Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν καλοκαιρινές διακοπές που κρατούσαν δύο με τρεις μήνες. Είχαν το όνομα "Παραθέριση".
Μικρός όταν ήμουν θυμάμαι έκλειναν τα σχολεία και ετοιμαζόμασταν για παραθεριση. Ξεκινήσαμε αρχές του 80 κάτι. όταν η θεία μου στην Αθήνα μας ενημέρωσε ότι ο θείος Νίκος αγόρασε ένα εξοχικό στο Νεράκι, και ήθελε βοήθεια να το καθαρίσει και όλα τα σχετικά. Μεγάλο ταξίδι από τον Τύρναβο να πάμε στο νεράκι, δεν ξέραμε καν που ήταν! Προς το μεγάλο πεύκο μας έλεγε η θεία Γιούλα. Να μην πολυλογώ θα ήταν η πρώτες διακοπές μας. Με τον αδερφό και την μάνα μαζί, ο πατέρας είχε το μαγαζι.
Πρώτη μέρα και θέλαμε να πάμε στην θάλασσα, δεν μας άφησαν μόνοι, περνούσες γραμμές τρένου, και την εθνική οδό για πεύκο. (μετά από χρόνια το τρένο έφαγε ένα φίλο μας που είχε ακουστικά και δεν το άκουσε) αυτή είναι η μόνη κακιά ανάμνηση που έχω από εκεί.
Εντύπωση μας έκανε όταν καθάριζαμε το σπίτι και σε ένα πορτάκι κάτω από την σκάλα ανακαλύψαμε βάτραχο πέδιλα μάσκες μπρατσακια κτλ. Τα είχαμε ακουστά.
Με τον καιρό γνωρίσαμε και όλο τον κόσμο στο νεράκι. Μόνο καλές αναμνήσεις έχω
Πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι μέχρι την πρώτη λυκείου.
Οι διακοπές κρατούσαν τόσο πολύ που ένιωθες τη νοσταλγία να επιστρέψεις στο σχολείο και να δεις τους φίλους σου.
Με ένα μικρό χαρτζιλίκι το πρωί στην παραλία ,για να αγοράσεις τυρόπιτα. Η τουλούμπα από τον φούρνο στην γωνιά του δρόμου.
Ήμασταν χαρούμενοι, παίζαμε όλοι μαζί, ήμασταν όλοι ίδιοι και όπου έτρωγαν τέσσερις, έτρωγαν και πέντε, έξι ή περισσότεροι.
Μετά το μπάσκετ ακούγαμε μουσική μέχρι αργά, τα ποιο μεγάλα παιδιά πήγαιναν στο μεγάλο πεύκο για διασκέδαση. Ραντεβού την άλλη μέρα στην παραλία..
Κανείς δεν χρειαζόταν να διαβάσει το καλοκαίρι και το μόνο πρόβλημα για εμάς τα παιδιά ήταν να μην τρυπήσουμε την μπάλα, να μην σπάσουμε το ποδήλατο και τα γόνατα παίζοντας μπάσκετ.
Εν τω μεταξύ έφτανε ο Σεπτέμβριος, η κανονικότητα επέστρεφε. Επιστρέφαμε στο σχολείο, η ζωή ξανάρχιζε και το πρώτο θέμα στο σχολείο ήταν πάντα «Πως περάσατε στις διακοπές».
Σήμερα όλα έχουν αλλάξει, όλα είναι διαφορετικά. Οι διακοπές κρατάνε τόσο λίγο που όταν γυρνάς δεν ξέρεις καν αν έφυγες ή αν το ονειρεύτηκες. Όσοι μπορούν να πάνε βέβαια.
Η κοινωνία ήταν καλύτερη, υπήρχε αγάπη, οικογένεια, σεβασμός, όλοι μαζί . Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε έτσι.
Η ζωή ήταν τελικά αληθινή..
Σήμερα το μεσημέρι γυρνώντας από την δουλειά είδα κάτι συγγενείς της γυναίκας μου που ερχόταν από την θάλασσα, ναι τώρα μένω σε νησί, με ρώτησαν εάν έχω κάνει ένα μπάνιο.
