Για να κάνω και τις συστάσεις, η Νικολέτα , η νέα αρθρογράφος στην σελίδα μας, πάει δευτέρα λυκείου, είναι από την Ημαθία, επισκέφτηκε το καλοκαίρι την Χίο , πέρασε πού ωραία και θα ξανά έρθει!! Αμέσως την συμπαθείς, ένα γλυκύτατο κορίτσι.... Δεν λέω και πολλά γιατί είναι και ντροπαλή!!
Έτσι είμαστε τώρα εδώ να απολαύσουμε το πρώτο !
Ο δρόμος προς το χωριό μου
Ξεκινώ για το ορεινό χωριό μου. Η διαδρομή το φθινόπωρο έχει την δική της ομορφιά αλλά και στεναχώρια. Τα δέντρα αποχαιρετούν τους φίλους τους, οι οποίοι πέφτουν ανέμελα στην γη, μη γνωρίζοντας ποια θα είναι η κατάληξη τους.
Θα πέσουν στο χώμα ή στον δρόμο, θα πατηθούν ή θα περιμένουν ανενόχλητοι τη μετατροπή τους. Τώρα τα δέντρα μένουν ημίγυμνα. Φαίνονται αδύνατα και ευαίσθητα, σαν τους ανθρώπους που υποφέρουν από φτώχεια και πείνα.
Όμως αυτά δεν είναι μόνα. Έχει το ένα το άλλο. Όταν οι άνεμοι φυσούν τα δέντρα γίνονται χορευτές, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα λυγήσει περισσότερο. Όμως τα βράχια είναι παρόν και αυτά. Στέκονται πάντα δίπλα στο δρόμο και με κοιτάνε άγρια, όμως βαθιά μέσα μου ξέρω ότι χαίρονται κάθε φορά που περνάω! Το βουνό υψωμένο μπροστά μου γίνεται και αυτό άγριο όσο περνάει ο καιρός, με τα δέντρα που έχουν χάσει τα φύλλα τους και κάνουν το βουνό σαν ένα τεράστιο αγκαθωτό θάμνο που εγώ ολοένα και πλησιάζω.
Η διαδρομή γίνεται πιο μαγευτική το χειμώνα. Τότε διασχίζω ένα αχνισμένο μονοπάτι προσεχτικά φοβούμενη μήπως χαλάσω την όμορφη εικόνα.
Ο ουρανός είναι κάτασπρος μα επιτρέπει στον ήλιο να ξεπροβάλλει. Αφήνει απαλές χιονονιφάδες να πέσουν. Κάποιες από αυτές διακοσμούν το δρόμο και κάποιες από αυτές ντύνουν τα δέντρα.
Τώρα βλέπω πολλές νυφούλες δίπλα σε μία σειρά, να δείχνουν τη χαρά τους για την όμορφη χειμωνιάτικη φορεσιά τους.
Ο ήλιος τις χαρίζει φανταχτερά κοσμήματα και η αντανάκλαση πάνω στο χιόνι χαϊδεύει τρυφερά τα βλέφαρα μου. Οι χιονονιφάδες που διακοσμούν το δρόμο προσδίδουν μία ασημένια λάμψη, σαν κάτι μαγικό πρόκειται να συμβεί μόλις φτάσω σε αυτή. Τα βράχια έχουν άλλη έκφραση τώρα. Είναι σαν φρέσκο κέικ με άχνη, κάνοντας με να τολμήσω να δοκιμάσω ένα κομμάτι τους.
Τέλος το βουνό με άπειρες καλοσχηματισμένες χιονονιφάδες στημένες πάνω του, δε καταφέρνει να ξεχωρίσει από τον κάτασπρο ουρανό, και όμως στέκεται εκεί και περιμένει πότε θα αναδείξει την ομορφιά του.
Πρώτη φορά μία τέτοια θέα αγκαλιάζει την καρδιά μου σαν ζεστή κουβέρτα μέσα στο χειμώνα.
Δυστυχώς όμως το ταξίδι αυτό κάποτε τελειώνει. Η υπέροχη διαδρομή μένει αξέχαστη. Όλα πλέον γυρίζουν στη καθημερινή ροή τους. Εγώ όμως περιμένω να βιώσω ξανά το συναίσθημα αυτό, το συναίσθημα αυτό που γαληνεύει την ψυχή μου.
Νικολέττα Λογγινίδου
