μεσογείου και Κανάριων Νήσων μόνο που η ποικιλία Pistacia lentiscus varchia, κοινώς μαστιχοφόρος σκίνος της Χίου ευδοκιμεί -αποκλειστικά- στο νότιο τμήμα της Χίου και εδώ γίνεται και η συστηματική καλλιέργειά της όταν μετά από εντομές στα δενδρύλλια μία ουσία, ελαιορητίνη ουσία, παρουσιάζεται με μορφή ημιδιαφανών, υποκίτρινων και κιτρινωπών κόμβων γνωστών κοινώς με το όνομα δάκρυα της μαστίχας.

Με την φίλη μας Τασσώ Γαΐλα Αρθρογράφος-Ερευνήτρια

Share:

Read More

Ενας γάμος με πάνω απο 10 μουσικους καλιτεχνες

Ήταν λίγο περίεργη η φάση όταν γνώρισα τα παιδιά. 

Γιώργος Αετόπουλος Γεσθημανή Νικολαΐδη

 

Ήμουν από μια περίοδο δυο μίση μηνών ιατρικών υποχρεώσεων, με μεγάλη πίεση και αγωνία σε μία άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Τέλος πάντων και ενώ έχουμε γυρίσει Θεσσαλονίκη με την μικρή για ανάρρωση  με παίρνει ο αδελφός μου τηλέφωνο, μου λέει Σαββάτο βράδυ η Κυριακή πρωί θα έρθω Θεσσαλονίκη που έχω να πάω σε ένα γάμο ενός καλού μου φίλου.

Ρωτάω να δω ποιος είναι, μου λέει δεν τον ξέρεις τον Γιώργο αλλά σίγουρα ξέρεις τον πατέρα της νύφης και την μία αδελφή. Για πες , του Νικολαΐδη του Στάθη την κόρη αδελφή της Πέλας , όπα του λέω, πάρε τον φίλο σου τηλ και πέστου να έρθω και εγώ!! Θέλει δεν θέλει δηλαδή εγώ θα έρθω ( γέλιααα) τελικά το κανονίζει μου λέει εντάξει θα έρθεις και στο γλέντι.

Εκεί είπα θεέ μου με ξεπληρώνεις, ύστερα από ένα Γολγοθά δυο μίση μηνών να πάρω λίγο αέρα.

Ξεκινήσαμε πρωί, πήγαμε από το σπίτι του Γιώργου, χαρές και μουσικές και πολύ Baladains !!! 

Ήταν τρελή φάση, γνώρισα πολλά παιδιά νέους καλλιτέχνες στην ποντιακή μουρσική, βρισκόμουν στην δικιά μου νιρβάνα τόσο χαρούμενος που δεν μπορώ να το πω με λόγια!

Πήγαμε στην εκκλησία είδα τον κ Στάθη και ήθελα να πάω να τον αγκαλιάσω, κρατήθηκα τι να του πω Σ΄ αγαπώ;; Τέλος πάντων μετά στο κέντρο τα είδα όλα !!!

Δώσε πόντοοοοοο !! Έπιασα τον κ Στάθη του το είπα , το είπα και στους άλλους, ( Κάποιοι σας βλέπουν κάθε μέρα και κάποιοι είναι όνειρο ζωής να σας δούνε έστω και μία φορά! Συγκινήθηκε, αλλά είναι η αλήθεια, εμείς που ζούμε σε νησιά και επαρχία και δεν έχουμε την δυνατότητα να πηγαίνουμε να τους ακούμε είναι όνειρο όταν μας τυχαίνει να τους ακούσουμε! Και άντε τώρα να γνωρίσεις μια γκάμα μουσικών όλους μαζί σε ένα βράδυ!! φ

Να ακούς Τοπαλίδη ζωντανά, να βλέπεις Χαλκίδη να παίζει ζωντανά, είχα πάει δίπλα του και έπερνα βίντεο, ρε φίλε του είπα τι κάνεις; ( πυροβόλο) απλά λόγια εντάξει μου λέει παίζω λίγο διαφορετικά με τους άλλους!

Ηταν μια βραδιά απίστευτη!! Πώς έκλεισε η βραδιά; χμ πού γέλιο την έκανα την γκάφα μου!

Εβλεπα την Γεσθημανή η (Νύφη) θα σας την γνωρίσω ποιο κάτω!, έβλεπα μια, άλλη κοπέλα την Μαρία και έβλεπα και την λατρεία μου, βασικά νόμιζα ότι ήταν η λατρεία μου η ( Πέλα), έλεγα δεν μπορεί να μην είναι, τρεις είναι οι αδελφές Νικολαΐδη, βέβαια κάτι δεν μου καθόταν και είπα να ρωτήσω ρε παιδιά, ρωτάω λοιπόν ρε φίλε η κοπέλα εκεί είναι η Πέλα; και παίρνω την απάντηση ρε συ από το 2012 που έχει βγάλει το βίντεο έχουν περάσει και 12 χρόνια έχει μεγαλώσει. 

Αφού δεν έβγαζα άκρη και βλέπω οτι είχε έρθει η ώρα να φύγουν έβαζαν μπουφάν , λέω πάω και οτι γίνει!!! Τι έγινε αστα να παν, με μεγάλο ενθουσιασμό πάω την πιάνω και της λέω να βγούμε μια φωτογραφία , μου λέει ναι να βγούμε, και έτσι όπως είμαστε της λέω ρε συ να ξέρεις οτι έχεις κάνει ένα μικρό χωριουδάκι να ακούει ποντιακά, πάντα το έβαζε στο MAKAO ένα μικρό μπαράκι στο μικρό μου χωριουδάκι που μένω, όταν το είχε ο Παναγιώτης ( για το Gourban se son to theleman) και που σε αγαπάμε που λατρεύουμε κτλ κτλ και αφού έχει πέσει κάτω από τα γέλια, λέει ναι οκ αλλά εγώ είμαι η Ανθούλα δεν είμαι η Πέλα..(.ουπςςςςςςς άνοιξε πόρτα να κρυφτόοοοοο τρία lol και δυο ΟΚ) Δεν θέλω να δώσω συνέχεια πως αισθάνθηκα...το έσωσε η Ανθούλα, μου λέει θέλει και η Μαρία να βγει φωτογραφία!! και βγήκαμε και όλοι μαζί, και να αναρωτιέμαι μέσα μου ποια είναι η Μαρία ;;;χαχαχαχχα την έχουμε σαν τέταρτη αδελφή μου είπε σε μεταγενέστερω χρόνο, όταν αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για τα παιδιά!! 

Και έτσι πάμε λίγο στα παιδιά!!

Γιώργος Αετοπουλος:

Η καταγωγής του από την Πιερία και την Γαλανόβρυση Ελασσόνας.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη όπου είναι και ο τόπος διαμονής του!

Στο σχολείο δεν τα πήγαινε ιδιαίτερα καλά δεν του άρεσε, αλλά του άρεσε πολύ η μουσική.
Από μικρός ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική.

Ξεκίνησε με λύρα λόγω καταγωγής και αγάπης για το ποντιακό τραγούδι, και
στην πορεία ήρθε το τραγούδι, το οποίο όμως και τον κέρδισε!

Ποιο μικρός πήγαινε και Taek vondo αλλά δεν ασχολήθηκε πολύ, όλο το χόμπι του ηταν και είναι η μουσική και όπως σας είπα παραπάνω επικράτησε το τραγούδι!

Το πρωί στο μεροκάματο που λέμε έχει τουριστικά λεωφορεία μαζί με τον μπαμπά του και αλωνίζει τους δρόμους!

Με την Γεσθημανή γνωριζόταν από παλιά μέσα από τα ποντιακά 
αλλά δεν είχαν πολλά πολλά Η αιτία για να ξεκινήσει αυτό το ειδύλλιο ήταν ένας κοινός φίλος που ζήτησε ένα βραδύ από την Γεσθημανή να τον πάει σε ένα μαγαζί στα μετέωρα να δει τον κοινό τους φίλο Γιώργο και με αφορμή αυτή τη συνάντηση ξεκίνησαν να κάνουν παρέα και να έρχονται πιο κοντά.

Γεσθημανή Νικολαΐδη:

Τόπος καταγωγής και γέννησης Θεσσαλονίκη

Από μικρή της άρεσε ο καλλιτεχνικός χώρος μίας και ζούσε μέσα σε αυτόν ( Βαρή όνομα στις πλάτες που λέμε) χωρίς όμως να έχει κατασταλάξει από μικρή τι θέλει να ακολουθήσει.

Στο σχολείο ήταν αρκετά καλή, πήγε μέχρι πανεπιστήμιο (βαλκανικών

σπουδών- πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και είχε έφεση στις ξένες γλώσσες.

Της Γεύσης (έτσι την φωνάζουν) πάντα της άρεσε το τραγούδι και τραγουδάει περιστασιακά, ποτέ
όμως δεν το ακολούθησε επαγγελματικά. 

Από μικρή είχε έφεση στον χώρο και πήγαινε πολλά χρονιά, κυρίως hip hop, ήταν επίσης χορεύτρια και στην ένωση ποντίων πολίχνης, τώρα δεν ασχολείται άλλο με τον χορό

μίας και επέλεξε ως βάση έπειτα από τις σπουδές της την πρωινή δουλεία γραφείου, εργάζεται ως γραμματέας σε μία εταιρία που αναλαμβάνει δημοσία έργα.

Υ.Γ Το άρθρο αυτό έγινε σε συνεργασία με την Ανθούλα Νικολαΐδη !!

Ακούστε την εδώ και εδώ 

Υ.Γ2 Μου έβγαλε την ψυχή να της πάρω πέντε κουβέντες! Πέρασαν τα Χριστούγεννα , πέρασε ο Ιανουάριος, το άφησα το θέμα στην άκρη.. περνάει ο Φλεβάρης.. και μια ωραία πρωία 6 Μαρ 2025, 9:06 μ.μ. 

Υ.Γ3 Αγαπητοί μου φίλοι να ζήσετε πάντα ευτυχισμένοι με χαμογελα!

Γιώργο μου Χρόνια πολλά!! Χριστός Ανέστη!

Share:

Read More

Πασχαλινές Ευχές..

Σας εύχομαι ολόψυχα να περάσετε όμορφα τις Άγιες τούτες ημέρες. Ξεχάστε την ένταση της καθημερινότητας και των προβλημάτων και αφήστε τους ....εαυτούς σας να χαλαρώσουν για λίγο κοντά στα αγαπημένα σας πρόσωπα. Τις δύσκολες αυτές μέρες που ζούμε και για όλους εμάς, τα όνειρα και οι ελπίδες είναι αυτά που μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους, που μπορούν να μας βοηθήσουν.


Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που συνεχίζουν να ονειρεύονται, σε αυτούς που πιστεύουν στη δύναμη της αλήθειας, σε αυτούς που θα πάψουν επιτέλους να σκύβουν το κεφάλι απέναντι σ' εκείνους μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.... Ο Ιησούς Χριστός ας φέρει την Ανάσταση στη ψυχή, στο μυαλό και στην ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον.

Share:

Read More

Μνήμες, παρελθόν, προβληματισμοί, σκέψεις.....

Κάθε άνθρωπος που συναντάς έχει σίγουρα στο μυαλό και στην ψυχή του αναμνήσεις, εικόνες και συναισθήματα από το παρελθόν του που έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα του και δεν ξεχνιούνται.

 Μια ανάμνηση μπορεί για κάποιον να σημαίνει κάτι θετικό, κάτι που θέλει να θυμάται για όσο ζει, κάτι που βίωσε και τον έκανε ευτυχισμένο. 

Για κάποιον άλλον όμως μια ανάμνηση μπορεί να σημαίνει κάτι αρνητικό, κάτι που θέλει να ξεχάσει, να διαγράψει από τη μνήμη του, γιατί ενδεχομένως του προκάλεσε πόνο, τον πλήγωσε και τον τραυμάτισε ψυχικά. Οι αναμνήσεις είναι συνυφασμένες με το παρελθόν μας και το παρελθόν μας καθορίζει άμεσα το παρόν και το μέλλον μας.

Αυτός ο καθορισμός είναι άρρηκτα καταλυτικός για μια ευτυχισμένη και ισορροπημένη ζωή. Με απλά λόγια, οι ευχάριστες αναμνήσεις μας προδιαθέτουν θετικά για το παρόν και το μέλλον, ενώ οι δυσάρεστες αρνητικά. Αυτό σημαίνει πως στη μια περίπτωση μας συντροφεύουν και στην άλλη μας στοιχειώνουν. Γίνεται όμως να έχουμε μόνο θετικές ή μόνο αρνητικές αναμνήσεις; Κάθε άνθρωπος φυλάσσει μέσα στην ψυχή του θετικές και αρνητικές αναμνήσεις, ανασύρει μνήμες που τον ενθαρρύνουν και τον χαροποιούν και μνήμες που τον ισοπεδώνουν και τον λυπούν.

Ανάμεσα σε αυτά που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία, μια χρυσή τομή που θα ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του. Κανείς δεν πρέπει να αφήνει ένα τραυματικό γεγονός να του καθορίζει όλη του τη ζωή, μια απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, μια προσωπική ή μια επαγγελματική αποτυχία, ένα στραβοπάτημα, μια λάθος απόφαση, μια κακή επιλογή.

 Η ζωή είναι αγώνας, ένας μαραθώνιος που πρέπει να προχωράς χωρίς να κοιτάς πίσω ή να μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν. Η ζωή απαιτεί μόνο βήματα προς τα εμπρός. Διαφορετικά, επισκιάζεται αρνητικά και μένει στάσιμη. 

Οι αναμνήσεις μας, καλές και κακές, πρέπει να βρίσκονται σε μια γωνιά της ψυχής και του μυαλού μας και να μας συντροφεύουν, όχι να μας στοιχειώνουν! Ζούμε στο παρόν και σχεδιάζουμε το μέλλον μας και οφείλουμε να έχουμε το ψυχικό σθένος για να πετύχουμε, να είμαστε αισιόδοξοι, τολμηροί και δυνατοί. 

Το παρελθόν πρέπει να μας διδάσκει, να μας οπλίζει με τα κατάλληλα εφόδια για να ανταπεξέλθουμε στην παρούσα και μέλλουσα ζωή μας, όχι να γίνεται εμπόδιο σε αυτή. 

Οτι συνέβη κάποτε, θετικό ή αρνητικό, ευχάριστο ή δυσάρεστο, συνέβη και αυτό δεν αλλάζει! Ο,τι συμβαίνει τώρα ωστόσο και ο,τι πρόκειται να συμβεί, μπορεί να αλλάξει, αρκεί να το θελήσουμε και να το επιδιώξουμε. Το παρόν και το μέλλον είμαστε εμείς και είναι στο χέρι μας να κόψουμε το νήμα του τέρματος και να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα! Αρκεί βέβαια να μην παρατήσουμε τον αγώνα στην όποια δυσμενή μνήμη ή δυσκολία συναντήσουμε! οι αναμνήσεις λένε πρέπει να μας συντροφεύουν, όχι να μας στοιχειώνουν!

Καλά όλα τα παραπάνω εαν μπορείς να τα συμμαζέψεις, εγω πάντως δεν μπορώ ακόμα, προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου αλλά δεν μαζεύονται δυστυχώς.

Τα συναισθήματα αναβλύζουν κι εσύ αντιδράς με έναν τρόπο που ξέρεις ότι δε θα σου κάνει καλό. Εγκλωβίζεσαι σε σκέψεις που κάνουν να φαντάζουν τα επόμενά σου βήματα επικίνδυνος άθλος.

Οι αναμνήσεις και τα γεγονότα είναι σκέψεις που συμβαίνουν τώρα. Ο θυμός ή ο πόνος για το παρελθόν συμβαίνουν τώρα.
Είναι αυτό που κρατά το παρελθόν ζωντανό. Κι αυτό είναι εκπληκτικό μόλις το συνειδητοποιήσεις. Ναι, γιατί θα καταλάβεις πως ουσιαστικά αυτό που σε κάνει να υποφέρεις είναι μια σκέψη και μια ανάμνηση που συμβαίνει στο τώρα.

Ξέρω, η αίσθηση είναι τόσο αληθινή, όμως οι εμπειρίες σου είναι μέρος της ζωής σου, δεν είσαι εσύ. Μην αφήνεις να σου δώσουν ταυτότητα. Είσαι κάτι παραπάνω από τις εμπειρίες σου, από την ιστορία που λες στον εαυτό σου για τον εαυτό σου. Αυτό που θα σε λυτρώσει είναι το να κάνεις ένα βήμα και μετά άλλο ένα. Να απομακρύνεσαι από εκεί που πόνεσες, μέχρι οι εικόνες του τότε να γίνουν μικρές κουκκίδες που κανένα ενδιαφέρον δεν θα έχουν πια. Αυτα λέω στον εαυτό μου αλλά παιδιά μαλακίες,,,, μακάρι κάποιοι να το ξεπερνάνε....

Ναι το παρελθόν δεν ισούται με το μέλλον. 

Share:

Read More

Αδάμης - Μαγικές Σβούρες και το σουρεάλ χιούμορ του Κάρολ

Τον Δημήτρη Αδάμη, ως παιδί, δεν θα τον χαρακτήριζες συνηθισμένο. Ήθελε να συχνάζει στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο αλλά και σε συναυλίες. Πιτσιρικάς ακόμη είχε μαγευτεί από τον Δημήτρη Χορν ,το Θέατρο Τέχνης αλλά και τη Μαρία Φαραντούρη . 

Εννέα ετών χτύπησε την πόρτα της Ιωάννας Τσάτσου, της συγγραφέως του βιβλίου «Ο αδερφός μου Γιώργος Σεφέρης» γιατί ήθελε να γνωρίσει την αδελφή του μεγάλου μας ποιητή. Το ίδιο έπραξε και με την Ελλη Αλεξίου, αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. «Εμενε Θεσπρώτεως 1 σε μια κάθετο της Αλεξάνδρας » το θυμάμαι ακόμη, λέει γελώντας, όταν τον συναντώ ένα βροχερό, κυριακάτικο απόγευμα στο θέατρο Δημήτρης Χορν, όπου σκηνοθετεί την παράσταση «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων».

Στην περίπτωσή του το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον γιατί το ανήσυχο παιδί που υπήρξε εξελίχθηκε τελικά σε ένα από τους πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες και συγγραφείς παιδικού θεάτρου στην Ελλάδα, αποτελώντας ιδρυτικό μέλος της ομάδας Μαγικές Σβούρες, την οποία δημιούργησε το 2001 μαζί με την ηθοποιό Δόμνα Ζαφειροπούλου, με σκοπό την παρουσίαση ποιοτικών παραστάσεων για λιλιπούτειους και όχι μόνο θεατές.
«Γιατί παιδικό θέατρο; Ισως γιατί θέλω να βρίσκομαι σε μία συνεχή αναζήτηση της αθωότητας μου» απαντά στην ερώτησή μου. «Τελειώνοντας τη δραματική σχολή Βεάκη το 1992, όπως οι περισσότεροι νέοι ηθοποιοί άρχισα να εργάζομαι αρχικά σε παραστάσεις για παιδιά.

 Ηταν ένα είδος που αγάπησα τελικά βαθιά και έτσι τα επόμενα χρόνια, ενώ είχα προτάσεις για παραστάσεις για ενήλικους θεατές, κάτι τελικά με μαγνήτιζε πάντα στο παιδικό θέατρο. 

Είναι ίσως το στοιχείο της αθωότητας των παιδιών, το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα, το βλέμμα τους, η άμεση ανταπόκρισή τους σε αυτό που παρακολουθούν που τελικά με γοητεύει. Μπήκα λοιπόν σε αυτό τον χώρο και θέλησα να δώσω το δικό μου στίγμα, για αυτό που ο ίδιος θεωρώ ότι πρέπει προσφέρεται σε ένα παιδί ως πνευματική τροφή, αρχικά ως ηθοποιός, έπειτα ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ετσι μολονότι έχω κάνει πολλά πράγματα στο θέατρο και για ενήλικες, η "πατρίδα" μου πάντα είναι το παιδικό θέατρο».

 
Όπως αναφέρει τα 23 αυτά χρόνια που σκηνοθετεί για παιδιά δεν έχει λείψει ούτε μία ημέρα από παράστασή του. «Προλογίζω συνήθως το έργο. Φέτος μάλιστα στην ''Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" εμφανίζομαι και επί σκηνής στο δεύτερο μέρος. Είναι πολύ σημαντική για μένα αυτή η επαφή, γιατί καθορίζει το πώς γράφω ή το πώς διασκευάζω ένα έργο για παιδιά. Γράφω σκηνοθετώντας ταυτόχρονα το έργο στο μυαλό μου. Ολα παίζουν ρόλο: το εικαστικό μέρος , η μουσική. Κάθε παράσταση κυοφορείται μέσα μου σχεδόν δύο χρόνια. Επιθυμώ για κάθε έργο να δημιουργώ το δικό του ηχοτοπίο. Για παράδειγμα στον "Σίτο Σιταράκι, αυτόν το μεγάλο μικρό" – ήταν το πρώτο έργο που έγραψα και σκηνοθέτησα το 2003 – όλο το εικαστικό κομμάτι, κοστούμια, σκηνικά κτλ, ήταν εμπνευσμένα από πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ με στάχυα. Η μουσική που διάλεξα επίσης ήταν προκλασική. Γιατί όταν η τελειώνει η παράσταση θέλω τα παιδιά να φεύγουν παίρνοντας μαζί τους και ένα "βαλιτσάκι" με αφορμή για σκέψη. Να ακούσουν νέες μουσικές, να γνωρίσουν έναν ζωγράφο. Οταν ανεβάσαμε τον "Δον Κιχώτη" ενέταξα στην παράσταση τραγούδια παραδοσιακά της Ισπανίας σε εναρμόνιση του Φ.Γκ.Λόρκα. Τώρα με την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" οι μουσικές του έργου προέρχονται από την κέλτικη παράδοση, είναι αγγλοσαξωνικά τραγούδια και κάλαντα, ό,τι δηλαδή θα μπορούσε να ακούει στην αέναη περιπλάνησή της η ηρωίδα του Λιούις Κάρολ».

 
Αναζητώντας την Αλίκη
Ουσιαστικά λοιπόν ο ίδιος διασκευάζει τόσο το κλασικό αριστούργημα «Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» όσο και τη συνέχειά του, «Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί», παρουσιάζοντάς τα σε μία ενιαία παράσταση.

 
«Πρόκειται για δύο περίπλοκα βιβλία. Το πρώτο " Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων" είναι ένα σωσίβιο που το φοράς και κολυμπάς σε μέρη που βασιλεύει ο απόλυτος σουρεαλισμός» αναφέρει. «Πέφτεις στην κουνελότρυπα και βγαίνεις σε έναν ορίζοντα όπου απλώνεται μπροστά σου ένας ωκεανός, όπου εμφανίζονται οι πιο απίθανοι ήρωες, οι οποίοι τραβούν την προσοχή σου με την προσωπική τους περιπέτεια. Μοιάζει σαν να ανοίγουν πόρτες από παντού και εισβάλλουν κάθε είδους όνειρα. 

Το δεύτερο βιβλίο "Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί " οδηγεί σε μία ενδοσκόπηση, σαν να πηγαίνεις βαθύτερα μέσα σου για να αναδυθείς πιο δυναμικά. Για μένα το πιο σημαντικό είναι ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται την παράστασή μας, κατανοούν αυτό το σουρεάλ χιούμορ του Κάρολ, μάλιστα πολλές φορές καλύτερα και από τους ενήλικες συνοδούς τους. Γελούν συνεχώς, ενώ δεν πρόκειται για μία παράσταση που βασίζεται σε κωλοτούμπες και εύκολες μπαλαφάρες».

Οπως μάλιστα τονίζει ο ίδιος ήθελε να κρατήσει μία ισορροπία ανάμεσα στην παιδική ανεμελιά αλλά και στην πιο φιλοσοφική διάσταση της διάσημης αυτής ιστορίας. «Επιθυμώ να τονιστεί αυτός ο προβληματισμός του Κάρολ για τον κόσμο. Θα έλεγα ότι τον φωτίζω με ένα τρόπο. Η παράσταση θα ήθελα να είναι και μια αφορμή να "επισκεφθούν" αυτό το βιβλίο τα παιδιά, να πάρουν ένα μικρό δείγμα του τι πρόκειται να ζήσουν όσες φορές και εάν το διαβάσουν ακόμη και ως ενήλικες αργότερα. Σε αυτή την παράσταση έρχονται από παιδιά 2,5 ετών μέχρι μαθητές του Γυμνασίου και σκοπός είναι να περάσει καλά κάθε παιδί, όπως και ο συνοδός του. Τώρα που το σκέφτομαι δεν αντιδρώ στα πράγματα ως σκηνοθέτης θεάτρου για παιδιά. Αντιδρώ ως σκηνοθέτης που οραματίζεται κάτι και που οι θεατές του είναι αθώοι και αυστηροί ταυτόχρονα. 

Κάνω και εγώ πειράματα μέσα από την τέχνη μου. Προσπαθώ να εντοπίσω τα σημεία που θα επικοινωνήσω με τα παιδιά. Μαθαίνω μέσα από αυτά. Θέλω να ακούσω αυτά που σκέφτονται μετά την παράσταση και έτσι βρίσκω και εγώ το παιδί μέσα μου».

Πιστεύει όμως στον διδακτικό ρόλο του παιδικού θεάτρου; «Διόλου. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη διδακτικών παραστάσεων. Το θέατρο δεν αντικαθιστά, ούτε υποκαθιστά τα βιβλία του σχολείου» αναφέρει. «Η τέχνη δεν έχει υποχρέωση να διδάξει τίποτα και σε κανένα. Το μόνο που διδασκόμαστε από την τέχνη είναι η μαγεία της. Εγώ προτιμώ ένα παιδί που μαγεύεται από το θέατρο, γιατί είδε κάτι ονειρικό, παρά που διδάσκεται και φεύγει γνωρίζοντας τη χρονολογία μίας ναυμαχίας».

 
Λίγο πριν η συζήτηση μας κλείσει δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω για τα φαινόμενα μπούλινγκ στα ελληνικά σχολεία. Είναι σήμερα τα παιδιά πιο βίαια σε σχέση με παλαιότερα; «Κάνοντας 20 χρόνια θέατρο για μικρούς θεατές πράγματι τα τελευταία χρόνια συναντώ πιο ''αγριεμένα" παιδιά, γεγονός που κατά τη γνώμη μου σε πρώτη φάση οφείλεται και στις επιπτώσεις της πανδημίας στον ψυχισμό τους. Το πρόβλημα όμως είναι συνολικότερο και για τα φαινόμενα αυτά που περιγράφετε έτσι και αλλιώς οι μόνοι οι υπαίτιοι δεν είναι τα παιδιά. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι καθρέπτες της κοινωνίας μας, αυτό που βλέπουν γύρω τους μιμούνται. Μιμούνται λοιπόν την επιθετικότητα μας, την αγένεια μας. Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα. Τη δική μας εικόνα βλέπουμε επάνω τους και αυτό μας τρομάζει».

Από την ΈΡΗ ΒΑΡΔΑΚΗ και το Βήμα της Κυριακής.

Υ.Γ Εμείς εδώ στην Χίο τον περιμένουμε πως και πως κάθε χρόνο!! πρώτη μας φορά πριν απο 15 χρόνια 4 ετών ήταν τότε η μικρή 19 τώρα , αλλά Αδάμη και Δόμνα Λατρεύουμε!!

https://www.facebook.com/dimitri.adamis

Share:

Read More

Οταν ο ταχυδρόμος μοίραζε γράμματα και οχι λογαριασμούς!

Μία μέρα ένας ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού. Μία παιδική φωνή ακούστηκε πίσω από την πόρτα να λέει:

– Αμέσως, παρακαλώ περιμένετε λίγο!

Μετά από λίγα λεπτά ο ταχυδρόμος άρχισε να χτυπά ξανά την πόρτα. Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ακούστηκε πίσω από την πόρτα:

– Αν βιάζεστε, αφήστε τα γράμματα στο χαλάκι.

Ο ταχυδρόμος απάντησε:

– Έχετε μια επιστολή που απαιτεί την υπογραφή σας. Θα περιμένω.

Ήδη θυμωμένος, ο ταχυδρόμος νόμιζε ότι θα του έλεγε κάτι. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Όλος του ο θυμός έσβησε αμέσως. Ένα κοριτσάκι με καροτσάκι, χωρίς πόδια, αλλά με γουρλωμένα μάτια, τον παρακολουθούσε. Ο Ταχυδρόμος της έδωσε το γράμμα και της ζήτησε να υπογράψει. Μετά από αυτό έφυγε. Το κοριτσάκι χαμογέλασε και είπε:

– Σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας. Καλή μέρα.

Μετά από ένα μήνα ο ταχυδρόμος συνέχισε να παραδίδει την αλληλογραφία. Κάθε φορά χτυπούσε την πόρτα και περίμενε υπομονετικά να φτάσει το κοριτσάκι και μετά έφευγε. Άρχισε  να του κάνει περισσότερες ερωτήσεις: “Πώς σε λένε; Σου αρέσει αυτό που  κάνεις; Έχεις παιδιά; Πόσα γράμματα πρέπει να παραδώσεις σήμερα;”

Σταδιακά ο ταχυδρόμος άρχισε να απαντά και να του χαμογελά.

Τη ρώτησε για τα πόδια της, αλλά εκείνη δεν θύμωσε και του απάντησε χαμογελώντας:

– Δεν μπορώ να περπατήσω γιατί γεννήθηκα χωρίς  αυτά, ο μπαμπάς λέει πάντα ότι η καρδιά μου είναι τόσο μεγάλη που έχει  τα δικά της πόδια. Κάθε μήνα βάζω χρήματα σε αυτόν τον  κουμπαρά και όταν γεμίσει ο μπαμπάς θα μου αγοράσει προσθετικά πόδια και  θα μπορώ να περπατήσω κι εγώ.

Έγιναν καλοί φίλοι. Όταν ήρθε το  φθινόπωρο οι βροχές γίνονταν όλο και πιο συχνές και σε μια καταρρακτώδη  βροχόπτωση, ο ταχυδρόμος περίμενε βρεγμένος έξω από την πόρτα. Όταν έφυγε, το κοριτσάκι κατάλαβε ότι τα παπούτσια του ήταν σάπια. Την επόμενη μέρα τον είδε με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια.

Μετά από μια εβδομάδα το ίδιο.

Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο ταχυδρόμος  αποφάσισε να μην πάει με άδεια χέρια και αγόρασε ένα κουτί καραμέλες,  χτύπησε την πόρτα, το κοριτσάκι του άνοιξε και έλαβε το κουτί με τα  ζαχαρωτά μαζί με το γράμμα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Γύρισε και στο τραπέζι πίσω της ήταν ένα μεγάλο κουτί και μερικά κομμάτια πορσελάνης. Ζήτησε από τον ταχυδρόμο να πάρει το κουτί στο σπίτι του.

– Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο.

– Νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι, αν δεν δεχτείς, θα στεναχωρηθώ πολύ τα Χριστούγεννα.

Στο άκουσμα αυτό ο ταχυδρόμος πήρε το δώρο και έφυγε, αφού το ευχαρίστησε και του ευχήθηκε.

Όταν άνοιξε το κουτί, μέσα ήταν ένα καινούργιο  ζευγάρι πανάκριβες μπότες και ένα σημείωμα: “Για τον καλό μου φίλο! Τώρα  θα μπορείς να περπατάς με στεγνά πόδια”.

Τα μάτια του ταχυδρόμου άρχισαν να γεμίζουν  δάκρυα και συνειδητοποίησε ότι τα θραύσματα δίπλα στο κουτί ήταν από τον  κουμπαρά και ότι το κοριτσάκι είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά της σε αυτό  το ζευγάρι μπότες.

Την επόμενη μέρα πήγε στο αφεντικό του και του είπε:

– Κύριε, αλλάξτε μου διαδρομή. Αυτό  το παιδί εγκατέλειψε το όνειρό του να περπατήσει για να βάλει παπούτσια  στα υγιή μου πόδια και δεν μπορώ να τα δώσω πίσω όσο κι αν το θέλω.

Όταν το αφεντικό άκουσε για αυτή τη σπουδαία χειρονομία από ένα παιδί, οργάνωσε έναν έρανο.

Την ημέρα των Χριστουγέννων ο ταχυδρόμος χτύπησε  την πόρτα, η πόρτα άνοιξε γρήγορα αυτή τη φορά, ο πατέρας βγήκε με το  κοριτσάκι στην αγκαλιά του.

Δεν ήταν μόνο ο ταχυδρόμος, αλλά το αφεντικό και όλοι οι ταχυδρόμοι της πόλης.

Το κοριτσάκι χαμογελούσε και ξαφνιάστηκε με αυτό που είδε. Ο ταχυδρόμος έφερε ένα κουτί που έδωσε στον πατέρα και ένα σημείωμα στο κοριτσάκι.

Στο κουτί υπήρχαν προσθετικά πόδια για να  περπατήσει το κοριτσάκι και το σημείωμα έλεγε: «Για την καλύτερή μας  φίλη, τώρα θα μπορείς να περπατήσεις, αλλά η καρδιά σου είναι τόσο  μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια, έτοιμη να τρέξει για να κάνει καλό  ακόμα και σε ένα ταχυδρόμο».

Επομένως…

Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, αν έχεις καρδιά γεμάτη  αγάπη, χαμόγελο στα χείλη και ζεστό λόγο, οι γύρω σου θα πλουτίσουν.  Δίνετε έλεος στους ανθρώπους, και κοιτάξτε τους με αγάπη!

Share:

Read More

Ομήρειο ωρα ΜΗΔΕΝ

Ότι δουλεύει σ' αυτή την πατρίδα είναι κανόνας: Μια μέρα έρχεται το κράτος των Αθηνών, μια Νομαρχία ένας Δήμος και το πετάει στην σέντρα..

Πριν 35 χρόνια περίπου ξεκίνησαν τα Πολιτιστικά εργαστήρια στο Ομήρειο...Φορές πάνω από είκοσι εργαστήρια και βάλε συνυπήρχαν στο Κέντρο...από εκμάθηση μουσικής, βιολί και σαντούρι ,μέχρι μαθήματα κατασκευής οργάνων...από βιβλιοδεσία μέχρι ζωγραφικής.

 Στην αρχή ήταν προσφορά του Δήμου ,αργότερα για να μην υπάρχουν εγγραφές όπου την πάρει από μαθητές..(κάποιοι γραφόντουσαν και σε τέσσερα τμήματα και μετά δεν ερχόντουσαν), μπήκε είσοδος 30 ευρώ και κάποια στιγμή έγινε 40. 

Στις εγγραφές όλα στην αρχή γινόντουσαν στο χέρι μέχρι που ήρθε το κομπιούτερ στη ζωή μας και ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα με τριπλές ακόμα και τετραπλές εγγραφές στο ίδιο τμήμα...αφού το σπορ κάποιοι δεν το κατείχαν. 

Εδώ θα πρέπει να πω ότι πολλές φορές οι δάσκαλοι βάλαμε πλάτες όπως λέμε στην τοπική μας διάλεκτο ,προσφέροντας τις υπηρεσίες τους τσάμπα με μόνο κίνητρο την συνέχιση του θεσμού και μια και δυο και τρεις φορές. 

Τελευταία προέκυψε όμως πρόβλημα από το μακρινό άστυ...όπου κάποιοι σοφοί των Αθηνών αποφάσισαν τα νομικά πρόσωπα ...οπως ήταν το Ομηρειο να τα κάνουν υπηρεσίες του Δήμου, μα το χειρότερο ,θεσπίσανε και όρους πληρωμής που ξαφνικά τα 40 ευρώ δίδακτρα γίνανε 100 για τον μισό και μόνο χρόνο...που σημαίνει για ολόκληρο θα γίνουνε 200. Τι να πω... 

Εκεί στην Αθήνα ή δεν έχουν ιδέα τι γίνεται με τον κόσμο και τα λεφτά ή νομίζουν ότι διπλασίασαν συντάξεις και μισθούς ή πως το ρεύμα έγινε όπως παλιά και δεν πληρώνουν εκατοπενηνταρια κάθε μήνα. 

Φαντάζομαι του χρόνου για ολόκληρο το σχολικό έτος θα ζητήσουν από τους μαθητές 200... Που σημαίνει οτι ολο και λιγότεροι μαθητές θα λαβαίνουν μέρος με αποτέλεσμα να μην μαζεύεται το ποσόν για να γίνεται εκταμίευση χρημάτων...για ξεκίνημα των τμημάτων. Όπως έγραψε και ο Νίκος Φρασκος το Ομήρειο θα πρέπει να απαγκιστρωθεί από τον Δήμο Χίου και από την ανεδαφική κυβερνητική εισπρακτική πολιτική... 

 Αν θέλουμε ξανά τα εργαστήρια στο Ομήρειο ναναι ξανά η καρδιά του Πολιτιστικού Κέντρου με 500 και πάνω συμπολίτες μας - μαθητές.

Αντώνης Τσατσαρώνης 

Share:

Read More

Τριωδιο!

 Για το λαό επικρατεί η αντίληψη ότι αρχή του Τριωδίου είναι το ξεκίνημα για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και τις απόκριες. Τριώδιο, όμως, ονομάζεται, σύμφωνα με τους κανόνες της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, η κινητή περίοδος που ξεκινά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο.

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, είναι αφιερωμένη στη διδακτική παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την έπαρση.

Το Τριώδιο έχει λάβει την ονομασία αυτή από το ομώνυμο εκκλησιαστικό βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει τους ύμνους που ψάλλονται στις εκκλησίες κατά τη συγκεκριμένη περίοδο.

Οι ύμνοι αυτοί έχουν τρεις ωδές σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ύμνους τις εκκλησίας, οι οποίοι έχουν εννέα ωδές. Αυτός είναι και ο λόγος που το βιβλίο αυτό, και κατ’ επέκταση και η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, ονομάστηκαν Τριώδιο.

Οι ύμνοι του Τριωδίου γράφτηκαν από τον 5ο έως τον 15ο αιώνα μ.Χ. Χειρόγραφα των ύμνων του Τριωδίου σώζονται από τον 10ο αιώνα μ.Χ. ενώ για πρώτη φορά τυπώθηκε, το εν λόγω βιβλίο, στα Ελληνικά το 1522 μ.Χ. στην Βενετία.

Το Τριώδιο, ως χρονική περίοδο, αναφέρεται στις τρεις πρώτες εβδομάδες που οι χριστιανοί ετοιμάζονται για την μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής. Κάθε Κυριακή αυτών των τριών εβδομάδων έχει τη δική της σημειολογία.

Η πρώτη, η Κυριακή του Τελώνη και Φαρισαίου προτρέπει τους Χριστιανούς να είναι ταπεινοί, όπως ο Τελώνης και όχι υπερήφανοι όπως ο Φαρισαίος. Η δεύτερη, η Κυριακή του Ασώτου, διδάσκει την αξία της μετάνοιας και το μεγαλείο της συγχωρέσεως.

Το Σάββατο πριν από την τρίτη Κυριακή ονομάζεται Ψυχοσάββατο ή Σάββατο των Ψυχών. Καθιερώθηκε από την εκκλησία ως ημέρα που προσευχόμαστε και προσφέρουμε κόλλυβα για όλους αυτούς που για διάφορους λόγους δεν μνημονεύονται σε μνημόσυνα.

Όπως είναι άνθρωποι που δεν τους απέμειναν συγγενείς, ώστε να τους κάνουν μνημόσυνο. Παρόλο που κάθε Σάββατο του έτους είναι αφιερωμένο από την εκκλησία μας στους θανώντες, το συγκεκριμένο Σάββατο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς ακολουθεί η Κυριακή της Απόκρεω, η οποία αναφέρεται στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και έτσι παρακαλούμε το Θεό από την προηγουμένη να τους αναπαύσει.

Η τρίτη Κυριακή, η Κυριακή της Απόκρεω, αναφέρεται στην Δευτέρα Παρουσία, στην κρίση που θα λάβει χώρα, καθώς επίσης και στη χριστιανική αγάπη. Ονομάζεται δε έτσι, επειδή είναι η τελευταία ημέρα που οι Χριστιανοί επιτρέπεται να φάνε κρέας. Η εβδομάδα που ξεκινά ονομάζεται και εβδομάδα της Τυρινής ή Τυροφάγου.

Εβδομάδα που επιτρέπεται η βρώση τυροκομικών, αυγών και ψαριών. Η τέταρτη, η Κυριακή της Τυροφάγου, αναφέρεται στην εξορία των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο. Έτσι, το Ευαγγέλιο της ημέρας παροτρύνει τους πιστούς να νηστεύουν χωρίς να το επιδεικνύουν, να συγχωρούν όσους τους έχουν βλάψει και να διάγουν βίο ενάρετο και ελεήμονα.

Ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα, με την οποία ξεκινά η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Περίοδος νηστείας, προσευχής, περισυλλογής, κατά την οποία οι πιστοί προετοιμάζονται για την μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Κυρίου.

Ονομάζεται Τεσσαρακοστή γιατί μιμείται την σαρανταήμερη νηστεία που έκανε ο Χριστός, ενώ λέγεται και Μεγάλη για να υπάρχει σαφής διαχωρισμός από τη νηστεία των Χριστουγέννων.

Share:

Read More