Ο Nικητής του Διαγωνισμού μας για το έργο τέχνης 30χ30 της Ζωγράφου-εικαστικού Ειρήνης Ανδρουτσου
Iουλιανά - Κωνσταντινάτα
Από τη μια ,υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να γίνουν εραστές/ερωμένες , αυτοί που σκέφτονται λίγο ή πολύ και από την άλλη
αυτοί που γλιστράνε στο ρυθμό του έρωτα… χωρίς σκέψη, χωρίς τεχνική, χωρίς έλεγχο, χωρίς νου. Απόλυτα παραδομένοι στη στιγμή…
Αυτοί είναι οι πραγματικοί εραστές…
Ταξιδεύουν πάνω στο σώμα ο ένας του άλλου ,( από τα ωραιότερα «ταξίδια» αυτό ) , απολαμβάνοντας το ,σπιθαμή προς σπιθαμή. Δεν σκέφτονται, δεν αναρωτιούνται: άραγε είμαι καλός /ή ; Άραγε θα ευχαριστηθεί ή ο/η προηγούμενοι ερωτικοί σύντροφοι ήταν καλύτεροι ;
Ανασφάλειες, φρένα, στεγανά , στερεότυπα , μυαλουδίλα.... όλα έξω…
Οι πραγματικοί εραστές δεν έχουν προδιαγραφές στον έρωτα. Στέφουν τη Μυρωδιά και την Αφή βασίλισσες των Αισθήσεων και αφήνουν τα χέρια τους να κυλήσουν πάνω στο σώμα, να νιώσουν τον παλμό, το ξεσήκωμα του… μετά βάζουν στο ερωτικό παιχνίδι τα χείλη, τη γλώσσα… όλο τους το σώμα συμμετέχει οργασμικά…
Σε κάθε κίνηση , τίναγμα του κορμιού , αντιλαμβάνονται από τις δονήσεις που συμβαίνουν μικρές ή μεγάλες το βαθμό του ερωτισμού που αναδύεται εκείνη τη στιγμή και παραδίνεται ολοκληρωτικά σε αυτούς . Ο άντρας παρασύρει τη γυναίκα και η γυναίκα με τη σειρά της παρασύρει τον άντρα σε ένα ατελείωτο οργασμικό ταξίδι…
Χωρίς βιασύνη… Χωρίς σκοπό…
Χάνοντας χώρο και το χρόνο οι «εραστές» δεν κινούνται με στόχο… στο μυαλό τους δεν υπάρχει η εκσπερμάτιση… δεν τους αφορά ένα απλό άδειασμα υγρών… Τους αφορά μόνο η στιγμή της Ένωσης των σωμάτων και το που μπορεί αυτή να τους φτάσει…
Σπάνε τα σύνορα… Υπάρχει μόνο η έκσταση που τους παρασύρει σε ένα μ ο ν α δ ι κ ό οργασμό όπου κάθε κύτταρο δονείται στο ρυθμό μιας νεκρανάστασης δευτερολέπτων .
Την υπέροχη εκείνη στιγμή που τα μάτια .. συναντιούνται .
Αν θες να είσαι “εραστής” «ερωμένη» , δε σκέφτεσαι κι αρχίζεις να απολαμβάνεις… Δεν προσπαθείς να αποδείξεις… Δεν προσπαθείς να γίνεις ο/η καλύτερος… Δε συγκρίνεις και Δε συγκρίνεσαι… Δεν επαναλαμβάνεσαι στα λόγια σου στις κινήσεις σου…
Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Κάτι που άρεσε μέχρι χθες σε μια γυναίκα ή άντρα δεν σημαίνει ότι θα τους αρέσει και σήμερα, τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό…
Είναι ένας άλλος άνθρωπος, ένα άλλο σώμα. Ένας καινούργιος ρυθμός θα γεννηθεί ανάμεσά σας που αν α φ ε θ ε ί ς σε αυτόν δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων που μπορεί να σε ταξιδέψει…
Σπάσε τα σύνορα πρώτα στο μυαλό σου και μετά ανάμεσα σας…
Οι τεχνικές είναι καλές , μέχρι ενός σημείου , σε οδηγούν σε “μονοπάτι” , τύπου manual .
Όταν όμως εξοικειωθείς μαζί τους τότε χρειάζεται κι αυτές να στις σπάσεις. Να βρεις άλλες , πιο σύνθετες και παραλλαγές των παλαιών .. Βάζεις άρα το μυαλό να σκεφτεί , να βρει , να μπει σε διαδικασία ..
Στον έρωτα , δεν ακολουθούμε εγκεφαλικές διεργασίες... Ειναι ένστικτο και μόνον αυτό ..
… Ένας οργασμικός άνθρωπος , που απολαμβάνει το κάθε τι στη ζωή του και η ερωτική πράξη γίνεται ένα τελετουργικό αλλιώτικο ..
Παιχνίδια με νερό: Διασκεδάστε με τους μικρούς σας φίλους
Νεροπίστολα: Γεμίστε τα και αρχίστε τη μάχη!!! Τα αγοράκια ειδικά ξετρελαίνονται!!!
Καλή σας διασκέδαση!!!
Είναι το γλυκό του καλοκαιριού και όχι μόνο
Νηστίσιμη συνταγή- Είναι το γλυκό του καλοκαιριού και όχι μόνο: Εύκολος σοκολατένιος και νηστίσιμος κορμός με μπισκότα και λικέρ μαστίχα!
Ο κορμός με μοναστηριακό λικέρ μαστίχα είναι ιδανική επιλογή για την περίοδο νηστείας
Τα υλικά που θα χρειαστείτε είναι:
-250 γρ. βιτάμ νηστίσιμο
-250 γρ. ζάχαρη άχνη
-100 γρ. κακάο ή λιωμένη κουβερτούρα
-200 γρ. νηστίσιμα μπισκότα
-1/2 φλ. λικέρ με μαστίχα Χίου
-1 φλ. ψιλοκοπανισμένη αμυγδαλόψιχα
Εκτέλεση:
1. Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη στο μίξερ για 3 λεπτά. Προσθέτουμε το κακάο ή την κουβερτούρα και συνεχίζουμε για λίγο το χτύπημα.
2. Σε μπολ τεμαχίζουμε τα μπισκότα και τα ραντίζουμε με το λικέρ.
3. Ρίχνουμε το μίγμα που χτυπήσαμε στο μίξερ μαζί με την αμυγδαλόψιχα και ανακατεύουμε καλά.
4. Σε λαδόκολλα αλειμμένη με λίγο βούτυρο αδειάζουμε το γλυκό και το τυλίγουμε. Μπορούμε να το βάλουμε και σε φόρμα μακρόστενη του κέικ.
5. Το βάζουμε στην κατάψυξη για τουλάχιστον 2 ώρες.
Ο έρωτας κάθε κόρης είναι ο πατέρας της.
Έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Βλαδίμηρου Κοκκινάκη, Έλληνα ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης
Μάλιστα εδώ και ένα χρόνο το αεροδρόμιο της Ανάπας, μετά από διαδικτυακή ψηφορορία, ονομάστηκε σε αεροδρόμιο «Βλαδίμηρος Κοκκινάκης», φέροντας την υπογραφή του Προέδρου της Ρωσίας Βλ. Πούτιν.
Γραπτό χαιρετισμό απηύθυνε και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών κοινοτήτων στη Ρωσία, Ιβάν Σαββίδης.
Ευχαριστούμε τους φίλους μας του efxinospontos.gr για την ειδοποίηση!
Και για όποιον γνωρίζει και Ρώσικα εδώ
Ας κρατήσουμε ζωντανό τον μύθο. Ας εμπιστευτούμε τη Φύση, την Ιστορία και την Ένωση Μαστιχοπαραγωγών.
Διαβάζω για μια ακόμη φορά δημοσιεύματα - φωτοβολίδες στον τύπο για τη μαστίχα Χίου και τους κινδύνους που διατρέχει από τους γείτονές μας και προσπαθώ να σκεφτώ λογικά και απλοϊκά.
Ίσως συλλογίζομαι λάθος,αλλά εντάξει, προσπαθώ.
Από την αρχαιότητα μια μαστίχα ήταν γνωστή:
η pistacia lentiscus var chia.
Η Ιωνία υπήρξε για αιώνες ελληνική.
Η Ερυθραία και η Χίος υπήρξαν για χρόνια χώροι εκμετάλλευσης της ίδιας οικογένειας ηγεμόνων.
Δεν θα μπορούσαν τότε να καλλιεργήσουν στα ιωνικά παράλια τα δέντρα που έβλεπαν να υπάρχουν στη Χίο και παρήγαγαν μαστίχα;
Σχίνοι φύονται σε όλη τη Μεσόγειο, λένε οι γνωρίζοντες.
οι ιδιότητες της μαστίχας ήταν γνωστές αιώνες νωρίτερα.
Όμως οι Γενοβέζοι στην Ερυθραία εκμεταλλεύονταν τα στυπτορυχεία και στη Χίο τις ρητίνες, μαστίχα και τερεβυνθίνη.
Και πες εντάξει, οι Γενοβέζοι δεν το επιχείρησαν.
τι ήξεραν άλλωστε αυτοί από εμπόριο και επιχειρήσεις, μήπως είχαν εταιρία που εκμεταλλευόταν τη μαστίχα;
Τέσσερις αιώνες τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατοριας ήταν η Χίος. Στενή η σχέση των δυο πλευρών. Κοσμος πήγαινε και ερχόταν με τα καΐκια. Μετεγκαταστάσεις πληθυσμών.
Ξεχωριστή θέση με προνόμια τα μαστιχοχώρια λόγω της μαστίχας για αιώνες. Ούτε αυτοί δεν σκέφτηκαν την καλλιέργεια του δέντρου απέναντι;
Δεν θα μπορούσαν ή δεν θα είχαν δοκιμάσει να φυτέψουν χιώτικα ή να καλλιεργήσουν τα φυτά που ήδη υπήρχαν στην μικρασιατική ακτή του Αιγαίου;
Ό,τι μπορούσαν να πράξουν, λογικά θα το είχαν πράξει.
Λέτε να περίμεναν το Μουσείο Μαστίχας για να μάθουν;
(Τι άλλο θα ακούσουμε;).
Οι ειδικοί και πάλι λένε ότι παίζει ρόλο και το μικροκλίμα.
Βλέπεις στα ραντάρ τον καιρό, που συμπτωματικά είναι ραντάρ της Σμύρνης, μια και ως γνωστό «ανήκομεν εις την Ανατολήν», τουλάχιστον μετεωρολογικά,
και εκεί που λες: Παναγιά μου, θα πνιγούμε με το σύννεφο που έρχεται, άλλα σύννεφα φεύγουν βόρεια και άλλα νότια και ενώνονται ξανά πάνω από τη χερσόνησο της Ερυθραίας. εκεί γίνεται κατακλυσμός και εδώ λέμε το νερό νεράκι.
Και ερχόμαστε στο επίμαχο.
Ο Δήμος του Τσεσμέ κάνει την προσπάθειά του.
Μπορεί να παράξει και ίσως ήδη παράγει μία ρητίνη.
Υπάρχει περίπτωση ποτέ αυτό που θα παράξει να είναι Μαστίχα Χίου;
Προφανώς όχι, εκτός και αν ο Τσεσμές ονομαστεί Ανατολική Χίος.
Εξάλλου η Μαστίχα Χίου δεν είναι μόνο ένα προϊόν.
Η μαστίχα Χίου είναι ο πολιτισμός του νησιού, είναι η άυλη πολιτιστική κληρονομιά του,
που υπάρχει ζωντανή σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας των νοτιοχώρων.
Όλα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Μαστίχα Χίου θα πρέπει να την ονομάσουν για να την πουλήσουν, Μαστίχα Τουρκίας δεν θα αγόραζαν ούτε οι ίδιοι οι ανατολίτες, τόσο βαθειά που είναι ριζωμένη στην κουλτούρα τους η Μαστίχα Χίου.
Κι ύστερα, μπορεί στην Τουρκία να βρίσκεις μαϊμούδες όλων των γνωστών οίκων, δεν άκουσα η Gucci ή η Burberry’s να έπεσαν έξω, επειδή οι συντοπίτισσές μας αγοράζουν μαϊμούδες τσάντες στα παζάρια της Σμύρνης.
Η πραγματικότητα ξεπερνιέται.
Ο μύθος ποτέ.
Και η μαστίχα της Χίου είναι ο μύθος της.
Είναι η Ιστορία της και η ιστορία του τόπου.
Η μαστίχα της Χίου είναι πρωτίστως μία επιλογή της φύσης,
μα είναι και ο κόπος αιώνων των μαστιχοπαραγωγών της νότιας Χίου και οι άοκνες προσπάθειες της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών,
που κατάφεραν να φτάσουν ψηλά το brand name Μαστίχα Χίου.
Τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Θα ήθελα επιτέλους να δημοσιευτεί μία αισιόδοξη είδηση για την πορεία της μαστίχας και να μη βγει κάποιος εξυπνάκιας να γράψει: καλά όλα αυτά, αλλά ο μαστιχοπαραγωγός τι κερδίζει;
Θα ήθελα επιτέλους να γραφτεί κάτι για τις προσπάθειες που κάνουν οι γείτονες μας και να μη βγει κάποια κυρία, -από αυτές τις μαρκομανείς που ψωνίζουν τις μαιμουδες στα παζάρια και γι αυτό όχι τυχαία πάντα μία κυρία τα γράφει- να πει:
χρόνια εμείς τους τα λέγαμε, μα δεν άκουγαν.
Κακώς, δεν σας άκουγαν. Έπρεπε να σας ακούσουν και να σας αναθέσουν έργο, όταν πηγαίνετε απέναντι για ψώνια, αντί να προσπαθούν να πιστοποιούν και να κατοχυρώνουν.
Έλεος!
Ας σταματήσουμε να αναζητούμε τους εχθρούς της μαστίχας στα απέναντι παράλια.
Ας τους αναζητήσουμε μεταξύ μας: στον λαθρέμπορο συγχωριανό ή γνωστό μας.
Στον εξυπνάκια φυτωριούχο που θα πουλούσε ακόμη και τη μάνα του για το κέρδος.
Στις κυρίες που πηγαινοέρχονται με τα καραβάκια για ψώνια κλπ απέναντι, αλλά οι αναρτήσεις τους είναι φουλ στην πατριδολατρεία.
Μα κυρίως ας σκεφτούμε ο καθένας τον δικό μας ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία.
Ας κρατήσουμε ζωντανό τον μύθο.
Ας εμπιστευτούμε τη Φύση,
την Ιστορία και
την Ένωση Μαστιχοπαραγωγών.
Και οι τρεις ξέρουν τι κάνουν, ακόμη κι αν εμείς δεν ξέρουμε.
Αννα
Μισσαϊλίδουμπαμπάδες,μπαμπάδες,μπαμπάδες
Η Γιορτή του πατέρα είναι ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής από τους μπαμπάδες στην κοινωνία. Στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες παγκοσμίως γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.
Είναι η Γιορτή σχέσης: Μπαμπά – παιδιού… Αφορά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο. «Η Γιορτή του Πατέρα», είναι εξίσου σημαντική με αυτή της μητέρας. Στην κοινωνία μας, κάποιες φορές, οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα…
Η αγάπη του πατέρα
Η αγάπη του πατέρα διαφέρει από αυτήν της μητέρας «ποιοτικά». Δηλαδή, οι πατεράδες «αγαπούν πιο επικίνδυνα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα. Η επικοινωνία των μπαμπάδων με τα παιδιά τους είναι ιδιαίτερη και μοναδική. Παίζουν διαφορετικά, συζητούν διαφορετικά… ακουμπάνε τα παιδιά τους διαφορετικά, «παλεύουν» με τα παιδιά. Οι μπαμπάδες χτίζουν εμπιστοσύνη με τα παιδιά τους. Είναι αυτοί που συνήθως προτρέπουν τα παιδιά τους να «παίξουν» με τα όρια τους, να νιώσουν ελεύθερα από κάθε μορφή φόβου και συστολής. Η σωματική αυτή επικοινωνία με ένα μαγικό τρόπο μπορεί να «ξεκλειδώσει» οποιαδήποτε ψυχοκινητική συστολή και να συνδέσει το σώμα με το μυαλό, τη ψυχή με το σώμα.
Φέτος η γιορτή πέφτει Κυριακή, 21 Ιουνίου 2020.
Τι είναι η γιορτή του πατέρα;
Για μένα πρέπει να τον τιμούμε όπως και την μητέρα! Ο πατέρας… ο πραγματικός, είναι ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα μας στις χαρές,στις δυσκολίες, στον πόνο μας, μας προστατεύει… και μας κάνει να νοιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια στην αγκαλιά του. Μας δίδαξε πώς να είμαστε δυνατοί, ανεξάρτητοι, δημιουργικοί και να μην έχουμε κανέναν ανάγκη.
Μπαμπάδες είναι όλοι όσοι μεγαλώνουν τα παιδιά με αγάπη και φροντίδα. Αυτοί που παραμερίζουν τον χρόνο τους, τα χόμπι τους, τη διασκέδασή τους… Προτιμούν να βλέπουν παιδικά αντί για μπάλα και κινούμενα σχέδια αντί έργα επιστημονικής φαντασίας…
Μας έκανε να πατάμε γερά στα πόδια μας! Να κάνουμε σκανταλιές… να παίζουμε σαν μικρά παιδιά… μέχρι και να μας συμβουλεύει στα ερωτικά μας…!
Για εμάς τα κορίτσια, είναι ο πρώτος μας έρωτας ενώ για τα αγόρια ο καλύτερος τους φίλος!!!
Εκείνοι που μας μεγάλωσαν, μας στήριξαν σε κάθε μας βήμα.
Υπάρχουν βέβαια και οι μανάδες, οι παππούδες, θείοι, νονοί, δάσκαλοι που προσπαθούν να αναπληρώσουν τον μπαμπά που δεν υπάρχει…
Όλοι έχουμε την ανάγκη από έναν μπαμπά, μικροί και μεγάλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη αυτή την αίσθηση της ζεστασιάς.
Υπάρχουν μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και φροντίζουν να μην τους λείψει τίποτα.
Υπάρχουν και μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους και φροντίζουν να μην τους λείψει τίποτα, όπως οι μαμάδες.
Είναι μία γιορτή για όλα τα παιδιά, μικρούς και μεγάλους που έχουν πατέρα, αλλά και αυτά που έχουν χάσει τον πατέρα τους και προσπαθούν να τον κρατήσουν ζωντανό μέσα τους. Όλοι έχουμε πατέρα, ακόμα κι αν δε ζει ή βρίσκεται κάπου μακριά…
Είτε έχουμε πάτερα εν ζωή είτε όχι, μας δίνεται η ευκαιρία να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε εκείνες τις φορές που κοιταζόμασταν με το πατέρα μας στα μάτια, εκείνες που μιλούσαμε, που κάναμε χαζά αστεία, παιδικά, που παίζαμε μπάλα, που τσακωνόμασταν λες και ήμασταν συνομήλικοι!!!
Ευχαριστώ μπαμπά!
Ένα ευχαριστώ για τους μπαμπάδες που δουλεύουν όλη μέρα… για τους μπαμπάδες που δουλεύουν σε 2 και 3 διαφορετικές δουλειές για να ανταπεξέλθουν… στους μπαμπάδες που θαλασσοπνίγονται και χάνουν χρόνο από την ζωή των παιδιών τους για να τα έχουν όλα… σε αυτούς που κάνουν επικίνδυνα επαγγέλματα… στους μπαμπάδες που παίρνουν συνέχεια μεταθέσεις και όταν γυρνάνε σπίτι τους δεν ξέρουν πώς να το πουν στα παιδιά τους… στους μπαμπάδες που απολύθηκαν και ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά για να έχουν φαγητό τα παιδιά τους… στους μπαμπάδες που θυσιάζονται καθημερινά… στους μπαμπάδες που στηρίζουν τις επιλογές των παιδιών τους… σε αυτούς που δεν άκουσαν ποτέ ένα σε αγαπώ και ακούν γκρίνια που λείπουν όλη μέρα από τα σπίτια τους… στους μπαμπάδες που βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού… σε αυτούς… που προτίμησαν και επέλεξαν να παντρευτούν και να στηρίξουν την επιλογή της μητέρας να κρατήσουν το παιδί… ένα μεγάλο ευχαριστώ που θέλησαν να κάνουν κάποιες γυναίκες μανάδες.
Και έχουν πάρει το ρίσκο και την ευθύνη να μεγαλώσουν εσάς τα παιδιά με αγάπη, στοργή και ασφάλεια…
Όπου λοιπόν και αν βρίσκεστε, πάρτε τον ένα τηλέφωνο να του ευχηθείτε, πηγαίνετε να τον συναντήσετε και κάντε τον μια αγκαλιά. Ζητήστε ένα συγγνώμη, πείτε στον πατέρα σας πόσο πολύ τον θαυμάζετε και πόσο ευγνώμονες είσαστε για όλα αυτά τα ψυχικά και συναισθηματικά εφόδια που σας χάρισε και συνεχίζει να σας χαρίζει. Κι αν δεν μπορείτε δεν πειράζει, εκείνος… το ξέρει!