katarraktisvillage: Δήμητρα Δηράκη
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δήμητρα Δηράκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δήμητρα Δηράκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο ύπνος ως καταφύγιο

Ύπνος. Η αγαπημένη μας λέξη και συνήθεια. Δεν αποτελεί μόνο μια απαραίτητη διαδικασία στη ζωή ενός ανθρώπου, που βοηθά στη σωματική ξεκούραση και την αναζωογόνηση του οργανισμού, αλλά για κάποιους από εμάς είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό

. Είναι μια σχέση αγάπης. Κι ανεξάρτητα απ’ το αν ανήκουμε στους τύπους που κοιμούνται πολύ ή λίγο, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που δε λατρεύει το κρεβάτι του κι έναν ξέγνοιαστο υπνάκο.
 Είναι το καταφύγιό μας. Μία διέξοδος απ’ όλα.

 Είτε είμαστε στεναχωρημένοι, είτε αγχωμένοι, είτε απλά βαριόμαστε και δεν έχουμε τι να κάνουμε, γενικά όταν θέλουμε να αποφύγουμε μια δυσάρεστη κατάσταση, αυτός έρχεται να μας δώσει τη λύση και να μας προσφέρει θαλπωρή και –προσωρινή– αποστασιοποίηση από καθετί που μας βασανίζει. 
Ακόμα κι όταν θέλουμε να φάμε και θεωρούμε ότι δεν πρέπει για τους χ-ψ λόγους, θα προτιμήσουμε να κοιμηθούμε λίγο για να ξεχαστούμε. (Παραδέξου το, το ‘χεις κάνει κι εσύ!)

Όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε ότι ο ύπνος βοηθά κι επιζητούμε μια στο τόσο, ή και συστηματικά, να κοιμόμαστε για να μη σκεφτόμαστε. Ιδιαίτερα, σε πολύ δύσκολες καταστάσεις που συναισθήματα βαθιάς θλίψης, απώλειας και πόνου κατακλύζουν τον εσωτερικό μας κόσμο, ο ύπνος φαντάζει η ιδανικότερη λύση.
 Σε αντίθεση με όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα αϋπνίας κάτω από τέτοιες συνθήκες, οι άνθρωποι που επιλέγουν συνειδητά τον ύπνο ως λύση σε καταθλιπτικά συναισθήματα, όχι μόνο κοιμούνται, αλλά πολλές φορές δυσκολεύονται να παραμείνουν ξύπνιοι. Στην εποχή μας μάλιστα, το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό, ως Depression Naps ή ύπνος της κατάθλιψης. Βέβαια, ο όρος αυτός δεν είναι ιατρικός, αλλά αναφέρεται σε πολλά sites που ασχολούνται με το συγκεκριμένο φαινόμενο.

Έτσι, λοιπόν, όσοι πάσχουν από κατάθλιψη έχουν συνεχώς μια ακαταμάχητη ανάγκη για ύπνο, νιώθουν διαρκώς κουρασμένοι και μόνο έπειτα από πολλές ώρες ύπνου μπορούν να αποκτήσουν την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεται ο οργανισμός τους. 
Αυτό, ωστόσο, δεν εγγυάται ότι ξυπνώντας δε θα συνεχίσουν να νιώθουν κουρασμένοι κι υποτονικοί. Αυτή η πλευρά της συνεισφοράς του ύπνου φαντάζει ακραία, αλλά δεν παύει να ‘ναι αληθινή. Χιλιάδες επιστημονικές έρευνες και μελέτες επάνω στον ύπνο έχουν αποδείξει ότι τα οφέλη του είναι ιδιαίτερα ευεργετικά για εμάς. Δε βοηθά μόνο να αντιμετωπίσουμε την κατάθλιψη, τη στεναχώρια, το άγχος και να βελτιωθεί η διάθεσή μας, αλλά κάνει καλό και στη μνήμη, τη συγκέντρωση, τη συμπεριφορά και τις επιδόσεις μας σε οποιονδήποτε τομέα.
 Επωφελούμαστε, όμως, και στη σωματική υγεία, αφού συμβάλλει στη μακροζωία και τη διατήρηση του βάρους μας σε καλά επίπεδα. Μάλιστα, μέσα από όλες αυτές τις έρευνες που διεξάγονται εδώ και δεκάδες χρόνια, ανακαλύφθηκε η υπνοθεραπεία, αλλά όχι στην τόσο απλή μορφή της, όπως δηλαδή μιλάμε εμείς γι ‘αυτήν, όταν θεωρούμε ότι καθώς κοιμόμαστε συνέχεια και πολλές ώρες κάνουμε υπνοθεραπεία. 
Πρόκειται για διαπιστευμένο ιατρικά κι επιστημονικά όρο σύμφωνα με τον οποίο χρησιμοποιείται η ύπνωση προκειμένου να αποκτηθεί άμεση πρόσβαση στο υποσυνείδητο, παρακάμπτοντας το κομμάτι του συνειδητού. Έτσι η κριτική λειτουργία του νου καταστέλλεται κι η σκέψη εστιάζεται μόνο σε ένα κομμάτι. Με τον τρόπο αυτό, ο θεραπευτής εξετάζει τις σκέψεις, τις φοβίες και τις συμπεριφορές του ασυνείδητου κι επιλύει τα θέματα που η συνειδητή μας πλευρά αδυνατεί να επιλύσει. 

Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι καθώς η ύπνωση αποτελεί φυσική κατάσταση του οργανισμού –αφού καθημερινά βρισκόμαστε σε κατάσταση ύπνωσης, όπως όταν για παράδειγμα είμαστε απορροφημένοι σε κάτι–, η υπνοθεραπεία είναι μία θεραπευτική μέθοδος με άμεσα αποτελέσματα στη μείωση του άγχους, τη διακοπή του καπνίσματος, την ανακούφιση από σωματικό και ψυχικό πόνο, την αντιμετώπιση φοβιών, την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και γενικά τη δημιουργία θετικών αλλαγών, τόσο στην ψυχική όσο και στη σωματική μας υγεία.

 Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά κι ανέφικτα, αλλά η υπνοθεραπεία χρησιμοποιείται παγκοσμίως κι αποτελεί μια εγκεκριμένη μέθοδο με απίστευτα αποτελέσματα.
Άρα, λοιπόν, δε χρειάζεται να νιώθουμε τύψεις όταν προτιμούμε να κοιμόμαστε κάθε φορά που νιώθουμε ότι ασφυκτιούμε και βασανιζόμαστε μέσα μας. 
Όπως φαίνεται, ο ύπνος κάνει καλό και το αποδεικνύουν γιατροί κι επιστήμονες. Να και μια καλή δικαιολογία για όλες τις φορές που απλά προτιμούμε να κάτσουμε στο κρεβάτι, ακόμη κι αν δεν έχουμε τίποτα. 
Πώς να το κάνουμε, ρε παιδιά, ο ύπνος είναι ωραίο πράγμα και δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Δεν είναι ιδέα, είναι συναίσθημα. Κοιμηθείτε, κάνει καλό!
Share:

Φέτος τα Χριστούγεννα μη σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου

Μέρες Χριστουγέννων, μία αρκετά ιδιόμορφη γιορτή κι εποχή του χρόνου για τους ανθρώπους, καθώς σε
άλλους φέρνουν χαρά και ζωντάνια, ενώ σε άλλους μελαγχολία, καμιά φορά και μιζέρια. Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, σίγουρα για τη συγκεκριμένη εποχή ανυπομονείς όλο το χρόνο, και μόλις έρχεται είναι το καλύτερό σου.

Νιώθεις μία αλλαγή στην ατμόσφαιρα, μία
 αλλιώτικη αύρα, μία αίσθηση ευθυμίας που πηγάζει από μέσα σου βαθιά. Έχεις απεριόριστη αγάπη να προσφέρεις σε όλους, και γενικά θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, στοχεύεις στην πνευματική και ψυχική σου βελτίωση, και τα Χριστούγεννα αποτελούν την τέλεια αφορμή για να το κάνεις!

Λίγοι άνθρωποι συλλαμβάνουν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, και τους θαυμάζω πραγματικά. Πολλοί τα έχουμε παρεξηγήσει τα Χριστούγεννα. Ωραία τα στολίδια και το δέντρο στο σπίτι σου, και οι υπερπαραγωγές στις πλατείες στο κέντρο κάθε πόλης, και τα δώρα από τη θεία και το θείο, πολύ όμορφα είναι, πράγματι.
 Αλλά δεν είναι αυτό το νόημα των Χριστουγέννων και κάπου εκεί το χάνουμε όλοι και απογοητευόμαστε είτε επειδή φέτος ο νονός μας δε μας θυμήθηκε, είτε επειδή δε μας φτάνουν τα λεφτά να πάμε ταξιδάκι με το μωρό ή με την παρέα, είτε επειδή πολύ απλά μας πιάνει το παράπονο που άλλοι έχουν περισσότερα κι εμείς λιγότερα.
Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή προσφοράς, αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας. Ξέρω, όλους μας από μικρά παιδιά αλλιώς μας τα έμαθαν και αλλιώς μετά μάθαμε ότι είναι, και δε λέμε να το πιστέψουμε. Καιρός όμως να αποδεχτούμε την αλήθεια, γιατί δεν είναι τόσο απογοητευτική, όσο νομίζουμε. Θα νοσταλγείς σίγουρα τις στιγμές που παιδί πήγαινες κρυφά ξημερώματα Πρωτοχρονιάς κάτω από το στολισμένο δέντρο, έβρισκες τα δώρα σου από τον Αϊ Βασίλη και χαιρόσουν.
 Και τι ωραία, τι καλά. Όμως πια δεν είμαστε παιδιά. Είναι σειρά μας να προσφέρουμε εμείς, και το λέω ειδικά αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, δηλαδή που μελαγχολούν με τα Χριστούγεννα αντί να χαίρονται.

Κατ' αρχάς, ούτε σε αδικώ, ούτε θα σε κράξω, γιατί κι εγώ μέχρι πριν λίγο καιρό στην ίδια κατηγορία με σένα ήμουν. Οι λόγοι που οι άνθρωποι μελαγχολούν αυτή την εποχή είναι πολλοί και σε αριθμό, αλλά και σε ποικιλία είδους.
 Για αυτό καλό είναι όταν κάποιος φίλος μας πει ότι δεν του αρέσουν τα Χριστούγεννα ενώ εμείς τα λατρεύουμε, να βάλουμε λίγο το μυαλό μας να σκεφτεί και να αναρωτηθούμε γιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μελαγχολεί με την πιο χαρούμενη εποχή του χρόνου;
 Μπορεί να έχασε κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, ή να του τη σπάει η δηθενιά κάποιων ανθρώπων, που όλη τη χρονιά ήταν τα μεγαλύτερα ρεμάλια και ξαφνικά τώρα, δίνουν ένα κέρμα σε έναν άστεγο και παινεύονται ότι είναι φιλάνθρωποι, ότι βοηθάνε, και ότι γενικά έχουν μέσα τους το πνεύμα των Χριστουγέννων. Είναι απλά εδώ τα πράγματα. Αφήνεις τους άλλους να ξεφτιλίζονται και να πιστεύουν για τον εαυτό τους ό,τι γουστάρουν να πιστεύουν, κι εσύ βοηθάς το συνάνθρωπό σου που έχει περισσότερη ανάγκη από εσένα.
Γιατί όσο χάλια κι αν νομίζουμε πως είμαστε, πάντα θα υπάρχει κάποιος που είναι σε καλύτερη μοίρα από εμάς, αλλά και σε χειρότερη. Είσαι φοιτητής, άνεργος με οικογένεια να αναθρέψεις, και δε σου περισσεύουν χρήματα για να τα δώσεις είτε σε κάποιο ίδρυμα, είτε στους άστεγους; Δεκτό και από κάθε άποψη κατανοητό. 
Υπάρχουν απίστευτα πολλοί τρόποι να βοηθήσεις, όταν πραγματικά θέλεις να το κάνεις! Τρόπος πρώτος: Δωρίζεις τα παλιά σου ρούχα και παπούτσια σε ιδρύματα που οργανώνουν τέτοιες συγκεντρώσεις, πόσο μάλλον τέτοιες γιορτινές μέρες.

Ειδικά με το ζήτημα των προσφύγων που αντιμετωπίζουμε το τελευταίο διάστημα, έχεις πλήθος επιλογών για το πού θα δωρίσεις παλιά σου πράγματα που δε χρειάζεσαι πια, συν του ότι θα προσφέρεις χαρά και χαμόγελα σε ανθρώπους που βιώνουν τραγικές καταστάσεις και είναι μακριά από το σπίτι τους, τις οικογένειές τους, τους δικούς τους ανθρώπους, ή που δεν έχουν καν κάποιον άνθρωπο δικό τους εν ζωή.
 Τρόπος δεύτερος: Εθελοντική εργασία σε πλήθους τομών, όπως με τη φροντίδα παιδιών στα νοσοκομεία, σε διάφορα παζάρια κι εκθέσεις της πόλεις σου, σε διάφορες εταιρείες και κέντρα στήριξης παιδιών και οικογενειών που μπορείς να βρεις με λίγη έρευνα στο διαδίκτυο.
 Το συναίσθημα του να βοηθάς έναν συνάνθρωπό σου, είναι πιο σημαντικό και πληρέστερο από οποιοδήποτε δώρο θα σου έκανε κάποιος δικός σου. Γεμίζει την ψυχή σου και πραγματικά νιώθεις ότι βελτιώνεσαι και δίνεις προτεραιότητα σε σημαντικές ανάγκες ανθρώπων. Δε σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και τις ατομικές σου ανάγκες.
 Και κάπου εδώ βρίσκεις ακριβώς το νόημα των Χριστουγέννων. Να μη βάζεις πιο πάνω τον εαυτό σου, αλλά την προσφορά, τη βοήθεια και την αγάπη. Μπορεί να μη σου προσφέρουν καν χρήματα σαν πράξεις και να μη γεμίζει το πορτοφόλι σου, αλλά γεμίζει την ψυχή σου με συναισθήματα που δεν εξαγοράζουν ούτε τα πιο γεμάτα πορτοφόλια. Γι’ αυτό μην μπερδεύεσαι, τα Χριστούγεννα δε βρίσκονται στα εξωτερικά φώτα που προωθούν εδώ και χρόνια οι Αγορές και οι διαφημίσεις με την προώθηση των υλικοευδαιμονιστικών τους αντιλήψεων, αλλά βρίσκονται εσωτερικά, μέσα σου, σε διάφορα συναισθήματα.
Και μην ξεχνάς ότι μπορεί τα Χριστούγεννα να είναι στις 25 Δεκεμβρίου, μέσα σου όμως πρέπει να είναι όλες τις μέρες του χρόνου. Γιατί ο συνάνθρωπος σου δεν έχει ανάγκη μόνο εκείνη τη μέρα, αλλά κάθε μέρα σου.

Share:

Μπορείς να μείνεις στον καναπέ σου με τις χουχουλιάρικες πιτζάμες σου!

Το καλοκαίρι ισοδυναμεί με ήλιο και ζέστη κι ο χειμώνας με χιόνι και κρύο. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Επειδή, όμως, εμείς είμαστε στην Ελλάδα και χιόνια δε βλέπουμε συχνά, θα το αλλάξουμε λίγο. 
Αποτέλεσμα εικόνας για βροχηΤο καλοκαίρι ισοδυναμεί με ήλιο και ζέστη κι ο χειμώνας με βροχή και κρύο. Καλύτερα τώρα... 
Εντάξει, το ξέρω, οι περισσότεροι προτιμούν το καλοκαίρι, αλλά κι η βροχή, έχει κι αυτή τη χάρη της. 
Δε λέω να ρίχνει καρεκλοπόδαρα και να μην μπορείς να κάνεις ρούπι απ’ το σπίτι ή να έχεις χίλιες εξωτερικές δουλειές να κάνεις και να μην μπορείς επειδή έχουν ανοίξει οι ουρανοί. 
Εγώ μιλάω για την άλλη βροχή. Τη βροχούλα. Αυτή που πέφτει διακριτικά χωρίς να σε κάνει μούσκεμα μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα.
 Όταν ψιχαλίζει είναι η καλύτερη στιγμή να μείνεις μέσα, με μουσική, βιβλία και καλή παρέα. Δε χρειάζεται να βρεις μια έξυπνη δικαιολογία για να αποφύγεις το ποτό του Σαββατόβραδου. Βρέχει κι αυτό αρκεί. Μπορείς να μείνεις στον καναπέ σου, με τις χουχουλιάρικες πιτζάμες σου κι αντί για ποτό να πίνεις καυτή σοκολάτα. Βάζεις τη μουσική που σου αρέσει –δεν είσαι υποχρεωμένος να ακούς την κάθε «τελευταία επιτυχία» που παίζει έξω στα μαγαζιά– και δημιουργείς την ιδανική ατμόσφαιρα για αγκαλιές και συζητήσεις.
Όταν βρέχει κι είσαι κλεισμένος στο σπίτι, συνειδητοποιείς πόσες σκέψεις μπορείς να χωρέσεις μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Είναι η καλύτερη στιγμή για εσωτερικές αναζητήσεις κι ατελείωτες ώρες διαλόγου με τον πιο σκληρό κριτή: τον εαυτό σου. Μπροστά από ένα αναμμένο τζάκι βρίσκεις την ευκαιρία να ξεκινήσεις την αξιολόγησή σου.
 Πόσα από αυτά που έκανες τα μετάνιωσες, πόσα από αυτά που δεν έκανες τα μετάνιωσες. Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο… Ποιοι άξιζαν μια δεύτερη ευκαιρία, ποιοι άξιζαν ένα παραπάνω «σ’ αγαπώ», ποιους έπρεπε να διώξεις μια ώρα αρχύτερα. Είναι η στιγμή της αλήθειας και φταίει η βροχή γι’ αυτό. Γιατί η βροχή, όπως και να το κάνεις, φτιάχνει μια ατμόσφαιρα, δημιουργεί μια επιθυμία για κάθαρση. Το νερό που πέφτει μπορεί, εκτός απ’ την ταράτσα σου, να ξεπλύνει και το μέσα σου.
 Όλες αυτές οι αλήθειες βγαίνουν πιο εύκολα όταν έξω βρέχει κι εσύ βρίσκεσαι μπροστά απ’ τη φωτιά, με την αγαπημένη σου μουσική να παίζει από πίσω και με μόνη συντροφιά τον εαυτό σου. Άντε, άμα είσαι απ’ τους τυχερούς, θα έχεις αγκαλιά και τον τετράποδο φίλο σου, να σου δίνει φιλιά και να ακούει υπομονετικά τις εξομολογήσεις σου. Όλα αυτά δε θα μπορούσες να τα πεις με κάποιον άλλο μπροστά. 
Τις μεγάλες αλήθειες τις παραδεχόμαστε πιο εύκολα στη μοναξιά, παρά παρέα με τους κολλητούς ή τα αδέρφια. 
Η βροχή προσφέρει την απομόνωση που ίσως να φοβόμασταν να διεκδικήσουμε από μόνοι μας. Κι άμα τελειώσει όλος αυτός ο εσωτερικός διάλογος και έξω ακόμα βρέχει, τότε μη σκας. Υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις ακόμα μέσα στο σπίτι.
Πιο διασκεδαστικά αυτή τη φορά και με λιγότερο απαιτούμενο ψυχικό μόχθο. Βρέχει; Ευκαιρία να διαβάσεις το βιβλίο που έχεις αγοράσει εδώ και καιρό κι όλο το αφήνεις στην άκρη. Ευκαιρία να ξεκινήσεις μία από αυτές τις σειρές για τις οποίες μιλάνε όλοι εδώ και τόσους μήνες. Είναι η κατάλληλη στιγμή για «κάψιμο».
 Τέλος, μπορείς να θέσεις σε εφαρμογή τις μαγειρικές σου ικανότητες και να ετοιμάσεις το αγαπημένο σου φαγητό ή να δοκιμάσεις μια καινούρια συνταγή που σου τράβηξε το ενδιαφέρον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο εκτιμάμε τη βροχή. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, μας χάλαγε τα σχέδια. Βλέπεις, όταν βρέχει δεν μπορείς να βγεις έξω στο διάλειμμα για να συνεχίσεις το κρυφτό-κυνηγητό και στην ώρα της γυμναστικής κάθεσαι μέσα κι ο γυμναστής σάς κάνει κοιλιακούς αντί για ποδόσφαιρο και βόλεϊ. 
Μεγαλώνοντας, όμως, έχουμε ανάγκη από στιγμές απομόνωσης κι οι βροχερές μέρες προσφέρουν απλόχερα αυτή τη δυνατότητα. Είναι οι καλύτερες ευκαιρίες για περισυλλογή. Για να εξελιχθείς χρειάζεται και το νεράκι. Ξέρεις κανένα λουλούδι που να άνθισε χωρίς βροχή;
Share:

Φέρτε τα παιδιά να μας διδάξουν τι θα πει απόλαυση

Διερωτηθήκατε ποτέ πώς θα ήταν πραγματικά η ζωή μας αν τη ζούσαμε όπως ένα παιδί; 

Τι θα γινόταν λοιπόν αν μια μέρα ξυπνούσαμε και παίρναμε την απόφαση ότι από εδώ και πέρα θα ζούσαμε τη ζωή μας όπως την ζουν τα παιδιά. 


Τι θα σήμαινε άραγε μια τέτοια απόφαση; Ίσως το ότι θα τη χαιρόμασταν και λίγο! Θα απολαμβάναμε τα μικρά, καθημερινά και -και καλά- ασήμαντα πράγματα.

 Θα λέγαμε αυτό που νιώθουμε, θα δείχναμε τα αισθήματά μας στους άλλους όπως θα έκανε κι ένα μικρό παιδί, αυθόρμητα, χωρίς ενδοιασμούς, φόβους, ανασφάλειες κι ερωτηματικά.Πόσες φορές σκέφτηκες να πεις ή να κάνεις κάτι και τελικά τίποτα δεν έκανες διότι κυριάρχησαν τα πρέπει κι ο φόβος μέσα σου;

 Ο φόβος του να εκθέσεις τον εαυτό σου στον υπόλοιπο κόσμο, να αφήσεις να δουν μέσα σου. Όχι, γίνεσαι ευάλωτος λες και μετά μπλοκάρεις. Ένα παιδί δε θα επεξεργαζόταν ποτέ αυτό που έχει να πει ή αυτό που θέλει να κάνει.
 Θα έλεγε σ’ αγαπώ και θα έτρεχε να αγκαλιάσει κάποιον που αγαπά επειδή το νιώθει, επειδή τον πεθύμησε, επειδή θέλει να δείξει στον άλλο αυτό που πραγματικά αισθάνεται. Δε θα είχε έγνοια τι θα πει ή τι θα σκεφτεί ο άλλος, δε θα ένιωθε φόβο πως δε θα βρει ανταπόκριση, ή φόβο απόρριψης.

 Θα έλεγε ένα αστείο χωρίς να σκέφτεται ότι κάποιοι μπορεί να μη γελάσουν, θα δημιουργούσε κάτι με πάθος και χαρά και θα το έδειχνε σε όλους χωρίς να σκέφτεται αν είναι όντως καλό, αν θα αρέσει, αν υπάρχουν άλλες καλύτερες από τη δική του ζωγραφιά. 

Θα έκανε χαζομάρα χωρίς αίσθημα ντροπής μήπως γελοιοποιηθεί στα μάτια των άλλων, θα ήταν αυθόρμητο κι απαλλαγμένο από τα «Οκ, μετά τι γίνεται; Και αν παρεξηγηθώ; Πώς το χειρίζομαι; Πώς το μπαλώνω; Πώς το παίρνω πίσω; Άσε καλύτερα, δεν πρέπει.» Και το αφήνεις. Στον κόσμο των παιδιών δεν υπάρχουν τα πρέπει. Γι’ αυτό τα παιδιά είναι χαρούμενα, ευτυχισμένα και πάντα κρατούν μια ελπίδα. Γιατί είναι αυθεντικά. 
Αντιθέτως με εμάς, που μεγαλώσαμε κι ακολουθούμε μόνο τα πρέπει και σπάνια αυτό που λέει η καρδιά και η ψυχή μας. Φοβόμαστε να αφεθούμε ελεύθεροι, να δείξουμε το τρελό του εαυτού μας γιατί μπορεί να μην ταιριάζει με το ρόλο του ενήλικα. 
Τι θα πει ο κόσμος; Ας πει ότι θέλει!

 Όσο δεν επηρεάζεις αρνητικά τη δική τους ζωή και ελευθερία, δε χρειάζεται να σε προβληματίζει. Και δεύτερον, μεγαλώσαμε ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να κόβουμε και να ράβουμε κομμάτια του εαυτού μας για να αρέσουμε, να ταιριάζουμε ή να φαινόμαστε σοβαροί, μετρημένοι και καθώς πρέπει όπως αρμόζει στην ηλικία μας. 
Το να αφήνεις τον αυθορμητισμό σου ελεύθερο δεν αναιρεί τίποτα από τις υπόλοιπες ιδιότητες, τίτλους και χαρακτηριστικά σου. Δε σε κάνει λιγότερο αξιόπιστο, έξυπνο, επαγγελματία, σωστό γονιό. Αντιθέτως, φανερώνει την πολυδιάστατη μορφή του χαρακτήρα σου, τη διάθεση να τσαλακωθεί, να δοκιμάσει και να ανακαλύψει. 

Τι σε έκανε χαρούμενο ως παιδί; Τι σε χαροποιεί τώρα; Μια αγκαλιά; Δώσ’ την. 
Το να εκφράσεις το ενδιαφέρον σου προς το άτομο που σ’ αρέσει; Πες το, τόλμησέ το και τι έγινε; 
Να γράψεις κάτι που τόσο καιρό ήθελες; Γράψ’ το, είναι δικό σου.
 Να τραγουδήσεις σε ένα καραόκε πάρτι το αγαπημένο σου τραγούδι ακόμη κι αν δεν έχεις φωνή; Αν σε κάνει χαρούμενο, νιώθεις ωραία, περνάς καλά, τότε γιατί όχι; 
Να κάνεις ένα ταξίδι μόνος σου; Ποιος είπε ότι οι συνθήκες πρέπει να είναι πάντα τέλειες για να έχουμε δικαίωμα στη χαρά, στην απόλαυση, στη ζωή την ίδια; 

Ακόμη κι αν όλα αυτά μπορεί να μην έχουν το επιθυμητό στο μυαλό μας αποτέλεσμα, η διαδικασία και η πορεία από μόνη της, εγγυημένα θα σε γεμίσει σαν με ομορφιά. Ενώ αν αφήσεις τα πρέπει και τους φόβους σου να κυριαρχήσουν, τότε δεν κερδίζεις τίποτα παρά μόνο μια εσωτερική απογοήτευση, καταπίεση και ένα ερώτημα τι θα γινόταν αν το δοκίμαζα; 

Σταμάτα να εστιάζεις μόνο στα αρνητικά, τους περιορισμούς, τις ενήλικες υποχρεώσεις σου, τα καλούπια και τα πρέπει. Υπάρχουν ναι, αλλά εκτός του ότι είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικά, στο χέρι μας είναι πόσο μεγάλη διάσταση θα αφήσουμε να πάρουν μέσα μας και που θα επιλέξουμε να δώσουμε έμφαση. 

Δεν είπε κανείς να αποποιηθούμε των ευθυνών μας ως ενήλικες και να αρχίσουμε να πράττουμε απερίσκεπτα, όχι, απλά να δούμε τη ζωή κάτω από ένα διαφορετικό φακό, πιο χαλαρό, πιο παιχνιδιάρικο, πιο διασκεδαστικό κι ανέμελο. 

Το παιδί που ήσουν κάποτε θα ζει πάντα μέσα σου. Άφησέ του χώρο να εκφραστεί ελεύθερα και θα εκπλαγείς κι εσύ ο ίδιος από το πόσο πολύ είχες ξεχάσει τις υπέροχες μικρές και σπουδαίες απολαύσεις της ζωής σου. Αξίζουν μια ευκαιρία, δε νομίζεις;
Share:

Κυριακάτικα πρωινά, μία δόση ανεμελιάς

Τα κυριακάτικα πρωινά πάντα είχαν μια δόση ανεμελιάς μετά από συνεχόμενες μέρες αδιάκοπων υποχρεώσεων.


Όσο περνούν τα χρόνια, η αξία τους μεγαλώνει καθώς η πολυτέλεια του χρόνου λιγοστεύει και καταλήγουν να θεωρούνται μια ιεροτελεστία.
Οι εποχές εναλλάσσονται τόσο γρήγορα όσο οι δείκτες του ρολογιού, όσο γρήγορα ο κρύος καφές εναλλάσσεται με τον ζεστό και τη θερμοκρασία του δωματίου. Τι παράξενο όμως, ακόμα κι αν όλα αυτά κινούνται, διακρίνονται από σταθερότητα. Οι πρωινοί τύποι βρίσκουν αυτήν την περίεργη μαγεία σε αυτά τα πρωινά χωρίς να τους ενδιαφέρει ο μήνας ή η θερμοκρασία του καφέ τους. Μα, τα φθινοπωρινά πρωινά πάντα κουβαλούσαν μια παράξενη γοητεία που θα μπορούσαν για χατίρι τους να γραφτούν μέχρι και μονόπρακτα.

Ολόκληρες λίστες τραγουδιών θα μπορούσαν να παίζουν στο background καθώς ετοιμάζεται το πρωινό παράλληλα με το θρόισμα του κρύου αέρα από το μισάνοιχτο παράθυρο. Τίποτα δεν εφοδιάζει την ψυχή σου με καύσιμο όσο αυτός ο κυριακάτικος ύπνος που θα τον διακόψεις όποτε εσύ νιώσεις έτοιμος να αποχωριστείς τη ζεστασιά του παπλώματος σου. Ισάξιος με την ικανοποίηση εκείνη που παίρνεις λίγο αργότερα, όταν ακούς τον ήχο της καφετιέρας μετρώντας αντίστροφα για τη στιγμή που θα δεις τον καφέ να γεμίζει την κούπα σου και τη μυρωδιά του να σε καλεί να τον γευτείς πριν κρυώσει και ας καεί η άκρη της γλώσσας σου. 

 Κι όσο περιμένεις να ετοιμαστεί, τρως την πρώτη μπουκιά από το πρωινό σου κοιτάζοντας το συννεφιασμένο ουρανό έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να μαντέψεις εάν η συννεφιά οφείλεται στην ώρα, μέχρι να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Γυρνάς από την άλλη και κρατάς μια ελπίδα πως ο ήλιος σήμερα θα κρυφτεί. Η μουντάδα της πάει αυτής της ημέρας, όχι όμως με άσχημο τρόπο. Όλη η ομορφιά του φθινοπώρου κρύβεται στη θερμότητα που απλώνεται στο χέρι σου καθώς ακουμπάς την αγαπημένη σου κούπα και τη φέρνεις με ευλάβεια στα χείλη σου. Μια επιπλέον δόση φθινοπωρινής ομορφιάς κρύβεται στην πρώτη καυτή γουλιά που όμως δε σε πτοεί από το να πας στην επόμενη.

 Η ησυχία του δωματίου σπάει από τις πρώτες απαλές νότες μουσικής που επιλέγεις να σε συνοδέψουν. Δεν αγαπάς τόσο τον εαυτό σου όσο κάτι τέτοια πρωινά. Δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο κάτι τέτοιες ώρες. Ήσυχα και όμορφα πρωινά με μια παραπάνω υπερηφάνεια γιατί κουβαλάνε τη δική σου υπογραφή. Κάπου στα μισά του καφέ, κλείνεις τη μουσική και απλώνεις το σώμα σου στον καναπέ. Για κάποιο περίεργο λόγο, έξω έχει ησυχία. Πού και πού αν περνάει κάποιο αμάξι μα κι αυτό ίσα που θα ακουστεί. Ησυχία έξω, ησυχία και μέσα και για κάποιο λόγο δε θέλεις τίποτα να την ταράξει. Σήμερα η ησυχία λειτουργεί ως αγχολυτικό στη σκέψη της αυριανής μέρας. Λίγο ο απολογισμός, λίγο η ζεστασιά της αγαπημένης σου πιτζάμας κι ο καφές που κοντεύει να τελειώσει είναι αρκετά για να πεις πως ήταν μια όμορφη εβδομάδα. Δίπλα σου είναι το βιβλίο σου, του αφιερώνεις λίγο χρόνο και  καταφέρνεις να διαβάσεις κάποιες σελίδες πριν το κλείσεις και πιάσεις το σημειωματάριό σου. «Σήμερα ευτυχώς δεν έχω να κάνω πολλά, μπορεί να γίνει κάτι κι αύριο, αυτό όχι». 

Έξω ο ήλιος δεν έχει βγει και το ελαφρύ γκρίζο του ουρανού έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο σκούρο με κάποιες υπόνοιες πως ίσως αργότερα να εξελιχθεί σε μια βροχή. Αυτό το ελαφρύ κρύο είναι της εποχής μα έβαλε ένα φιτίλι και γέννησε μια σπίθα ώστε να ανακαλύψεις μέσα σου μια καινούργια φωτιά.

Όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους κάθε φθινόπωρο, έτσι κι οι άνθρωποι χάνουν κάποια κομμάτια τους τέτοια εποχή και ανακαλύπτουν καινούργια. Εποχή της μεταμόρφωσης, της προσγείωσης όπου όλοι παίρνουν αποφάσεις και θέτουν στόχους που θέλουν να πετύχουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Μια εποχή που έχει για τον καθένα μια διαφορετική μυρωδιά ανάλογα με τη γεύση του καφέ που προτιμά, το πόση ζάχαρη βάζει και την προσωπική του αγαπημένη καφέ απόχρωση. Μια εποχή αναζωογονητική για την ψυχή και κυριακάτικα πρωινά γεμάτα ελπίδα και καύσιμα.
Share:

Πότε και πώς να μιλήσεις στα παιδιά σου για πρόληψη.


Πολλές φορές μοιάζει δύσκολο να βρεις τις κατάλληλες λέξεις. Άλλες πάλι σου ‘ρχονται αρκετές στο μυαλό που μάλλον ταιριάζουν, αλλά διχάζεσαι και δεν ξέρεις ποιες απ’ αυτές να επιλέξεις. 

Υπάρχουν και φορές που έχεις ήδη διαλέξει, με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, αφού τις έχεις προβάρει μία προς μία να δεις πώς ακούγονται και τις έχεις επαναλάβει ουκ ολίγες φορές για να ‘σαι σίγουρος ότι δε θα σου ξεφύγει καμία, αλλά δυσκολεύεσαι να βρεις την κατάλληλη στιγμή. 
Η στιγμή αυτή μερικές φορές δε μοιάζει διαθέσιμη, καθώς δεν έρχεται η κατάλληλη πάσα για ν’ αρπάξεις την ευκαιρία και να μπεις στο θέμα κι άλλες φορές οι ευκαιρίες είναι άπειρες, αλλά εσύ δεν ξέρεις ποια χρονική περίοδος είναι η κατάλληλη για να πεις όσα έχεις στο μυαλό σου. 

Οι σκέψεις αυτές μπορεί να σε απασχολούν λίγο περισσότερο όταν είσαι γονιός, καθώς υπάρχουν κάποια θέματα που ξέρεις εξαρχής πως πρέπει κάποια στιγμή να συζητήσεις ενδελεχώς με το παιδί σου. 

Πιστεύεις πως κάποια ζητήματα ίσως να ‘ναι λεπτά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να κάνεις την αρχή ή να μην είσαι έτοιμος για τις ερωτήσεις που θ’ ακολουθήσουν. Ακόμα πολλοί γονείς τα χάνουν μπροστά στην ιδέα πως πρέπει να μιλήσουν με το παιδί τους για ερωτικής φύσεως ζητήματα. 

Πολλές φορές όμως ξεχνάνε ότι ο κύριος ρόλος τους πέρα απ’ το να βοηθήσουν το παιδί σε οτιδήποτε το απασχολεί στον συγκεκριμένο τομέα, είναι να του μάθουν να προστατεύεται. Κι αυτό, όσο νωρίτερα γίνει, σε όσο μικρότερη ηλικία, τόσο καλύτερα. Συχνά όταν οι γονείς αναβάλλουν να μιλήσουν στο παιδί τους για θέματα που οι ίδιοι κομπλάρουν ή θεωρούν ταμπού, δε βάζουν καν στο μυαλό τους πως ίσως και να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία του.

 Θα πρέπει, λοιπόν, αν είσαι γονιός, να βρεις τις κατάλληλες λέξεις, τον κατάλληλο τρόπο, μόνος ή με τη βοήθεια και τη συμβολή τρίτων, να δείξεις στο παιδί σου τον τρόπο να προστατεύει τον εαυτό του. Οφείλεις να μιλήσεις στον έφηβο γιο και στην έφηβη κόρη σου για τη σημασία να προφυλάσσουν τον εαυτό τους στα πλαίσια κάθε σχέσης τους -και σε αυτή την περίπτωση δεν αναφερόμαστε στον συναισθηματικό τομέα-, αλλά στο καθαρά ιατρικό κομμάτι και στην ιδιαίτερα μεγάλη σημασία της πρόληψης.
 Έστω ότι έρχεται η ώρα να μιλήσεις σε μια έφηβη κοπέλα με την ιδιότητα του γονιού για θέματα πρόληψης στην ερωτική της ζωή. Ποια είναι όμως η ώρα αυτή; Στο δικό σου μυαλό ίσως το «λίγο αργότερα» ή το «κάποια άλλη στιγμή» να φαντάζει πάντα η ιδανική λύση. 
Προσπαθείς να αποφύγεις τη δύσκολη θέση που ίσως βρεθείς, λησμονώντας συχνά την ακόμα δυσκολότερη, αν το παιδί σου εκτεθεί σε οποιονδήποτε κίνδυνο χωρίς επαρκείς γνώσεις που θα το βοηθούσαν να προστατευτεί. 
Δεν είναι ανάγκη να ψάχνεις πάντα να βρεις τις πιο απλές λέξεις, εκείνες που ηχούν και περνούν ανεπαίσθητες. Οφείλεις να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Καλό θα ήταν να έχεις μιλήσει στο παιδί σου όσο είναι ακόμα μικρό για τον κύκλο της ζωής. Μελισσούλες, λουλουδάκια, πελαργοί κι άλλες παραμυθένιες ιστορίες δεν έχουν θέση σε καμιά ηλικία.
 Όσο το παιδί είναι ακόμα μικρό, δύσκολα θα καταλάβει από βιολογία και φαινόμενα. Αρκεί όμως να ξέρει ότι για τη γονιμοποίηση (ή με απλά λόγια για να προκύψει ένα μωράκι) χρειάζεται ωάριο και σπερματοζωάριο (μπορείς να χρησιμοποιήσεις όποιες απλές λέξεις θες, σημασία έχει να γίνει αντιληπτό το νόημα), που το ένα προέρχεται από θήλυ βιολογικό φύλο (από κοριτσάκι) και το άλλο από άρρεν (από αγοράκι). Δε χρειάζεται πριν τα πέντε να κατανοήσει τον τρόπο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν ρωτήσει θα πεις κάτι διαφορετικό πέρα απ’ την αλήθεια. 
Από τη σχολική ηλικία και μετά, που πλέον μαθαίνει γραφή και ανάγνωση, θα πρέπει να βοηθήσεις την έφηβη να γνωρίσει το σώμα της. Βιβλία με εικόνες θα κάνουν το εγχείρημα αυτό πιο εύκολο. Θα πρέπει να εξοικειωθεί και να νιώθει άνετα μαζί του.
 Να γνωρίζει πώς ονομάζεται κάθε σημείο από εκείνα που βλέπει, αλλά και από εκείνα που δε φαίνονται εξωτερικά. Μια βασική απλή ανατομική ιδέα του τι κρύβεται πίσω απ’ το δέρμα. Στη συνέχεια, προς το τέλος του δημοτικού και πριν ακόμη κάνει την έναρξή της η έμμηνος ρύση, θα πρέπει να έχεις προετοιμάσει την έφηβη γι’ αυτή.
 Να μην το δει μια μέρα και τρομάξει, να μην απορήσει τι είναι αυτό που ξαφνικά της συμβαίνει. Είναι η κατάλληλη στιγμή να της μιλήσεις για τον εμμηνορρυσιακό κύκλο. Να μάθει πως πρέπει να σημειώνει ακριβώς τις ημερομηνίες χωρίς να το ξεχνά, να υπολογίζει, να ξέρει τι συμβαίνει στο σώμα της σε κάθε φάση του κύκλου. Να γνωρίζει πόσο συχνά θα έρθει η έμμηνος ρύση, τι συμβαίνει στο μεσοδιάστημα, ποιες είναι οι γόνιμες μέρες. 
Αυτή είναι η φάση που η βιολογία θα πρέπει να κάνει την πλήρη εμφάνισή της. Ίσως δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για ορμόνες που φτάνουν στο peak τους ή για τη λειτουργία των οργάνων του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος στη γονιμοποίηση. Είναι όμως απαραίτητο να μπεις στη διαδικασία να της το εξηγήσεις, γιατί πλέον το γνωστικό της υπόβαθρο υποστηρίζει την πλήρη κατανόηση του φαινομένου. 
Μετά την έμμηνο ρύση και τη γονιμοποίηση, φτάνει η ώρα να αναφερθείς στις επαφές και στην αντισύλληψη. Οφείλεις να παραθέσεις όλους τους πιθανούς τρόπους κι όχι μόνο αυτούς που στο δικό σου μυαλό φαντάζουν πιο ασφαλείς ή πιο απλοί. Η έφηβη θα πρέπει να γνωρίζει τις επιλογές της και όχι να θεωρήσει πως της επιβάλεις ένα συγκεκριμένο μέτρο προστασίας. Θα πρέπει να κατανοήσει πως δεν αρκεί η διακεκομμένη συνουσία, αλλά και πως καμία μέθοδος δεν είναι απολύτως ασφαλής. Μαζί με την αντισύλληψη, θα πρέπει να τονιστεί και η σημασία προστασία από νοσήματα που μεταδίδονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. 
Μπορείς να αναφερθείς σε μικροοργανισμούς, στο τι προκαλεί συγκεκριμένα καθένας απ’ αυτούς, στο ποια συμπτώματα (καύσος, κνησμός) θα πρέπει να την ανησυχήσουν. Στο σημείο αυτό, μπορείς να μην επεκταθείς παραπάνω, καθώς θα έρθει η στιγμή για την πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο. Και γι’ αυτό όμως θα πρέπει να την προετοιμάσεις. Θα πρέπει να της μιλήσεις για τη σημασία να τον επισκέπτεται συχνά και ως ενήλικη, για το πόσο σημαντικό είναι να κάνει το εμβόλιο κατά του τραχήλου της μήτρας και να μην ξεχνά κάθε χρόνο μετά την έναρξη των επαφών στο πλαίσιο του ετήσιου τσεκ απ της το τεστ παπ της. 
Στο σημείο αυτό σύμμαχός σου για λύσει τις απορίες της έφηβης είναι ο γιατρός. Δεν παύει όμως για την έφηβη να ‘ναι ένα πρόσωπο μη οικείο και ίσως στην αρχή να νιώσει άβολα για να εκφράσει όλες της τις απορίες. Ο γιατρός θα της μιλήσει με τον δικό του τρόπο. Μα η επίσκεψη θα κρατήσει μόλις κάποια ώρα και μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δε θα προλάβει να μεταφέρει όλα τα μηνύματα αν δεν παρέχονται και στο σπίτι. Είναι σημαντικό τόσο η έφηβη όσο και ο έφηβος να λάβουν από νωρίς έγκυρες πληροφορίες, να μάθουν να προστατεύουν το σώμα τους, να έχουν επίγνωση των πιθανών κινδύνων.
 Εξάλλου δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από το να προστατεύεις τον εαυτό σου. Καμία συζήτηση δεν είναι από μόνη της άβολη και κανένα θέμα δεν αποτελεί ταμπού εκτός κι αν θελήσεις να το κάνεις. Στα παιδιά, στους ενήλικες του αύριο, οφείλουμε να μιλάμε ανοιχτά, τεκμηριωμένα, συμβουλευτικά. Έτσι, θα περιορίσουμε τουλάχιστον τα ζητήματα εκείνα που προκύπτουν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν άγνοιας, ελλιπούς ή ακόμα και μη έγκυρης πληροφόρησης. Τα «γιατί» άλλωστε, υπάρχουν μόνο για να απαντώνται. Ας το κάνουμε λοιπόν. 

Share:

Σεπτέμβρης: ευκαιρία για κατάκτηση στόχων.

Μπήκε κι ο Σεπτέμβρης. Καλό μήνα να ευχηθούμε και καλό αποκαλόκαιρο, για να μη μας πάρουν με τις πέτρες. 
Κι όπως στο κλείσιμο κάθε κύκλου, έτσι και τώρα, κάνουμε τον απολογισμό μας για όσα πέρασαν κι όσα θέλουμε να ‘ρθουν. 
Τα αστεία τέλειωσαν, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, στις δουλειές και στις υποχρεώσεις του. 

Επίκαιρο και το εβδομαδιαίο μας poll στο όποιο σας ρωτήσαμε πώς θα θέλατε ή πώς είστε αποφασισμένοι να είναι ο φετινός Σεπτέμβρης. 

Σε τι mood θα σας βρει και με τι σκέψεις θα τον αντιμετωπίσετε; Οι απόψεις διαφέρουν όπως και τα πλάνα του καθενός.Ευκαιρία για κατάκτηση στόχων θα είναι ο φετινός Σεπτέμβρης για τους περισσότερους από εσάς, συγκεκριμένα το 34.96%. Λογικός συνειρμός.
 Μαζί με τα σχολεία ξεκινάνε κι οι επιστροφές στα πανεπιστημιακά έδρανα και στα γραφεία. Όλοι οι τομείς μας καλούν να συγκεντρωθούμε για να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις των άλλων και τις δικές μας.
 Κι εμείς, σε αυτή τη δεύτερη αρχή της χρονιάς (όπως μας έχει αποτυπωθεί απ’ τα παιδικά μας χρόνια) ζητάμε απ’ τον εαυτό μας να γίνει καλύτερος στη δουλειά, στα χόμπι, στις σχέσεις. Μπορεί να θες να βρεις τον άνθρωπό σου ή απλά τον εαυτό σου. 
Ίσως οι δεσμεύσεις σου να αφορούν μια αλλαγή στην εξωτερική σου εμφάνιση, να περιλαμβάνουν γυμναστική κι ισορροπημένη διατροφή είτε απλά να αποσκοπούν στην ψυχική σου υγεία και την αναζήτηση πτυχών του εαυτού σου που δεν είχες ανακαλύψει ως τώρα.
 Ό,τι και να ‘ναι, μην τα παρατάς, στο χέρι σου είναι να τα καταφέρεις όλα.
 Στη δεύτερη θέση συναντάμε, με ποσοστό 24%, τους κλασικούς, χαλαρούς ανθρώπους που έχουν επίγνωση του εαυτού τους και των καταστάσεων και δηλώνουν πως κι ο φετινός Σεπτέμβρης θα είναι μια απ’ τα ίδια. 
Ίδια ρουτίνα, ίδιο πρόγραμμα, ίδιες υποχρεώσεις, προτεραιότητες κι ανησυχίες. Ισορροπημένοι και συμφιλιωμένοι με την πραγματικότητα, ίσως και λιγάκι απογοητευμένοι.
 Τουλάχιστον γνωρίζουν τι τους περιμένει και δε χρειάζεται να προετοιμαστούν για κάτι. 
Στην τρίτη θέση, οι αισιόδοξοι, με 22.74%. Γι’ αυτούς ο φετινός Σεπτέμβρης θα φέρει την αλλαγή που περιμένανε. Ναι, αυτή την πολυπόθητη αλλαγή που ανυπομονούν να καλοδεχτούν. 
Αλλαγή στην επαγγελματική ή την προσωπική ζωή, αυτό το όχι και τόσο απρόσμενο κάτι που τους έχει μείνει απωθημένο κι αν έρθει θα κολλήσει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό τους, επιβεβαιώνοντας τον ενθουσιασμό τους.
 Αυτό το διαφορετικό που θα τους ανανεώσει. Την ζητάνε αυτή την αλλαγή και την περίμεναν καιρό, επομένως δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε να συμβεί άμεσα και να ‘ναι καλύτερη κι απ’ ό,τι την φανταζόντουσαν. Κάπως έτσι, φτάσαμε στη τελευταία αλλά όχι καταϊδρωμένη θέση του poll μας. 

Τα ελεύθερα κι απείθαρχα πνεύματα, με ποσοστό 18.3% επέλεξαν ένα Σεπτέμβρη όλο εκπλήξεις. Μια διαρκής αναστάτωση που δε θα τους αφήνει να πάρουν ανάσα απ’ τα αναπάντεχα γεγονότα; Καλό ακούγεται, εξαιρετικά περιπετειώδες. 
Είστε εσείς που δε θέλετε να ξέρετε τι σας ξημερώνει, λαχταράτε να ζείτε την κάθε στιγμή με προορισμό το «όπου μας βγάλει». 
Οι εκπλήξεις είναι για εσάς προαπαιτούμενο για να έχετε μια καλή ημέρα, εβδομάδα και γενικά μια ευχάριστη ζωή. Αιφνιδιαστείτε, λοιπόν, και χαρείτε καθετί ξαφνικό που θα σας χτυπήσει απρόσκλητο την πόρτα. Διαφορετικές προσεγγίσεις, ίδια πραγματικότητα. 
Ο Σεπτέμβρης, όπως κι αν τον θέλαμε, έκανε είσοδο με ανεβασμένη τη θερμοκρασία, μάλλον για να μας καλοπιάσει, θυμίζοντας καλοκαίρι. Όπως και να ‘ναι κι ό,τι κι αν μας φέρει στο χέρι μας είναι να τον κάνουμε ξεχωριστό. Η ζωή, εξάλλου, είναι για να την ζεις κι όχι για να σιγοτραγουδάς wake me up when September ends


Share:

Πώς να διαχειριστώ το άγχος της εξεταστικής.

Εξεταστική. Το τέρας με τις τεράστιες δαγκάνες, που απειλεί να σε αποτελειώσει.
 Ή μάλλον έτσι το βλέπουμε, ή έτσι μας μάθανε. Λες και είναι οι μοναδικές «εξετάσεις» στη ζωή, λες και το ενδεχόμενο αποτυχίας θα σημάνει και καταναγκαστικά έργα, που θα μας στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής μας.
 Και να που στοιβάζονται όλες αυτές οι οδηγίες περί διατροφής, ψυχολογικής υποστήριξης, ασκήσεων και όλοι, γονείς-φοιτητές, θεωρούν ότι με το μαγικό ραβδάκι και σε μια βδομάδα θα αποκτήσουμε μνήμη ελέφαντα, εξαιρετικές αντοχές και θα μας καλουπωθεί το φωτοστέφανο του ιδανικού μελλοντικού επιτυχημένου καριερίστα.
 Πότε επιτέλους θα μάθουμε, ότι ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός; Ότι το σώμα και το μυαλό μας δεν είναι εργοστασιακό προϊόν και έτσι τα διατροφικά «πακέτα» δεν ανταποκρίνονται στη μάζα;

'Η νομίζετε ότι τρώγοντας τρεις μπανάνες την ημέρα θα βγάλετε όλη την ύλη του τριμήνου επειδή ο εγκέφαλος αποφάσισε σε δύο εικοσιτετράωρα να εξελιχθεί στην τέλεια μηχανή συγκέντρωσης και προσοχής; 
Προσοχή παιδιά, κάποιοι π.χ, μπορεί να έχουν διατροφικές αλλεργίες, κάποιοι να χρειάζονται μεγαλύτερη ή λιγότερη ποσότητα βιταμινών, κάποιοι ενδέχεται λόγω ορμονικών διαταραχών να έχουν ιδιάζουσα διατροφική συμπεριφορά.

 Επίσης, σημαντικότατο, τι γίνεται με τις διατροφικές μας συνήθειες τα τελευταία χρόνια;

 Ο οργανισμός στο σύνολό του, δεν δύναται να προσαρμοστεί σε απότομες αλλαγές και μιας και η λειτουργία του, από το πεπτικό σύστημα, τις ιδιαιτερότητες της ανατομίας και της φυσιολογίας, μέχρι τη συναισθηματική και νοητική υπόσταση του, διαφέρει στον καθένα από εμάς. 
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι ακόμα και η ομάδα αίματος καθορίζει τις διατροφικές ανάγκες του οργανισμού; 
Όσοι ανήκουν π.χ στην ομάδα 0 χρειάζονται περισσότερη πρωτεΐνη.

 Δεν θα αναλύσουμε όμως επιστημονικά θεωρίες, καταγραφές, πειράματα, διαλέξεις κ.ο.κ. Ούτε να βάλουμε STOP σε συνήθειες, που διαμόρφωσαν την βιολογική και ψυχολογική μας υπόσταση, επιστρέφοντας πάλι σε αυτές μετά από ένα δύο μήνες, δημιουργώντας έτσι μεγαλύτερη σύγχυση στη «μηχανή» που προσπαθεί και αυτή καθημερινά να «απολυμάνει» τοξίνες από τον οργανισμό μας. 

Λίγα και σημαντικά βήματα που μπορεί να ακολουθήσετε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για όλους τα αποτελέσματα θα είναι ίδια: 
1. Πρωινό. Το πιο σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Μην το αποφεύγετε, ακόμα και να χρειαστεί αυτό να περιορίζεται σε φρούτα ή δύο φέτες ψωμί με βούτυρο και μέλι. Το ταχίνι είναι από τις τροφές που θα σας γεμίσουν ενέργεια στο ξεκίνημα της ημέρας, ενισχύοντας και τη λειτουργία του εντέρου και του ήπατος, που την περίοδο αυτή καλό είναι να δουλεύουν στο μάξιμουμ.

 2. Καφές. Όλοι παθαίνουμε overdose με την ψευδαίσθηση του «ξυπνήματος». Η καφεΐνη, διεγερτική ουσία, σε μικρές ποσότητες και εν ελλείψει προβλήματος στο πεπτικό και νευρικό σύστημα, μπορεί να ενδυναμώσει τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Σε αυξημένες ποσότητες, μειώνει το επίπεδο συγκέντρωσης, αυξάνοντας τα επίπεδα στρες και αφυδάτωσης. Λόγω αυξημένης διούρησης, πάντα πίνεται νερό με το καφέ σας. ​​​​​Λόγω της αύξησης αδρεναλίνης, να πίνετε το καφέ μετά το πρωϊνό σας και να αποφεύγετε να βάζετε γάλα.
Η προσθήκη γάλακτος αυξάνει την αποβολή ασβεστίου και την έκκριση γαστρικών υγρών, περισσότερων από όσων χρειάζονται για τη διαδικασία της πέψης. 

3. Μικρά και τακτά διαλείμματα. Εξεταστική δε σημαίνει απομόνωση. Τα διαλείμματα τα διαχειρίζεστε ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σας, δεν υπάρχει συνταγή. Μία βόλτα στη γειτονιά, μουσική (όχι σε τρελά ντεσιμπέλ), μία αγκαλιά με ένα πρόσωπα που αγαπάτε, άσκηση. Αρκεί το διάλειμμα να είναι διάλειμμα. Αδειάστε από τη ταχεία συγκέντρωση πληροφοριών και κάντε κάτι που σας γεμίζει. Όχι τους άλλους, εσάς και μόνο εσάς. Ο υπολογιστής, τα κοινωνικά δίκτυα και τα μακρόσυρτα τηλέφωνα δεν θα σας βοηθήσουν να χαλαρώσετε. Πάρτε χρόνο με τον εαυτό σας.

 4. Μικρά και τακτικά γεύματα. Το μόνο που δε θα θέλατε τώρα είναι οι αλλαγές στο μεταβολισμό σας! Μην μπουκώνετε λοιπόν με βαριά γεύματα και συνδυασμούς τροφών που θα επιβαρύνουν την πέψη σας, άρα και το μυαλό σας.Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι "όταν το έντερο νοσεί, νοσεί όλος ο οργανισμός". 
Δε νομίζω λοιπόν ότι ο Ιπποκράτης μας αδίκησε. Αποφύγετε την πολύ ζάχαρη. Η κατανάλωση σοκολάτας, μπορεί να περιοριστεί με το να τρώτε περισσότερους ξηρούς καρπούς. Ή ακόμα και αν δεν σας αρέσει στη γεύση προτιμάτε την σοκολάτα υγείας, με περισσότερο κακάο και λιγότερο γάλα και ζάχαρη.Το να τρώμε »στο πόδι» επιβαρύνει την διαδικασία της πέψης, να απολαμβάνετε τα γεύματα σας, μασώντας αργά. 
Καλύτερα να αφιερώνετε περισσότερο χρόνο στο φαγητό παρά στα ποσταρίσματα στο facebook. 

Χρόνος υπάρχει, το ζήτημα είναι η διαχείρισή του. 

5. Ό,τι καταναλώνετε να έχει την εσωτερική θερμοκρασία του σώματός μας. Τίποτα καυτό ή παγωμένο. 
6. Τροφές με μαγνήσιο, ω-3 λιπαρά οξέα, Β6, Β12, Βιταμίνη Ε, σίδηρος, πρωτεϊνούχες τροφές θα βοηθήσουν, αρκεί να τις καταναλώνετε με σύνεση χωρίς να προ τρέχετε απλά σε ταμπλέτες.Αποφεύγετε τους συνδυασμούς: άμυλο + ζωϊκή πρωτεϊνη, φαγητό + νερό, γαλακτοκομικά προϊόντα + αυγά, φρούτα, κρέας, ψάρι.

Τα φρούτα και τα γλυκά καλό είναι να τα τρώτε πριν το φαγητό, όσο και αν στην κουλτούρα μας έπονται του γεύματος. Η διαδικασία της πέψης επιβραδύνεται και το έντερο μας στοιβάζονται τοξίνες.

 5. Μείνετε μακριά από καταστάσεις/ανθρώπους που σας μεταφέρουν αρνητισμό. Το τελευταίο που χρειάζεστε είναι ένα επιπρόσθετο βάρος που θα αντανακλά ως επί το πλείστον στην ψυχοσύνθεσή σας. Η θετική ενέργεια, απελευθερώνει νευροχαλαρωτικές ουσίες, ενισχύοντας έτσι και τα επίπεδα ενέργειας και ζωτικότητας.


 6. Επάρκεια ύπνου. Όσο και αν ξενυχτάτε, αυτό δε σημαίνει ότι θα αυξηθεί και η απόδοση σας. Το σημαντικότερο είναι να κοιμάστε όσο πιο νωρίς μπορείτε. Ο οργανισμός μας, όταν ξεπερνάει τις 3μ.μ, όσες ώρες και αν ξεκουραστεί, θα έχει χάσει βασικό λειτουργικό του κομμάτι.

7. Μειώστε το αλκοόλ. Όποτε θελήσετε να πιείτε, έχετε πάντα νερό δίπλα σας.


 8. Απενοχοποίηση. Οι εξετάσεις είναι προσωπική σας υπόθεση. Μην το ξεχνάτε ποτέ. Κάθε επιτυχία ή αποτυχία δε σημαίνει ότι θα σας εξασφαλίσει ούτε το μέλλον ούτε την υγεία σας. 
Κάντε ένα πλάνο, μείνετε πιστοί σε αυτό και ακόμα και όταν δεν μπορείτε, μην απολογείστε.

 9. Σωστή αναπνοή. Σε έκτακτες περιπτώσεις, ταχυκαρδίας, κρίσεις πανικού, ξαπλώστε και συγκεντρωθείτε στην οργανική λειτουργία της αναπνοής, χρησιμοποιείστε το διάφραγμά σας. Οι περισσότεροι μεγαλώνοντας, λόγω άγχους, αποκτούμε τη στηθική αναπνοή και όχι τη διαφραγματική, προκαλώντας έτσι ελλειμματική οξυγόνωση του εγκεφάλου με επιπτώσεις και στο καρδιοκυκλοφορικό σύστημα. 

10. Νερό, νερό, νερό! Σωστή ενυδάτωση. Ο εγκέφαλος είναι 75% νερό, τα οστά 22%, οι μύες 75%. Αποφύγετε σακχαρώδεις χυμούς, αναψυκτικά και ότι light κυκλοφορεί στην αγορά. Πάνω από όλα, οι στόχοι σας να είναι πάντα συνδεδεμένοι με τις επιθυμίες σας. Καλή επιτυχία και μην ξεχνάτε ότι ζωή δεν είναι μόνο εξεταστική!


Share:

Ο έρωτας κάθε κόρης είναι ο πατέρας της.

Im A Daddys Girl Quotes. QuotesGram
Και 15 λεπτά πριν της 12μ.μ, πριν αλλάξει ημέρα, πριν φύγει η μέρα του πατέρα του μπαμπά, το μικρό μου bloggeraki μου στέλνει να ανεβάσω άρθρο. 
Το διαβάζω και συγκινήθηκα τόσο πολύ που πραγματικά σκέφτηκα, μακάρι και η δικιά μου κόρη σε λίγα χρόνια να με σκέφτεται έτσι, μακάρι και όλες οι κόρες να σκέφτονται έτσι, αρκεί βέβαια να έχεις σαν πατέρας, κάνει πολλά από τα παρακάτω! 

Σήμερα θα γράψω για σένα, για σένα που με μεγάλωσες, που ακόμη και τώρα με μεγαλώνεις. Για την ακρίβεια μαζί μεγαλώνουμε, εσύ μαθαίνεις δίπλα μου το ρόλο του πατέρα κι εγώ το ρόλο της κόρης. 
Εντάξει το παραδέχομαι, είσαι καλύτερος από εμένα σε αυτό, ίσως γιατί εσύ γεννήθηκες  λες κι ήσουν πάντα έτοιμος να γίνεις μπαμπάς.
 Ήξερες, πριν ακόμη μάθεις, πως θα είμαι κόρη. Μια κόρη που ο μοναδικός άνθρωπος που δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτόν, χωρίς να συγκινηθεί, είσαι εσύ. Όταν μιλάω για εσένα, βουρκώνω κι η φωνή μου τρεμοπαίζει.
 Δεν μπορεί το σώμα μου να διαχειριστεί τόση αγάπη, μπαμπά. Είναι που σε θαυμάζω όσο κανέναν, γιατί εγώ σε είδα απ’ τα ψηλά να πέφτεις  στα χαμηλά κι από εκεί ξανά να ανεβαίνεις πάλι. Είναι που όταν σε είδα αγκαλιά με τον πάτο δε φοβήθηκες, αλλά το πάλεψες και νίκησες, μπαμπά. Νίκησες τους κακούς, τους κακοπροαίρετους, τους δήθεν, τους ψεύτικους ανθρώπους και τους απομάκρυνες απ’ τη ζωή σου.
 Δεν έμοιασες ποτέ σε εκείνους κι αποστασιοποιήθηκες με έναν μοναδικό τρόπο που μόνο εσύ καταφέρνεις.
 Είσαι εσύ που δεν κοιμάσαι αν δεν ξέρεις πως γύρισα σπίτι, είσαι εσύ που δε με αφήνεις να ανεβαίνω σε μηχανάκια, εσύ που μου έμαθες να μαγειρεύω και να εκτιμάω το καλό φαγητό. 
Εσύ που μια ζωή με πηγαινοέφερνες, λες κι είσαι ο σοφέρ μου, εσύ που στηρίζεις τις επιλογές μου, εσύ που με έμαθες να μη με νοιάζει ο κόσμος.
 Εσύ που μπροστά μου με λες ξινή και πεισματάρα, εσύ που μου έμαθες την καλή ζωή και πριν ζητήσω το οτιδήποτε, είχες φροντίσει να το έχω ήδη μπροστά μου. 
Εσύ που με παινεύεις σε όλους όταν δεν είμαι παρούσα. Εσύ που καταβροχθίζεις ένα κιλό παγωτό στην καθισιά σου, εσύ που γυμνάζεσαι και τρως υγιεινά, εσύ που λατρεύεις τα ταξίδια με το αμάξι κι αγαπάς τη θάλασσα. 
Εσύ που μου έμαθες τον χορό και τη μουσική και που για χάρη σου έτρεχα να πάρω πτυχία Γερμανικών. 
Που με έκανες να βλέπω αγώνες τένις, μπάσκετ, να ξέρω τι είναι το offside και πώς μια είναι η ομάδα.
 Είσαι η πρώτη μου λέξη, είσαι εκείνος ο ψηλός, κούκλος, εβδομηντάρης, με δυο μάτια γαλάζια. Εκείνος ο άνετος, ο ψύχραιμος που τα έχει ζήσει όλα στη ζωή του. Που μπορεί να κρατήσει μόνος του παιδιά, σκυλιά, μαγαζιά, την ώρα που οι άλλοι πελαγώνουν.
 Εκείνος με τις νέες αντιλήψεις και τις παλιές αρχές. Που αγαπά κι εκτιμά τόσο τις γυναίκες. Είσαι ο μπαμπάς, που οι φίλες μου ζηλεύουν.

Εγώ θυμάμαι ακόμη εκείνα τα σαββατοκύριακα που κούρνιαζα πάνω σου και βλέπαμε παιδικά.
 Τότε ξάπλωνα ήρεμη στην αγκαλιά σου, μπαμπά, τώρα το μυαλό μου το βομβαρδίζουν συνεχώς σκέψεις.
 Μου έμαθες να μη λυγίζω, με έκανες να πιστέψω πως είμαι δυνατή. 
Το πάθημα να μου γίνεται μάθημα, να αγαπάω πολύ και βαθιά.
 Να στέκομαι στους ανθρώπους και να διώχνω μακριά ό,τι με πληγώνει κι αυτό θα κάνω, μπαμπά.

 Και να σου πω κι ένα μυστικό; Πάντα αυτό που μου λες εσύ κάνω, εντάξει σχεδόν πάντα, κι ας τσακωνόμαστε πολύ κι ας κάνουμε μούτρα σαν εγωιστές.
 Έτσι είναι άλλωστε οι μεγάλοι έρωτες και να ξέρεις όποιος και να έρθει στη ζωή μου, εσύ θα είσαι πάντοτε το λιμάνι μου.
 Σε εσένα πάντα θα γυρνώ, γιατί εσύ είσαι το βήμα μου. 

Συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που σε στεναχώρησα, δεν το ήθελα.
Μπαμπά, σ’ αγαπώ…

Υ.Γ από τον διαχειριστεί του kataraktisvillage .Κοριτσάκι σου εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσεις έτσι σε ότι κάνεις, και είμαστε πολύ τυχεροί, όλοι η ομάδα του blog που σε έχουμε μαζί μας



Share:

Μάιος σημαίνει σχεδόν καλοκαίρι.

Ξυπνάς το πρωί και ντάλα ο ήλιος. Ολόφωτο το σπίτι. 


Βαδίζεις με μισόκλειστο μάτι προς την κουζίνα κι εκεί που προσπαθείς να σκεφτείς για να βράσεις το νερό για καφέ, το αφήνεις στη μέση. Τι ζεστό; Μία είναι πια η λέξη, φραπέ.
 Εκεί με τα παγάκια σου τα άφθονα. Απόλαυση. Βγαίνεις απ’ το σπίτι και δεν μπορείς πια να μην πάρεις τα γυαλιά ηλίου σου μαζί. 
Μη σου πω βάλε κι αντηλιακή. Την μπλουζίτσα σου την κοντομάνικη πάντως μην την ξεχάσεις. Παιδιά τι μήνα έχουμε;
Περίεργος μήνας ο Μάης. Δεν είναι μόνο ο καιρός που αλλάζει, δεν είναι μονάχα η ζέστη που αρχίζει να είναι έντονη. 
Είμαστε κι εμείς που βιαζόμαστε. Λέμε είμαστε μια ανάσα απ’ το καλοκαίρι κι αφηνιάζουμε. 
Εντάξει, ωραία. Σ’ αυτή τη χώρα που γεννηθήκαμε, το θέλουμε το καλοκαίρι μας.
 Κι όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο. Τώρα που μεγάλωσε κι η μέρα, ποιος μας πιάνει. Άσε το άλλο. Σερφάρεις και βλέπεις παντού φωτογραφίες φίλων και γνωστών σε παραλίες. 
Και κάτι λεζάντες του τύπου «Κοίτα έξω έχει πιάσει καλοκαίρι». 
Έξω να κοιτάξουμε αλλά, ρε φίλε, πού πας με τα μαγιό; Είπαμε. Κι εκείνη την ώρα ενώ χαζεύεις τη φωτογραφία σε διαπερνά ένα κρύο αεράκι απ’ το παράθυρο, κάνεις minimize και πας να κάνεις τσάι. Κάπως έτσι. 
Και δε μας φτάνουν όλα τ’ άλλα, φίλοι μου, αρχίζουν και τα καλοκαιρινά, υπαίθρια events. Η παραλιακή ξαναζωντανεύει και παίρνει φωτιά. Και μαζί της φλεγόμαστε κι εμείς. Εμάς που δε μας σκέφτηκε κανείς.
 Που η εξεταστική πλησιάζει κι ήμασταν –σχεδόν– έτοιμοι να σοβαρευτούμε, να πατήσουμε και σε καμιά διάλεξη, να δείξουμε, τουλάχιστον, ένα κάποιο ενδιαφέρον. Μέχρι που καταντήσαμε να βάζουμε χαλαρά ραδιόφωνο για να διαβάσουμε, να ακούμε το «Θέλω επειγόντως διακοπές» και να το κλείνουμε. 
Ε άι στα τσακίδια! Κι αν νομίζετε ότι τελείωσαν τα βάσανά σας πλανάστε οικτρά. Για δες σε παρακαλώ σε πόσους γάμους και σε πόσα βαφτίσια είσαι καλεσμένος αυτήν την περίοδο. 
Γιατί; Απλούστατο. Διότι άνοιξε ο καιρός, λέει κι είναι η καλύτερη η εποχή. Δεν κάνει κρύο αλλά ούτε τη ζέστη την αφόρητη. Και θυμούνται όλοι να κάνουν τις εκδηλώσεις τους τον ίδιο καιρό κι εσύ να τρέχεις.
 Εντάξει τότε, παιδιά. Κι εμείς Μάη θα παντρευτούμε. Αυτή την περίοδο αρχίζουν και τα συμβούλια επιλογής καλοκαιρινού προορισμού. Μαζεύεστε όλοι φίλοι να συζητήσετε πού θα διακοπάρετε σε δυο μήνες.
 Πρέπει, οπωσδήποτε, να κλείσετε τώρα γιατί μετά δε θα βρίσκετε. Και μέσα στις έγνοιες σου να το ’χεις κι αυτό. Και να μένεις ταπί ολόκληρο το μήνα. Θα γινόταν κι αυτό κάποια στιγμή. Έχουν γεμίσει ξανά τα καφέ, οι πλατείες, οι μόλοι. 
Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Επειδή, ως γνωστόν, είμαστε κι άνθρωποι οι Έλληνες που καθόμαστε σπίτι μας. Ε, τώρα ακόμη πιο πολύ. Δε συμμαζευόμαστε. Απ’ τα πιο ωραία, όμως, είναι τα λεγόμενα βράδια βεράντας. 
Αχ η βεράντα. Η υγρασία ακόμα σε χαμηλά επίπεδα, δροσούλα τη νύχτα. Βγάζεις άφοβα τα έπιπλα κήπου, αγοράζεις κι ένα καφάσι μπίρες και καλείς τα φιλαράκια σου. 
Ακόμη και τις καθημερινές το λίγο ξενύχτι παραπάνω το σηκώνει το κλίμα. Και για πέστε μου τώρα ποιο είναι το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά. 
Ότι θα πάμε άπατοι στις εξετάσεις ίσως. Πως θα πουντιάσουμε απ’ τις αυθόρμητες εξορμήσεις μας στην πλαζ ή θα καούμε από την υπερέκθεση στον ήλιο.
 Ένα απ’ τα δύο. Κι ότι θα αδειάσουν οι τσέπες μας. Καλά αυτό το ’χουμε πια συνηθίσει. Κι αν όλα αυτά είναι καλά, υπάρχει και καλύτερο. Ξαναζωντανεύει ο μύθος του καλοκαιρινού έρωτα. 
Καλοκαιρινά φιλία, ραντεβού κι όλα τα συναφή. 
Ερωτευτείτε, φιλαράκια. Τώρα που μπορείτε. Μη μας πιάσει κάνας χειμώνας και μείνουμε στην απ’ έξω. Όπως και να ’χουν τα πράγματα, όλο αυτό το σκηνικό μας κάθεται μια χαρά.
 Είναι στο αίμα μας, γουστάρουμε, έτσι μεγαλώσαμε. 
Ο ήλιος δε μας λείπει ποτέ κι όταν αρχίζει ο καιρός να φτιάχνει είναι σχεδόν καλοκαίρι.
 Ας είμαστε συγκρατημένα ασυγκράτητοι, να περνάμε καλά κι όλα είναι εδώ. 
Εμείς τα φτιάχνουμε, εμείς τα προγραμματίζουμε κι εμείς τα μπαλανσάρουμε. 
Καλό καλοκαίρι, παιδιά.
Share:

Δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα.

Μια ανθρώπινη τάση που μετράει αιώνες από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου, ένα διαχρονικό φαινόμενο του ανθρώπινου νου που πυροδοτεί συναισθήματα αμφιθυμίας και σκιαγραφεί τις ζωές των έμβιων όντων.



Μια ουτοπία για κάποιους, μια δυστοπία για άλλους, ένα «όνειρο» που βλέπει κανείς στον ξύπνιο του και που ερμηνεύει τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω του χωρίς λογική, παρασυρόμενος αέναα από συναισθήματα με παρονομαστή το κυριότερο, την αγάπη
Η αγάπη, λοιπόν, που από την απαρχή της παρερμηνεύεται και συγχωνεύεται -κακώς- με σκέψεις, «κολλήματα», συνήθειες και «βόλεμα», πάντα επανέρχεται και ευημερεί. Διότι ας σκεφτούμε πώς θα ήταν η ζωή του καθενός, εάν δεν υπήρχε αυτή η γλυκιά παρερμηνεία, αυτός ο αέρας στον «καύσωνα», αυτή η άλλη πιο ρομαντική έκφανσή της, να επεκτείνει το νόημά της που για τον καθένα είναι διαφορετικό. Επειδή σήμερα όλα πλέον χρειάζεται να εξηγούνται και να μπαίνουν σ’ ένα «κουτάκι», και η αγάπη και το ξαδελφάκι της, ο έρωτας έχουν πλέον μπει σε τροχιά παραγγελίας μέσω διαδικτυακής σύνδεσης με το πάτημα ενός κουμπιού. Πραγματικά χωράει κάτι τόσο μεγαλειώδες όπως η ερωτική αγάπη να φτάνει σ’ εμάς μετά από μια πρόχειρη, ανορθόγραφη, σκαλιστή συζήτηση γεμάτη ερωτικούς υπαινιγμούς; Το έχουμε κάνει αλλά της ταιριάζει της αγάπης; Της πραγματικής; Αλλάζουμε συντρόφους πιο συχνά από ποτέ, γιατί μας «χάλασε» ο προηγούμενος, δεν τα βρήκαμε, μας άρεσαν στην πορεία άλλοι άνθρωποι, «εξατμίστηκε» η όρεξη, δεν ταιριάζαμε στο κρεβάτι και φτάσαμε να στέλνουμε με ευκολία την δήθεν «αγάπη» κανείς δεν ξέρει πού. Η πλάκα της ζωής, λοιπόν, τους περισσότερους από εμάς μάς φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που λιγότερο περιμέναμε, τον έρωτα. Όσο πιο παιχνιδιάρης και bon/ne viveur/e θεωρείται, τόσο πιο εύκολα πέφτεις στην «παγίδα» του που τροφοδοτείται από την ανθρώπινη έμφυτη αναζήτηση του έρωτος. Σε μια εποχή που σχεδόν όλα όσα μάθαμε όταν ήμασταν μικροί είναι αμφίρροπα, δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα ή έστω όσο πιο συχνά γίνεται. Ξέρω, θα σκεφτείς πως όλες αυτές οι αερολογίες είναι απλώς στάχτη και λογοτεχνικές πινελιές για να γεμίζουν οι γραμμές κι όμως πόσα και πόσα λογοτεχνικά κείμενα μας κρατάνε συντροφιά μέχρι και σήμερα, χρόνια -ίσως κι αιώνες- μετά τη δημιουργία τους μόνο και μόνο επειδή αληθεύουν και αγγίζουν την ανθρώπινη ανάγκη για έρωτα, για αγάπη, για την εύρεση ενός ανθρώπου με τον οποίο ίσως να μπορέσουμε να χτίσουμε κάτι χωρίς ημερομηνία λήξης.
Δοκίμασε να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο, για τους ίδιους ή και για διαφορετικούς λόγους, κάθε μέρα. Δοκίμασε να ξυπνάς και να τον παρατηρείς διακριτικά. Πρόκειται για το άτομο που ήταν και χθες μαζί σου, για τον ίδιο αδέξιο, άτσαλο άνθρωπο που δεν κατάφερε να μάθει ούτε σήμερα πώς να μαγειρεύει και να μαζεύει τα πράγματα του, να βάζει μια τάξη στον προσωπικό του χώρο και στις σκέψεις του. Να βλέπεις τον άνθρωπο που διάλεξες να βρίσκεσαι μαζί σαν μια έκπληξη της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα. Σ’ εκνευρίζει, καμιά φορά σε φτάνει στα όριά σου, νιώθεις πως ίσως να μην ταιριάζετε, πως ίσως ήταν λανθασμένη κίνηση η δεύτερη ευκαιρία, πως δεν αλλάζει, πως ίσως να «σας τέλειωσε» και να μην μπορείτε να συμβιώσετε. Κοιτάς αλλού, το φρέσκο, το καινούριο, το ανεξερεύνητο, αλλά για σκέψου λίγο. Υπάρχει περίπτωση να βρεις κάποιον που να πληρεί όλες ανεξαιρέτως τις προδιαγραφές για να σταθεί δίπλα σου; Είναι ποτέ δυνατόν; Οι ανθρώπινες σχέσεις ανέκαθεν ήταν περίπλοκες. Δεν πρόκειται για μια ευθεία γραμμή, αλλά για μια κυρτή και κοίλη μαζί, με διακυμάνσεις, παράλογες στροφές, καμπύλες και ξανά απ’ την αρχή. Ούτε βέβαια χρειάζεται να περιμένουμε να μας έρθει εγχειρίδιο με οδηγίες χρήσης. Αρκεί να έχουμε το κουράγιο και το θράσος να ποντάρουμε σ’ έναν άνθρωπο και σε αυτό που μπορούμε να «χτίσουμε» μαζί του χωρίς να περιμένουμε την απόλυτη νιρβάνα, την τελειότητα, μια βόλτα στο θεματικό πάρκο που όλα είναι ρόδινα μέχρι να φτάσεις στην έξοδο. Κράτα μόνο τις όμορφες στιγμές, πάλεψε στις δύσκολες μαζί με το άτομο που επέλεξες να σε ωθεί στην καλύτερή σου εκδοχή και παράλληλα ζήσε, νιώσε τόσο τις «ανθηρές» όσο και τις «ακανθώδεις» μέρες. Κι αφού σου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσεις και να ερωτευτείς, μην την αφήσεις, ρε φίλε. Καμιά φορά πονάει ο έρωτας, το ξέρω, αλλά τσούζει αν αφήσεις τον εγωισμό να επισκιάσει την ομορφότερη πλευρά σου που βγήκε ποτέ…
Share:

Μια μέρα διαφορετική από τις άλλες

Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου.
Μία ημέρα απ’ αυτές που υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν πως οφείλουμε να τις έχουμε κάθε μέρα κατά νου. Μέσα απ’ το προφίλ του τα κοινωνικά δίκτυα, ο καθένας εξ ημών μια τέτοια μέρα θα αναρτήσει σχετικά άρθρα, θα ποστάρει φωτογραφίες με μηνύματα που εμπνέουν κι ευαισθητοποιούν, θα δηλώσει με κάποιον τρόπο παρών. Μόνο που η ενεργή συμμετοχή μας δεν είναι απαραίτητη μονάχα μία μέρα τον χρόνο αλλά κάθε μέρα. Ο παιδικός καρκίνος είναι η ασθένεια που παρουσιάζεται στα παιδιά κάτω των 15 ετών. Οι πιο συχνές μορφές καρκίνου είναι η λευχαιμία, το λέμφωμα κι οι όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος. Είναι μια ασθένεια που η κοινωνία αδυνατεί να την ονοματίσει. Δεν μπορεί να προφέρει καν τη λέξη «καρκίνος» κι όταν θέλει να αναφερθεί σε αυτόν χρησιμοποιεί λέξεις όπως «το κακό» ή το «έξω από ‘δω». Τόσο πολύ μέσα τους έχει φωλιάσει ο φόβος. Όμως η αρρώστια αυτή μπορεί να νικηθεί, αρκεί να υπάρχει θέληση και δύναμη. Θέλει θάρρος κι όρεξη για ζωή! Λέξεις που τις έχουμε αφαιρέσει απ’ την καθημερινότητά μας, όπως έχουμε σιγά-σιγά αφαιρέσει και τη διάθεσή μας να σταθούμε πλάι σε όσους μας χρειάζονται. Ίσως να φταίει που στη χώρα μας ο εθελοντισμός, η προσφορά στον συνάνθρωπό μας, ως έννοια, δεν έχει εδραιωθεί μέσα μας δυνατά και μόνο τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα να ‘μαστε δίπλα σε όσους μας έχουν ανάγκη. Ίσως, πάλι, να φταίει ο φόβος, που έχει σφηνώσει για τα καλά στα σωθικά μας και δε λέει να ξεκολλήσει από εκεί μέσα.
Θεωρούμε πως αν πλησιάσουμε άτομα που ασθενούν θα ‘ρθει και σε εμάς το κακό και ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: Πως αν δώσεις καλό, τότε καλό θα σου γυρίσει. Αν γίνεις αυτό που είσαι, δηλαδή άνθρωπος, τότε ανθρώπους θα πλάσεις. Κι είναι τραγικά αστείο να σκεφτόμαστε πόσο πολύ παριστάνουμε πως νοιαζόμαστε για όσους θέλουν απλώς αγάπη κι ενδιαφέρον, μονάχα μία φορά τον χρόνο, ενώ όλες τις υπόλοιπες μέρες προτιμούμε τον όσο ελεύθερο χρόνο έχουμε να τον αφιερώσουμε σε γυμναστήρια, ινστιτούτα ομορφιάς κι ευεξίας, αδιαφορώντας πλήρως για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Είναι σημαντικό να φροντίζεις το έξω σου όσο σημαντικό, όμως, είναι να φροντίζεις και το μέσα σου. Και δίνοντας ό,τι μπορείς να δώσεις σε όσους θυμόμαστε μόνο σε παγκόσμια θεσπισμένες ημέρες, θα αποκτήσεις τέτοια εσωτερική ομορφιά που το πρόσωπό σου θα λάμπει από ευτυχία. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα νοιαζόμαστε και για εμάς, αλλά τον χρόνο που μας απομένει για να τον εκμεταλλευτούμε για προσωπικό μας όφελος, ας τον μοιράσουμε σε δύο μέρη: σε εκείνο που θα ‘ναι για εμάς κι εκεί που θα ‘ναι για εκείνους που περνάνε μια δοκιμασία απ’ την οποία, ωστόσο, θα βγούνε νικητές. Γιατί ο θάνατος μπροστά στη δύναμη που κρύβει το χαμόγελό τους αισθάνεται ανίσχυρος και μικρός. Δε γίνεται να αγνοούμε πως η παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι μονάχα για να αποκτήσουμε χρήματα, σπίτια, φίλους και προσωπική ευτυχία. Δεν μπορούμε να αγνοούμε πως η προσωπική ευτυχία είναι μικρή μπροστά στην ευτυχία που θα προσφέρουμε σε όσους μας έχουν ανάγκη, διότι θα ήτανε καλό να θυμόμαστε πως η ολοκλήρωσή μας κι ο λόγος που έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο είν
αι για να συνυπάρξουμε και να σταθούμε πλάι σε όσους μας χρειάζονται. Είναι άδικο, κυρίως για εμάς για εμάς του ίδιους, να μένουμε σε μία ημέρα κι όλες τις υπόλοιπες να εθελοτυφλούμε στο πρόβλημα, κρύβοντας το κεφάλι μας σαν την στρουθοκάμηλο στο χώμα. Δεν μπορεί να ανεβάζουμε post στο facebook σε κάθε παγκόσμια ημέρα για τον καρκίνο ή για οτιδήποτε άλλο για να μετράμε τα likes και να νιώθουμε πως έτσι δείχνουμε το ενδιαφέρον μας, τη στιγμή που το αληθινό ενδιαφέρον είναι ήσυχο και διακριτικό, χωρίς ανάγκη να προβληθεί μα ενεργό και διαρκές, όχι ένα φιγουρατζίδικο πυροτέχνημα. Η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό όλων κι όταν στέκεσαι ενεργά δίπλα στα παιδιά με καρκίνο ή σε όσους ασθενούν, μόνο ευλογημένος μπορείς να αισθάνεσαι. Ευλογημένος για τη αγάπη που θα σου προσφέρουν, αγάπη που μόνο σεβασμό και θαυμασμό δημιουργεί.
Share:

Πάντα θα υπάρχει ένας δάσκαλος που αξίζει να θυμάσαι.


Η αξία του δασκάλου έρχεται σαν επακόλουθη αυτής του πατέρα και της μητέρας.

Για δεκαετίες οι μαθητές επιβάλλονταν να ακούν τον δάσκαλο με τέτοιο κατηχητικό τρόπο, όπως θα όριζαν οι εντολές για το αντίστοιχο «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Ο δάσκαλος προτάσσεται, συνήθως, ως φωτεινός παντογνώστης που ο μαθητής πρέπει να σέβεται τρόπο τινά και να υπακούει, γιατί αυτός έχει τη γνώση. Ο σεβασμός, όμως, παρότι μπορεί να διδαχθεί ή να επιβληθεί μέσα από συγκεκριμένες συμπεριφορές και τακτικές είναι κάτι άλλο απ’ τον σεβασμό που εμπνέεται. Το ίδιο αφορά και την εκτίμηση, την αγάπη και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει δυνητικά κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου, πόσο μάλλον ένας δάσκαλος. Δάσκαλος, όμως, δεν είναι μόνο αυτός που είχες στο κλειστό σύστημα του σχολείου, αλλά διευρύνεται και στο φροντιστήριο, στο ιδιαίτερο, στο μάθημα μουσικής ή σε οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο δέχτηκες συστηματικά αγωγή και που κατά πολύς συνέβαλε στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και της παιδείας σου. Ο δάσκαλος, λοιπόν, αυτός, ανεξαρτήτου φύλου ή ηλικίας, είναι ένας άνθρωπος του πνεύματος και με πνεύμα. Αυτό σε νέα ελληνικά μεταφράζεται ως τον άνθρωπο που ενώ κατέχει πολύ καλά το αντικείμενο της γνώσης, δε μένει στα ξερά και πολλές φορές στείρα χωράφια της. Σαν διορατικός γεωργός βλέπει πέρα από αυτό, γιατί ξέρει ότι το χωράφι από μόνο του χωρίς πότισμα και κατάλληλη φροντίδα, δεν ανθίζει, δεν αποδίδει καρπούς. Εκτός, όμως, όλων αυτών έχει ανά χείρας και τον σπόρο, τον τρόπο δηλαδή να μιλήσει και να ακουμπήσει την ψυχή σου, να σε εμπνεύσει να γίνεσαι καλύτερος, να σου εμφυσήσει ηθικές αξίες κι όλα αυτά κυρίως μέσα απ’ το παράδειγμά του. Δε θα σηκώσει επικριτικά τον δάχτυλο για να σου κάνει διδαχή και κήρυγμα, γιατί γνωρίζει ότι αυτός ο δείκτης φοβίζει, δεν προσανατολίζει. Αν τύχει να σηκώσει τα χέρια θα ‘ναι γιατί αλλάζει ιδιότητα κι έτσι, από γεωργός μετατρέπεται σε μαέστρος, μαέστρος συναισθήματος, όχι όμως με τρόπο που να χειραγωγεί το συναίσθημά σου, αλλά αντίθετα να το κατανοεί και να το εξελίσσει· ξέρει πως αυτό που έχεις κυρίως ανάγκη στην περίοδο της διάπλασής σου είναι σιγουριά από τους σημαντικούς άλλους της ζωής σου. Με αυτό τον τρόπο κάνει αισθητή την παρουσία του δίνοντάς σου απλά το ρυθμό. Δάσκαλος, λοιπόν, πέρα από κάθε παρομοίωση ή μεταφορά είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος· κι αυτό είναι σημαντικό γιατί οι άνθρωποι με τίτλους κι αξιώματα ξεχνούν την ανθρωπιά τους κι εύκολα μετατρέπονται σε απλησίαστα πέτρινα άνιωθα αγάλματα που απλά εκτελούν τα δέοντα. Αν τους ρωτήσεις για ποιον ή γιατί κάνουν ό,τι κάνουν, θα μείνουν να σε κοιτούν ή πιο βολικά να παραμιλούν! Δεν είναι ευτυχισμένοι, δεν έχουν όραμα και δεν είναι ικανοποιημένοι με αυτό που κάνουν. Η άλλη ράτσα που ξέρει όλα τα προηγούμενα ξέρει και κάτι παραπάνω. Ξέρει να μη βάζει τους ανθρώπους σε καλούπια και τους μαθητές σε κατηγορίες βάση του Α ή του Γ, του 20 ή του 13, σε μαθητές από Ελλάδα ή Αλβανία, σε μαθητές της πόλης ή του χωριού, σε μαθητές πλούσιους ή φτωχούς, γιατί όλοι τους είναι το ίδιο άνθρωποι, το ίδιο μαθητές με δυνατότητες. Φυσικά, οι κατηγοριοποιήσεις υπάρχουν έξω στην κοινωνία, αλλά φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που πηγαίνουν αντίθετα σ’ αυτές. Η ποιότητα κι οι δυνατότητες ενός δασκάλου δεν φαίνονται στον καλό μαθητή και την ευκολία με την οποία θα βάλει την αριστεία στο χαρτί για να αισθανθεί κι ο ίδιος σημαντικός, αλλά αντίθετα στις προκλήσεις και τις ακυρώσεις που θα αντιμετωπίσει απ’ τον μαθητή που χρίζει βοηθείας κι ουσιαστικά περισσότερης δουλειάς.

Σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχει να αντιμετωπίσει έναν «κακό» ή «δύσκολο» μαθητή. Σ’ αυτή την περίπτωση έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό κι αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο. Εδώ φαίνεται κατά πόσο έχει δουλέψει ο ίδιος με τον εαυτό του και τα όριά του.

Έτσι, δάσκαλος, είναι αυτός που πίστεψε σε σένα ανεξάρτητα απ’ το επίπεδο σου, είναι αυτός που σου είπε την αλήθεια με ευγένεια κι όχι με κομπασμό, είναι αυτός που σε επιβράβευσε με την επιτυχία σου, είναι αυτός του οποίου το βλέμμα σε κοίταξε με αποδοχή κι αγάπη όταν έκανες λάθος, είναι αυτός που το χαμόγελό του έκρυβε ελπίδα, είναι αυτός που θυμάσαι μέχρι και σήμερα σαν να ήταν χθες. Έχω παρατηρήσει τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους σε σχετικές συζητήσεις, όταν θυμούνται τον άνθρωπο αυτό και αρχίζουν σιγά-σιγά να ανοίγουν το συρτάρι των οπτικοακουστικών τους αναμνήσεών, να αλλάζει η όψη του προσώπου τους, να χαμογελούν κρυφά κι ανεπαίσθητα στο τότε κι έτσι απλά εικόνες κι ήχοι διαποτίζουν το μυαλό και την καρδιά τους. Ο άνθρωπος αυτός, έχει την ισχύ και την τιμή να παραμένει στη μνήμη σου γιατί τίμησε το έργο που βάλθηκε να υπηρετήσει. Γιατί δάσκαλος δεν είναι αυτός που έχει την γνώση της γνώσης, αλλά και τη γνώση του συναισθήματος.
Share:

Να σε αγαπάς σου λέω....

Μπορεί να βρίσκεις πολλά ελαττώματα σε σένα.

Ξεκινώντας την νέα χρονιά  με ένα άρθρο για εμάς τους ίδιους!
Είτε αφορούν στην εξωτερική σου εμφάνιση είτε στοιχεία που αφορούν στο χαρακτήρα σου. Έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που λύγισες, που πρόδωσες και προδόθηκες. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, ο απολογισμός έχει πάντα θετικό πρόσημο.

Το γνωρίζεις καλά αυτό. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να το αποδεχτείς.

Έχεις πάει πολύ μακριά απ’ το σημείο εκκίνησης, απολαμβάνοντας τη διαδρομή για να βρεθείς εκεί που πιστεύεις ότι σου αξίζει. Κι αυτό αποδεικνύει τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου.

Κι όσο πιο πολύ το πιστεύεις, τόσο πιο εύκολο γίνεται. Μπορεί να βρίσκεις πολλά ελαττώματα σε σένα.

Είτε αφορούν στην εξωτερική σου εμφάνιση είτε στοιχεία που αφορούν στο χαρακτήρα σου. Έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που λύγισες, που πρόδωσες και προδόθηκες. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, ο απολογισμός έχει πάντα θετικό πρόσημο. Το γνωρίζεις καλά αυτό. Το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να το αποδεχτείς.

Έχεις πάει πολύ μακριά απ’ το σημείο εκκίνησης, απολαμβάνοντας τη διαδρομή για να βρεθείς εκεί που πιστεύεις ότι σου αξίζει. Κι αυτό αποδεικνύει τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Κι όσο πιο πολύ το πιστεύεις, τόσο πιο εύκολο γίνεται.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος που να σου μοιάζει. Είσαι μοναδικός και ξεχωριστός στον κόσμο αυτό. Έχεις το δικό σου τρόπο για να αναδεικνύεις όλα αυτά που θέλεις. Και μπορείς να νιώθεις περηφάνια αν προσπαθούν να σε αντιγράψουν.
 Σίγουρα, θα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα κάνεις τέλεια, αλλά τι σημασία έχει; Η τελειότητα δεν υπάρχει. Η ζωή, αρκετές φορές επιλεγεί να σε δοκιμάσει. Έχεις βιώσει τρομερά φρικτές ημέρες. Πρωινά που δεν κατάφερνες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι και νύχτες που έκλαιγες πριν κοιμηθείς. Όμως, μέσα από όλα αυτά, ανακάλυψες τη δύναμη που κρύβεις ώστε να καταλάβεις πολλά για σένα.
 Κι αυτό είναι αρκετό. Ακόμα κι όταν μισείς τον εαυτό σου για τις αδυναμίες του. Είσαι αυθεντικός, ωστόσο. Δεν κρύφτηκες ποτέ πίσω από ψεύτικα χαμογελά, απλά και μόνο για να ικανοποιήσεις τους δαίμονές σου. Το παρελθόν είναι ένα μεγάλο μάθημα και το παρόν η ευκαιρία σου ώστε βρεις την ευτυχία που ζητάς.
Εκεί έξω, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βλέπουν πέρα από την επιφανειακή ομορφιά σου, πέρα από αυτά που μπορείς να δώσεις κι απ’ τις εγωιστικές επιθυμίες τους. Που θα σε βλέπουν σαν ψυχή κι όχι σαν σώμα. Μην πέσεις στην παγίδα και σε υποτιμήσεις θεωρώντας ότι δεν είσαι όμορφος.
 Όλοι μας είμαστε υπέροχα και ξεχωριστά πλάσματα. Και σίγουρα θα το δεις στα μάτια εκείνων που σε αγαπούν, απλώς και μόνο, επειδή υπάρχεις στην καθημερινότητά τους. Επειδή είσαι το πρότυπό τους.
Ναι, πίστεψέ το. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που σε θαυμάζουν πραγματικά. Χωρίς κανέναν δόλο και χωρίς να επιθυμούν να σε εκμεταλλευτούν. Δε θα λες πάντα το σωστό. Θα λαθεύεις.
Όμως, ανεξάρτητα απ’ τα λάθη που θα κάνεις, τις οποίες δοκιμασίες που πάλεψες κι έχασες, τους ανθρώπους που άφησες πίσω σου, θα είσαι άξιος της αγάπης, του σεβασμού, της ευγνωμοσύνης και της θετικότητας. Να μη δίνεις σημασία στο τι λέει ο κόσμος. Αξίζεις τον άνευ ορών έρωτα για τον εαυτό σου.
Γι’ αυτό, άλλη φορά που θα προσπαθήσεις να σε κατηγορήσεις για τις ατέλειές σου θυμήσου ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να τις αποδεχτείς. Κι υστέρα να τις φέρεις στα μέτρα σου και να τις αλλάξεις. Στο βαθμό που δεν αλλοιώνεται ο χαρακτήρας σου. Διαφορετικά δε θα έχει καμία αξία.
 Έχεις την αγάπη της οικογένειάς σου, των πραγματικών σου φίλων που επιλέγεις να δώσεις την καρδιά σου. Είναι εντάξει ότι δε θα γίνεις ποτέ τέλειος. Είναι εντάξει ότι δε θα είσαι εκείνος που θα θέλουν οι πολλοί. Το τι πρεσβεύεις ως άνθρωπος εξαρτάται απ’ το πόσο πιστεύεις σε σένα κι όχι απ’ τι έχεις καταφέρει και τι όχι.
Η αξία σου είναι η ύπαρξή σου. Απόλαυσε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Δεν έχεις την επιλογή της αιωνιότητας. Έχεις, όμως, εκείνη που σου επιτρέπει να δώσεις στη ζωή σου τις μουσικές και τα χρώματα που εσύ θα επιλέξεις. Ο εαυτός σου είναι και το πιο όμορφο δώρο που σου έχει δοθεί. Να τον προσέχεις, να τον αποδέχεσαι και να τον αγαπάς. Αξίζεις πολλά και μπράβο γι’ αυτό που είσαι.
Share:

Χριστούγεννα είναι η επιστροφή στην παιδικότητα μας.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την ψυχή σου; Που ένιωσες τη μαγεία, το όνειρο; Που έγινες –έστω για λίγο– ξανά παιδί; Ένα πιτσιρίκι ξένοιαστο, μακριά από υποχρεώσεις; Που βούτηξες στο παιχνίδι, εμπνεύστηκες απ’ την ανεμελιά, ένιωσες πραγματικά ελεύθερος; 


Πότε ήταν, άραγε, η τελευταία φορά που έζησες πραγματικά; Και ποια εποχή είναι καλύτερη για την επιστροφή σε μια τέτοια ανεμελιά, αν όχι τα Χριστούγεννα -η απόλυτη γιορτή μικρών μα και μεγάλων που δεν ξέχασαν στιγμή πώς να αισθάνονται παιδιά; 

Ο όλος ενθουσιασμός, συνήθως, ξεκινά σε κάθε σπίτι απ’ την καθιερωμένη διαδικασία του στολισμού∙ τα φωτάκια, οι μπάλες, το δέντρο, η διακόσμηση του σπιτιού, του κήπου ή της βεράντας, η μεταφορά του γιορτινού κλίματος στον προσωπικό μας χώρο.

 Όλα τα μέλη της οικογένειας βοηθούν εδώ, κανείς δεν τεμπελιάζει, κανείς δε βαριέται, αντιθέτως όλοι συμμετέχουν με χαρά και φωτεινά χαμόγελα. Συχνά, αν ο ενθουσιασμός, ο χρόνος και τα χέρια μας το επιτρέπουν, δημιουργούνται και χειροποίητες κατασκευές, για να δώσουν μια πιο αυθεντική ταυτότητα στο στολισμό μας.

 Κάρτες που θα σταλούν στα αγαπημένα μας πρόσωπα που βρίσκονται (μόνο χιλιομετρικά) μακριά μας, μαγειρικά πειράματα και φυσικά για το τέλος της διαδικασίας και την επίσημη έναρξη του γιορτινού κλίματος, η τοποθέτηση του αστεριού στην κορυφή του δέντρου. Ίσως το τοποθετήσει ο μικρότερος του σπιτιού ή απλά ο ψηλότερος, σίγουρα πάντως θα ‘ναι ο πρωταγωνιστής του σκηνικού. 
Γιορτές χωρίς γλυκά δε γίνονται κι όταν μιλάμε για Χριστούγεννα είναι αδύνατον να απουσιάζουν απ’ τις πιατέλες μας τα παραδοσιακά μελομακάρονα, οι δίπλες κι οι κουραμπιέδες. Φυσικά τα χειροποίητα έχουν άλλη αξία και κυρίως ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων.
 Συνήθως, οι μαμάδες είναι αυτές που αναλαμβάνουν τη ζαχαροπλαστική των ημερών, με τη βοήθεια των υπολοίπων (κυρίως στις δοκιμές) και τη συνταγή της γιαγιάς. Απ’ το όλο εορταστικό κλίμα αποκλείεται να λείψουν οι μελωδίες και φυσικά τα κάλαντα. 
Τυπικά λέγονται τις παραμονές απ’ τα παιδάκια, ειδικά σε επαρχίες και χωριά, όπου αλωνίζουν τα στενά με τα τριγωνάκια τους, τα χαμόγελα και τις γλυκές φωνούλες τους. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει όλους τους άλλους, μικρούς και μεγάλους, να τα τραγουδάνε όποια μέρα και στιγμή θέλουν. 
Και πάμε τώρα σε αυτό που μας καίει όλους, το φαγητό φυσικά. Γαλοπούλες, γουρουνόπουλα, λουκάνικα, σαλάτες, ορεκτικά, πιάτα και στομάχια ασφυκτικά γεμάτα.
 Όλοι μαζεμένοι γύρω απ’ το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς, να θυμόμαστε ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές και να ευχόμαστε τα καλύτερα για το νέο έτος. Κάθε σπίτι έχει τα δικά του έθιμα, που μας φέρνουν πιο κοντά, μας γυρνούν στο παρελθόν και μας κάνουν να αναπολούμε αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων από αντίστοιχες εορταστικές περιόδους. Μας θυμίζουν πως δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα, πως έχουμε ακόμα λόγους να χαμογελάμε, πως τίποτα δεν έχει τελειώσει.
 Μάλιστα, την περίοδο αυτή δημιουργούνται και πολλά χριστουγεννιάτικα bazaar τα οποία είτε διοργανώνονται απ’ τον ίδιο το δήμο είτε –για παράδειγμα– απ’ το σχολείο του παιδιού μας. Γενικότερα, διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις αλλά και πολλές με φιλανθρωπικό χαρακτήρα έχουν την τιμητική τους.
 Είναι ευκαιρία να δώσουμε ό,τι μπορούμε, ρούχα που δε χρησιμοποιούμε, τρόφιμα, εθελοντική εργασία, οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει ένα χαμόγελο στους λιγότερο τυχερούς. 
Όχι μόνο τώρα και λόγω των ημερών, αλλά είναι κι αυτό μια καλή αρχή. Καθόλου απίθανο δεν είναι αυτές τις μέρες να βρεις λίγο παραπάνω χρόνο και να αποφασίσεις μια κοντινή ή και μακρινή (αν οι συνθήκες το επιτρέπουν) απόδραση. 
Αλλά και πουθενά να μην πας, ακόμη κι η βάση σου μοιάζει αλλιώτικη κι όλο και κάτι νέο σου προσφέρει να ανακαλύψεις. 
Κι αυτό γιατί τα Χριστούγεννα είναι οι διακοπές που αποζητούσαμε, το διάλειμμα απ’ την καθημερινότητα, η επιστροφή στην παιδικότητά μας.
 Ό,τι κι αν σχεδιάζουμε, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή, που οφείλουμε να περάσουμε με τους αγαπημένους μας, να μοιραστούμε, να αλληλοβοηθηθούμε, να προσφέρουμε κυρίως χαμόγελα κι αγάπη∙ αυτό είναι, εξάλλου, το πνεύμα των Χριστουγέννων. 
Ας εκμεταλλευτούμε, λοιπόν, τα φετινά Χριστούγεννα, όχι μόνο για να επιβραδύνουμε τους ρυθμούς της ρουτίνας και να ξεκουραστούμε, μα προπάντων, για να γίνουμε ξανά παιδιά, να ανοίξουμε τις καρδιές μας, να αδειάσουμε από άγχη κι ανησυχίες, να αποβάλλουμε τις κακίες και να απολαύσουμε το παιχνίδι της ζωής δίνοντας και παίρνοντας αγάπη.
Share:

Σε συμπαθείς; «ωρίμανση» ή «ωριμότητα»

Όσο περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, συνήθως με την ίδια συχνότητα που ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο, συνειδητοποιείς πράγματα, τα οποία ίσως να τα αγνοούσες προηγουμένως ή απλά θεωρούσες ότι δεν άξιζαν ιδιαίτερης προσοχής.           Η διαδικασία αυτή ονομάζεται «ωρίμανση» ή
«ωριμότητα» και στον καθένα από εμάς συντελείται σε μια χρονική στιγμή καταλλήλως προσαρμοσμένη για το άτομό μας ξεχωριστά και μετά από το πέρας εμπειριών που είτε μας ανάγκασαν να ωριμάσουμε ξαφνικά ή επήλθε μια φυσιολογική πορεία προς αυτήν την κατεύθυνση. 
Εσύ ο ίδιος είσαι ο πιο πιστός, ο πιο αφοσιωμένος, ο πιο ακλόνητος σύμμαχος του εαυτού σου. Αποτελείς μια ολότητα, δε χρειάζεσαι συμπλήρωμα ούτε κι αλλαγή. 

Συμβιώνεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο σωματικό κατασκεύασμα, κατά παραγγελία για σένα, με σκοπό να δεχτεί όλα αυτά τα χαρίσματα που μπορείς να του προσδώσεις. 

Δεν είναι αυτό μοναδικό από μόνο του, άραγε; Πιθανόν να θεωρείς ανόητες, αδιάφορες, άχρηστες όλες αυτές τις συμβουλές περί αυτό-αγάπης κι αυτό-αποδοχής, γιατί ακριβώς δε γνωρίζεις πόσο ανάγκη τις έχεις. Υποτιμάς τη δύναμή τους και προτιμάς να τις πασάρεις σε όλους τους υπόλοιπους παρά σ’ αυτόν που χρειάζεται να τις ενστερνιστεί πρώτος: εσένα. 
Καλείσαι να επιδείξεις γερά εσωτερικά θεμέλια κι αυτές είναι οι δύσκολες στιγμές της ζωής, είτε αναμενόμενες ως άμεση συνέπεια των πράξεών σου είτε απροσδόκητες, ξαφνικές, χωρίς προειδοποίηση· οι δεύτερες είναι και οι πιο σκληρές. 
Ακόμα κι αν περιμένεις να λάβεις στήριξη από κοντινά σου άτομα, καλό θα ήταν να χαμηλώσεις την ένταση των προσδοκιών σου, γιατί ίσως η απογοήτευση να σου χτυπήσει την πόρτα και να εγκατασταθεί μόνιμα στην ψυχή σου. 
Δεν υπάρχει κάποιος άλλος, ο οποίος μπορεί να σε αντέξει, να σε ανεχτεί, να σε στηρίξει, να σε συνεφέρει, να σε αφυπνίσει, να σε αγαπήσει με τον τρόπο που το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου. Χρειάζεται, όμως μια επίπονη και μακρόχρονη εσωτερική διεργασία. 
Είναι ένα μονοπάτι δίχως συνοδοιπόρο και σίγουρα απαιτεί μια γενναία δόση δύναμης κι αποφασιστικότητας. Μην καταδικάζεις βεβιασμένα τον εαυτό σου, γιατί αυτές οι δόσεις είναι έμφυτες σε όλους. Σε άλλους είναι ορατές και ξεπροβάλλουν με καμάρι και άλλοι τις φυλούν μέσα τους, εν αγνοία τους πολλές φορές.
Επίσης εφόσον είναι όλα ρευστά κι αυτό πια είναι παραδοχή κοινώς αποδεκτή, ο σύμμαχος μπορεί με ταχύτατες διαδικασίες να μετατραπεί σε εχθρό. Όχι απλά σε έναν οποιοδήποτε εχθρό, αλλά στη χειρότερη μορφή του, ίσως και θανάσιμη σε ακραίες περιπτώσεις. Το πλήθος των κακόβουλων σκέψεων που σε κατακλύζουν σε καθημερινή βάση προκαλούν μια άνευ προηγουμένου εσωτερική σύγκρουση.
 Στη μια πλευρά του ρινγκ η λογική και στην αντίπερα όχθη η πλήρης παράνοια που κουβαλά μαζί της όλο το συναισθηματικό φορτίο που έχει κουρνιάσει μέσα σου. Σκέψεις για την καθημερινότητα, βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες, άγχος, αγωνία, απελπισία, λαχτάρα, πανικός βομβαρδίζουν δίχως έλεος τις νευρικές απολήξεις του εγκεφάλου.
 Αυτό που αγνοείς συνειδητά ή ασυνείδητα είναι ότι εσύ ορίζεις το νικητή της μονομαχίας. Πρόκειται για έναν μαραθώνιο δρόμο, τον οποίο, επίσης πρέπει να τερματίσεις μόνος. Οφείλεις να το κάνεις, γιατί διαφορετικά κανείς δε θα εισβάλλει κατά τη διάρκεια για να σε βοηθήσει να φτάσεις στον τερματισμό. 
Ποιο το όφελος του διπλανού, άλλωστε στο να συνδράμει να τον ξεπεράσεις; Μια βαθιά ανάσα για να μειωθούν οι παλμοί της κατατρεγμένης καρδιάς, μια ιδέα κουράγιου για να συνεχίσεις και μια σταγόνα προσήλωσης στους στόχους που θέτεις καθημερινά. Κατά βάση αυτή είναι η συνταγή για την αντιμετώπιση των μαύρων σκέψεων που έχουν βρει καταφύγιο στο μυαλό σου. Η εξίσωση της αυτο-φροντίδας, λοιπόν και των μεταβλητών που περιέχει, δεν αποτελεί άλυτο μαθηματικό πρόβλημα.
 Τείνεις, ωστόσο, να εστιάζεις περισσότερο στις ζωές των άλλων παρά στη δική σου. Σπαταλάς πολύτιμο χρόνο ατενίζοντας τα δικά τους προφίλ και τις αρχικές, χωρίς να δίνεις σημασία στο πώς μπορείς να βελτιώσεις το δικό σου προφίλ και την αρχική. Παρεκκλίνεις από το μονοπάτι περιπλανώμενος στις σελίδες ξένων βιβλίων, αγνοώντας να διαβάσεις τη δική σου ιστορία. Ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξεις την πρώτη σελίδα.
Share:

Σαββατοκύριακο χαλαρώσουμε χωρίς πίεση!

Mια ακόμα βδομάδα ξεκινά. Δουλειές, υποχρεώσεις, δραστηριότητες όλα διεκδικούν επιτακτικά μερίδιο στο χρόνο μας και εμείς προσπαθούσε να τα προλάβουμε όλα τρέχοντας πανικόβλητοι. Πέφτουμε κατάκοποι στο κρεβάτι το βράδυ και λέμε, μέρες είναι θα περάσουν. Θα έρθει εκείνο το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο και θα χαλαρώσουμε. Χωρίς πίεση, χωρίς αγχωμένα τσιγάρα μέσα στην κίνηση, χωρίς φαγητό στο πόδι, χωρίς κάποιον πάνω από το κεφάλι μας να μας δίνει διαταγές. Ζούμε για το σαββατοκύριακο.
Έχει μια μυσταγωγία η ιδέα του. Όλη τη βδομάδα μας τριβελίζει το μυαλό. Κάνουμε σχέδια, βγάζουμε πλάνα, ακουμπάμε χάρτες στα τραπέζια και ονειρευόμαστε να κάνουμε όσα μας φρενάρει η καθημερινότητα. 
Από τη Δευτέρα ήδη έχουμε προγραμματίσει το επόμενο λατρεμένο σαββατοκύριακο. Μας κρατάει ζωντανούς η σκέψη του. Μας δίνει κίνητρο να αντέξουμε μέσα στο χαμό που ζούμε. Μας κάνει να ονειρευόμαστε ανάμεσα στους γκρίζους τοίχους και τους κάνει να φαίνονται λιγότερο ψυχροί και άχρωμοι. Ζωγραφίζουμε πάνω τους τα σχέδια μας και γίνονται χαρούμενοι τοίχοι με δικά μας graffiti. Γιατί τα σαββατοκύριακα έχουμε τη δικιά μας απόχρωση. 
Τα βάφουμε με τη δική μας παλέτα και τα διακοσμούμε με τους ανθρώπους που επιλέγουμε. Βλέπουμε και συναντάμε μόνο εκείνους που αγαπάμε πραγματικά. Κάνουμε μόνο όσα ευχαριστούν εμάς και μόνο, όλα εκείνα που μας γεμίζουν χαρά και απόλαυση. Μπορεί να είναι ένας καφές στον ήλιο με τους φίλους μας, μια εκδρομή, ένα οικογενειακό τραπέζι που μας γυρνάει στα παιδικά μας χρόνια, μια πεζοπορία σε κάποιο βουνό, μια βόλτα στη θάλασσα ή ένα διήμερο αγκαλιά με τον σύντροφο μας κάτω από το πάπλωμα με μαραθώνιο ταινιών, αγκαλιές και άπειρο φαγητό. 

Το νόημα του σαββατοκύριακου είναι να περιστοιχιζόμαστε μόνο από εκείνους που αγαπάμε πραγματικά. Όλους εκείνους τους ανθρώπους που θέλουμε να βλέπουμε μεσοβδόμαδα κάθε μέρα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε. Είναι δικό μας και θα το κάνουμε όπως θέλουμε εμείς. Χωρίς αντιπαθητικά άτομα, εκνευριστικούς συναδέλφους και καρφιτσωμένα παγωμένα χαμόγελα, ενώ μέσα μας θυμόμαστε όλα τα γαλλικά που ξέρουμε. 
Η ζωή άλλωστε είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε σε ανθρώπους, που δε μας προσφέρουν το συναίσθημα της αγάπης 
Είμαστε πολύ απλά ο εαυτός μας. Πετάμε το προσωπείο της καθημερινότητας και ντυνόμαστε εκείνο του πραγματικού μας εαυτού. Στραπατσάρουμε τη σοβαροφάνεια που επιβάλλει η εργασία μας και την πετάμε στα σκουπίδια, βγάζουμε τα κυριλέ ρούχα, βάζουμε τις φόρμες μας και απολαμβάνουμε εκείνο που ονειρευόμασταν πως θα είναι η ζωή, όταν ήμασταν μικροί. 
Αμέριμνοι και ξέγνοιαστοι, με άτομα που πραγματικά συμπαθούμε και αγαπάμε, με ωραίες στιγμές και άφθονο γέλιο. Διότι αυτό αξίζει στη ζωή. 
Να είμαστε ο εαυτός μας. Η υποκρισία άλλωστε μας φθείρει μέσα μας, μας στερεί τη ζωντάνια και σίγουρα δε μας κάνει ευτυχισμένους. Γιατί αυτή είναι η ουσία των ελεύθερων ημερών. Να είμαστε ευτυχισμένοι. 
Να βγαίνουμε από τη ρουτίνα, να διασκεδάζουμε, να κάνουμε κάτι το διαφορετικό. Απαλλασσόμαστε απ΄όλα όσα οφείλουμε κοινωνικά να κάνουμε και κάνουμε όσα οφείλουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς. Διότι, αν δε φροντίσεις τον εαυτό σου να είναι εκείνος καλά, δε θα είσαι ποτέ ουσιαστικά ευτυχισμένος. Θα σέρνεσαι ανάμεσα σε χαρτιά που θέλουν υπογραφές, αναπάντητα email και η μόνη κίνηση που θα μας δείχνει πως είμαστε ζωντανοί, θα είναι το απότομο φρενάρισμα του λεωφορείου που μας πάει στη δουλειά. 
Σημασία λοιπόν έχει να ζούμε. Κι όχι μόνο τα σαββατοκύριακα. Να ζούμε την κάθε στιγμή. Μπορεί η καθημερινότητα να είναι βαρετή κι αγχώδης.
 Μπορεί και να μας ταλαιπωρεί. Αλλά την κάθε μέρα μπορούμε να τη κάνουμε εμείς όμορφη. Με μια γλυκιά κουβέντα, ένα φιλί, μια αγκαλιά σε κάποιον που τη χρειάζεται. Κρύβει μέσα της ένα μικρό θαύμα. Σημασία λοιπόν έχει να το ανακαλύψουμε και τότε όλες οι μέρες θα μοιάζουν με σαββατοκύριακο.
Share:

Νέος Μήνας Νέες σκέψεις, Νέο Bloggeraki!!


Το νέο μου bloggeraki! Χμ θα δούμε… μετά από ένα απολαυστικό άρθρο λοιπόν <<Νέος Μήνας, Νέος στόχος, Νέες σκέψεις>> που είχε γράψει η Δήμητρα και μερικές κουβεντούλες που ανταλλάξαμε, έχουμε την χαρά να σας ανακοινώσουμε μια καινούρια συνεργασία στο katarraktisvillage!!

Η Δήμητρα είναι από την Χίο, αλλά από τον Οκτώβριο του 2018 άρχισε να σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Ρόδου.

Στο δεύτερο χρόνο λοιπόν η Δήμητρα και φανατική ονειροπόλα!!
Έχει μια ιδιαιτερότητα θα την καταλάβετε με τον καιρό!!

Πάμε να διαβάσουμε......

Μπήκε ο Νοέμβριος και στο μυαλό μου υπάρχει μόνο μία σκέψη: «Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστούγεννα»!

Επιτέλους καταφθάνει η πιο όμορφη, η πιο λαμπερή, η πιο παιχνιδιάρα, η πιο «ζεστή» εποχή του χρόνου. Όλα αυτομάτως γίνονται μαγικά, σαν να τα άγγιξε το ραβδί της καλής νεράιδας, όλα αποκτούν νόημα κι όλοι γινόμαστε παιδιά. Σε όλα υπάρχει μια μοναδική υπερβολή, χωρίς όμως να ενοχλεί κανέναν. Τα στολισμένα μαγαζιά, οι φωτεινοί δρόμοι, το χιόνι και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια έρχονται να επισφραγίσουν αυτή την τελειότητα και να κάνουν το παραμύθι ακόμη πιο λαμπερό. Το ραδιόφωνο σηματοδοτεί την άφιξη της γιορτινής περιόδου με το «All I want for Christmas» κι η γιορτινή μας φλέβα χτυπάει κόκκινο. Μετά έρχεται ο στολισμός του σπιτιού! Νομίζω ότι όσοι είναι τρελοί θαυμαστές των Χριστουγέννων, όταν στολίζουν δέντρο κάνουν κι ένα πεντάχρονο να αισθάνεται μειονεκτικά, γιατί πολύ απλά εκείνη τη στιγμή κάνουν σαν τρελά, μικρά παιδάκια που έχουν μανία με τα Χριστούγεννα.


Και στην τελική, δεν ενοχλούν κανέναν, γιατί αυτό είναι το νόημα, να γίνεσαι ξανά παιδί και να ζεις την κάθε γιορτινή στιγμή στο έπακρο. Το σπίτι μοσχοβολάει κουραμπιέδες, μελομακάρονα και διάφορα άλλα γλυκά, τα φωτάκια λαμπυρίζουν απ’ το πρωί ως το βράδυ κι όλα φωνάζουν «τι όμορφη που είναι η ζωή»! Γιατί να μην ήταν όλο το χρόνο αυτή η εποχή; Αλλά όχι, γιατί τότε θα έχανε τη μαγεία και τη μοναδικότητά της, τότε δε θα την εκτιμούσε τόσο ο κόσμος και δε θα άλλαζε, έστω και για λίγες μέρες, προς το καλύτερο. 

Ασφαλώς και σε όλο αυτό το πέπλο υπερβολικής χαράς, βασιλεύει και λίγη μελαγχολία, ανεξήγητη, αλλά υπάρχει. Όλοι νιώθουμε ένα μικρό σφίξιμο, ίσως απ’ τα βάθη του μυαλού μας να ξεπηδάει μια άσχημη ανάμνηση, που έρχεται επίτηδες εκείνες τις μέρες για να πολεμήσει την απέραντη ευτυχία που αισθανόμαστε, αλλά τελικά δε νικάει. 

Τη χρειαζόμαστε, όμως, για να μας κάνει καλύτερους, για να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και να ευγνωμονούμε τη ζωή που μας τα πρόσφερε. Υπάρχουν, όμως, και οι άνθρωποι που μισούν τα Χριστούγεννα, γιατί η μοναξιά είναι ένα τέρας που δε σε αφήνει να χαρείς τίποτα, κυρίως στις γιορτές, που βλέπεις σχεδόν όλο τον κόσμο με ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν είναι όλα τα Χριστούγεννα εύκολα, η ζωή η ίδια δεν είναι εύκολη. Όλα έχουν τα πάνω τους, αλλά και τα κάτω τους, το θέμα είναι εσύ πώς διαχειρίζεσαι όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα.

 Η δύναμη κι η αισιοδοξία μπορούν να κάνουν θαύματα, ο καθένας μας είναι ικανός να δημιουργήσει το δικό του μικρό θαύμα, αρκεί να το θέλει! Εξάλλου, οι γάργαρες φωνές των παιδιών που λένε τα κάλαντα δεν μπορεί να μη δίνουν στον κάθε άνθρωπο την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Εντάξει, εκτός αν τις ακούς δέκα το πρωί μετά από ξενύχτι, οπότε εκεί υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα! 

Αλλά να μην ξεχνάμε πως όλοι κάποτε είπαμε κάλαντα, επομένως οφείλουμε να δείξουμε επιείκεια και να δώσουμε κάτι παραπάνω! Επειδή όπως εμείς αδειάζουμε τα μαγαζιά, έτσι και τα παιδιά θέλουν τα παιχνίδια τους. Ακόμη και τα ψώνια στις γιορτές αλλάζουν. Πράγματα που δε θα τα αγόραζες κανονικά, στα χριστουγεννιάτικα ψώνια τα παίρνεις μόνο και μόνο επειδή χαίρεσαι που είναι γιορτινές μέρες.

 Ασφαλώς όταν κοιτάξεις μετά το πορτοφόλι σου σού κόβεται η χαρά, αλλά λες ένα «Δε βαριέσαι, Χριστούγεννα είναι» και ξεχνιέσαι, για λίγο! Γιατί, είπαμε, όταν είναι περίοδος εορτών είμαστε πιο χαλαροί, πιο ξέγνοιαστοι, πιο παιδιά. Γενικά οφείλουμε να χαιρόμαστε στο έπακρο τη ζωή, ειδικά τα Χριστούγεννα ακόμη περισσότερο. 

Ας παραμερίσουμε τη σοβαροφάνεια που μπορεί να μας κατακλύζει κι ας γίνουμε λίγο τρελοί, λίγο ανέμελοι, λίγο χαρούμενοι. Δεν είναι κακό, σε όποια ηλικία κι αν είσαι, να μεταμορφώνεσαι σε ένα κακομαθημένο σχολιαρόπαιδο που θέλει να ζήσει αυτές τις μέρες όσο πιο έντονα γίνεται. Γιατί αν δεν τις χαρείς τώρα, πότε;
Share:

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts