«Το Άρωμα από ρίγανη είναι ένα μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού αλλά και ανελέητης σάτιρας. Μια πυκνή ιστορία, στην οποία ανάμεσα σε αλλόκοτες εξαφανίσεις, πτώματα που φτύνουν κουμπιά, φλόγες που γλείφουν σακιά με βότανα και αθώες υπάρξεις που μεταμορφώνονται σε σαρκοβόρα κτήνη ένας πατέρας και ο γιος του αγωνίζονται να συλλάβουν το νόημα της ζωής σ’ έναν κόσμο όπου αυτό διαφεύγει διαρκώς και το μόνο που απομένει τελικά είναι ένα απαλό, σχεδόν ανεπαίσθητο άρωμα από ρίγανη και ξερά σύκα».
Συνεχίζω τη αντιγραφή για να μπείτε στην υπόθεση του έργου, αν και μερικές παράγραφοι είναι δύσκολο έως απίθανο να περιγράψουν όσα -και με ποιο «μαγικό» τρόπο- διαδραματίζονται σε αυτό:
«Ο Θεόφιλος Αλετράς έχει πάθος με τα γράμματα. Όμως ο πατέρας του και η θεοσεβούμενη μητέρα του έχουν άλλα σχέδια, κι έτσι αναγκάζεται να αναλάβει στα δεκαπέντε του τη Μαντζουράνα, το οικογενειακό μαγαζί με τα βότανα. Μετά τον μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του, στη ζωή του εισβάλλει η πληθωρική Πανωραία, την οποία και παντρεύεται.
Τα παραπάνω συντελούν σε μια στέρεα πλοκή… Κι όμως η γραφή του βιβλίου είναι συνάμα και «τρελή» και «φευγάτη». Το φανταστικό κάνει «έρωτα» με το μεταφυσικό και το γήινο σε ένα απολύτως πιστευτό, παρότι απίστευτο, ξετύλιγμα. Μόνο αν το διαβάσετε θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο Σπύρος Μπούσιας διευθύνει μαστόρικα τους ήρωές του και τις «αλλόκοτες» συμπεριφορές τους, εντάσσοντας τον αναγνώστη «αρμονικά» στν πολύπλοκα παράλογα λογικό κόσμο τους. Και δε μένει μόνο σε αυτό το επίπεδο αλλά περνάει και μηνύματα μέσα από έντεχνους παραλληρισμούς.
Η «σάτιρά» του δε μένει στον σαρκασμό, παίρνει θέση. Το μυθιστόρημα κυλάει άμεσα, σαν νερό πηγής. Στο τέλος του, με το συγκινητικό φινάλε του, νιώθεις σαν να έχεις ξεδιψάσει η ψυχή σου.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά είναι κάποια βιβλία που με «ξενίζουν» στις πρώτες σελίδες τους. Σε σημείο μάλιστα να αναρωτιέμαι, αν αξίζει να το πάω μέχρι τέλους, μιας και ο χρόνος όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ολοένα και πολυτιμότερος. Δίνοντας όμως τράτο για λίγο, δυο-τρεις σελίδες ακόμα, καταντάς να μην το αποχωριστείς και «ξεκλέβεις» χρόνο από ένα σωρό υποχρεώσεις για να το διαβάσεις ολόκληρο μονομιάς ή άντε το πολύ σε δυο-τρεις δόσεις.
Αυτό ακριβώς μου συνέβη με το «Άρωμα από ρίγανη» του Σπύρου Μπούσια. Πέρασα τόσο όμορφα διαβάζοντάς το, αλλά δεν λυπήθηκα που… τέλειωσε, καθώς το άρωμά του μέσα μου παραμένει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου