Ο έρωτας κάθε κόρης είναι ο πατέρας της.
Έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Βλαδίμηρου Κοκκινάκη, Έλληνα ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης
Μάλιστα εδώ και ένα χρόνο το αεροδρόμιο της Ανάπας, μετά από διαδικτυακή ψηφορορία, ονομάστηκε σε αεροδρόμιο «Βλαδίμηρος Κοκκινάκης», φέροντας την υπογραφή του Προέδρου της Ρωσίας Βλ. Πούτιν.
Γραπτό χαιρετισμό απηύθυνε και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών κοινοτήτων στη Ρωσία, Ιβάν Σαββίδης.
Ευχαριστούμε τους φίλους μας του efxinospontos.gr για την ειδοποίηση!
Και για όποιον γνωρίζει και Ρώσικα εδώ
Ας κρατήσουμε ζωντανό τον μύθο. Ας εμπιστευτούμε τη Φύση, την Ιστορία και την Ένωση Μαστιχοπαραγωγών.
Διαβάζω για μια ακόμη φορά δημοσιεύματα - φωτοβολίδες στον τύπο για τη μαστίχα Χίου και τους κινδύνους που διατρέχει από τους γείτονές μας και προσπαθώ να σκεφτώ λογικά και απλοϊκά.
Ίσως συλλογίζομαι λάθος,αλλά εντάξει, προσπαθώ.
Από την αρχαιότητα μια μαστίχα ήταν γνωστή:
η pistacia lentiscus var chia.
Η Ιωνία υπήρξε για αιώνες ελληνική.
Η Ερυθραία και η Χίος υπήρξαν για χρόνια χώροι εκμετάλλευσης της ίδιας οικογένειας ηγεμόνων.
Δεν θα μπορούσαν τότε να καλλιεργήσουν στα ιωνικά παράλια τα δέντρα που έβλεπαν να υπάρχουν στη Χίο και παρήγαγαν μαστίχα;
Σχίνοι φύονται σε όλη τη Μεσόγειο, λένε οι γνωρίζοντες.
οι ιδιότητες της μαστίχας ήταν γνωστές αιώνες νωρίτερα.
Όμως οι Γενοβέζοι στην Ερυθραία εκμεταλλεύονταν τα στυπτορυχεία και στη Χίο τις ρητίνες, μαστίχα και τερεβυνθίνη.
Και πες εντάξει, οι Γενοβέζοι δεν το επιχείρησαν.
τι ήξεραν άλλωστε αυτοί από εμπόριο και επιχειρήσεις, μήπως είχαν εταιρία που εκμεταλλευόταν τη μαστίχα;
Τέσσερις αιώνες τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατοριας ήταν η Χίος. Στενή η σχέση των δυο πλευρών. Κοσμος πήγαινε και ερχόταν με τα καΐκια. Μετεγκαταστάσεις πληθυσμών.
Ξεχωριστή θέση με προνόμια τα μαστιχοχώρια λόγω της μαστίχας για αιώνες. Ούτε αυτοί δεν σκέφτηκαν την καλλιέργεια του δέντρου απέναντι;
Δεν θα μπορούσαν ή δεν θα είχαν δοκιμάσει να φυτέψουν χιώτικα ή να καλλιεργήσουν τα φυτά που ήδη υπήρχαν στην μικρασιατική ακτή του Αιγαίου;
Ό,τι μπορούσαν να πράξουν, λογικά θα το είχαν πράξει.
Λέτε να περίμεναν το Μουσείο Μαστίχας για να μάθουν;
(Τι άλλο θα ακούσουμε;).
Οι ειδικοί και πάλι λένε ότι παίζει ρόλο και το μικροκλίμα.
Βλέπεις στα ραντάρ τον καιρό, που συμπτωματικά είναι ραντάρ της Σμύρνης, μια και ως γνωστό «ανήκομεν εις την Ανατολήν», τουλάχιστον μετεωρολογικά,
και εκεί που λες: Παναγιά μου, θα πνιγούμε με το σύννεφο που έρχεται, άλλα σύννεφα φεύγουν βόρεια και άλλα νότια και ενώνονται ξανά πάνω από τη χερσόνησο της Ερυθραίας. εκεί γίνεται κατακλυσμός και εδώ λέμε το νερό νεράκι.
Και ερχόμαστε στο επίμαχο.
Ο Δήμος του Τσεσμέ κάνει την προσπάθειά του.
Μπορεί να παράξει και ίσως ήδη παράγει μία ρητίνη.
Υπάρχει περίπτωση ποτέ αυτό που θα παράξει να είναι Μαστίχα Χίου;
Προφανώς όχι, εκτός και αν ο Τσεσμές ονομαστεί Ανατολική Χίος.
Εξάλλου η Μαστίχα Χίου δεν είναι μόνο ένα προϊόν.
Η μαστίχα Χίου είναι ο πολιτισμός του νησιού, είναι η άυλη πολιτιστική κληρονομιά του,
που υπάρχει ζωντανή σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας των νοτιοχώρων.
Όλα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Μαστίχα Χίου θα πρέπει να την ονομάσουν για να την πουλήσουν, Μαστίχα Τουρκίας δεν θα αγόραζαν ούτε οι ίδιοι οι ανατολίτες, τόσο βαθειά που είναι ριζωμένη στην κουλτούρα τους η Μαστίχα Χίου.
Κι ύστερα, μπορεί στην Τουρκία να βρίσκεις μαϊμούδες όλων των γνωστών οίκων, δεν άκουσα η Gucci ή η Burberry’s να έπεσαν έξω, επειδή οι συντοπίτισσές μας αγοράζουν μαϊμούδες τσάντες στα παζάρια της Σμύρνης.
Η πραγματικότητα ξεπερνιέται.
Ο μύθος ποτέ.
Και η μαστίχα της Χίου είναι ο μύθος της.
Είναι η Ιστορία της και η ιστορία του τόπου.
Η μαστίχα της Χίου είναι πρωτίστως μία επιλογή της φύσης,
μα είναι και ο κόπος αιώνων των μαστιχοπαραγωγών της νότιας Χίου και οι άοκνες προσπάθειες της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών,
που κατάφεραν να φτάσουν ψηλά το brand name Μαστίχα Χίου.
Τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Θα ήθελα επιτέλους να δημοσιευτεί μία αισιόδοξη είδηση για την πορεία της μαστίχας και να μη βγει κάποιος εξυπνάκιας να γράψει: καλά όλα αυτά, αλλά ο μαστιχοπαραγωγός τι κερδίζει;
Θα ήθελα επιτέλους να γραφτεί κάτι για τις προσπάθειες που κάνουν οι γείτονες μας και να μη βγει κάποια κυρία, -από αυτές τις μαρκομανείς που ψωνίζουν τις μαιμουδες στα παζάρια και γι αυτό όχι τυχαία πάντα μία κυρία τα γράφει- να πει:
χρόνια εμείς τους τα λέγαμε, μα δεν άκουγαν.
Κακώς, δεν σας άκουγαν. Έπρεπε να σας ακούσουν και να σας αναθέσουν έργο, όταν πηγαίνετε απέναντι για ψώνια, αντί να προσπαθούν να πιστοποιούν και να κατοχυρώνουν.
Έλεος!
Ας σταματήσουμε να αναζητούμε τους εχθρούς της μαστίχας στα απέναντι παράλια.
Ας τους αναζητήσουμε μεταξύ μας: στον λαθρέμπορο συγχωριανό ή γνωστό μας.
Στον εξυπνάκια φυτωριούχο που θα πουλούσε ακόμη και τη μάνα του για το κέρδος.
Στις κυρίες που πηγαινοέρχονται με τα καραβάκια για ψώνια κλπ απέναντι, αλλά οι αναρτήσεις τους είναι φουλ στην πατριδολατρεία.
Μα κυρίως ας σκεφτούμε ο καθένας τον δικό μας ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Ας κρατήσουμε ζωντανό τον μύθο.
Ας εμπιστευτούμε τη Φύση,
την Ιστορία και
την Ένωση Μαστιχοπαραγωγών.
Και οι τρεις ξέρουν τι κάνουν, ακόμη κι αν εμείς δεν ξέρουμε.
Αννα
Μισσαϊλίδουμπαμπάδες,μπαμπάδες,μπαμπάδες
Η Γιορτή του πατέρα είναι ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής από τους μπαμπάδες στην κοινωνία. Στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες παγκοσμίως γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.
Είναι η Γιορτή σχέσης: Μπαμπά – παιδιού… Αφορά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο. «Η Γιορτή του Πατέρα», είναι εξίσου σημαντική με αυτή της μητέρας. Στην κοινωνία μας, κάποιες φορές, οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα…
Η αγάπη του πατέρα
Η αγάπη του πατέρα διαφέρει από αυτήν της μητέρας «ποιοτικά». Δηλαδή, οι πατεράδες «αγαπούν πιο επικίνδυνα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα. Η επικοινωνία των μπαμπάδων με τα παιδιά τους είναι ιδιαίτερη και μοναδική. Παίζουν διαφορετικά, συζητούν διαφορετικά… ακουμπάνε τα παιδιά τους διαφορετικά, «παλεύουν» με τα παιδιά. Οι μπαμπάδες χτίζουν εμπιστοσύνη με τα παιδιά τους. Είναι αυτοί που συνήθως προτρέπουν τα παιδιά τους να «παίξουν» με τα όρια τους, να νιώσουν ελεύθερα από κάθε μορφή φόβου και συστολής. Η σωματική αυτή επικοινωνία με ένα μαγικό τρόπο μπορεί να «ξεκλειδώσει» οποιαδήποτε ψυχοκινητική συστολή και να συνδέσει το σώμα με το μυαλό, τη ψυχή με το σώμα.
Φέτος η γιορτή πέφτει Κυριακή, 21 Ιουνίου 2020.
Τι είναι η γιορτή του πατέρα;
Για μένα πρέπει να τον τιμούμε όπως και την μητέρα! Ο πατέρας… ο πραγματικός, είναι ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα μας στις χαρές,στις δυσκολίες, στον πόνο μας, μας προστατεύει… και μας κάνει να νοιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια στην αγκαλιά του. Μας δίδαξε πώς να είμαστε δυνατοί, ανεξάρτητοι, δημιουργικοί και να μην έχουμε κανέναν ανάγκη.
Μπαμπάδες είναι όλοι όσοι μεγαλώνουν τα παιδιά με αγάπη και φροντίδα. Αυτοί που παραμερίζουν τον χρόνο τους, τα χόμπι τους, τη διασκέδασή τους… Προτιμούν να βλέπουν παιδικά αντί για μπάλα και κινούμενα σχέδια αντί έργα επιστημονικής φαντασίας…
Μας έκανε να πατάμε γερά στα πόδια μας! Να κάνουμε σκανταλιές… να παίζουμε σαν μικρά παιδιά… μέχρι και να μας συμβουλεύει στα ερωτικά μας…!
Για εμάς τα κορίτσια, είναι ο πρώτος μας έρωτας ενώ για τα αγόρια ο καλύτερος τους φίλος!!!
Εκείνοι που μας μεγάλωσαν, μας στήριξαν σε κάθε μας βήμα.
Υπάρχουν βέβαια και οι μανάδες, οι παππούδες, θείοι, νονοί, δάσκαλοι που προσπαθούν να αναπληρώσουν τον μπαμπά που δεν υπάρχει…
Όλοι έχουμε την ανάγκη από έναν μπαμπά, μικροί και μεγάλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη αυτή την αίσθηση της ζεστασιάς.
Υπάρχουν μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και φροντίζουν να μην τους λείψει τίποτα.
Υπάρχουν και μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους και φροντίζουν να μην τους λείψει τίποτα, όπως οι μαμάδες.
Είναι μία γιορτή για όλα τα παιδιά, μικρούς και μεγάλους που έχουν πατέρα, αλλά και αυτά που έχουν χάσει τον πατέρα τους και προσπαθούν να τον κρατήσουν ζωντανό μέσα τους. Όλοι έχουμε πατέρα, ακόμα κι αν δε ζει ή βρίσκεται κάπου μακριά…
Είτε έχουμε πάτερα εν ζωή είτε όχι, μας δίνεται η ευκαιρία να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε εκείνες τις φορές που κοιταζόμασταν με το πατέρα μας στα μάτια, εκείνες που μιλούσαμε, που κάναμε χαζά αστεία, παιδικά, που παίζαμε μπάλα, που τσακωνόμασταν λες και ήμασταν συνομήλικοι!!!
Ευχαριστώ μπαμπά!
Ένα ευχαριστώ για τους μπαμπάδες που δουλεύουν όλη μέρα… για τους μπαμπάδες που δουλεύουν σε 2 και 3 διαφορετικές δουλειές για να ανταπεξέλθουν… στους μπαμπάδες που θαλασσοπνίγονται και χάνουν χρόνο από την ζωή των παιδιών τους για να τα έχουν όλα… σε αυτούς που κάνουν επικίνδυνα επαγγέλματα… στους μπαμπάδες που παίρνουν συνέχεια μεταθέσεις και όταν γυρνάνε σπίτι τους δεν ξέρουν πώς να το πουν στα παιδιά τους… στους μπαμπάδες που απολύθηκαν και ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά για να έχουν φαγητό τα παιδιά τους… στους μπαμπάδες που θυσιάζονται καθημερινά… στους μπαμπάδες που στηρίζουν τις επιλογές των παιδιών τους… σε αυτούς που δεν άκουσαν ποτέ ένα σε αγαπώ και ακούν γκρίνια που λείπουν όλη μέρα από τα σπίτια τους… στους μπαμπάδες που βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού… σε αυτούς… που προτίμησαν και επέλεξαν να παντρευτούν και να στηρίξουν την επιλογή της μητέρας να κρατήσουν το παιδί… ένα μεγάλο ευχαριστώ που θέλησαν να κάνουν κάποιες γυναίκες μανάδες.
Και έχουν πάρει το ρίσκο και την ευθύνη να μεγαλώσουν εσάς τα παιδιά με αγάπη, στοργή και ασφάλεια…
Όπου λοιπόν και αν βρίσκεστε, πάρτε τον ένα τηλέφωνο να του ευχηθείτε, πηγαίνετε να τον συναντήσετε και κάντε τον μια αγκαλιά. Ζητήστε ένα συγγνώμη, πείτε στον πατέρα σας πόσο πολύ τον θαυμάζετε και πόσο ευγνώμονες είσαστε για όλα αυτά τα ψυχικά και συναισθηματικά εφόδια που σας χάρισε και συνεχίζει να σας χαρίζει. Κι αν δεν μπορείτε δεν πειράζει, εκείνος… το ξέρει!
Πρώτη έκθεση για την Χίο! Δύο Καλλιτέχνες!!
Διαγωνισμός για ένα έργο τέχνης 30χ30 της Ζωγράφου-εικαστικού Ειρήνης Ανδρουτσου
Προς υπουργούς, πάρα πρωθυπουργους, βουλευτάδες κτλ
Γιατί υπάρχει η Γενική Γραμματεία;;; |
Έκδοση υπεύθυνης δήλωσης
Εκδώστε την υπεύθυνη δήλωση που χρειάζεστε ηλεκτρονικά.
Μπορείτε να μπείτε στην υπηρεσία με 2 τρόπους: (Μαλακίες)
- με τoυς προσωπικούς σας κωδικούς web banking σε Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, Τράπεζα Πειραιώς, Alpha Bank ή Eurobank
- με τους προσωπικούς σας κωδικούς πρόσβασης στο Taxisnet (αφού πρώτα μπείτε μία φορά με τους κωδικούς web banking, για να επιβεβαιώσετε τον αριθμό του κινητού σας τηλεφώνου)
Στη συνέχεια, θα λάβετε κωδικούς επιβεβαίωσης με SMS στο κινητό σας.
Η υπεύθυνη δήλωση που θα εκδώσετε είναι νομικά ισοδύναμη με υπεύθυνη δήλωση που φέρει το γνήσιο της υπογραφής και μπορείτε είτε να την αποστείλετε ηλεκτρονικά, είτε να την εκτυπώσετε και να την καταθέσετε σε δημόσια υπηρεσία.
Μετά κορωνοϊόν εποχή- Αφήγησή ΑΝΝΑ Μ.
Η νέα πραγματικότητα στην μετά κορωνοιόν εποχή, που
παρεμπιπτόντως θα περάσει και ακόμη δεν θα έχουμε καταλήξει πώς θα τον
γράφουμε, πρόσφερε άφθονο χρόνο για σκέψεις, διαπιστώσεις, ευχάριστες,
δυσάρεστες, λογικές, παράλογες.
Σίγουρα εκτιμήσαμε, ελπίζω, πόσο σημαντικά είναι αυτά που
είχαμε: υγεία, ελευθερία, αγαπημένοι και πόσο ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε
με λίγα και απλά.
Μεταξύ αυτών εμείς εδώ στην επαρχία επιβεβαιώσαμε για μια ακόμη φορά αυτό που χρόνια βιώνουμε: επαρχία και Αθήνα δυο κόσμοι παράλληλοι και μακρινοί και σε πόσο διαφορετικούς ρυθμούς ζει η περιφέρεια και κυρίως τα νησιά και τα χωριά από την πρωτεύουσα. Φάνηκε και από τα μέτρα: κομμένα και ραμμένα στα .....μέτρα τους.
Για παράδειγμα, ένα απλό καθημερινό μας θέμα την περίοδο των
απαγορεύσεων και αφού τρομάξαμε να σταματήσει η μάνα μου, και φαντάζομαι όχι
μόνο η δικιά μου, να γυρίζει τα μνημόσυνα και να μαζευτεί στο σπίτι, ήταν:
ποιον αριθμό μετακίνησης να βάλει όταν πάει να ανάψει το
καντήλι στο μνήμα του πατέρα μου;
ποιον αριθμό να βάλει όταν πάει να ανάψει τα καντήλια και να
θυμιάσει στον Άγιο Γιάννη και στην Πάνω Παναγιά;
Γιατί, ναι μεν η κυβέρνηση δεν προέβλεψε, αλλά στο χωριό οι
ανάγκες Αγίων και κεκοιμημένων έχουν την ίδια αξία με των ζωντανών, αν όχι
μεγαλύτερη.
Γιατί μπορεί αυτές οι συνήθειες να μην είναι στην
καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων, στο χωριό όμως είναι «εκ των ων ουκ άνευ»,
πόσο μάλλον που οι απαγορεύσεις συνέπεσαν με τη Σαρακοστή και το εσχατολογικό
περιεχόμενο του Πάσχα.
Πολλές ατομικές, σημαντικές και ακίνδυνες μετακινήσεις για
τους κατοίκους των χωριών δεν συμπεριλαμβάνονταν στη λίστα.
Με ρωτούσε. Απάντηση δεν είχα. Δεν ήξερε. Δεν ήξερα.
Ωστόσο είχε όλη την καλή διάθεση να στείλει ακόμη και sms.
Μετά από πολλή γκρίνια και επιμονή δική μου να στέλνει
μηνύματα για τις μετακινήσεις της, κάποια στιγμή μου ανακοίνωσε ότι κατάφερε
και έστειλε μόνη της sms αναλυτικότατο: «πάω στο σπίτι μου στην Κώμη να πάρω
πράματα από το ψυγείο». Απάντηση όμως δεν πήρε και έφυγε χωρίς έγκριση.
«Με τόσα που γραψες το μπλόκαρες, της λέω, τι να σου
απαντήσει;» Μπορεί να μην της απάντησε το 13033, της τηλεφώνησε όμως λίγο μετά
η ξαδέλφη της, που έλαβε το sms: -Μα μα , σε σένα το στειλα;
Από τότε και εκείνη ετοίμαζε και άφηνε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου της χειρόγραφα μηνύματα σε αυτοσχέδια χαρτάκια, ένα για κάθε περίσταση όπως: «πάω για χόρτα», «πάω στον άντρα μου», με απρόβλεπτο κυριολεκτικά πρόστιμο, αφού ο πατέρας μου, όχι απλώς βρίσκεται εκτός Νομού, αλλά και εκτός αυτού του κόσμου.
Όσο δε για τις ανάγκες των κεκοιμημένων δεν υπάρχει ίχνος
υπερβολής σε αυτό που γράφω.
Το χωριό έχει μία ιδιαίτερη σχέση μαζί τους.
Χρόνια τώρα, κάθε φορά που επισκέπτομαι το νεκροταφείο,
διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι γνωστοί και οικογενειακοί φίλοι έχουν
μετακομίσει προς τα πάνω, στο «Καλάμι», επί της οδού Αναπαύσεως. Πόσο χιούμορ
τελικά έχει ο Έλληνας μπροστά στον φόβο του θανάτου και πώς προσπαθεί να τον
ωραιοποιήσει!
Οδός Αναπαύσεως! Να ανυπομονείς δηλαδή να πας.
Την πληθυσμιακή ανακατάταξη ανάμεσα στο χωριό και το «Καλάμι» την έχω σχεδόν συνηθίσει. Μάλιστα, δεν ξέρω ποιον να πρωτοχαιρετίσω όταν πάω, γιατί, ακούνε δεν ακούνε, ένα «γεια» θα περάσω να το πω, έτσι έχω συνηθίσει από το κάτω χωριό.
Αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι την ανακατάταξη στις γειτονιές. Ωστόσο έχει και αυτή τα θετικά της, καθώς μια αλλαγή δε βλάπτει, αν στα επίγεια, για παράδειγμα, σου ‘χε λάχει γείτονας «ο θεός να σε φυλάει».
Αν κάτι μου διέφευγε αλλά πλέον δεν έχω αμφιβολίες, είναι
ότι και οι ζωντανοί που παραμένουν στο χωριό ζουν στους ρυθμούς της οδού
Αναπαύσεως. Ειδικά αυτοί που ήδη έχουν αγαπημένους στο «Καλάμι» και κάνουν
συχνές καθημερινές επισκέψεις, είναι σαν ήδη να έχουν μετεγκατασταθεί εκεί και
μαζί να έχουν μεταφέρει και τα προβλήματα του χωριού.
Το διαπίστωσα και στη συνέλευση που έγινε και ακούστηκαν τα
προβλήματά μας.
Κοινά προβλήματα, πάνω κει και μέσα στο χωριό.
Πού να το περιμένεις;
Τέλη για τα σπίτια,
τέλη για τα μνήματα.
Έλλειψη νερού εμείς,
έλλειψη νερού και οι πάνω.
Πλάκες σπασμένες εκεί,
πλάκες σπασμένες και στην Πλάτσα.
Μπάζα παρατημένα εκεί,
μπάζα παρατημένα και κάτω.
Μα από την άλλη τι να πεις;
Ότι ερημώνει το νεκροταφείο; Κάθε άλλο, «πατείς με πατώ σε»
γίνεται.
Να πεις ότι ερημώνει το χωριό; Χρειάζεται να το πεις; Δεν το βλέπεις; Απελπισμένη γυροφέρνει στην πλάτσα η κυρά Κική, να βρει έναν άνθρωπο να πει μια κουβέντα. Αυτό όμως δεν είναι θέμα συζήτησης.
Να πεις ότι θα πέσει
κανένα ετοιμόρροπο μνήμα και θα τους αφήκει στον «τόπο»;
Η κατάστασή τους εκεί δεν θα αλλάξει δραματικά. Έτσι κι
αλλιώς στον «τόπο» είναι ήδη.
Αν όμως φας το ετοιμόρροπο στο κεφάλι μέσα στο χωριό, εκεί
αλλάζει το πράμα.
Ούτε αυτό όμως απασχολεί. Μπορεί να το ακούσεις αραιά και
που, αλλά δεν είναι αίτημα.
Να είναι αδιαφορία ή άρνηση της πραγματικότητας από άμυνα; Μπορεί, δεν αποκλείεται.
Να πεις ότι έχει φασαρία πάνω κει; Τι φασαρία; Χαρά Θεού που λένε, κυριολεκτικά. Κυπαρίσσια, πουλάκια και θέα η Κώμη. Διακοπές διαρκείας. Έχεις έρθει το καλοκαίρι Κυριακή στην Κώμη; Κει πάνω είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι εδώ.
Φοβάμαι πως αν συνεχίσω τις συγκρίσεις, στο τέλος θα βγουν
με πλεονέκτημα.
Πόσοι κάτοικοι ασχολούνται με τα προβλήματα του χωριού;
Να δεις πόσοι νοιάζονται για τους πάνω. Υστερόβουλα νομίζω,
σαν όλοι να προετοιμάζονται για τη μετά θάνατον ζωή.
Να δεις γκλαμουριά στο Καλάμι. Καθένας έχει το δικό του
κόκκινο φωτάκι μπαταρίας που αναβοσβήνει. Σίγουρα πέρασε Κινέζος από το
καφενείο και ξεπούλησε, όπως είχε γίνει και με τη μυγοσκοτώστρα-ρακέτα και
μάλιστα στην προ-Τσιτσιπά εποχή. Αγόρασαν όλες ρακέτες στο καφενείο του
Στεφανή.
Κατάλεγε και η μάνα μου ότι τη γέλασε ο Κινέζος, γιατί βέβαια για να πετύχει μύγα με τη ρακέτα, έπρεπε πρώτα να κάνει μαθήματα τένις.
Αντικειμενικά, κάθε χωριό θα έπρεπε να είναι ένας μικρός
παράδεισος. Στη μετά κορωνοική εποχή νομίζω θα εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο τα
θετικά τους. Ωστόσο, χρειάζεται να γίνουν πολλά, ώστε οι κάτοικοι του χωριού να
αισθανθούν ότι είναι ακόμη ζωντανοί και ζωντανές.
Να πειστούν ότι το χωριό έχει περισσότερο ανάγκη τη συμβολή και την παρουσία τους από το «Καλάμι». Να έχουν κίνητρα για να υπάρχουν ενεργοί.
Σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει που τους ενδιαφέρουν
λιγότερο τα επίγεια από τα μετέπειτα.
Αρκεί μια βραδινή επίσκεψη στη Μέσα Πλάτσα.
Ειδικά τώρα την περίοδο του κορονοϊού με κλειστά το μοναδικό
καφενείο της Πλάτσας και το μοναδικό παντοπωλείο, ήταν σαν μια προεικόνιση του
τι θα συμβεί σε μια δεκαετία πάνω κάτω.
Κάνουμε όλοι τις συγκρίσεις μας με αυτά που έχουμε βιώσει, οπότε φανταστείτε πώς νιώθουν αυτοί που έχουν πιο πολλά βιώματα και οι γνωστοί τους στο Καλάμι είναι πιο πολλοί από τους δικούς μου.
Υ.Γ:
Στις 2.5.2020 συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τότε που και
ο πατέρας μου έγινε μόνιμος κάτοικος της οδού Αναπαύσεως. Φέτος, όλα έγιναν
αλλιώς. Μνημόσυνα και τρισάγια μοναχικά. Την πρωτόγνωρη αυτή περίοδο των
απαγορεύσεων λόγω κορονοϊού όλοι διαπιστώσαμε πόσο δύσκολο είναι να χάνεις
αγαπημένους και να τους στερείς ακόμη και τα «νενομισμένα», που μέχρι τώρα ήταν
αυτονόητα.
Παρά τα όσα γράφω, καλοπροαίρετα, σέβομαι και κατανοώ
απόλυτα πόσο συνδεδεμένη είναι καθημερινότητά μας με τους απόντες και πόσο
έχουν ανάγκη κάποιοι να ανάψουν το καντήλι στον άνθρωπό τους ή στον Άγιο της
γειτονιάς τους. Είναι η καλημέρα τους, η καλησπέρα τους, η παρηγοριά τους.
Αντί μνημοσύνου λοιπόν για όλους αυτούς που έφυγαν ήσυχα και
σιωπηλά, μεταξύ των οποίων κάποιοι πολύ νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι αγαπημένοι
και μοναδικοί.
Αννα Μισσαϊλίδου.