katarraktisvillage: covid-19
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα covid-19. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα covid-19. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

"Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο"

Ωραίος τίτλος δεν μπορώ να πω, μπορείς να βάλεις και πολλές παροιμίες αλλά εδώ είναι απλά τα πράγματα, θες δεν θες θα σου τα πρήξουν  <κεφτές και δε φταις>

Στιγμιότυπο από κορονοπάρτι στο ΑΠΘ Στιγμιότυπο από κορονοπάρτι στο ΑΠΘ THESSTODAY Ή αλλιώς η προδιαγεγραμμένη ματαιότητα των ρεπορτάζ για τα κορονοπάρτι στα κλαμπ και στα νησιά και τα διπλά μηνύματα της κυβέρνησης. «Πάρτι του κορονοϊού σε κορονοπάρτι στην παραλιακή». 

«Τα κορονοπάρτι συνεχίζονται σαν να μην υπάρχει αύριο». 

Είναι κάποιοι από τους τίτλους σχετικών ρεπορτάζ που, αφού επιτελέσουν το, τηλεοπτικό τους καθήκον επί 2-3 καταγγελτικά λεπτά, καθημερινά, εδώ και μερικούς μήνες, μετά περνούν και ξαναπερνούν σε κρόουλ. 
Μάλλον μάταια. ADVERTISING Το ίδιο και το περιεχόμενο αυτών των ρεπορτάζ που διανθίζονται, κατά κανόνα, με τις δηλώσεις 2-3 παιδιών τα οποία «δίνουν» τους υπόλοιπους ή και τον εαυτό τους: «ήταν εκεί 1000 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς μάσκες». 
Ή «ευτυχώς, εγώ δεν πήγα». Ή οι πιο τολμηροί «ναι ήμουν κι εγώ εκεί». Μου κάνει εντύπωση λοιπόν αυτή η μάταιη επιμονή των καναλιών. 
Δεν έχουν παιδιά όλοι αυτοί που ετοιμάζουν τα ρεπορτάζ; Δεν ήταν οι ίδιοι έφηβοι; Πότε πείσθηκε ένας έφηβος απλά και εύκολα από οποιαδήποτε επιχείρηση ενοχοποίησης ή έξωθεν επιβολής; 
Από πότε μπροστά σε τέτοιες απόπειρες οι έφηβοι νυν και αεί δεν αντιδρούν ακολουθώντας την απολύτως αντίθετη οδό από την «σώφρονα» και «ενδεδειγμένη»; Κι όμως. Απαιτούμε από 20ρηδες να ανταποκρίνονται ως 50ρηδες με υποκείμενα νοσήματα.
 Με προσοχή, φόβο, αίσθημα αυτοσυντήρησης και καθήκοντος κι ενσυναίσθηση: όλα αυτά σίγουρα δεν περιγράφουν την εφηβεία που έχει κι ένα επιπλέον χαρακτηριστικό. Την αίσθηση του «άτρωτου». Όχι.

 Η ενοχοποίηση της νέας γενιάς, δια της καλλιέργειας φοβίας στους γονείς τους ουσιαστικά (γιατί στους ίδιους αποκλείεται να πιάσει, άσε που κατά κανόνα οι νέες ηλικίες ούτε βλέπουν, ούτε ακούν ειδήσεις) έχει αποτύχει παταγωδώς.
 Κι έχει καταντήσει να επαναλαμβάνεται σαν ρεπορταζιακή «λούπα» που τείνει να γίνει κι αυτή μηντιακό στερεότυπο όπως εκείνες οι τόσο… δημοφιλείς κι ανέμπνευστες φράσεις του τύπου «πύρινη λαίλαπα σάρωσε» ή «η τραγωδία χτύπησε την κοινότητα».
 Φράσεις που κάποτε είχαν εφευρεθεί για να αποσπάσουν την προσοχή και τώρα λόγω κατάχρησης πετυχαίνουν να ισοπεδώσουν την είδηση.
 Με δυό λόγια; Η συνταγή του καταραμένου «κορονοπάρτι» δεν πιάνει, όσο κι αν λουπάρει. ADVERTISING Και δεν πιάνει όχι μόνον γιατί έχει γίνει κατάχρηση. 

Δεν πιάνει και για δύο ακόμα βασικότερους λόγους. Ο ένας είναι ότι οι 20ρηδες που ενοχοποιούνται πέρασαν τη μακρύτερη και σκληρότερη καραντίνα της Ευρώπης. Ήταν σχεδόν ενάμιση χρόνο μέσα.

 Τώρα που μπορούν να κυκλοφορήσουν, δε μαζεύονται με τίποτα. Ούτε με την αυταρχική πατριαρχική αγωγή της δεκαετίας του 50. Ούτε με τον Χρυσοχοϊδη με τη ζωστήρα. Και μιλάω εκ πείρας.
 Όσοι στην παρέα είμαστε γονείς παιδιών τέτοιας ηλικίας, βλέπουμε τα παιδιά μας από σπανίως μέχρι καθόλου αυτό το καλοκαίρι, καθώς εκείνα βιάζονται να αναπληρώσουν σε εμπειρίες, έρωτες, ξενύχτια και παρέες ό,τι στερήθηκαν. 
Τις λίγες, ελάχιστες, στιγμές που διασταυρωνόμαστε, αγωνιούν μόνο για ένα πράγμα: «θα μας ξανακλείσουν μέσα, μαμά;» Οι νουθεσίες μας, καταλήγουν να φάνε τα μούτρα τους σε αδιάφορα μειδιάματα ή συχνότερα στο ηχογραφημένο μήνυμα «ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο». Οπότε; "Τι να κάνει κι η κυβέρνηση;", θα πείτε.. 

Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να αποφύγει τα διπλά μηνύματα. Δεν μπορεί να πασχίζει να πείσει χάριν του τουρισμού ότι είμαστε covid-free, να ανοίγει διάπλατη την πόρτα των νησιών και να επιτρέπει το κλάμπινγκ-γιατί αλλιώς βέβαια τι θα κάνουν οι νεαρότεροι ξένοι επισκέπτες στις διακοπές τους; Και την ίδια στιγμή να προσπαθεί να πείσει τους «ιθαγενείς» να μην κάνουν ό,τι κάνουν κι οι τουρίστες. Επίσης δεν μπορεί να μεταθέτει την ευθύνη της, ιατρικά ενδεδειγμένης, λειτουργίας ενός κλαμπ, στον ιδιοκτήτη του. Από τη στιγμή που ένα κλαμπ θ ανοίξει, θ ανοίξει και με dj και με ποτά και με ορθίους. 
Είναι λογικά αδύνατον ένα κλαμπ της παραλιακής να λειτουργήσει ξαφνικά με όρους καφενείου στου Ζωγράφου. Και είναι λογικά αδύνατον ο ιδιοκτήτης ενός κλαμπ να επιτύχει στην (επιβαρυντική για την τσέπη του) νουθεσία ό,τι δεν πετυχαίνουμε οι γονείς. 

Εδώ όμως συμβαίνει το παράλογο. Να δίνεται το πράσινο φως για τη λειτουργία των κλαμπ αλλά να εξοργιζόμαστε επειδή λειτουργούν ως αυτό που είναι: κλαμπ. Οπότε ή δεν τα ανοίγεις καθόλου με όποιο κόστος θα έχει αυτό για τον τουρισμό, φροντίζοντας να αποζημιώσεις φυσικά τους ιδιοκτήτες. 

Ή αυτό ακριβώς που γίνεται και τώρα θα συνεχίσει να γίνεται. (Και το ξέρεις).

 Όσο για τους νέους ανθρώπους που όσοι τουλάχιστον δεν είναι ήρωες του Λουντέμη δεν κάνουν και τίποτα περισσότερο απ΄ό,τι τους υπαγορεύει η μη αναστρέψιμη παρόρμηση της ηλικίας τους, η τηλεοπτική καλλιέργεια ενοχών έχει μία και μόνη χρησιμότητα που επί της ουσίας δεν τους αφορά: την αποενοχοποίηση της κυβέρνησης σε μία δημόσια εικόνα που θέλει διακαώς να δηλώσει «εμείς κάνουμε το καθήκον μας, οι άλλοι φταίτε».
Ίσως πολύ αποτελεσματικότερο να είναι το νηφάλιο και τρυφερό ύφος της Αθηνάς Λινού π.χ. που τη θυμάμαι κάποιους μήνες πριν να λέει «οι νέοι είναι νέοι. Δεν θα ακούσουν. Ο μόνος τρόπος είναι να τους ενημερώσουμε σωστά και με κατανόηση». Κι ασφαλώς απέχει πολύ από αυτό, το ξινό και τάχα σαστισμένο τηλεοπτικό ύφος παρουσιαστών που «σοκάρονται» κάθε απόγευμα επειδή 20χρονα «συνωστίζονται» στα κλαμπ, στα παγκάκια, στις πλατείες και όπου μπορούν να φλερτάρουν, να χορέψουν και να κάνουν πλάκα μεταξύ τους.


ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Share:

Γιορτή του ΜΠΑΜΠΑ πριν λίγες μέρες, αλλά ΒΟΜΒΑ ΧΑΡΔΑΛΙΑ!

 Μπορεί ο Νίκος Χαρδαλιάς να ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα πως από την 1η Ιουλίου σταματάει η νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, υπό την προϋπόθεση ότι τα επιδημιολογικά δεδομένα θα το επιτρέπουν, φαίνεται ωστόσο πως το παραπάνω μέτρο δεν θα αφορά τους ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ.



Θα συνεχιστεί και μετά την 1η Ιουλίου η βραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας για τους παντρεμένους ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ, επιβεβαιώνουν οι ειδικοί

Έτσι, όλοι οι παντρεμένοι ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ θα πρέπει να επιστρέφουν στα σπίτια τους όχι στη 1.30 το βράδυ, αλλά στις 00.30 και θα μπορούν να κυκλοφορήσουν ξανά μετά τις 5 το πρωί, με τη διάρκεια του μέτρου αυτού πιθανότατα να παρατείνεται επ' αόριστον.

Μάλιστα, όπως διευκρίνιζαν πηγές της Πολιτικής Προστασίας, δεν χρειάζεται καν αστυνόμευση για την τήρηση του παραπάνω ωραρίου, αφού τα νοικοκυριά το κρατάνε από μόνα τους, χωρίς καν την απειλή επιβολής κάποιου τσουχτερού προστίμου.

Όσο για το αν το μέτρο αυτό θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση της πανδημίας, μέλος της επιτροπής σχολίασε στο «Κουλούρι»: «Τι σχέση έχει αυτό με τον κοροναϊό, το μέτρο αυτό ίσχυε έτσι κι αλλιώς από πριν την πανδημία».

Μείνετε συντονισμένοι για οποιαδήποτε νέα εξέλιξη.

Share:

Το μουσικό όργανο μου και εγώ. 8 Μουσικοί μας λένε την γνώμη τους

Είναι πάντα δίπλα μου. Με παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές, μου προκαλεί αξέχαστες συγκινήσεις και φέρνει καθαρή χαρά στη ζωή μου, και μερικές φορές, τον βαθύτερο πόνο. Σε τι αναφέρομαι; Φυσικά, το μουσικό μου όργανο.
 Είναι εκπληκτικό να σκεφτόμαστε πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει ένα όργανο στη ζωή μας, πόσο η μουσική που δημιουργεί μπορεί να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, ειδικά όταν είναι δύσκολη. 
Αυτά τα μοναδικά εργαλεία δημιουργούν πάντα νέες προκλήσεις για εμάς, μας βοηθούν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε και μας προσφέρουν καταφύγιο σε περιόδους κρίσης (όπως αυτή που βιώνουμε τώρα). Ένας καλύτερος φίλος, ένας περιπετειώδης σύντροφος…

Εγώ και το όργανο μου, εν συντομία: μια αδιαχώριστη ομάδα, φίλοι για τη ζωή. Η σχέση που έχει κάθε μουσικός με αυτό ή τον μουσικό συνεργάτη του είναι μοναδική και ξεχωριστή.

Αυτό το άρθρο ξεκίνησα να σκέφτομαι να το γράψω, σε χρόνους εγκλεισμού, βλέποντας πόσο άρχισε να το επηρεάζει η κλεισούρα το παιδί μου και σε συνδυασμό με πολλά προβλήματα υγείας της μητέρας της και γυναίκας μου, η έξοδος της από αυτά είναι η μουσική. Μπαγκέτες, ακουστικά και δώσε !!!
Πολλές φορές ζηλεύω που δεν μπορώ να παίξω και εγώ έστω κάτι της, έτσι να ξεδώσω, βέβαια εγώ γράφω αρθρακια στο blog και ο καθένας μας κάτι έχει βρει να εκτονώνεται.

Διαβάστε τις σκέψεις - γνώμες των φίλων μουσικών μας

(Maria Anissegou - Μαρία Ανισέγκου):
Η σχέση με το μουσικό μου όργανο έχει περάσει από διάφορα στάδια. Θυμίζει πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Ξεκίνησε με ενθουσιασμό και αθωότητα. Πέρασε από μονοπάτια απόλαυσης, εκτόνωσης, απογοήτευσης, ανασφάλειας. Μεγαλώνοντας έρχεται μια σταθερότητα. Είναι το μέσο για να εκφράζομαι, να αλληλεπιδρώ με τους συμπαίκτες μου και το κοινό. Είναι η δουλειά μου και το χόμπι μου. Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη. Η πανδημία έχει απομονώσει τον κόσμο. Οφείλουμε οι καλλιτέχνες να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο με κάθε διαθέσιμο μέσο πως η τέχνη εκφράζεται με προσωρινό τρόπο και θα επανέλθει με αυτόν που προσφέρει σε όλους ικανοποίηση.

(Γιώργος Φαραντάκης) :
Το μπουζούκι και η μουσική γενικότερα, ήταν και είναι ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας, στην ουσία, του εσωτερικού μας κόσμου, με τον περιβάλλοντα κόσμο. Μια κοινή εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, να εκφράσουν τις σκέψεις και συναισθήματα τους, μέσα από διαφορετικούς όμως κώδικες (ήχους και μελωδίες). Αυτό είναι που κάνει και τον κόσμο της μουσικής τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό, και εμάς που δόθηκε η ευλογία να καταπιαστούμε μαζί της, τόσο τυχερούς.!! Δεν θα έλεγα ότι είναι μόνο ένας ''δρόμος'' για να ξεφεύγουμε από την οποιαδήποτε εξωτερική συνθήκη ή πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά κυρίως είναι το μέσο που θα μπορούσε να εκφράσει και να μετουσιώσει την περιρρέουσα αυτή πραγματικότητα σε κάτι δημιουργικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον.!!

Τον Μάρτη του 2008 άρχισα να φοιτώ στο Τμήμα Λαικής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα, με ειδίκευση στο «κανονάκι» και δάσκαλό μου τον Απόστολο τον Τσαρδάκα
Αφού αποφοίτησα και επέστρεψα στο νησί μας, τη Χίο, συμμετείχα σε εκδηλώσεις παραδοσιακών χορών, φεστιβάλ χορωδιών, στα 100χρ τα Ελευθέρια της Χίου (2012), στο CD «ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ» (2015). Δίδαξα στο Μουσικό Σχολείο Χίου (2016- 2019), συμμετείχα σε μουσικές βραδιές σε διάφορες πλατείες σε χωριά του νησιού καθώς σε ταβέρνες και πανηγύρια (2017-2019).
Αρχικά, το σχήμα απαρτιζόταν από κανονάκι και λαούτο (Δημήτρης Κοντός) και ξεκινήσαμε τον Αύγουστο του 2015. Το ρεπερτόριό μας ήταν κυρίως παραδοσιακά κομμάτια Μ.Ασίας & νησιά Αιγαίου. Στη συνέχεια, προσθέσαμε κρητικά & ποντιακά καθώς παίζαμε με 2 αγαπημένους φίλους που παίζουν τις αντίστοιχες λύρες.
Ο κόσμος μας ακολουθούσε παντού, είτε στο κέντρο της πόλης, είτε σε μακρινά χωριά, γιατί άκουγε κάτι διαφορετικό, που νοσταλγούσε ν’ ακούσει, αλλά δεν υπήρχε!

Μου άρεσε να παίζω κομμάτια που είχα μάθει να χορεύω (μέσα από Συλλόγους με παραδοσιακούς χορούς τα παλαιότερα χρόνια). Το ίδιο αισθανόταν και το κοινό, ήθελε να τα χορέψει και εκτός «μαθήματος», σε πλατεία. Υπήρχε απίστευτη χημεία. Κάθε βραδιά ήταν ξεχωριστή και θα μου μείνει αξέχαστη.
Τον Σεπτέμβριο του 2019 ήρθα μόνιμα στην Αστόρια Ν.Υόρκης. Ευτυχώς, πρόλαβα να παίξω σε διάφορες εκδηλώσεις, σε κάλαντα τα Χριστούγεννα, σε μια συναυλία- αφιέρωμα στον κ. Λίνο Κόκοτο, σε χοροεσπερίδες από χιώτικους συλλόγους.

Τον Μάρτιο του 2020 έκανε την εμφάνισή του ο κορονοιός, που ρήμαξε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η μουσική «πάγωσε», οι μουσικοί «μαράζωσαν»! Όμως, μέσα στα σπίτια των μουσικών ανθίζουν νέες δημιουργίες. Ο καθένας εκφράζεται και εξωτερικεύει τις ανησυχίες του συνήθως μέσα απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα την ανάγκη να το επιχειρήσω.

Το όργανο είναι η προέκταση των χεριών μας και μας συντροφεύει όχι μόνο στις χαρές αλλά και στις λύπες.

Τα μέτρα στη Ν.Υόρκη δεν είναι τόσο περιοριστικά όσο στην Ελλάδα. Επιβάλλεται η χρήση της μάσκας και αποστάσεων, αλλά μπορούμε να κυκλοφορούμε. Όταν ο χώρος επιτρέπει να κρατηθούν προληπτικά αποστάσεις, βρισκόμαστε με φίλους και παίζουμε..!

Εύχομαι να λήξει το συντομότερο και να ανταμώσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, σε γλέντια, σε χαρές!

Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ τη ζωή μου και εύχομαι στα ακόμη καλύτερα για όλους!



(Stavros Papastavrou) :
Ασχολούμαι με το λαούτο τα τελευταία 24 χρόνια. Η σχέση μου μαζί του έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Πολύ συχνά την παραλληλίζω με μια σχέση με ένα ανθρώπινο πρόσωπο: όσο περισσότερο ασχολούμαι μαζί του, τόσο πιο πολύ το κερδίζω και με κερδίζει και, αντίθετα, όσο το αφήνω, τόσο κι αυτό απομακρύνεται από μένα. 
Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ανυπομονώ να το πιάσω στα χέρια μου, δεν θέλω να το αποχωριστώ, ενθουσιάζομαι και συγκινούμαι παίζοντάς το, αλλά και στιγμές κατά τις οποίες νευριάζω μαζί του, απογοητεύομαι από αυτό, και ενδέχεται να μην με ελκύει έως και καθόλου. Κάποιες φορές αισθάνομαι να το απογοητεύω κι εγώ ο ίδιος. Και όλα αυτά απορρέουν από το γεγονός ότι το λαούτο και, γενικά, ένα μουσικό όργανο είναι πραγματικά ένας ζωντανός οργανισμός.

Αυτό που με εντυπωσιάζει στο λαούτο, πέρα από τις εκτελεστικές του δυνατότητες, είναι το ότι λειτουργεί και ως ένας έμπιστος φίλος, ως ένα ασάλευτο στήριγμα σε δύσκολες στιγμές. 

Πάμπολλες φορές έχω νιώσει η επαφή μαζί του να δρα ευεργετικά πάνω μου, να μου ανεβάζει τη διάθεση, να μου τονώνει το ηθικό, να με βοηθάει να ξεφύγω από κακές σκέψεις και καταστάσεις, να λειτουργεί εν τέλει άκρως ψυχοθεραπευτικά ως μια «οδός σωτηρίας» από κάποια «αδιέξοδα». Μπορώ να πω πως όταν η σχέση μου με το λαούτο είναι καλή, όλα βαίνουν καλύτερα· βλέπω τον κόσμο με άλλη ματιά!

Αυτό όμως με το οποίο απορώ είναι το ότι, χωρίς να έχω έρθει σε σωματική επαφή μαζί του, μόνη η παρουσία του οργάνου μες στη θήκη του στο χώρο που βρίσκομαι, μου αποπνέει μια αίσθηση σιγουριάς που με συμπληρώνει μυστηριακά.

Θεωρώ πλέον ότι το όργανο αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και προέκταση του εαυτού μου.

(Fotis Pezos) :
Το βιολί και η βιόλα μου είναι η προέκταση και η επέκταση του εαυτού μου. Μαθημένοι από παιδάκια οι μουσικοί σε κάποια μορφής καραντίνα, εφόσον μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία έννοιες όπως μελέτη, αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση, απομόνωση, το άκουσμα της πρώτης καραντίνας φάνταζε ιδανική περίοδος για εμάς σε πρώτη ανάγνωση. Ειδοποιός διαφορά ήταν όμως η έλλειψη έκθεσης της ψυχής σου στο κοινωνικό περίγυρο, στο συντονισμό των συχνοτήτων του κοινού σου, η έλλειψη απλά του σκοπού σου, του προορισμού σου. Έτσι περάσαν διαστήματα σκληρής μελέτης και διαστήματα συνειδητής – υποσυνείδητης απραγίας. Η συν-κίνηση από ένα «βιντεάκι» ποτέ δε θα υπάρξει τόσο πλούσια όσο από τις ταλαντώσεις των χορδών μιας ζωντανής συναυλίας, κοινωνίας. Αυτονόητα συνεπάγεται ότι μετά από όλη αυτή τη μάχη θες ζωντανούς ακροατές. Έτσι αυτές τις ημέρες το μουσικό όργανο αποκτά τη δική σου υπομονετική προς-ευχή για το καλύτερο και πιο ειρηνικό «Αύριο» που σου ψιθυρίζουν οι χορδές του ότι κοντεύει….

(Olga Holdorff) : 

Η αγάπη για το βιολί ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, έλαβα τα πρώτα μαθήματα στην ηλικία των 4 ετών και χρωστάω πολλά στην πρώτη μου δασκάλα, η οποία δυστυχώς έφυγε πριν από μερικές εβδομάδες. 
Έδωσε σε εμάς τα παιδιά αγάπη και παιχνιδιάρικο τρόπο με το όργανο.
Έτσι, ο πρώτος σπόρος φυτεύτηκε νωρίς.

Όταν πήγα κατασκήνωση 3 εβδομάδων στην ηλικία των 12 ετών και πήρα ένα φτηνό δεύτερο βιολί μαζί μου. Ακόμα και αυτό το όργανο το φρόντιζα όπως το "καλό" βιολί μου. Ο σεβασμός ήταν ο ίδιος.

Στις σκηνές υπήρχαν μυρμήγκια σε όλα τα σακίδια και ρούχα στη σκηνή.
Για να προστατέψω το βιολί, έβαλα τη θήκη του βιολιού στο Sleeping Bag μου.
Δεν ήταν πολύ άνετο, αλλά το βιολί ήταν προστατευμένο εκεί.
Ακόμα και αργότερα, αυτό συνέβαινε πάντα. Αν δεν κοιμόμουν σε ένα δωμάτιο με το όργανο μου, δεν ένιωθα άνετα.

Είχα ακούσει πολλά κονσέρτα βιολιού από διαφορετικούς διερμηνείς από πολύ νωρίς. Μερικά ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μου παίξουν δύο μέτρα κάπου από το κοντσέρτο βιολιού του Mendelssohn η έργο του Sarasate και θα καταλάβαινα ποιος διερμηνέας ήταν.

Ήθελα να παίξω τα κομμάτια και τα έπαιξα μετά.
Το βιολί ήταν η σωστή μορφή έκφρασης για μένα.
Μια βαλβίδα που είναι ακόμα.
Μπορώ να γράφω e-mails 6 ώρες την ημέρα και να αφιερώνω αρκετές άλλες για το φεστιβάλ και έχω πετύχει πολλά, αλλά αν δεν παίξω βιολί η μέρα μου δεν είναι ακόμα ικανοποιητική για μένα.

Ακόμα κι αν έχεις συναισθήματα όπως ο θυμός η θλίψη, μετά το παίξιμο είσαι ήρεμη και στοχευμένη.

Το χρειαζόμαστε ένα παραπάνω τέτοιες εποχές.
Επίσης, κάνοντας μουσική με άλλους, μοιράζεσαι κάτι όμορφο.
Παίζω μουσική και το χρειάζομαι όπως τον αέρα που αναπνέουμε.
Τώρα που δεν γίνονται συναυλίες κάνουμε σχέδια για το μετά, που θα μπορούμε να επιστρέψουμε μαζί και να κάνουμε μουσική μαζί ξανά.

(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΨΟΚΑΒΑΔΗΣ) :

Γύρω στα δέκα, άρχισα να μαθαίνω κλασική κιθάρα.

Σύντομα, ωστόσο, στη ζωή μου μπήκαν και άλλα έγχορδα. Ως μαθητής μουσικού γυμνασίου, σχεδόν αμέσως απέκτησα έντονη αγάπη για τον ταμπουρά, τα μπουζουκοειδή (τζουράς, μπαγλαμάς) και το ούτι.
Στη Β’ Λυκείου είδα, για πρώτη φορά, από κοντά το πολίτικο λαούτο και το ερωτεύτηκα.

Τότε (τέλη δεκαετίας του ΄90) δεν έβρισκες ετοιμοπαράδοτο τέτοιο όργανο. Μέχρι, λοιπόν, να αποκτήσω δικό μου, ο δάσκαλός μου -Νίκος Γράψας- μου είχε δανείσει το δικό του.

Το όργανο έφτασε στα χέρια μου, όταν πλέον ήμουν μαθητής της Γ’ Λυκείου. Είχε «τσοντάρει» κι ο παππούς μου κάποια λεφτά…

Αυτό θα ήταν, τελικά, το όργανο με το οποίο θα δενόμουν στενά για μια ολόκληρη ζωή.

Μετά το λύκειο κάθισα δυο χρόνια κοντά στον Ross Daly για να μάθω το ρεπερτόριο για το οποίο σχεδιάστηκε· οθωμανική κλασική μουσική. Αργότερα πήρα και κάποια μαθήματα από τον Περικλή Παπαπετρόπουλο και τον Σωκράτη Σινόπουλο, οι οποίοι, εκτός από σπουδαίοι σολίστες, συναποτελούσαν το μοναδικό ντουέτο πολίτικων λαούτων στη χώρα.

Το 2001 χρειάστηκε να παραγγείλω καινούργιο, καλύτερο όργανο.

Εκείνα τα χρόνια έπαιζα σε ένα συγκρότημα (Ματ σε 2 Υφέσεις) στο οποίο η αρμονία επικρατούσε κι εγώ δυσκολευόμουνα, με το ασυγκέραστο λαφτάκι μου, να ακολουθήσω…

Σκέφτηκα να παραγγείλω το πρώτο πεντάχορδο πολίτικο λαούτο που φτιάχτηκε ποτέ. Άλλαξα και το κούρδισμα. Μπορούσα, πια, να συνδυάσω σε ένα όργανο τεχνικές από το ούτι, αλλά και την κλασική κιθάρα.

Το 2008 γνώρισα τον Νίκο Μαμαγκάκη, ο οποίος άρχισε να συνθέτει πράγματα αποκλειστικά για το συγκεκριμένο όργανο. Πολλές φορές, δε, αντικαθιστούσα στην ορχήστρα του το τσέλο, την κιθάρα και έπαιζα θέματα σολιστικών οργάνων. Θεωρώ ότι, εκείνη την περίοδο, ανέβασα κατακόρυφα το επίπεδό μου…

Μέχρι σήμερα, το λαούτο αποτελεί το βασικό μου όργανο· αυτό στο οποίο δεν σκέφτομαι όταν παίζω, αυτό με το οποίο μπορώ να κάνω prima vista με μεγάλη ευκολία…

Το πεντάχορδο λαφτάκι μου, το οποίο έχει αποκτήσει έναν μεγαλύτερο αδερφό από την Τουρκία και περιμένει άλλον έναν, είναι ο φίλος που με έχει προδώσει τις λιγότερες φορές, που με έχει ξελασπώσει επανειλημμένως, που μου έχει φέρει χρήματα…

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι συχνά πυκνά μού υπενθυμίζει ότι αν δεν μελετάω συχνά και δεν ασχολούμαι μαζί του όσο πρέπει δεν μπορεί να μού κάνει τα χατίρια…

Και είναι τόσο σπουδαίο ο φίλος σου να σού λέει την αλήθεια..!

 

Η πανδημία άλλαξε άρδην τη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσει. Οι φόβοι, οι περιορισμοί, η απομόνωση, η αδυναμία να συναντηθούμε με συγγενείς, φίλ@ς ή αγαπημέν@ς μας, τα κυλιόμενα lockdown και η αβεβαιότητα που κρύβει το μέλλον, έχουν διαμορφώσει την ψυχοσυναισθηματική μας (αν)ισορροπία. Στραφήκαμε να βρούμε τρόπους και διεξόδους να αντιμετωπίσουμε το στρες, το άγχος, τη μοναξιά, την «κλεισούρα», ο καθένας και η καθεμία με το δικό του και το δική της τρόπο. Ένας από αυτούς ήταν η στροφή μας σε κάποιο χόμπι, με τα πιο δημοφιλή να είναι σε σειρά προτεραιότητας η μουσική, η άσκηση, και η μαγειρική[1]. Συγκεκριμένα για τη μουσική, σε άρθρο του Ιουνίου 2020, όταν βγαίναμε από το πρώτο lockdown, επισημαίνεται μία αύξηση σε αγορές μουσικών οργάνων στη χώρα μας, με συχνότερη επιλογή την κιθάρα και το γιουκαλίλι (https://www.iefimerida.gr/ellada/koronoios-moysiki-karantina-kithara-gioykalili). Η μελέτη του Herrero και των συνεργατών του,1 σχετικά με τη στροφή που παρατηρήθηκε στη μουσική κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έδειξε ότι αυτό πιθανόν να οφείλεται στον μηχανισμό του αισθήματος απόλαυσης και επιβράβευσης που ενεργοποιείται κατά την ενασχόλησή μας με τη μουσική.[2] Από τα δεδομένα που συγκέντρωσαν από 1031 συμμετέχοντες, φάνηκε ότι η μουσική αποτελεί σημαντικό μέσο για την βελτίωση της ευεξίας και αποτελεσματικό τρόπο για τη διαχείριση ψυχοσυναισθηματικών δυσκολιών.1 Αυτό παρατήρησα κι εγώ στις μαθήτριές μου, στους φοιτητές και στις φοιτήτριες αλλά και σε μένα την ίδια. Αν και συνήθως ως μουσικοί αναζητούμε τις μοναχικές ώρες μελέτης και εξάσκησης, πέρα από αυτές, μέσα στην πανδημία αναζητήσαμε και τη σύμπραξη, την από κοινού δημιουργία και τη μουσική επικοινωνία μέσα από διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες. Ψάξαμε για προγράμματα με δυνατότητα πολύ μικρής έως ελάχιστης χρονοκαθυστέρησης για να μπορούμε να συνυπάρξουμε μουσικά, όπως το Jamulus ή το JackTrip, για πλατφόρμες που να μας επιτρέπουν να συν-δημιουργούμε σε πραγματικό χρόνο μαζί, όπως το SoundTrap, αλλά και για προγράμματα να αφεθούμε και να παίξουμε παρέα, όπως το συνεργατικό πιάνο του ChromeMusicLab. Με προβληματίζει που δεν μπορώ να δω το τέλος αυτής της πανδημίας και των αλλαγών που έχει φέρει στον τρόπο της ζωής μας, αλλά το σίγουρο είναι ότι παράλληλα με το πιάνο που είναι ένα διάλειμμα στο πρόγραμμά μου, θα έχω μάθει να παίζω πολύ καλά το γιουκαλίλι!

[1] Herrero, E. M., Singer, N., Ferreri, L., McPhee, M., Zatorre, R., & Ripolles, P. (22 Δεκεμβρίου 2020). Rock ’n’ Roll but not Sex or Drugs: Music is negatively correlated to depressive symptoms during the COVID-19 pandemic via reward-related mechanisms. PsyArXiv. https://doi.org/10.31234/osf.io/x5upn

[2] Lonsdale, A. J., & North, A. C. (2011). Why do we listen to music? A uses and gratifications analysis. British Journal of Psychology, 102(1), 108–134. https://doi.org/10.1348/000712610X506831

Υ.Γ Ελπίζω να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να σας ακούσουμε από κοντά!!

Και να κλείσω με τα λόγια του φίλου μου του Θεόδωρου Κουέλη σε μια συζήτηση που είχαμε πριν λίγες μέρες

 Το ζω ήδη με την μουσική σε διάφορες συμμετοχές μου σε αυτό που λέμε live stream και εκλιπαρώ τον κόσμο και τους καλλιτέχνες να μην <<συνηθίσουμε>> αυτό το είδος εκτέλεσης των έργων…. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική <<συνουσία>> που προσφέρει απλόχερα η τέχνη και ζυμώνει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Ας το χρησιμοποιήσουμε σαν αναγκαίο μέσο και όχι να εδραιωθεί…)
Share:

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts