ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Μετάβαση κλασικών ιστότοπων από την Google

 Ήρθαν πολλά τελευταία με την google, σταματάει και το Feedburner, και πολλές αλλαγές.

Δεν ξέρω πόσο διάστημα θα πάρει αυτή η αλλαγή αλλά πρέπει να γίνει γιατί θα ρίξουμε την σελίδα.

Ελπίζω να μην πάρει πολύ μπορεί λίγες ώρες μπορεί και μέρα, ελπίζω να σας δω σύντομα με όλες τις αλλαγές που δεν ξέρω και ποιες είναι οεο.

Α ντε καλό βράδυ  

Share:

Read More

Ψύχωση το «Πάσχα στο χωριό»; η ξαστεριά

Έχω προβληματιστεί ταμαλα που θα έλεγε και ο δε "Πώποτας"

Δε ξέρω ρε παιδιά πραγματικά…

Εμείς εδώ στο νησί και σε κάθε νησί και επαρχία δηλαδής, δεν έχουμε τοίχο ανοσίας που να κάνει ασφαλή το ελεύθερο «Πάσχα στο χωριό» νομίζω.

Πρόσφατα όλοι ζήσαμε το γεγονός σε χωριό που από μια εκδήλωση το μισό χωριό μπήκε στο νοσοκομείο με απώλειες .

Το ερώτημα είναι, θα ρισκάρουμε λοιπόν τις ζωές των δικών μας ανθρώπων;

Αυτό το «Πάσχα στο χωριό» μου κάθεται κάπως.

Έχει μετατραπεί σε μείζον εθνικό θέμα από ότι βλέπουμε και ακούμε.

Θα πάμε στο χωριό να φάμε κοκορέτσι; Θα σουβλίσουμε το παραδοσιακό αρνί;

Θα ρίξουμε καμιά γυροβολιά ντίρλα στο κρασί και στα τσίπουρα; Θα ρίξουμε και καμιά τουφεκιά στον αέρα;

Θα στριμωχτούμε δυο τρεις ώρες στα διόδια με άλλες 100 χιλιάδες αυτοκίνητα;

Θα φασκελωθούμε και με καμιά 20αριά στις Εθνικές οδούς;

Και ο κορονοϊός;

Η πανδημία;

Οι 70 νεκροί συμπολίτες μας κάθε ημέρα που ξημερώνει;

Οι χιλιάδες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι που πεινάνε; Ο τουρισμός που καταστράφηκε μία χρονιά και κινδυνεύει να καταστραφεί και φέτος;

Αδιάφορο. Το «Πάσχα στο χωριό» μην χάσουμε και δεν μας νοιάζει για όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι το mood του μήνα

Κι έχεις και τους επιστήμονες που έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν.

Ο ένας λέει «αν κάνουμε Πάσχα στην πόλη θα υπάρξει συνωστισμός και θα έχουμε περισσότερα κρούσματα».

Στο άλλο κανάλι ο άλλος επιστήμονας λέει «με τίποτε να μην μετακινηθεί ο κόσμος στα χωριά, γιατί θα υπάρχουν πολλοί νεκροί».

Η απόλυτη παράνοια και στη μέση ο κόσμος που σώνει και καλά θέλει «Πάσχα στο χωριό».

Καταλαβαίνω ότι οι πολίτες δεν αντέχουμε άλλο, ότι πολλοί θέλουμε να πάμε να δούμε τους γονείς και τους παππούδες.

Ότι οι ηλικιωμένοι περιμένουν πώς και πώς στην επαρχία να δουν παιδιά κι εγγόνια.

Τώρα τελευταία παίζει και το κλάδεμα στις τριανταφυλλιες

Είναι και εκείνοι που είναι παραδοσιακοί και θέλουν να βγάλουν τα απωθημένα ενός χρόνου εγκλεισμού πηγαίνοντας μια εκδρομή στην επαρχία.

Όλοι κάτι θέλουμε

Όμως, δεν μπορεί να γίνεται η έξοδος του Πάσχα εμμονή. Δεν μπορεί να πιέζουν οι πάντες να ανοίξουν οι δρόμοι και πόσοι χιλιάδες κάτοικοι πόλεων να πάνε στα χωριά τους εν μέσω πανδημίας.

Το ερώτημα είναι απλό. Ποιος θέλει να ρισκάρει τις ζωές των δικών τους ανθρώπων στα χωριά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για χιλιάδες κρούσματα στην επαρχία;

Πώς θα πάνε επομένως χιλιάδες εν δυνάμει υγειονομικές βόμβες να κάνουν «Πάσχα στο χωριό»;

Με τα self test που όλοι λένε ότι βγάζουν σε μεγάλο ποσοστό αμφισβητούμενα αποτελέσματα;

Κι αν την Μεγάλη Παρασκευή που ξεκινά η έξοδος είσαι καλά, αλλά το Μεγάλο Σάββατο έχεις συμπτώματα και κολλήσεις όλους τους συγχωριανούς σου και στείλεις μερικούς από αυτούς;

Αυτή νομίζω είναι λοιπόν η πραγματικότητα και οι δικές μου σκέψεις.

Λίγη υπομονή χρειάζεται. Ας χάσουμε για δεύτερη φορά το αρνί στη σούβλα, προκειμένου να γλιτώσουν οι αγαπημένοι μας.

Προκειμένου να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το lockdown.

Προκειμένου να ανοίξουν οι επιχειρήσεις και να δουλέψει η οικονομία.

Προκειμένου να λειτουργήσει ο τουρισμός, από τον οποίο ζούμε όλοι μας.

Το «Πάσχα στο χωριό» πρέπει να είναι γιορτή κι όχι να μετατραπεί σε ......

Πρέπει να είναι ασφαλής απελευθέρωση κι όχι μια ψύχωση για την οποία θα μετανιώσουμε πικρά.

Και ας σεβαστούμε τους 800 συνανθρώπους μας που δίνουν μάχη για να ζήσουν στις ΜΕΘ.

Τους χιλιάδες υγειονομικούς που δεν έχουν δει το σπίτι τους ένα χρόνο τώρα. 

Να πάνε καμιά ώρα για ξεκούραση θέλουν χωρίς να χτυπάει το κινητό

Τους αξίζει σεβασμός κι όχι απαξίωση κάνοντας του κεφαλιού μας.

 Κράτος, επιστήμονες και πολίτες είμαστε αλα νταλον..

Στις 9 ε κολουμενε στις 12 κολουμενε, ταδε μπαρμακοτσος

Share:

Read More

Η Μυρωδάτη Χίος - με Ριζότο άγρια σπαράγγια και Μαστίχα

ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΣΕ ΡΙΖΟΤΟ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΧΑ!!!

Το Νεχώρι επέλεξαν τα μέλη του Συλλόγου Διατήρησης και προώθησης του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της Χίου « Η ΜΥΡΩΔΑΤΗ ΧΙΟΣ» την Κυριακή 18 Απριλίου στα πλαίσια των δράσεων ‘ Γαστρονομία και Ιστορία’ τηρώντας τα πρωτόκολλα ασφαλείας σύμφωνα με τους κανόνες covid.

« Ο Σύλλογός μας συνδέει πάντα την Χιώτικη γαστρονομία με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό», τόνισε στον πρόλογό της η πρόεδρος του συλλόγου Άννα Κλαδιά.

Ο Πρόεδρος Τοπικού Συμβουλίου Νεοχωρίου κ. Δημήτρης Αγκάς μας καλωσόρισε στο χωριό και ανέφερε ότι το Πλυσταριό της Ζέρβαινας είναι ο αρχαίος Χώρος που οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα επειδή τα πηγάδια εκεί είχαν πάντα νερό.

Ο Δημήτρης Μιωτέρης μας ταξίδεψε συνοπτικά στην ιστορία του Χωριού και αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των Πλυσταριών.

Η Άννα Καρυστιανού ξεδίπλωσε πάλι το μαγειρικό της ταλέντο με μια νηστίσιμη συνταγή: ΡΙΖΟΤΟ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΧΑ!!!

Η συνταγή επιλέχθηκε λόγω εποχής και περιόδου νηστείας και επειδή τα άγρια σπαράγγια αφθονούν στην περιοχή του Νεοχωρίου.

Ως επιδόρπιο επιλέχθηκε « Το Πατροπαράδοτο» παστέλι και μαντολάτο και εναλλακτικά γιαούρτι «Άνθιμος» με νηστίσιμα παξιμαδάκια «Αρτονοστιμιές» Τομάζος

Το μαγείρεμα στην εξοχή γίνεται εύκολη και ευχάριστη υπόθεση με φορητή μίνι συσκευή Πετρογκάζ προσφορά του κ. Α. Μαδωνή και το σερβίρισμα ασφαλές σε σκεύη μιας χρήσεως προσφορά Papertown

Οι ποδιές με το εντυπωσιακό λογότυπο και τα γάντια προσφορά της Δ. Δημητριάδου

Την διακόσμηση του χώρου επιμελήθηκε το κατάστημα REGINA

Στην εκδήλωση συμμετείχαν δημιουργικά μέλη του Δ.Σ. Ειρήνη Καρυστιανού, Λίτσα Λύκου, Ρούλα Μονιούκα και το στέλεχος του συλλόγου Πόπη Ποριώτη.

Απότοκο της επιτυχημένης εκδήλωσης ήταν η πρόταση του προέδρου Δ. Αγκά να συνδιοργανώσουμε και άλλες δράσεις με πρωτοβουλία του Τοπικού Συμβουλίου την οποία αποδεχθήκαμε με χαρά!

Θα ακολουθήσουν δράσεις ‘Γαστρονομία και Ιστορία’ και σε άλλα χωριά του νησιού μας με στόχο την ανάδειξή τους .

Με εκτίμηση,

Η πρόεδρος και το ΔΣ «Η Μυρωδάτη Χίος»

Share:

Read More

Μπουσούλημα: Μια σημαντική δεξιότητα

Το μπουσούλημα, είναι αν θέλουμε να πούμε "προπομπός" της βάδισης και ξεκινάει βάση ερευνών συνήθως από 7-9 μηνών και μπορεί να  διατηρηθεί μέχρι να περπατήσει ένα παιδί. Να σημειωθεί, ότι είναι από τα πρώτα σημαντικά αναπτυξιακά ορόσημα, στη ζωή ενός παιδιού.

Το σωστό μπουσούλημα περιλαμβάνει διαγώνιες κινητικές ακολουθίες με ταυτόχρονη προωθητική μετατόπιση, όπου αρχικά το ένα χέρι έρχεται εμπρός και ακολουθεί το αντίθετο πόδι με διαδοχή με τα αντίστροφα μέλη (δεξί χέρι με αριστερό πόδι σε εναλλαγή με αριστερό χέρι- δεξί πόδι).

Ουσιαστικά, το παιδί επικοινωνεί την ανάγκη του με το μπουσούλημα να μετακινηθεί μέσα στον χώρο και να τον εξερευνήσει ανεξάρτητα, άρα καταλαβαίνουμε ότι το πρώτο σημαντικό πράγμα που προσπαθεί να κερδίσει ένα παιδί  μέσω αυτής της διαδικασίας είναι η αυτονομία.

ΆΛΛΑ ΟΦΕΛΗ ΕΙΝΑΙ:

• Αναπτύσσεται ο εγκέφαλος του παιδιού
• Ενισχύει τις κινητικές και σωματικές δεξιότητες. Οι δύο ίσως πιο σημαντικές από αυτές τις δεξιότητες είναι ότι βοηθάει το παιδί να αποκτήσει πέρασμα μέσης γραμμής και να ενισχύσει τον συντονισμό χεριού-ματιού.
• Αναπτύσσει καλύτερα χωρικές έννοιες, αφού μαθαίνει καλύτερα να προσανατολίζεται στο χώρο.
• Βοηθάει το παιδί στην επίλυση προβλήματος, αφού του δείχνει τρόπους πως να μετακινηθεί για να φτάσει κάπου
• Προσφέρει καλύτερη επικοινωνία με γονείς, αφού το παιδί παρατηρεί και ακολουθεί τους γονείς μέσα στο σπίτι.
• Συγχρόνως αναπτύσσεται και η κριτική σκέψη του παιδιού

ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ  ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ  ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΥΣΟΥΛΟΥΝ:

• Δυσκολίες στο συντονισμό κινήσεων
• Μαθησιακές δυσκολίες
• Αισθητηριακές δυσκολίες
• Διάσπαση προσοχής
• Δυσκολίες ισορροπίας

ΚΑΠΟΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ:

• Με παιχνίδια: 

Αφήστε παιχνίδια, που ξέρετε πως αρέσουν στο παιδί, σκόρπια στο χώρο και παροτρύνετε το παιδί να τα πιάσει.

• Με μίμηση:

Μπουσουλήστε εσείς, ώστε να δείξετε στο παιδί σας πως μπορεί να κινηθεί στο χώρο.

• Απλώστε

Απλώστε το χέρι σας και καλέστε το παιδί να έρθει σε εσάς.

Νομίζω όμως, ότι η πιο σωστή "τεχνική" είναι να μην πιέζεται το παιδί σας να περπατήσει, καθώς κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό και θα περπατήσει όταν είναι έτοιμο. Υπάρχουν, άλλα στάδια πιο πριν όπου το παιδί πρέπει να εξερευνήσει και να χαρεί!!

Τέλος, ούτε ένα παιδί όταν δεν μπουσουλάει σημαίνει ότι θα δημιουργηθούν σίγουρα δυσκολίες στη μετέπειτα ζωή του , γιατί ας μην ξεχνάμε κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό.

Καλή συνέχεια!!

Share:

Read More

Ένα ΝΤΕΤΟΛ ΜΛΚ μου..

Κάνω να καθαρίσω το ντουλάπι με τα ξυριστικά του άντρα μου, είχα να το ανοίξω κάτι μήνες (μη με κοιτάτε έτσι, άμα ήμουν νοικοκυρά δε θα είχα γράψει 2 βιβλία σε ένα χρόνο).

Το ντουλάπι είναι κάτω από τον νιπτήρα, σκύβω, τραβάω τους αφρούς ξυρίσματος και τις ξυριστικές μηχανές και τα άφτερ σέηβ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΔΩ..
.
ΤΙ ΝΑ ΔΩ!!!
ΕΝΑ ΝΤΕΤΤΟΛ, ΜΛΚ ΜΟΥ!! ΕΙΧΕ ΚΑΒΑΤΖΩΣΕΙ ΈΝΑ ΝΤΕΤΤΟΛ ΣΕ ΣΠΡΕΥ! ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΡΥΨΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΞΥΡΙΣΤΙΚΑ. 😑

Το παίρνω, του το πετάω μπροστά του, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, του λέω..
"Μωρό μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις" μου λέει.
"Δε ντρέπεσαι, κοτζάμ άντρας, ΔΕ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ, ΤΙ ΆΛΛΟ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ, ΕΧΕΙΣ ΚΡΥΨΕΙ ΚΑΙ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ; ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ;;;" και κάνω να ανοίξω το συρτάρι με τις κάλτσες και τα σώβρακα "ΟΧΙ ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗ" να φωνάζει και να προσπαθεί να με σταματήσει, "ΕΧΩ ΓΚΟΜΕΝΑ, ΕΞΩΓΑΜΟ, ΚΡΥΦΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ, ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ!"
"ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΑΥΤΑ" να ουρλιάζω, "ΜΙΛΑ ΜΟΥ, ΕΧΕΙΣ ΚΑΒΑΤΖΩΣΕΙ ΚΑΨΟΥΛΕΣ ΕΣΠΡΕΣΣΟ;;;;"

Τον σπρώχνω, ανοίγω το συρτάρι και μου κόβονται τα πόδια. Είδα τη γη να γυρίζει, μαύρισαν όλα γύρω μου. Λιποθύμησα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, τον βρήκα καθισμένο στο πάτωμα με τα χέρια στο πρόσωπο, να κλαίει. Δίπλα του πεσμένη, μία μάσκα.

Μια μάσκα...

Παντρεμένοι απο το 2005, κ τι δεν έχουμε περάσει μαζί. όμορφες στιγμές, δύσκολες, σε όλα μαζί, χέρι χέρι αντιμετωπίζαμε ότι ερχόταν. Κλονίστηκαν όλα. Σηκώθηκα κι έφυγα από το δωμάτιο, αφήνοντας πίσω μου έναν άνδρα κομματιασμένο, μισό άνθρωπο, να θρηνεί στα συντρίμμια της αγάπης που πρόδωσε. Ήξερε πια καλα.

Τίποτα δεν θα ήταν όπως πρώτα.

Όσο για μένα, είμαι δυνατή. Θα σταθώ στα πόδια μου. Είμαι νέα, θα ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Δεν κοιτάω πίσω. Μόνο μπροστά. Στο ντουλάπι με τις σερβιέτες, από πίσω... Που έχω καβατζώσει ένα κουτί με γάντια.

Γατάκιιιιιιι... Όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουν! 😉 Εκεί θα φτάσουμε!?!?!? 😂 😂

#φιστίκιπουκυλαει
Από την φίλη μου Φένη 😍

Share:

Read More

Το μουσικό όργανο μου και εγώ. 8 Μουσικοί μας λένε την γνώμη τους

Είναι πάντα δίπλα μου. Με παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές, μου προκαλεί αξέχαστες συγκινήσεις και φέρνει καθαρή χαρά στη ζωή μου, και μερικές φορές, τον βαθύτερο πόνο. Σε τι αναφέρομαι; Φυσικά, το μουσικό μου όργανο.

 Είναι εκπληκτικό να σκεφτόμαστε πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει ένα όργανο στη ζωή μας, πόσο η μουσική που δημιουργεί μπορεί να αγγίξει τις βαθύτερες χορδές της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, ειδικά όταν είναι δύσκολη. 

Αυτά τα μοναδικά εργαλεία δημιουργούν πάντα νέες προκλήσεις για εμάς, μας βοηθούν να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε και μας προσφέρουν καταφύγιο σε περιόδους κρίσης (όπως αυτή που βιώνουμε τώρα). Ένας καλύτερος φίλος, ένας περιπετειώδης σύντροφος…

Εγώ και το όργανο μου, εν συντομία: μια αδιαχώριστη ομάδα, φίλοι για τη ζωή. Η σχέση που έχει κάθε μουσικός με αυτό ή τον μουσικό συνεργάτη του είναι μοναδική και ξεχωριστή.

Αυτό το άρθρο ξεκίνησα να σκέφτομαι να το γράψω, σε χρόνους εγκλεισμού, βλέποντας πόσο άρχισε να το επηρεάζει η κλεισούρα το παιδί μου και σε συνδυασμό με πολλά προβλήματα υγείας της μητέρας της και γυναίκας μου, η έξοδος της από αυτά είναι η μουσική. Μπαγκέτες, ακουστικά και δώσε !!!

Πολλές φορές ζηλεύω που δεν μπορώ να παίξω και εγώ έστω κάτι της, έτσι να ξεδώσω, βέβαια εγώ γράφω αρθρακια στο blog και ο καθένας μας κάτι έχει βρει να εκτονώνεται.

Διαβάστε τις σκέψεις - γνώμες των φίλων μουσικών μας

(Maria Anissegou - Μαρία Ανισέγκου):

Η σχέση με το μουσικό μου όργανο έχει περάσει από διάφορα στάδια. Θυμίζει πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Ξεκίνησε με ενθουσιασμό και αθωότητα. Πέρασε από μονοπάτια απόλαυσης, εκτόνωσης, απογοήτευσης, ανασφάλειας. Μεγαλώνοντας έρχεται μια σταθερότητα. Είναι το μέσο για να εκφράζομαι, να αλληλεπιδρώ με τους συμπαίκτες μου και το κοινό. Είναι η δουλειά μου και το χόμπι μου. Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη. Η πανδημία έχει απομονώσει τον κόσμο. Οφείλουμε οι καλλιτέχνες να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο με κάθε διαθέσιμο μέσο πως η τέχνη εκφράζεται με προσωρινό τρόπο και θα επανέλθει με αυτόν που προσφέρει σε όλους ικανοποίηση.

(Γιώργος Φαραντάκης) :
Το μπουζούκι και η μουσική γενικότερα, ήταν και είναι ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας, στην ουσία, του εσωτερικού μας κόσμου, με τον περιβάλλοντα κόσμο. Μια κοινή εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, να εκφράσουν τις σκέψεις και συναισθήματα τους, μέσα από διαφορετικούς όμως κώδικες (ήχους και μελωδίες). Αυτό είναι που κάνει και τον κόσμο της μουσικής τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό, και εμάς που δόθηκε η ευλογία να καταπιαστούμε μαζί της, τόσο τυχερούς.!! Δεν θα έλεγα ότι είναι μόνο ένας ''δρόμος'' για να ξεφεύγουμε από την οποιαδήποτε εξωτερική συνθήκη ή πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά κυρίως είναι το μέσο που θα μπορούσε να εκφράσει και να μετουσιώσει την περιρρέουσα αυτή πραγματικότητα σε κάτι δημιουργικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον.!!

(Lamprini Kampouras-Psyllos) :

Τον Μάρτη του 2008 άρχισα να φοιτώ στο Τμήμα Λαικής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα, με ειδίκευση στο «κανονάκι» και δάσκαλό μου τον Απόστολο τον Τσαρδάκα

Αφού αποφοίτησα και επέστρεψα στο νησί μας, τη Χίο, συμμετείχα σε εκδηλώσεις παραδοσιακών χορών, φεστιβάλ χορωδιών, στα 100χρ τα Ελευθέρια της Χίου (2012), στο CD «ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ» (2015). Δίδαξα στο Μουσικό Σχολείο Χίου (2016- 2019), συμμετείχα σε μουσικές βραδιές σε διάφορες πλατείες σε χωριά του νησιού καθώς σε ταβέρνες και πανηγύρια (2017-2019).
Αρχικά, το σχήμα απαρτιζόταν από κανονάκι και λαούτο (Δημήτρης Κοντός) και ξεκινήσαμε τον Αύγουστο του 2015. Το ρεπερτόριό μας ήταν κυρίως παραδοσιακά κομμάτια Μ.Ασίας & νησιά Αιγαίου. Στη συνέχεια, προσθέσαμε κρητικά & ποντιακά καθώς παίζαμε με 2 αγαπημένους φίλους που παίζουν τις αντίστοιχες λύρες.
Ο κόσμος μας ακολουθούσε παντού, είτε στο κέντρο της πόλης, είτε σε μακρινά χωριά, γιατί άκουγε κάτι διαφορετικό, που νοσταλγούσε ν’ ακούσει, αλλά δεν υπήρχε!

Μου άρεσε να παίζω κομμάτια που είχα μάθει να χορεύω (μέσα από Συλλόγους με παραδοσιακούς χορούς τα παλαιότερα χρόνια). Το ίδιο αισθανόταν και το κοινό, ήθελε να τα χορέψει και εκτός «μαθήματος», σε πλατεία. Υπήρχε απίστευτη χημεία. Κάθε βραδιά ήταν ξεχωριστή και θα μου μείνει αξέχαστη.

Τον Σεπτέμβριο του 2019 ήρθα μόνιμα στην Αστόρια Ν.Υόρκης. Ευτυχώς, πρόλαβα να παίξω σε διάφορες εκδηλώσεις, σε κάλαντα τα Χριστούγεννα, σε μια συναυλία- αφιέρωμα στον κ. Λίνο Κόκοτο, σε χοροεσπερίδες από χιώτικους συλλόγους.

Τον Μάρτιο του 2020 έκανε την εμφάνισή του ο κορονοιός, που ρήμαξε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η μουσική «πάγωσε», οι μουσικοί «μαράζωσαν»! Όμως, μέσα στα σπίτια των μουσικών ανθίζουν νέες δημιουργίες. Ο καθένας εκφράζεται και εξωτερικεύει τις ανησυχίες του συνήθως μέσα απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ προσωπικά δεν ένιωσα την ανάγκη να το επιχειρήσω.

Το όργανο είναι η προέκταση των χεριών μας και μας συντροφεύει όχι μόνο στις χαρές αλλά και στις λύπες.

Τα μέτρα στη Ν.Υόρκη δεν είναι τόσο περιοριστικά όσο στην Ελλάδα. Επιβάλλεται η χρήση της μάσκας και αποστάσεων, αλλά μπορούμε να κυκλοφορούμε. Όταν ο χώρος επιτρέπει να κρατηθούν προληπτικά αποστάσεις, βρισκόμαστε με φίλους και παίζουμε..!

Εύχομαι να λήξει το συντομότερο και να ανταμώσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, σε γλέντια, σε χαρές!

Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ τη ζωή μου και εύχομαι στα ακόμη καλύτερα για όλους!

(Stavros Papastavrou) :
Ασχολούμαι με το λαούτο τα τελευταία 24 χρόνια. Η σχέση μου μαζί του έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Πολύ συχνά την παραλληλίζω με μια σχέση με ένα ανθρώπινο πρόσωπο: όσο περισσότερο ασχολούμαι μαζί του, τόσο πιο πολύ το κερδίζω και με κερδίζει και, αντίθετα, όσο το αφήνω, τόσο κι αυτό απομακρύνεται από μένα. 

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ανυπομονώ να το πιάσω στα χέρια μου, δεν θέλω να το αποχωριστώ, ενθουσιάζομαι και συγκινούμαι παίζοντάς το, αλλά και στιγμές κατά τις οποίες νευριάζω μαζί του, απογοητεύομαι από αυτό, και ενδέχεται να μην με ελκύει έως και καθόλου. Κάποιες φορές αισθάνομαι να το απογοητεύω κι εγώ ο ίδιος. Και όλα αυτά απορρέουν από το γεγονός ότι το λαούτο και, γενικά, ένα μουσικό όργανο είναι πραγματικά ένας ζωντανός οργανισμός.

Αυτό που με εντυπωσιάζει στο λαούτο, πέρα από τις εκτελεστικές του δυνατότητες, είναι το ότι λειτουργεί και ως ένας έμπιστος φίλος, ως ένα ασάλευτο στήριγμα σε δύσκολες στιγμές. 

Πάμπολλες φορές έχω νιώσει η επαφή μαζί του να δρα ευεργετικά πάνω μου, να μου ανεβάζει τη διάθεση, να μου τονώνει το ηθικό, να με βοηθάει να ξεφύγω από κακές σκέψεις και καταστάσεις, να λειτουργεί εν τέλει άκρως ψυχοθεραπευτικά ως μια «οδός σωτηρίας» από κάποια «αδιέξοδα». Μπορώ να πω πως όταν η σχέση μου με το λαούτο είναι καλή, όλα βαίνουν καλύτερα· βλέπω τον κόσμο με άλλη ματιά!

Αυτό όμως με το οποίο απορώ είναι το ότι, χωρίς να έχω έρθει σε σωματική επαφή μαζί του, μόνη η παρουσία του οργάνου μες στη θήκη του στο χώρο που βρίσκομαι, μου αποπνέει μια αίσθηση σιγουριάς που με συμπληρώνει μυστηριακά.

Θεωρώ πλέον ότι το όργανο αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και προέκταση του εαυτού μου.

(Fotis Pezos) :
Το βιολί και η βιόλα μου είναι η προέκταση και η επέκταση του εαυτού μου. Μαθημένοι από παιδάκια οι μουσικοί σε κάποια μορφής καραντίνα, εφόσον μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία έννοιες όπως μελέτη, αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση, απομόνωση, το άκουσμα της πρώτης καραντίνας φάνταζε ιδανική περίοδος για εμάς σε πρώτη ανάγνωση. Ειδοποιός διαφορά ήταν όμως η έλλειψη έκθεσης της ψυχής σου στο κοινωνικό περίγυρο, στο συντονισμό των συχνοτήτων του κοινού σου, η έλλειψη απλά του σκοπού σου, του προορισμού σου. Έτσι περάσαν διαστήματα σκληρής μελέτης και διαστήματα συνειδητής – υποσυνείδητης απραγίας. Η συν-κίνηση από ένα «βιντεάκι» ποτέ δε θα υπάρξει τόσο πλούσια όσο από τις ταλαντώσεις των χορδών μιας ζωντανής συναυλίας, κοινωνίας. Αυτονόητα συνεπάγεται ότι μετά από όλη αυτή τη μάχη θες ζωντανούς ακροατές. Έτσι αυτές τις ημέρες το μουσικό όργανο αποκτά τη δική σου υπομονετική προς-ευχή για το καλύτερο και πιο ειρηνικό «Αύριο» που σου ψιθυρίζουν οι χορδές του ότι κοντεύει….

(Olga Holdorff) : 

Η αγάπη για το βιολί ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, έλαβα τα πρώτα μαθήματα στην ηλικία των 4 ετών και χρωστάω πολλά στην πρώτη μου δασκάλα, η οποία δυστυχώς έφυγε πριν από μερικές εβδομάδες. 

Έδωσε σε εμάς τα παιδιά αγάπη και παιχνιδιάρικο τρόπο με το όργανο.
Έτσι, ο πρώτος σπόρος φυτεύτηκε νωρίς.

Όταν πήγα κατασκήνωση 3 εβδομάδων στην ηλικία των 12 ετών και πήρα ένα φτηνό δεύτερο βιολί μαζί μου. Ακόμα και αυτό το όργανο το φρόντιζα όπως το "καλό" βιολί μου. Ο σεβασμός ήταν ο ίδιος.

Στις σκηνές υπήρχαν μυρμήγκια σε όλα τα σακίδια και ρούχα στη σκηνή.
Για να προστατέψω το βιολί, έβαλα τη θήκη του βιολιού στο Sleeping Bag μου.
Δεν ήταν πολύ άνετο, αλλά το βιολί ήταν προστατευμένο εκεί.
Ακόμα και αργότερα, αυτό συνέβαινε πάντα. Αν δεν κοιμόμουν σε ένα δωμάτιο με το όργανο μου, δεν ένιωθα άνετα.

Είχα ακούσει πολλά κονσέρτα βιολιού από διαφορετικούς διερμηνείς από πολύ νωρίς. Μερικά ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μου παίξουν δύο μέτρα κάπου από το κοντσέρτο βιολιού του Mendelssohn η έργο του Sarasate και θα καταλάβαινα ποιος διερμηνέας ήταν.

Ήθελα να παίξω τα κομμάτια και τα έπαιξα μετά.
Το βιολί ήταν η σωστή μορφή έκφρασης για μένα.
Μια βαλβίδα που είναι ακόμα.
Μπορώ να γράφω e-mails 6 ώρες την ημέρα και να αφιερώνω αρκετές άλλες για το φεστιβάλ και έχω πετύχει πολλά, αλλά αν δεν παίξω βιολί η μέρα μου δεν είναι ακόμα ικανοποιητική για μένα.

Ακόμα κι αν έχεις συναισθήματα όπως ο θυμός η θλίψη, μετά το παίξιμο είσαι ήρεμη και στοχευμένη.

Το χρειαζόμαστε ένα παραπάνω τέτοιες εποχές.
Επίσης, κάνοντας μουσική με άλλους, μοιράζεσαι κάτι όμορφο.
Παίζω μουσική και το χρειάζομαι όπως τον αέρα που αναπνέουμε.
Τώρα που δεν γίνονται συναυλίες κάνουμε σχέδια για το μετά, που θα μπορούμε να επιστρέψουμε μαζί και να κάνουμε μουσική μαζί ξανά.

(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΨΟΚΑΒΑΔΗΣ) :

Γύρω στα δέκα, άρχισα να μαθαίνω κλασική κιθάρα.

Σύντομα, ωστόσο, στη ζωή μου μπήκαν και άλλα έγχορδα. Ως μαθητής μουσικού γυμνασίου, σχεδόν αμέσως απέκτησα έντονη αγάπη για τον ταμπουρά, τα μπουζουκοειδή (τζουράς, μπαγλαμάς) και το ούτι.
Στη Β’ Λυκείου είδα, για πρώτη φορά, από κοντά το πολίτικο λαούτο και το ερωτεύτηκα.

Τότε (τέλη δεκαετίας του ΄90) δεν έβρισκες ετοιμοπαράδοτο τέτοιο όργανο. Μέχρι, λοιπόν, να αποκτήσω δικό μου, ο δάσκαλός μου -Νίκος Γράψας- μου είχε δανείσει το δικό του.

Το όργανο έφτασε στα χέρια μου, όταν πλέον ήμουν μαθητής της Γ’ Λυκείου. Είχε «τσοντάρει» κι ο παππούς μου κάποια λεφτά…

Αυτό θα ήταν, τελικά, το όργανο με το οποίο θα δενόμουν στενά για μια ολόκληρη ζωή.

Μετά το λύκειο κάθισα δυο χρόνια κοντά στον Ross Daly για να μάθω το ρεπερτόριο για το οποίο σχεδιάστηκε· οθωμανική κλασική μουσική. Αργότερα πήρα και κάποια μαθήματα από τον Περικλή Παπαπετρόπουλο και τον Σωκράτη Σινόπουλο, οι οποίοι, εκτός από σπουδαίοι σολίστες, συναποτελούσαν το μοναδικό ντουέτο πολίτικων λαούτων στη χώρα.

Το 2001 χρειάστηκε να παραγγείλω καινούργιο, καλύτερο όργανο.

Εκείνα τα χρόνια έπαιζα σε ένα συγκρότημα (Ματ σε 2 Υφέσεις) στο οποίο η αρμονία επικρατούσε κι εγώ δυσκολευόμουνα, με το ασυγκέραστο λαφτάκι μου, να ακολουθήσω…

Σκέφτηκα να παραγγείλω το πρώτο πεντάχορδο πολίτικο λαούτο που φτιάχτηκε ποτέ. Άλλαξα και το κούρδισμα. Μπορούσα, πια, να συνδυάσω σε ένα όργανο τεχνικές από το ούτι, αλλά και την κλασική κιθάρα.

Το 2008 γνώρισα τον Νίκο Μαμαγκάκη, ο οποίος άρχισε να συνθέτει πράγματα αποκλειστικά για το συγκεκριμένο όργανο. Πολλές φορές, δε, αντικαθιστούσα στην ορχήστρα του το τσέλο, την κιθάρα και έπαιζα θέματα σολιστικών οργάνων. Θεωρώ ότι, εκείνη την περίοδο, ανέβασα κατακόρυφα το επίπεδό μου…

Μέχρι σήμερα, το λαούτο αποτελεί το βασικό μου όργανο· αυτό στο οποίο δεν σκέφτομαι όταν παίζω, αυτό με το οποίο μπορώ να κάνω prima vista με μεγάλη ευκολία…

Το πεντάχορδο λαφτάκι μου, το οποίο έχει αποκτήσει έναν μεγαλύτερο αδερφό από την Τουρκία και περιμένει άλλον έναν, είναι ο φίλος που με έχει προδώσει τις λιγότερες φορές, που με έχει ξελασπώσει επανειλημμένως, που μου έχει φέρει χρήματα…

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι συχνά πυκνά μού υπενθυμίζει ότι αν δεν μελετάω συχνά και δεν ασχολούμαι μαζί του όσο πρέπει δεν μπορεί να μού κάνει τα χατίρια…

Και είναι τόσο σπουδαίο ο φίλος σου να σού λέει την αλήθεια..!

 

(Mitsi-Evis Christou)  - Μίτσυ Ακογιούνογλου

Η πανδημία άλλαξε άρδην τη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσει. Οι φόβοι, οι περιορισμοί, η απομόνωση, η αδυναμία να συναντηθούμε με συγγενείς, φίλ@ς ή αγαπημέν@ς μας, τα κυλιόμενα lockdown και η αβεβαιότητα που κρύβει το μέλλον, έχουν διαμορφώσει την ψυχοσυναισθηματική μας (αν)ισορροπία. Στραφήκαμε να βρούμε τρόπους και διεξόδους να αντιμετωπίσουμε το στρες, το άγχος, τη μοναξιά, την «κλεισούρα», ο καθένας και η καθεμία με το δικό του και το δική της τρόπο. Ένας από αυτούς ήταν η στροφή μας σε κάποιο χόμπι, με τα πιο δημοφιλή να είναι σε σειρά προτεραιότητας η μουσική, η άσκηση, και η μαγειρική[1]. Συγκεκριμένα για τη μουσική, σε άρθρο του Ιουνίου 2020, όταν βγαίναμε από το πρώτο lockdown, επισημαίνεται μία αύξηση σε αγορές μουσικών οργάνων στη χώρα μας, με συχνότερη επιλογή την κιθάρα και το γιουκαλίλι (https://www.iefimerida.gr/ellada/koronoios-moysiki-karantina-kithara-gioykalili). Η μελέτη του Herrero και των συνεργατών του,1 σχετικά με τη στροφή που παρατηρήθηκε στη μουσική κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έδειξε ότι αυτό πιθανόν να οφείλεται στον μηχανισμό του αισθήματος απόλαυσης και επιβράβευσης που ενεργοποιείται κατά την ενασχόλησή μας με τη μουσική.[2] Από τα δεδομένα που συγκέντρωσαν από 1031 συμμετέχοντες, φάνηκε ότι η μουσική αποτελεί σημαντικό μέσο για την βελτίωση της ευεξίας και αποτελεσματικό τρόπο για τη διαχείριση ψυχοσυναισθηματικών δυσκολιών.1 Αυτό παρατήρησα κι εγώ στις μαθήτριές μου, στους φοιτητές και στις φοιτήτριες αλλά και σε μένα την ίδια. Αν και συνήθως ως μουσικοί αναζητούμε τις μοναχικές ώρες μελέτης και εξάσκησης, πέρα από αυτές, μέσα στην πανδημία αναζητήσαμε και τη σύμπραξη, την από κοινού δημιουργία και τη μουσική επικοινωνία μέσα από διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες. Ψάξαμε για προγράμματα με δυνατότητα πολύ μικρής έως ελάχιστης χρονοκαθυστέρησης για να μπορούμε να συνυπάρξουμε μουσικά, όπως το Jamulus ή το JackTrip, για πλατφόρμες που να μας επιτρέπουν να συν-δημιουργούμε σε πραγματικό χρόνο μαζί, όπως το SoundTrap, αλλά και για προγράμματα να αφεθούμε και να παίξουμε παρέα, όπως το συνεργατικό πιάνο του ChromeMusicLab. Με προβληματίζει που δεν μπορώ να δω το τέλος αυτής της πανδημίας και των αλλαγών που έχει φέρει στον τρόπο της ζωής μας, αλλά το σίγουρο είναι ότι παράλληλα με το πιάνο που είναι ένα διάλειμμα στο πρόγραμμά μου, θα έχω μάθει να παίζω πολύ καλά το γιουκαλίλι!

[1] Herrero, E. M., Singer, N., Ferreri, L., McPhee, M., Zatorre, R., & Ripolles, P. (22 Δεκεμβρίου 2020). Rock ’n’ Roll but not Sex or Drugs: Music is negatively correlated to depressive symptoms during the COVID-19 pandemic via reward-related mechanisms. PsyArXiv. https://doi.org/10.31234/osf.io/x5upn

[2] Lonsdale, A. J., & North, A. C. (2011). Why do we listen to music? A uses and gratifications analysis. British Journal of Psychology, 102(1), 108–134. https://doi.org/10.1348/000712610X506831

Υ.Γ Ελπίζω να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να σας ακούσουμε από κοντά!!

Και να κλείσω με τα λόγια του φίλου μου του Θεόδωρου Κουέλη σε μια συζήτηση που είχαμε πριν λίγες μέρες

 ( Το ζω ήδη με την μουσική σε διάφορες συμμετοχές μου σε αυτό που λέμε live stream και εκλιπαρώ τον κόσμο και τους καλλιτέχνες να μην <<συνηθίσουμε>> αυτό το είδος εκτέλεσης των έργων…. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική <<συνουσία>> που προσφέρει απλόχερα η τέχνη και ζυμώνει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Ας το χρησιμοποιήσουμε σαν αναγκαίο μέσο και όχι να εδραιωθεί…)

Share:

Read More

Η σφαγή της Χίου. Αντιγόνη Καρύτσα Φιλόλογος

Οι Έλληνες, μετά από 400 περίπου χρόνια σκλαβιάς, επαναστάτησαν εναντίον των Οθωμανών, τον Μάρτιο του 1821, με επίκεντρο την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Παράλληλα, επαναστατικές εστίες ξεσπούσαν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, τόσο στον ηπειρωτικό χώρο όσο και στον νησιωτικό.

Η Χίος, την περίοδο αυτή, ήταν ένα νησί με σημαντικό ελληνικό πληθυσμό και μεγάλη οικονομική ανάπτυξη λόγω της καλλιέργειας και της εκμετάλλευσης των μαστιχόδεντρων. Η μαστίχα αποτελούσε και την αφορμή για την παραχώρηση προνομίων και φοροαπαλλαγών από τους Οθωμανούς προς τους κατοίκους του νησιού. Τα έσοδα από την καλλιέργεια της μαστίχας παραχωρούνταν στην αδερφή του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄. Στο νησί λειτουργούσε το Γυμνάσιο, όπου είχαν διδάξει σημαντικοί λόγιοι και διδάσκαλοι όπως οι: Αδαμάντιος Ρώσιος, Αθανάσιος Πάριος, Δωρόθεος Πρώϊος, Κωνσταντίνος Βαρδάλαχος, Ιωάννης Τσελεπής και Νεόφυτος Βάμβας. Οι κάτοικοι όμως γνώριζαν και την τουρκική καταπίεση, ιδιαίτερα μετά τον ερχομό του Βαχήτ πασά.

Η πρώτη σύλληψη της ιδέας της εξέγερσης των Χίων ανήκε στον λόγιο-διδάσκαλο, Νεόφυτο Βάμβα, ο οποίος καταγόταν από το νησί. Ευρισκόμενος στην Ύδρα, όταν ξέσπασε η επανάσταση εκεί, θεώρησε πως ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης και για τους συμπατριώτες του. Έπεισε λοιπόν τους Υδραίους και τους Σπετσιώτες ότι πριν την εκστρατεία στο Ιόνιο έπρεπε να προηγηθεί η Χίος, καθώς ο πλούτος του νησιού θα συνέβαλε στην αύξηση των πόρων της Επανάστασης.

Έτσι, τον Μάιο του 1821, πλοία του ελληνικού στόλου υπό τη διοίκηση του ναυάρχου Γιακουμάκη Τομπάζη, προσέγγισαν το νησί της Χίου, προσπαθώντας να πείσουν τους κατοίκους της να προσχωρήσουν στην Επανάσταση. Όμως δε βρήκαν θετική ανταπόκριση ενώ οι Οθωμανοί, αφού οχυρώθηκαν στο φρούριο, συνέλαβαν κάποιους Έλληνες και ένα σώμα ατάκτων πέρασε στο νησί για τη διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας. Παράλληλα, οι πρόκριτοι παρακάλεσαν τον στόλο να αναχωρήσει, φοβούμενοι τα αντίποινα των Τούρκων, ο οποίος απέπλευσε στις αρχές Μαΐου. Οι Οθωμανοί εκδήλωσαν τη μανία τους, στέλνοντας 5.000 στρατιώτες υπό τον Μπεχήδ πασά, συνέλαβαν όλους τους προκρίτους και ενίσχυσαν το φρούριο.

Τον Ιούλιο του 1821, υπήρξε ένα άλλο σχέδιο εξέγερσης, το οποίο είχε αναλάβει ο Ιωάννης Ράλλης, Χιώτης, Φιλικός, έμπορος στην Οδησσό. Όμως, άλλοι Χιώτες έμποροι τον έπεισαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο, ενώ συμφώνησε και ο Υψηλάντης.

Μία πιο σοβαρή προσπάθεια ξεσηκωμού ξεκίνησε όταν ο Αντώνης Μπουρνιάς (Χατζηαντώνης), Χιώτης στην καταγωγή, αξιωματικός του Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο, αποβιβάστηκε στη Σάμο και ζήτησε τη συνδρομή του Λυκούργου Λυκοθέτη, ηγέτη της σαμιακής επανάστασης. Έτσι, στις 10 Μαρτίου 1822, ο Αντώνης Μπουρνιάς έφτασε στη Χίο με ένα στρατιωτικό σώμα 1.500 αντρών.

Η απόβαση ήταν αιφνιδιαστική και οι Τούρκοι κλείστηκαν στο φρούριο. Ο ξεσηκωμός της Χίου εξόργισε τον σουλτάνο, που έλαβε σκληρά μέτρα. Αρχικά, διέταξε τη θανάτωση τριών προκρίτων που είχαν συλληφθεί το 1821 αλλά και 60 εμπόρων στην Κωνσταντινούπολη. Παράλληλα, έστειλε τον οθωμανικό στόλο με 46 πλοία υπό τη διοίκηση του Καρά Αλή για να καταστείλει την επανάσταση στο νησί με 7.000 στρατιώτες.

Η ελληνική αντίδραση άργησε. Μόνο οι Ψαριανοί έστειλαν βοήθεια στους Χίους, η οποία όμως δε στάθηκε ικανή να αποτρέψει την καταστροφή. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη και κατευθύνθηκαν προς το εσωτερικό του νησιού. Στις 31 Μαρτίου 1822, Μεγάλη Παρασκευή, οι Τούρκοι πυρπολούν τον ναό της Τουρλωτής και δίνεται το σύνθημα για το κάψιμο της πόλης. Το Μεγάλο Σάββατο, 1η Απριλίου 1822 καίγεται η Σχολή της Χίου και ακολουθούν σφαγές. Στις 2 Απριλίου, ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, 15.000 Τούρκοι κατευθύνθηκαν προς το μοναστήρι του Αγίου Μηνά, όπου είχαν καταφύγει περίπου 3.000 Έλληνες. Επειδή αρνήθηκαν να παραδοθούν, οι Τούρκοι τους έσφαξαν και πυρπόλησαν τη μονή. Το ίδιο συνέβη και στη Νέα Μονή. Την επόμενη μέρα επιτέθηκαν στο χωριό Άγιος Γεώργιος όπου βρίσκονταν 2.300 επαναστάτες.

Οι Σαμιώτες επαναστάτες εγκατέλειψαν το νησί, καθώς ο Καρά Αλή, στις 5 Απριλίου ανακοίνωσε τη χορήγηση αμνηστίας, μέσω των προξένων της Αγγλίας και της Αυστρίας που βρίσκονταν στη Χίο, στους κατοίκους υπό τον όρο να επιστρέψουν στις περιοχές που εγκατέλειψαν. Γράφει ο Ν.Σπηλιάδης για τους προξένους: «Έδραμον εις τα όρη, εις τα παράλια και εις όλα τα μέρη, κηρύττοντες αμνηστίαν, εκθειάζοντες των ευσπλαγχνίαν των Τούρκων, προσκαλούντες τους Χριστιανούς εις υποταγήν και υποσχόμενοι προς αυτούς όλην την ασφάλειαν».Οι κάτοικοι πείσθηκαν και επέστρεψαν, παραδίνοντας τα όπλα τους. Οι Τούρκοι εξαπέλυσαν όλη την εκδικητική τους μανία, προβαίνοντας σε λεηλασίες, σφαγές, εμπρησμούς, βιασμούς, και αιχμαλωσίες. Τους επόμενους τέσσερις μήνες, φτάνουν Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι τουρκικές ακτές με σκοπό τους φόνους, τις δηώσεις και τα λάφυρα. Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι αυτήν την περίοδο. Ταυτόχρονα ο Βαχήτ Πασάς αναγγέλλει τη διαταγή του σουλτάνου να θανατώνονται βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , γυναίκες άνω των 40 ετών , να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό.

Το αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος περίπου 40.000 ανθρώπων, πολλές χιλιάδες άνθρωποι αιχμαλωτίσθηκαν, ενώ τα γυναικόπαιδα πωλούνταν ως δούλοι σε σκλαβοπάζαρα. Λιγότεροι από 2.000 παρέμειναν στο νησί, καθώς πολλοί το εγκατέλειψαν για να σωθούν . Ο Βαχίτ πασάς, Τοποτηρητής της Χίου, που κατέγραψε τα όσα συνέβησαν, αναφέρει χαρτακτηριστικά: «τους μεν ηλικιωμένους επέρασαν (οι μουσουλμάνοι) γενναιότατα εν στόματι μαχαίρας, παρομοίως και τας ηλικιωμένας γραίας, την δε κινητήν περιουσίαν αυτών ελεηλάτησαν … τας δε ωραίας κόρας των και τους τρυφερούς νεανίσκους των ηχμαλώτισαν. Το αίμα έρρευσε ποταμηδόν …».

Ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, σημειώνει πως τα πτώματα των σφαγιασμένων Χίων, «συνόδευαν» τα διερχόμενα πλοία που πήγαιναν από τη Χίο στη Μικρά Ασία: «Συσσωρευθέντα πέριξ των πλοίων δεν αφήκαν πλέον τα πλευρά αυτών. Ηκολούθησαν τους αύλακες δί ων αι τρόπιδες (καρίνες) ώργουν το κύμα, πολλά δε, ως απαίσιος συνοδεία, αφήκοντο ούτω μέχρι Τσεσμέ και εις τον Κόλπον της Σμύρνης…».

Η σφαγή της Χίου προκάλεσε μεγάλο κύμα προσφύγων προς τα Ψαρά, τις Κυκλάδες και την Πελοπόννησο. Η νοσταλγία για την πατρίδα τους οδήγησε πολλούς Χίους να επιστρέψουν στο νησί, από τον Οκτώβριο του 1822 , παρόλο που αυτό βρισκόταν υπό τουρκική κατοχή. Όσοι δεν επέστρεψαν σχεδιάζανε την ανακατάληψη του νησιού τους. Μάλιστα, χαρακτηριστική υπήρξε η αποτυχημένη επιχείρηση του Γάλλου φιλέλληνα Φαβιέρου (1827-1828), που προετοιμάστηκε από Χίους πρόσφυγες.

Η καταστροφή του νησιού και η ανελέητη σφαγή συγκίνησε τόσο τους Έλληνες όσο και τους Ευρωπαίους. Το φιλελληνικό κίνημα ενισχύθηκε από τον αποτροπιασμό για τις φρικαλεότητες των Τούρκων. Η ελληνική κυβέρνηση κατηγορήθηκε καθώς δεν μπόρεσε να αντιδράσει εγκαίρως. Η εκδίκηση ήρθε από τον ελληνικό στόλο, από τον πλοίαρχο των Ψαρών, τον Κωνσταντίνο Κανάρη, τον επονομαζόμενο μπουρλοτιέρη, ο οποίος μαζί με τον Υδραίο Ανδρέα Πιπίνο, πυρπόλησε στις 7 Ιουνίου τη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου, που ήταν αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Χίου, σκοτώνοντας 2.000 άντρες, ανάμεσα τους και τον ίδιο τον Καρά Αλή.

Η σφαγή της Χίου αποτέλεσε μια από τις τραγικότερες στιγμές της ελληνικής Επανάστασης και της ιστορίας του τόπου μας, που ενέπνευσε ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών.

schooltime!

Share:

Read More

Lady mastiha! Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα

Έχω γυρίσει πολλά μέρη του κόσμου, αλλά νομίζω ότι η Χίος είναι η μάνα του λικέρ!

Διαβάζοντας ένα άρθρο που μιλάει για το λικέρ μαστίχας της κ  Μερόπης Παπαδοπούλου μου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί δεν το είχα ξανά ακούσει αυτό το κομμάτι.

  Όταν οι άνδρες βρίσκονταν για «ένα ουζάκι», οι κυρίες οργάνωναν μια «μαστίχα»! Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα η «μαστίχα» ήταν μία από τις must εκδηλώσεις που συνήθιζαν να οργανώνουν με ευλάβεια οι Αθηναίες αστές στα σπίτια τους.
Συναντιόνταν 11.00 με 13.00, έπιναν λικεράκι μαστίχας και τσιμπολογούσαν μπισκοτάκια και γλυκά. Κλασικό γυναικείο ποτάκι η μαστίχα, πώς αλλιώς; Αφού οι γυναίκες πρώτες αντιλαμβάνονται ότι
 η νοστιμιά μπορεί να κρύβει και ευεργετικά στοιχεία.

 Και οι μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες της μαστίχας ξεκινούν από την ευεργετική επίδραση στα δόντια και στην αναπνοή -οι σουλτάνες των Οθωμανών κάθε πρωί μασούσαν νηστικές μαστίχα-, για να περάσουμε στην αντιοξειδωτική, αντιμικροβιακή δράση και να καταλήξουμε στην άριστη χωνευτική της ιδιότητα.

Εγώ γνώρισα το λικέρ στην Χίο. Μέσου τις δουλειάς μου έχω γυρίσει όλα τα χωριά τις Χίου και έχω μπει σε πάρα πολλά σπίτια, Εκτός από το λικέρ μαστίχα, έχω δοκιμάσει γεύσεις από λικέρ που δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να γίνουν λικέρ.
Και μιλάμε πάντα για σπιτικά λικέρ από μερακλήδες κυρίες τις παλιάς εποχής και λίγο της νέας γενιάς. Το σημαντικό είναι ότι μαθαίνουν οι εγγονές, τις παλιές συνταγές και όχι οι κόρες, μου έχει πει το 90% των γιαγιάδων. Πάντα έκπληκτος δοκίμαζα και δοκιμάζω νέες γεύσεις! Αυτό είναι ένα κεφάλαιο που κάποια στιγμή θα ασχοληθώ.

Και ξαναπάμε πάλι στο Λικέρ μαστίχας.

Έχω κάνει και δικό μου λικέρ μαστίχας ( ΕΔΩ Η ΣΥΝΤΑΓΕΣ)  !!

Εδώ και λίγα χρόνια λοιπόν η μαστίχα -που πέρασε κάποιες δεκαετίες εξαφάνισης- έκανε ένα δυναμικό come back.
 Κάποια μοδάτα εστιατόρια άρχισαν να τη σερβίρουν παγωμένη σε κομψά ποτηράκια μετά το δείπνο και έκανε θραύση.

Τώρα έχουν το έχουν βάλει στο μενού τους και τα ποιο μικρά εστιατόρια!

Έτσι, άνοιξε ένας καινούργιος δρόμος για το παραδοσιακό λικέρ με τη χιώτικη καταγωγή. Ένας δρόμος που προσαρμόστηκε στις σύγχρονες απαιτήσεις.
Έτσι, εκτός από τα παραδοσιακά λικεράκια μαστίχας, εμφανίστηκαν τα αποστάγματα μαστίχας και οι premium εκδοχές.
Γιατί οι σημερινές γυναίκες δεν οργανώνουν πια πρωινές «μαστίχες», αλλά ένα κοκτέιλ θα το πιουν μετά το γραφείο, γυρίζοντας σπίτι.
Και γιατί, παρακαλώ, αυτό το κοκτέιλ να μην έχει το ακαταμάχητο άρωμα της μαστίχας, το γεμάτο μνήμες;

Βάλτε λοιπόν μια μαστίχα on the rocks με μία φέτα λεμόνι και πάμε κατά Χίο μεριά !!μας λέει η κ Μερόπη!

Share:

Read More

Το Σκλαβωμένο παπαδοπαίδι

Το Μιχάλη του παπά Μηνά το γιο τον καλό καιρό τον πιάσανε σκλάβο οι Τούρκοι στα Ψαρά. 

Ήταν επτά χρόνων, τον πουλήσανε και τον αγόρασε ένας Τούρκος πλούσιος και τον πήρε στην Πόλη.

 Εκεί τον ετούρκεψε και τον έμαθε γράμματα και του δωσε μεγάλη θέση στο τελωνείο της Πόλης. Κάποτε πήγε στην Μέκκα με πολλούς άλλους Τούρκους να γίνει Χατζής.

 Στην επιστροφή τους έπιασε παλιόκαιρος και αράξανε στο λιμάνι της Χίου. Εδώ τους κάνανε καραντίνα και τους πήγανε στο Λαζαρέτο, σημερινό Σκυλιτσειο Νοσοκομείο. Εκεί εκάμανε καραντίνα. 

 Μέσα στα κάγκελα της καραντίνας που βρίσκονταν ο Μιχάλης, είδε μια γυναίκα να περνά και να πηγαίνει για τον Βροντάδο. Ήτανε η Μαρού του Κοντού και ύστερα από τόσα χρόνια που' χε να την δει, την εγνώρισε επειδή ήταν γειτόνοι και λεει σε έναν Τούρκο που ήξερε τα Ρωμέικα να της φωνάξει: Κυρά!! Για έλα εδώ. Γνωρίζεις τον παπά Μηνά; Αυτή του απαντά: γειτόνοι ειμαστε και δεν τον γνωρίζω; Πες του πως ο γιος του ο σκλαβωμένος ο Μιχάλης είναι εδώ στην καραντίνα. Η γυναίκα λοιπόν από την χαρά της πέταξε τα ψώνια που κρατούσε και τρέχει στον Βροντάδο και το λέ του παπά. 

Ο παπάς το βάλε στα πόδια και τρεχε. Τρέξανε και τα αδέλφια, συγγενείς και ξένοι να πάνε να δουν τον σκλαβωμένο. Ήταν Σαββατόβραδο απόψαλμα ,του εσπερινού.

 Ο χατζή Δημήτρης ο Βολίκας, συγγενης του παπά, προύχοντας του χωριού και επίτροπος της εκκλησίας, του φωνάζει και του λέει: Παπά Αντώνη, έχε το νου σου, πρόσεχε μην είναι κανένας απατεώνας και σου ανάψει καμία φωτιά στο κεφάλι. Ξέρεις τους Τούρκους πως δεν χορετεύουνε.

  Ο πάπας πήγε στην καραντίνα αλλά που να δώσει εμπιστοσύνη που ήταν τριάντα χρόνων παλικάρι και είχε είκοσι χρόνια να τον δει; Του λέει ο Δραγουμάνος: Παπά εφέντη, αυτός είναι ο γιος σου ο Μιχάλης που τον πιάσανε σκλάβο και θέλει να έλθει στο σπίτι σου. Ο πάπας λοιπόν του απαντά: Που θα καταλάβω ύστερα από είκοσι χρόνια πως είναι το παιδί μου; Ο Μιχάλης λέει μονομιάς τουρκικά στο Δραγουμάνο του: Για πες του παπά μου, δεν είχε η άμια η Μαριγώ του Βολικά ένα σκυλάκι και της το κλεψα; Ο πάπας πάλι δεν πίστεψε και ο Μιχάλης λέει Τούρκικα: Δεν είμαι εγώ παπά Μηνά παιδί; και έκλαψε. Δεν είχαμε, λέει, μια κουντουρουδιά ομπρός στο σπίτι μας κι ήπεσα κάτω και χτύπησα στο χέρι; κι ανεμπουκώνει το μπράτσο του και δείχνει το σημάδι. Τότε ο παπάς τον θυμήθηκε ,τον γνώρισε και ρίχτηκε πάνω στο παιδί του, τ' αγκάλιασε, το φιλούσε και έκλαιγε. Μιχάλη μου, παιδί μου, Μιχάλη μου 

Μπαμπά μου, μπαμπά μου λέει ο Μιχάλης. 

   Τώρα πατέρας και παιδί αγκαλιάζονται, φιλιούνται και κλαίνε από χαρά. 

   Από την καραντίνα δεν ήταν εύκολο να φύγει. Αλλά επειδή ήτανε μεγάλο πρόσωπο, του δωκαν την άδεια και βγήκε έξω με την υπόσχεση πως θα πάει πάλι. Εκείνος όμως ήλθε στον Βροντάδο τον πιάσανε στις διασκεδάσεις ,τα τραγούδια και του χορούς και έτσι έμεινε έξω χωρίς να βάλει ο νους του πως ήταν καμία φορά στην Πόλη. 

Ένα διάστημα ο Μιχάλης προσκυνούσε σαν Τούρκος. Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να παρατήσει το ναμάζι του. Ο παπά Μηνάς κατάκαρδα λυπόταν γι αυτό. 

Εγώ, έλεγε, ο λειτουργός του Υψίστου να έχω γιό Τούρκο. Θεέ μου φώτισέ τον να αρνηθεί την παλαιάν εκείνην πλάνην και έμπλησον αυτόν της εις σε πίστεως και ελπίδος και αγάπης.

 Έτσι καθημερινά προσευχόταν ο παπάς και ο Θεος ήκουσε την δέησή του. Κι η παπαδιά για το χατίρι του Μιχάλη καλούσε τα κορίτσια της γειτονιάς στο σπίτι τους και πιάνανε χορό. Η Ζαμπελού του Σιδέρα εσυμπάθησε τον Μιχάλη, ετραγουδουσε και έλεγε: 

Κομμάτια κ'αν με κάμετε,

Θρούβαλα σαν το ρύζι 

Όλοι η Τουρκιά και αν μαζευτεί 

Δεν μας αποχωρήζει .

Βασιλικό' χω στο νερό

Για του παπά Μηνά τον γιο.

Γραμματισμένε να σε πω 

Για κοντυλογραμμένε 

Για μόσκο από τον Γιαμπέ 

Λιγνέ και ζαχαρένιε.

  Ο Μιχάλης εσυμπάθησε και αυτός την Ζαμπελού και της τραγούδησε: 

Μπιρ ακρεντίλ ντε ντιν σανάμ 

Γκιουλού φαγιά κουάρσι.

Μπιρ ακρεντίλ ντε ντιν σανάμ

Σακίν νονού μαγιάρσι 

  Και ο Μιχάλης πήγε την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στην εκκλησία. Εκεί με μεγάλη κατάνυξη και ευχαρίστηση παρακολούθησε την ακολουθία του Επιταφίου, εθαύμασε το μεγαλείο και την δόξα της εκκλησίας και από τότε δεν ξαναπροσκύνησε πια Τούρκικα. Μια μέρα είπε στην παπαδιά: Μάνα, εγώ το Ζαμπελού θα πάρω. Έτσι λοιπόν κάμανε τα σιάσματα με την ευχή των γονιών τους κι' εμπαρκάρισε και ο Μιχάλης με το καραβάκι του θείου του, του Καπετάν Νικολό του Φραγκάκη, τ' αδελφού της μάνας του, για το ταξίδι με την συμφωνία να δουλέψει και να ετοιμαστεί και στον γυρισμό νά'ρθει να παντρευτεί. Αλλά ο Μιχάλης στο ταξίδι κρύωσε, πούντιασε και γύρισε στην πατρίδα άρρωστος βαριά. Ο γιατρός ο Ντομίνικος φίλος άκρος του παπά, τον κουράριζε. Όταν είδε τον Μιχάλη, μέρα την ημέρα να πηγαίνει στο χειρότερο και ελπίδα σωτηρίας να μην υπάρχει, λέει του παπά: Παπά Αντώνη να πάρεις το παιδί σου να το πας στην Τήνο να αποθάνει, γιατί αν πεθάνει στην Χίο θα σου το πάρουν οι Τούρκοι και θα το θάψουν κατά την πίστη τους. 

  Ο πάπας λοιπόν πήρε τον Μιχάλη, τον έβαλε σε ένα καΐκι και αναχώρησε για την Τήνο. 

  Πότε έφυγε από την Χίο, ποτέ έφθασε στην Τήνο και τί απέγινε ο Μιχάλης, θα μας το πει τώρα το ληξιαρχικό βιβλίο του παπά Μηνά, που σώζεται στα χέρια του γράφοντος και που είναι τρισεγγόνι του παπά: 

1844 Αυγούστου 17.

Ήφυγα από την Χιόν. Εριβάρινσα στην Τήνο στις δεκαεννιάν.

Ήλαβεν το κοινόν χρέος ο γιος μου ο Μιχάλης Αυγούστου 28, ημέραν Δεπτέραν, περαζμένο το μεσημέριν ώρες 3. 

Εθάψαμέ τον στη Βαγγελίστριαν σε μαρμαρίτικο μνήμα νούμερον 56 στην καινούριαν κόσταν ταγιού Γιαννιού την ημέρα απόψαλμα της λουτουργιάς τον εθάψανε. 

Εξόδεψα δρ.25

Στον γιατρόν 10.

Διήγημα ιστορικό του αείμνηστου παπά Μάρκου Αγ. Βασιλάκη.

Πηγή Μάρκος Τσαμπλακος 

Share:

Read More

Αρνητική κριτική σε κατάστημα από εξαγριωμένο πελάτη λόγου μάσκας

Οι μάσκες είναι στο επίκεντρο πολλών συζητήσεων (αυτές τις μέρες). 

Και ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τις βλέπει ως σωσίβιους καθώς μια πληθώρα επιστημονικών μελετών έχουν δείξει ότι είναι κρίσιμες για την καταπολέμηση του κοροναϊού, ορισμένοι σκεπτικιστές όμως εξακολουθούν να μην είναι πεπεισμένοι.

Είναι δικαίωμα  τους δε λέω αλλά όταν πρόκειται για υγεία και νόμους δεν παίζεις με αυτά.

Έτσι λοιπόν ένας ιδιοκτήτης καταστήματος έλαβε μια κριτική με 1 αστέρι από έναν εξαγριωμένο πελάτη που έδειξε ότι το συγκεκριμένο κατάστημα ήταν το χειρότερο μέρος στη γη για αγορές.

 Αλλά ο ιδιοκτήτης συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να κάνει το σωστό και απάντησε στο παράπονο του πελάτη δίνοντας την δική του πλευρά στην ιστορία.

«Το να γράφεις μια άσχημη κριτική σε κάθε πηγή που μπορείς να βρεις δεν θα μας εμποδίσει να προστατεύσουμε αυτό που είναι σημαντικό για εμάς», δήλωσε ο ιδιοκτήτης . 

Σύντομα κατέστη σαφές ότι η απογοήτευση του πελάτη προήλθε από το γεγονός ότι του αρνήθηκαν να τον εξυπηρετήσουν εάν δεν φορούσε μάσκα ενώ ήταν στο κατάστημα.

 

Λόγω της παγκόσμιας πανδημίας, πολλές δικαιοδοσίες απαιτούν από τα άτομα να φορούν μάσκα σε όλους τους δημόσιους χώρους, συμπεριλαμβανομένων των καταστημάτων λιανικής και τροφίμων και άλλων επιχειρήσεων. 

Αλλά κανένας ιδιοκτήτης και υπάλληλοι της επιχείρησης δεν είναι ποτέ ασφαλής από έναν πελάτη που αρνείται να φορέσει μάσκα, είτε ευγενικά είτε επιθετικά.

Ως αποτέλεσμα, οι επιχειρήσεις μπορούν να μην εξυπηρετήσουν έναν μη καλυμμένο πελάτη.

Μπορούν όμως να ικανοποιούν τον πελάτη με εναλλακτικές λύσεις για αγορές όπου δεν υπάρχει επαφή εάν προλάβουν να τον ειδοποιήσουν....

Share:

Read More