katarraktisvillage

Παραμύθι για καλό σκοπό!

Από την αρχή του μέχρι το τέλος, αυτό το δημιούργημα είναι ένα ΘΑΥΜΑ! Από τη στιγμή που μπήκε το «σποράκι» της ιδέας μέχρι την υλοποίησή της και ως τώρα που το κρατάτε στα χέρι σας, δίνοντας ένα αντίτιμο για καλό σκοπό, βοηθώντας άλλους ανθρώπους, όλη αυτή η διαδρομή είναι ένα ΘΑΥΜΑ!

Να πιστεύετε στα Θαύματα και να τα δημιουργείτε!
Τις ημέρες των Χριστουγέννων, δύο καλικαντζαράκια αλλάζουν τη ζωή ενός φτωχού γέρο - Ζωγράφου. Ο ήρωας μας πίστευε στα θαύματα και ένα βράδυ, πριν κοιμηθεί έκανε μια ευχή: "Να γίνει ένα θαύμα". Και το θαύμα έγινε! Τα καλά καλικαντζαράκια, τα ξωτικά που βοηθούν τους ανθρώπους και τους φέρονται φιλικά, ανέβηκαν στη γη και έκαναν πλούσιο το φτωχό γερό-Ζωγράφο.

Γράφει η δημοσιογράφος Χρύσα Σαραντοπούλου: 

Η Ειρήνη Ανδρούτσου έφερε σε όλους μας το θαύμα των Χριστουγέννων στα σπίτια μας και στις καρδιές μας. Ο Αστέριος Σαλτζίδης της ζήτησε να γράψει μια μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία για το blog του κatarraktisvillage.com κι εκείνη έγραψε ένα παραμύθι! 

Ως εικαστικός που είναι "ζωγράφισε"... αλλά με τις λέξεις αυτή τη φορά!!! Έπειτα, μέσα από την ιστοσελίδα BestNews.gr έδωσε την ευκαιρία σε μικροί και μεγάλους να διαβάσουν το παραμύθι της και να του δώσει εικόνα, ζωγραφίζοντας με πινέλα οι ίδιοι οι αναγνώστες αυτό που φαντάζονται!

Όλα τα έσοδα από το υπέροχο αυτό αποτέλεσμα, διατίθενται για καλό σκοπό, για τον Φιλανθρωπικό οργανισμό Σκοπός Ζωής.


Η Ειρήνη Ανδρούτσου είναι ζωγράφος - εικαστικός και εκπαιδευτικός. Έργα της βρίσκονται σε μόνιμες συλλογές αλλά και στην μόνιμη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης τέχνης στην Θεσσαλονίκη. 

♥️ Όλα τα έσοδα θα πάνε για φιλανθρωπικό σκοπό στον οργανισμό Σκοπός Ζωής.

Το βιογραφικό της αριθμεί 11 σελίδες και παράλληλα με τα έργα τέχνης, διδάσκει ως εικαστικός σε μικρούς και μεγάλους!!! Αρθρογραφεί στο www.bestnews.gr, το μοναδικό site στην Ελλάδα αποκλειστικά και μόνο με καλά νέα, χρήσιμες και χαρούμενες ειδήσεις.

Η καταγωγή της είναι από τις ακριτικές Οινούσσες. Αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

Αγαπά να διαβάζει παραμύθια στον γιο της, τον πρίγκιπα της, τον μικρό Γιωργάκη.


Αλλά αυτή τη φορά

έγραψε η ίδια ένα παραμύθι για όλους εμάς, μικρούς και μεγάλους: «Ο γέρο-Ζωγράφος των Χριστουγέννων και τα δύο καλικαντζαράκια» το οποίο είμαι μια παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού «Τα καλικαντζαράκια»,

των αδερφών Γκριμ.

Θερμές ευχαριστίες στη δημοσιογράφο Χρύσα Σαραντοπούλου και στο BestNews.gr, την ιστοσελίδα θετικών ειδήσεων που συνέβαλλαν να πάρει

σάρκα και οστά το παραμύθι.

Ευχαριστούμε τον Αστέριο Σαλτζίδη και το Katarraktisvillage.com 

για το «σποράκι» της ιδέας.

Θερμές ευχαριστίες σε όλους τους μικρούς και μεγάλους ζωγράφους που με τις δημιουργίες τους έντυσαν το παραμύθι μας.

Θερμές ευχαριστίες στην εταιρία VES Company για την δωρεάν έκδοση του.

Υ.Γ  Όσοι θέλετε να παραγγείλετε το παραμύθι μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα στο Facebook Asterios Saltzidis ή στο viber (τηλ. 6977238951).  

Η Τιμή του είναι 8 ευρώ!

Μπορεί τα Χριστούγεννα να πέρασαν αλλά η μαγεία για τα παιδιά παραμένει!

Θα λατρέψετε αυτό το παραμύθι!

Οι ζωγραφιές των παιδιών και των μεγάλων είναι καταπληκτικές!

Και εδώ μην κάνετε τσιγκουνιές... κοινοποιήστε το άρθρο να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας!

Με εκτίμηση Σαλτζίδης Αστεριος και katarraktisvillage!

Share:

Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, Γιορτή των Γραμμάτων

Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών είναι γιορτή των δασκάλων και των μαθητών, των σχολείων και των γραμμάτων, των βιβλίων και της μάθησης.


Πολλούς μεγάλους Ιεράρχες έχει η Εκκλησία μας. Ξεχωριστά όμως γιορτάζει τρεις: Το Μέγα Βασίλειο το Γρηγόριο  Θεολόγο (Ναζιανζινό) και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο.

Καθένας έχει τη δική του γιορτή, αλλά και τους τρεις μαζί τους γιορτάζουμε στις 30 Ιανουαρίου, γιατί έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα: Ζούσαν απλή ζωή χωρίς πολυτέλειες.
 Αφιέρωσαν τη ζωή τους στους φτωχούς συνανθρώπους τους και στους δυστυχισμένους. ήταν και οι τρεις σοφοί. Αγάπησαν τα γράμματα και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων.

Έγιναν μεγάλοι - πολύ μεγάλοι - δάσκαλοι, πραγματικοί φωστήρες. Αλλά και σπουδαίοι ρήτορες. 

Για τη σοφία τους και την καλοσύνη τους, ο λαός τους εκτιμούσε και τους αγαπούσε.

«Στολίστε τις ψυχές των παιδιών με την κατάλληλη μόρφωση και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν».
Share:

Ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια και διακρίσεις αλλά ήθος και μεγάλη ψυχή!!!

 Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ju Jitsu 2022, κατηγορία fighting system -21 ετών -69 κιλά. Άλλο ένα χρυσό μετάλλιο στην μεγάλη συλλογή του Dimitris Papastavrou όμως τελείως διαφορετικό από κάθε προηγούμενο.


Στον πρώτο αγώνα του είχε την ατυχία να πάθει εξάρθρωση των δυο κλείδων στο στέρνο και παρόλα αυτά συνέχισε να παίζει παίρνοντας τελικά και τη νίκη.

Ο έντονος πόνος και οι συστάσεις των γιατρών δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει τους αγώνες του προς το χρυσό μετάλλιο κάτι που ήθελε ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά…

Οι αθλητές Andreas Mamalhs από τον σύλλογο JuJitsu BlackKnights με τον προπονητή του Μόρφη Καρνέση και Aggelos Mylonas συναθλητής του Δημήτρη στο σύλλογο Λεύκαρος Βούλας με τον δάσκαλο μας George Zantiotis Geobukan που ήταν οι επόμενοι «αντίπαλοι» του, παραχώρησαν τους αγώνες τους ώστε να καταφέρει ο Δημήτρης να πάρει το χρυσό μετάλλιο και να εκπληρώσει την υπόσχεση του.

Είμαι περήφανη για τον Δημήτρη (Λέει η μητέρα του) γιατί το μετάλλιο αυτό το πήρε για τον χαρακτήρα που έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια στο άθλημα κάτι που τον έχει κάνει αγαπητό σε όλους, αλλά πιο πολύ περήφανη είμαι για τους άλλους δυο αθλητές που έδειξαν ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια και διακρίσεις αλλά ήθος και μεγάλη ψυχή!!!
Μας έδειξαν ότι αντίπαλοι είναι μόνο την ώρα του αγώνων και έξω από αυτούς είναι φίλοι καρδιάς!!! Σας ευχαριστώ πολύ!! Η πιο συγκινητική στιγμή που έχω ζήσει ποτέ στο άθλημα!!

Εγώ να προσθέσω μέσα σε αυτό το γενικό χαμό που ζούμε ας κρατήσουμε τέτοιες στιγμές και να είμαστε περήφανη για την νεολαία μας και τα παιδιά μας και να μην τα ισοπεδώνουμε όλα!
Και όσο για τους προπονητές, εντάξει οτι και να πεις λίγο ένα σεμνό μπράβο !!
Share:

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΩ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ?


(Υλικά και εργαλεία που θα χρειαστώ)

Ιανουάριος 2022 : Οι σκέψεις μου γραμμένες κατά την είσοδο της νέας σεζόν..

Ξεκινήματα για μικρούς και μεγάλους..για άντρες για γυναίκες για παιδιά κάθε ηλικίας, για εφήβους, για επαγγελματίες, για οικογένειες, για όλους μας..

Σχεδιασμοί, προϋπολογισμός ευθυνών, υποχρεώσεων πάσης φύσης, ανασυγκρότηση σχέσεων και επανατοποθέτηση στόχων..

Πώς θα τα καταφέρω?

Νιώθω φόβο?

Πιθανώς να χω αμφιβολίες για την θετική έκβαση του μελλοντικού αποτελέσματος..

Οι δυσκολίες φαντάζουν μπροστά μου μεγαλύτερες από τον ενθουσιασμό μου για το νέο μου ξεκίνημα..

Μοιάζει η σκέψη μου να ναι σαν ένα πανάκριβο αυτοκίνητο που όμως δεν έχει βενζίνη για να ξεκινήσει..

Πού οφείλεται η δειλία μου για να προχωρήσω μπροστά?

Πού ακριβώς βρίσκεται αυτό το κουμπί «Thinking possitive’’(Σκέψου Θετικά)» που διαβάζω στα άρθρα …που λένε οι ειδικοί και οι παρουσιαστές με την χαρούμενη φωνή και το κατάλευκο χαμόγελο στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικές εκπομπές?

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά !

Το ‘’κουμπί’’ βρίσκεται στην λεγόμενη Αισιοδοξία!

Τι σημαίνει ,καταρχάς, ‘’Αισιοδοξία’’

Δανείζομαι την ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ που έλεγε ότι ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή .Ενώ ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία.

Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε άρθρο μου στο πρώτο ενικό πρόσωπο .Ο λόγος είναι επειδή όσο επαναλαμβάνω τα πιστεύω μου που αφορούν την αισιόδοξη σκέψη μου τόσο μαθαίνω να την έχω επειδή όπως λένε: «Η επανάληψη είναι η πρώτη αρχή της μάθησης»..

Επίσης, θεωρώ ως υποκειμενική διαδικασία το ‘’χτίσιμο ‘’ της αισιόδοξης σκέψης και δεν υπάρχει , φυσικά ,κανένα συγκεκριμένο manual .

Είναι θέμα θέλησης.( Emile Chartier)

Η αισιοδοξία κατακτιέται τελικά … Χτίζεται με την θέλησή μας..

Μόνο που χρειάζεται συγκεκριμένα υλικά και εργαλεία ..

Τα υλικά και τα εργαλεία της αισιόδοξης σκέψης είναι απλώς τα κίνητρα που θα την διαμορφώσουν…

Ας δούμε λοιπόν μερικά από αυτά:

ΥΛΙΚΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Οτιδήποτε δυσάρεστο μου χει συμβεί στο παρελθόν, δεν αλλάζει..Υπήρξε! Τώρα δεν υπάρχει! Εκτός κι αν δύναμαι να το επιτρέψω εγώ να γίνει πάλι.


Οτιδήποτε δυσάρεστο συνέβη στο παρελθόν μου είναι δικό μου και αποτέλεσε την αιτία να αλλάξω τρόπο σκέψης ΣΗΜΕΡΑ.

Οτιδήποτε ευχάριστο συνέβη στο παρελθόν, μου έδωσε την δύναμη να προχωρήσω και αυτήν την στιγμή που διαβάζω αυτές τις γραμμές είναι η ευκαιρία για να ΖΩ με το να αλλάΖΩ.


Ό,τι έγινε ..έγινε! Αφήνω πίσω τα περασμένα και βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου μπροστά. Τυχαίο δεν το λες ότι τα μάτια ο Θεός μας τα έδωσε για να βλέπουμε μπροστά και δεν τα τοποθέτησε στην πλάτη μας ώστε να κοιτάζουμε πίσω..

Ας κάνω αυτοκριτική ! Όχι ,όμως αυτοκατακριτική !

Κοιτάω ποιους τομείς της ζωής μου χρειάζεται να βελτιώσω. Η απαισιόδοξη σκέψη συνήθως έχει την ρίζα της στην έλλειψη του ελέγχου στην ζωή μας, στην έλλειψη του απλού τσεκαρίσματος των επιθυμιών μας και των αναγκών μας.
Ας συνειδητοποιήσω πως είμαι άνθρωπος και όχι ο superman!

Tα πάντα έχουν τα όριά τους ακόμα και η παντοδυναμία όσον αφορά τους απλούς ανθρώπους.


Ας συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι ο Ρομπέν των Δασών! Η δικαιοσύνη γύρω μου δεν αποτελεί προσωπικό μου στόχο και αυτοσκοπό ζωής για τους πάντες και για τα πάντα.Η δικαιοσύνη βγαίνει στην διαύγεια μέσω των συγκυριών,τελικά.


Ας συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι η Μητέρα Τερέζα. Η καλοσύνη ,ο αλτρουισμός είναι αξίες που δεν με εγκλωβίζουν στην πεποίθηση να βοηθάω και να υπάρχω μόνο για να ικανοποιώ τους άλλους αφήνοντας τελικά τον εαυτό μου αβοήθητο.
Ναι, φυσικά δεν εστιάζω στο παρελθόν μου. Όμως,δεν φτάνω και στο άλλο άκρο να βλέπω απευθείας το μέλλον. Δίνω σημασία στο Τώρα..στο Παρόν μου.

Και τελειώνοντας την λίστα με τα υλικά για την κατασκευή της αισιοδοξίας …ας νιώσουμε την άποψη του Franz Kafka (1883-1924) που μας παροτρύνει λέγοντας:
‘’Αφήστε σας παρακαλώ το μέλλον να συνεχίσει να κοιμάται, όπως οφείλει. Γιατί αν κάποιος το ξυπνήσει πριν την ώρα του, τότε θα αποκοιμηθεί το παρόν του.’’

Ετοιμάζοντας, λοιπόν να χτίζω και να κατασκευάζω την αισιόδοξη σκέψη στην ζωή μου, συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει τελικά κανένα μαγικό κουμπί που το πατάω και ξεκινά να λειτουργεί η αισιοδοξία, τελικά.

Έχοντας, μπροστά μου τα 10 απαραίτητα υλικά συνεχίζω την κατασκευή με τον δικό μου σχεδιασμό..με την δική μου αρχιτεκτονική αλλά και με τα εξής εργαλεία ,φυσικά :

ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
Ας γίνω πιο ευγνώμων για όσα είμαι και έχω αυτήν την στιγμή.


Να δίνω σημασία σε όσα υπάρχουν κοντά μου είτε μου δόθηκαν είτε κατέκτησα σαν να μην είναι δεδομένες καταστάσεις.
Να αντλώ χαρά από την καθημερινή μου ζωή, εστιάζοντας και στα μικρά πράγματα.

Να εκφράζω την χαρά μου στους άλλους. Όταν την μοιράζομαι με τους γύρω μου, μεγαλώνει!

Ας ακούσω τον άλλον!

Ας ασχοληθώ και με το δικό του πρόβλημα και να μην απαιτώ να ασχολούνται όλοι με τις δικές μου δυσκολίες. Αν δεν καταφέρω να βοηθήσω, ας τον ακούσω απλά και αληθινά..Αν πάλι, καταφέρω να προσθέσω ένα λιθαράκι στην λύση, θα λάβω ικανοποίηση και η χαρά του άλλου θα εσωτερικευτεί μέσα μου. Ήδη έχει ξεκινήσει να ζεσταίνεται ο ψυχισμός από την πρώτη φλόγα της κατανόησης.
Ο.Κ..ίσως και να με έχουν πληγώσει, να με στεναχωρούν κάποιοι..ας δίνω ερμηνείες για όλα αυτά. Αυτομάτως ,έχω ήδη πατήσει το κατώφλι της συγχώρεσης..Πόσο ανακουφιστικό είναι!

Ας ψάξω… σίγουρα θα βρω στιγμές στο παρόν μου, έστω και λίγες ..ή μειωμένης σημαντικότητας, που παρόλα αυτά θα με κάνουν να χαμογελάσω.

Ας παρατηρήσω τα δάχτυλα του χεριού μου .Δεν είναι ίδια! Ας δω δυδυμα αδέλφια που μοιάζουν σαν ‘’δυο σταγόνες νερό’’ όπως λένε.. Αν παρατηρήσω θα δω πως τελικά τίποτα και κανένας δεν είναι απόλυτα ίδιος με τον άλλον. Δεν ωφελεί άρα να συγκρίνομαι με τους άλλους!!

Ποια άτομα με περιτριγυρίζουν? Μήπως μου αφαιρούν την χαρά, την ελπίδα με κάποιο τρόπο? Ας απομακρυνθώ από τέτοιες συναναστροφές!

Έλεγε ο Muhammad Ali ‘’Μην μετράς τις μέρες .κάνε τις μέρες να αξίζουν’’

Λιγότερος υπολογισμός του χρόνου και της ποσότητας φέρνει περισσότερη ποιότητα ζωής. Δεν πρόκειται για απώλεια κιλών ώστε να υπολογίζουμε συνεχώς τις θερμίδες, Γιατί τότε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μπλοκάρουμε τον συναισθηματικό μας μεταβολισμό.

Ας αφήνω την ροή της καθημερινότητας να λειτουργεί (αφού έχω τα ‘’υλικά και τα παραπάνω εργαλεία της αισιοδοξίας) μην πιέζω τις καταστάσεις να γίνουν όπως ακριβώς θέλω και όποτε εγώ έχω προκαθορίσει. Υπάρχουν και απρόβλεπτα..υπάρχουν και συγκυρίες. Αδύνατον να τα υπολογίζω όλα και να χω τον πλήρη έλεγχο της οποιαδήποτε κατάστασης… Δεν είμαι ο Θεός!


Ας αναγνωρίσω τα όμορφα στοιχεία της προσωπικότητας ακόμα κι αυτών που με στεναχωρούν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν και όμορφα συστατικά χαρακτήρα. Έτσι βελτιώνω την επικοινωνία στις σχέσεις μου!


Αποδοτικό πολύ είναι όταν αναγνωρίζω το βράδυ πριν κοιμηθώ τις όμορφες στιγμές της μέρας που πέρασε..Ας αναλογιστώ αυτά που κατάφερα σήμερα. Επιβραβεύω το ‘’παιδί που υπάρχει στον ψυχισμό μου. Και όταν ξυπνήσω τότε καταλαβαίνω ότι τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά που βλέπουμε όταν είμαστε ξύπνιοι (Cherie Gilderbloom ). Έτσι ωριμάζει το ‘’παιδί’’ αυτό και γίνεται ο καλύτερος μου φίλος μου.

Απαραιτήτως, χρειάζεται να προσθέτω στο λεξιλόγιο μου φράσεις που θα εμπεριέχουν μηνύματα δύναμης, ελπίδας, παραγωγής, αγάπης και ειρήνης.

Για παράδειγμα: προτιμότερο είναι να πούμε: Έκανα οτιδήποτε μπορούσα παρά να πούμε: Δεν τα κατάφερα .

Το βράδυ, πριν κοιμηθώ ,ξαπλωμένος/η ,ας οραματιστώ με ηρεμία την επόμενη μέρα , τακτοποιώντας την σκέψη μου για τις δουλειές που έχω να κάνω. Με αυτόν τρόπο ,συμβάλλω στον έλεγχο του άγχους και αντιμετωπίζονται οι ανασφάλειες μου.


Αποδοτική είναι η καθημερινή προσωπική περισυλλογή μας σε φάσεις του 24ωρου που χαλαρώνουμε. Να σκεφτώ μετά από την διευθέτηση κάποιας υποχρέωσης :Τελικά, πόσο άδικα ανησυχούσα που είχα απαισιόδοξη διάθεση χθες? Δεν άξιζε που φοβόμουν για κάτι που τελικά δεν είχε συμβεί ούτε συμβαίνει.

Να φροντίζω το σώμα μου, τον οργανισμό μου, την υγεία μου, την καθαριότητα μου. Είναι γεγονός ,ότι το σώμα μου είναι το σπίτι των συναισθημάτων μου!

Και θυμάμαι πάντα τα λόγια του αγαπημένου μου Wayne W. Dyer



Είμαι ρεαλιστής, περιμένω θαύματα.

Σημείωση : «Τα άρθρα που φιλοξενεί η σελίδα έχουν πληροφοριακό χαρακτήρα.
Απαραίτητη η συμβουλή γιατρού όταν απαιτείται.
Η χρήση όσων αναφέρονται είναι αποκλειστικά και μόνον δική σας ευθύνη.»


Share:

Βγήκαν οι «σεισμολόγοι» η Σούλα και ο Περικλής, Μήτσος και Τερψιχόρη


Παρότι είναι Κυριακή που πάντα ως γνωστό
δεν γράφω «Εμμέτρως πλην σαφώς» αλλά πεζολογώ
σήμερα κατ΄ εξαίρεση ένεκα . . . «κουνημάτων»
τον όρκο μου θα παραβώ καθότι τέλος πάντων
πρέπει δύο φωνήεντα να πω στα ίσα όντως
στον πούστη τον Εγκέλαδο ευθέως κι επειγόντως:
Εγκέλαδε κάτσε καλά, άσε τις μαλακίες
μας φτάνουν η χιονόπτωση, το κρύο κι οι πλημμύρες
εσύ τώρα μας έλειπες έλα στα συγκαλά σου
σταμάτα την διέγερση κι άραξε στα κιλά σου.
Μέρες σε παρακολουθώ το πας φιρί – φιρί
κουνιέσαι ασταμάτητα θυμίζεις . . . φιρφιρή
την μια στην Πελοπόννησο, μετά πας στην Χαλκίδα
Φλώρινα, Κρήτη, Λάρισα, κατόπιν Ανδραβίδα
Θεσσαλονίκη τριγυρνάς, σε Βόλβη και Χορτιάτη,
ρίχνεις και δυό κουνήματα στην Πάτρα και στην Σπάρτη
και σήμερα την έκανες εκεί στο Άγιον Όρος
και συνεχίζεις να κουνάς κι ανησυχεί ο κόσμος
γιατί πώς να το κάνουμε? βγήκαν οι «σεισμολόγοι»
η Σούλα και ο Περικλής, Μήτσος και Τερψιχόρη
που έχουν «ενημέρωση» από την Σουηδία
γιατί ο μπατζανάκης τους δουλεύει στην Πρεσβεία
κι άκουσε τον συμπέθερο του κηπουρού εκεί
να λέει εμπιστευτικά πως κάποιοι ειδικοί
είπανε ότι πρόκειται μέγας σεισμός να γίνει
όμως να μη διαδοθεί, απλά μόνο εκείνοι
ίσως και λίγοι συγγενείς, τουτέστιν όλη η πόλη,
στην αγωνία μέσα ζει σεισμό προσμένουν όλοι…
Αυτές τις μέρες ειδικά γίνεται της πουτάνας
όποιον στο δρόμο συναντάς και κάτωθεν της μάσκας

πριν καλημέρα να σου πει, βλέπει αν τον κοιτάνε
κοιτάει συνωμοτικά τους γύρω που περνάνε
από το μπράτσο σε τραβά σε πάει στη γωνία
και πάντα εμπιστευτικά σου λέει με αγωνία :
« Σήμερα το αργότερο ως αύριο πρωί
η πόλη καταστρέφεται θα ισοπεδωθεί
πάρε την οικογένεια και κάποιους συγγενείς
και φύγε κάπου μακριά μήπως έτσι σωθείς»
Λοιπόν για να τελειώνουμε υπεύθυνα το γράφω
ρώτησα επιστήμονες είδα και σεισμογράφο
η επιστήμη δεν μπορεί ακόμα να προβλέψει
πού, πότε, ρίχτερ και λοιπά σεισμό για να . . . μαντέψει
κι όποιος λέει τ΄ αντίθετο είναι μεγάλος βλάκας,
άσχετος και ανεύθυνος, ψιθυριστής της πλάκας.
Βεβαίως γίνονται σεισμοί και τώρα ίσως γίνει
μα όλοι το μαθαίνουμε εφόσον πρώτα γίνει
άρα «προφήτες» της οκάς, μάγους και αστρολόγους
τελείως αγνοείστε τους για χίλιους μύριους λόγους . . .
Φίλοι μου το γνωρίζετε ότι σπανίως βρίζω
μα επειδή τη δύναμη του ψίθυρου γνωρίζω
αν κάποιος . . . «καλοθελητής» τηλέφωνο σάς πάρει
και σας μιλήσει για σεισμό απάντηση ας πάρει:
«καλά θα κάνει, ασιχτίρ, άσε με δεν μασάω
η γη να ‘ρθει ανάποδα εγώ δεν το κουνάω,
με Κούλη ρε πρωθυπουργό έχουμε επιβιώσει
μ’ ένα σεισμό ο Έλληνας σιγά να μη κωλώσει »
Αυτοί που το διαδίδουνε ζημιά μονάχα κάνουν
υπάρχουν πάντα αφελείς, κάποιοι το παρακάνουν
όπως η θειά μου η έρημη π’ ακούει και φοβάται
αφήνω το συμπέθερο ντυμένος που κοιμάται,
είναι που είναι τόφαλος και πάντα ροχαλίζει
τώρα μέσα στον ύπνο του παράλληλα σφυρίζει
γιατί κάποιοι του είπανε να έχει μια σφυρίχτρα
κι αυτός ο ανεγκέφαλος στο στόμα μέρα-νύχτα
με τη σφυρίχτρα τριγυρνά, ζει κάτω απ΄το τραπέζι
αναβοσβήνει ένα φακό συνέχεια και παίζει,
χώρια που ένα κόκαλο έχει πάντα στη τσέπη
όταν μεσ’ τα ερείπια κανείς δεν θα τον βλέπει
να το μυρίσουν τα σκυλιά να πάνε εκεί να σκάψουν
κι έτσι θα τον γλυτώσουνε αφού θα τον ξεθάψουν
Αυτά λοιπόν περί σεισμού « Εμμέτρως πλην σαφώς »
νομίζω το ανέλυσα άκρως λεπτομερώς
αν είναι να ‘ρθει θε να θρεί, αλλιώς θα προσπεράσει
σπουδαίο σύνθημα ζωής είναι αυτή η φράση!

Ε Κ Τ Α Κ Τ Ο Ν - Ψ Υ Χ Ρ Α Ι Μ Ι Α «Εμμέτρως πλην σαφώς»
σ α τ ι ρ α
Ψ Υ Χ Ρ Α Ι Μ Ι Α

Γιώργος Ψαρέλης

Share:

Η μπάρα του Bar είναι ένα καταφύγιο.

Τώρα λοιπόν στις διακοπές που έκανα και επισκέφτηκα αρκετά μπαράκια γνώρισα και μερικούς τύπους φευγάτους.

Ενας από αυτούς ήταν και ο Γιώργος Ρ. στην ηλικία μου πάνω κάτω, με ένα tatoo extreme στο χέρι, γίνανε η γνωριμίες, το ένα jack έφερνε το άλλο με διάφορα άλλα και φτάνουμε στο σημείο που μου λέει, ρε θα γράψεις κάτι για μένα, όπα λέω δώσε πόνο, μια έκφραση που την λέμε καμιά φορά στην καθημερινότητα μας.... Το απίστευτο είναι ότι έδωσε πόνο ο φίλος .....

Και αρχίζει να μου λέει γιατί αγαπάει την μπάρα του BAR .....Σίγουρα όσοι δουλεύεται μπάρα κάτι παραπάνω θα ξέρετε.

Διαβάστε τι έγινε με τον φίλο Γιώργο.

Πριν αρκετά χρόνια μου λέει μία καθημερινή γύρω στις δέκα το βράδυ, μετά από ένα απόγευμα που πίστευα ότι τα έχω χάσει όλα, βρέθηκα μόνος στο αυτοκίνητό μου. Τόσο μόνος όσο ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει στη ζωή μου. Καμία μάνα, κανένας πατέρας ή αδερφός, κανένας κολλητός δεν πίστευα εκείνη την ώρα ότι ήταν εκεί για μένα. Το τηλέφωνο δεν χτυπούσε και εγώ δε μπορούσα να το σηκώσω για να καλέσω κανέναν. Πνιγόμουνα.

Μπήκα σε ένα μπαρ που δεν υπάρχει πια. Σύχναζα εκεί, ήξερα και τον μπάρμαν, απλά ποτέ δε με είχε δει μόνο μου. Κάθισα στην άκρη της μπάρας λες και βρισκόμουν στην άκρη κάποιου γκρεμού έτοιμος να πέσω. Παρήγγειλα. Κάπνιζα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, λες και μπορούσε η νικοτίνη να ρουφήξει το σκάσιμο μου. Το ποτήρι με το ουίσκι έτρεμε στα χέρια μου, και εγώ προσπαθούσα να πάρω κουράγιο γιατί δε με βαστάγανε τα πόδια μου.

«Τι έχεις;» αυτό μου είπε ο άνθρωπος πίσω από την μπάρα. Δεν του είπα ποτέ τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να μοιάζω σαν φάντασμα. Πιάσαμε όμως κουβέντα για άλλα, όσο εγώ έπινα το δεύτερο ποτό. Μιλάγαμε άνετα, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, σαν να καταλάβαινε καλά ο ένας τον άλλο, σαν να μίλαγα δυνατά σε μένα. Και όταν πια σηκώθηκα να φύγω, ένιωθα άνθρωπος ξανά.

Γιατί καμιά φορά για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να αφήσεις τη μοναξιά να σε καταπιεί, να χαθείς στο σκοτάδι, για να θυμηθείς ξανά ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά. Και η μπάρα του μπαρ είναι το καταφύγιο που ψάχνεις χωρίς καν να το ξέρεις..

Προσωπικά μου λέει δεν είμαι από εκείνους που τα καταφέρνουν να τρίβουν τους αγκώνες τους στην μπάρα χωρίς παρέα. Νιώθω κάπως άβολα. Πιστεύω ότι ίσως δίνω στόχο για σχόλια του τύπου «τώρα αυτός τι κάνει μόνος του εδώ;». Ζορίζομαι όταν οι άλλοι γελάνε με τις παρέες τους, πιάνουν το κορίτσι τους αγκαζέ και πίνουν στην υγειά του, εγώ να είμαι σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Και ζηλεύω φριχτά όσους μπορούν να το κάνουν (συχνά).

Να είναι ελεύθεροι στην μοναξιά τους.

ratpack
Share:

Απόψε τα μεσάνυχτα ανοίγουν οι ουρανοί!

 Απόψε τα μεσάνυχτα ανοίγουν οι ουρανοί! Κάνε την ευχή σου την ώρα που τα πάντα εισακούγονται

Οι μέρες των Χριστουγέννων φέρνουν μαζί τους την μαγεία των παραμυθιών...

Ξυπνάνε μέσα μας όλη την καλοσύνη και την αγάπη που υπάρχει στην καρδιά μας.

Γινόμαστε ξανά παιδιά, αναπολούμε όλα εκείνα που ζήσαμε μικροί, τις τρυφερές ιστορίες που διαβάσαμε στα βιβλία, τις όμορφες εικόνες που έφτιαχνε το αθώο μυαλό μας.
Μας κάνουν να ονειρευόμαστε, και γεμίζουν την ψυχή μας φως, όπως οι ώρες των παραμυθιών της γιαγιάς γύρω από το τζάκι, ή το μαγκάλι.
Σε κείνα τα μικρά χωριουδάκια, τα κάτασπρα με τα πολλά χιόνια και τα μικρά καμπαναριά.
Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι αυτό που ζητάμε για να νιώθουμε γαλήνη είναι περισσότερο φως, περισσότερη αλήθεια, περισσότερο νόημα στη ζωή μας.
Η παράδοση θέλει απόψε τα μεσάνυχτα να ανοίγουν οι ουρανοί. Να ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό.
Η »μαγεία» γίνεται πραγματικότητα και οι επιθυμίες πράξη.
Κάνε τις ευχές σου εκείνη τη στιγμή και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται... Ευχήσου με όλη σου την καρδιά και με βαθιά πίστη. Οι ουρανοί είναι ανοιχτοί και όλα εισακούγονται!

Share:

Τα Αγιοβασιλιάτικα βαποράκια της Χίου

Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Χίο:

 «Απόψε το καράβι μας χαίρεται π’ αρμενίζει μαζί με τον παινεματή σφυρά, καλησπερίζει»

Πρόκειται για ένα από τα άπειρα δίστιχα που η λαϊκή μούσα δημιούργησε ειδικά για το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, όταν στην πλατεία Βουνακίου συρρέουν από τις ενορίες και τις γειτονιές της Χώρας της Χίου, τα ξακουστά αγιοβασιλιάτικα βαποράκια, με τα πληρώματα και το κέφι τους, τα αστεία και τη σάτιρα σε παινέματα και ευχές, σε καυστικά σχόλια και σκώμματα.

Καραβάκι- Βαποράκι

Από παιδιά γνωρίζουμε ότι το σύμβολο των ελληνικών Χριστουγέννων, είναι το καραβάκι. Το συναντάμε στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, αλλά και στη ζωγραφική με τον πιο διάσημο πίνακα που απεικονίζει τα κάλαντα, το ομώνυμο έργο του Τηνίου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα«Τα κάλαντα», που φιλοτεχνήθηκαν το 1872, εικονίζουν μια συντροφιά αγοριών , ένα εκ των οποίων βαστά μια μικροσκοπική βάρκα, σύμβολο της αδιάρρηκτης σχέσης του έθνους των Ελλήνων με τη θάλασσα.

Στα καθ’ ημάς πάλι, στο αναβιωμένο έθιμο των «Αγιοβασιλιάτικων Βαπορακιών», όπως ακριβώς τα θέλει πολύ χαριτωμένα το χιώτικο λεκτικό ιδίωμα, τα κάλαντα ή παινέματα, είναι απόλυτα συνυφασμένα με αυτά, με την εκάστοτε κατασκευάστρια ομάδα να αμιλλάται των υπολοίπων σε ευρηματικότητα στίχων και λόγων.

Τα χιώτικα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, συμβολισμένη από το βαποράκι, ελληνική πέρα για πέρα, περιέχει την πρωτοπορία που ήδη ο τόπος διαθέτει, με την πρωτοκαθεδρία του στο ναυτιλιακό στερέωμα. Το έθιμο αλλιώς, ακολουθεί και παρακολουθεί τις επαγγελματικές επιλογές των κατοίκων.

Ρίζες του εθίμου

Ειδικά η Χίος, δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα και συνάμα να εκφραστεί, να τιμήσει δηλαδή και να επιβάλει στη συνείδησή της, το υγρό στοιχείο, τη θάλασσα, με τη διττή, αλλά και πολλαπλή ιδιότητά της.

Το έθιμο των «Βαπορακιών» και οι ρίζες του, «δεν χάνονται στα βάθη των αιώνων», απεναντίας είναι μια νέα συνήθεια, μια πρωτοβουλία που καθιερώθηκε με την ενσωμάτωση του νησιού στον εθνικό κορμό, αμέσως μετά τα νικηφόρα έτη 1912-13. «Η κατασκευή των καραβιών ξεκίνησε λίγο μετά τους βαλκανικούς πολέμους όταν οι Χιώτες αλλά και οι Ψαριανοί και οι Έλληνες της Σμύρνης θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να τιμήσουν τον ελληνικό στόλο που είχε πετύχει σημαντικές νίκες σε διάφορες ναυμαχίες», επισημαίνει ο παλιός κατασκευαστής βαπορακιών ο συμπατριώτης μας Νίκος Ρωξάνας. Το έθιμο γνωρίζει αποδοχή και άνθιση κυρίως στη Χίο μετά τη μικρασιατική καταστροφή, αναστέλλεται την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναρχίσει αμέσως μετά για μια δεκαπενταετία και αναβιώνει ισχυρά με την μεταπολίτευση.
Έτσι τιμώντας το Πολεμικό μας Ναυτικό οι κατασκευαστές προτιμούν να αναπαριστούν αρχικά τα ένδοξα πολεμικά σκάφη του εθνικού στόλου, Αβέρωφ, Βέλος, Ιέραξ κλπ, αλλά με την πάροδο των χρόνων να επιλέγουν ακτοπλοϊκά ή γνωστά ποντοπόρα σκάφη.

Η κατασκευή

Οι ομάδες συγκροτούνται ανά ενορία-γειτονιά, από παιδιά, εφήβους και κάποιους μεγαλύτερους, με τους τελευταίους να αναλαμβάνουν το ρόλο του καθοδηγητή. Η εμπειρία τους αποτελεί βασική προϋπόθεση για το πέρασμα της τεχνικής, αλλά και το συντονισμό των εργασιών των παιδιών, καθ’ όλο το διάστημα έως το τέλος του χρόνου. Πολλή δουλειά, μεράκι, συνεργασία και υπομονή, είναι τα χαρακτηριστικά των μελών των ομάδων, που λόγω και του ναυτικού αντικειμένου ονομάζονται …πληρώματα. Η μικρογραφία καραβιού, μεγέθους 6 έως 7 μέτρων, θα κατασκευαστεί με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια. Τα καταστρώματα, τα κλειστά του μέρη, τα κανόνια και τα λοιπά του αμυντικά χαρακτηριστικά, θα αποδοθούν στην εντέλεια. Η ευρηματικότητα πάντως, η λεπτομέρεια και η προσέγγιση της τελειότητας παραμένουν αμείωτες στο ζήλο των παιδιών, ώστε ο στολισμός να είναι εκτός από λαμπρός και πρωτότυπος, ο φωτισμός να προσδιορίζει τον πανηγυρικό χαρακτήρα της ημέρας, το σκάφος να διαθέτει πλέον μηχανή, ενώ δίδεται και βαρύτητα στην αξιοπλοΐα του.

Μετά το διαγωνισμό και παρά το ψύχος που η 31η Δεκεμβρίου συνήθως διαθέτει, έχουμε την τύχη και τη χαρά να απολαμβάνουμε τα πρωτοχρονιάτικα βαποράκια της Χίου να περιπλέουν στο λιμάνι της.

Παινέματα και κάλαντα

Πέρα όμως από την κατασκευή, η ομάδα θα πρέπει να εστιάσει παράλληλα και στη σύνθεση των «παινεμάτων», των καλάντων που το πλήρωμα θα απαγγείλει ή και θα ψάλλει κατά τη διάρκεια της παρουσίασης στο διαγωνισμό. Τα παινέματα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της όλης διαδικασίας των Αγιοβασιλιάτικων Βαποριών, αφού κατά τη μεταφορά του καραβιού από τη γειτονιά στο κέντρο της πόλης, την περιφορά στους δρόμους και τελικά την επιστροφή, τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα περιέχουν πρωτότυπο και κάθε χρονιά ιδιαίτερο περιεχόμενο. Στη σύνταξη των δίστιχων και τετράστιχων πολύτιμη είναι η συμβολή των μεγαλυτέρων της γειτονιάς και εκείνων που έχουν το χάρισμα της σύνθεσης, οι ριμαδόροι. Οι συνθέσεις τους, σε απλό καθημερινό λόγο, χρησιμοποιούν τοπικά γλωσσικά ιδιώματα, ενώ υμνούν συνήθειες, αρχές και επικρατούσες αντιλήψεις. Θα ιστορηθούν όμως και γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, θα διατυπωθούν προσδοκίες, είτε αυτές αφορούν τη συνοικία και την πόλη, είτε ολόκληρη την Ελλάδα. Αποδέκτες θα έχουν τους γείτονες και ενορίτες, τις τοπικές αρχές, την κεντρική εξουσία.

Τα καραβάκια της δρα Στέλλας Τσιροπινά

Αστείρευτη πηγή πληροφοριών συνολικά για το έθιμο των πρωτοχρονιάτικων καραβιών, είναι η διδακτορική εργασία της εκπαιδευτικού φιλολόγου, δρα Στέλλας Τσιροπινά, που κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΙΓΕΑΣ, με γενικό τίτλο «Η θεατρικότητα των Χιακών εθίμων του Εορτολογίου / 1. Πρωτοχρονιάτικα καραβάκια –Λάζαροι». Η καταγραφή βήμα προς βήμα της διαδρομής του εθίμου, αυτό αναδεικνύεται με κάθε λεπτομέρεια στην εκατοντάχρονη ζωή του. Στην ευρηματικότητα του λόγου ενδεικτική είναι η πλοκή των στίχων, ιδίως στα κάλαντα των πρώτων ετών, που υμνούν την ηρωική συμβολή του ναυτικού στην απελευθέρωση των νησιών του Βορείου Αιγαίου:

Άγιος Βασίλης έρχεται, τώρα ’ναι αντρειωμένος κρατά τουφέκι και σπαθί και είναι αρματωμένος και μια σημαία γαλανή με σφαίρες τρυπημένη που τη φιλούν με δάκρυα οσ’ ήσαν σκλαβωμένοι

Μην ντο θαμάζεσαι Τουρκιά πως η Ελλάς είναι φτωχιά έχει και παλικάρια που κτυπούν σαν τα λιοντάρια. Έχει τα παποράκια της, έχει τα κανονάκια της μιαν ντουφεκιά να σύρει, πά’ της Πόλης το γιοφύρι.

Μετά την τραγωδία του 1922 ο Άγιος Βασίλης γίνεται πρόσφυγας και οι καλαντιστές θρηνούν:

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, χάλασε ο κόσμος κι ο ντουνιάς κι αρχή – κι αρχή καλός μας χρόνος, εξορί – εξορίστηκε ο κόσμος.

Γυρίζουμε σαν τα πουλιά και πού να φτιάξουμε φωλιά που ό-που όλο τη χαλούνε και δε θέ- και δεν θέλουν να μας δούνε.

«Από την εποχή της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στη Χίο» διαπιστώνει η Στέλλα Τσιροπινά, «μικροί και μεγάλοι καλαντιστές - κατασκευαστές ταύτιζαν τα ομοιώματα με τα πολεμικά πλοία, στα οποία είχαν εναποθέσει τις ελπίδες για την παλιννόστησή τους ενώ παράλληλα τα κάλαντά τους απηχούσαν τον ίδιο πόθο και καημό».

Εθιμικός διαγωνισμός – άμιλλα

Με την πάροδο των χρόνων, με την Κατοχή και τον Εμφύλιο τα έθιμα ατονούν, χάνονται, διατηρούνται στη μνήμη και τη νοσταλγία όσων τα έζησαν. Από τη μοίρα αυτή, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν τα αγιοβασιλιάτικα βαποράκια. Έτσι με πρωτοβουλία κάποιων φωτισμένων Χιωτών και τη συνδρομή του τοπικού τύπου, το 1977 επιτυγχάνεται η θεαματική επαναδραστηριοποίηση των κατοίκων του νησιού και η αναβίωση του «Βαπορακιών».

Το έθιμο εδραιώνεται πλέον, με κίνητρο το διαγωνισμό το βραδάκι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, στην κεντρική πλατεία ή το φουαγέ του Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου, όταν οι καιρικές συνθήκες το επιβάλλουν.

Από τα Ανθεστήρια

Η περιφορά φωτισμένων πλοίων, όπως σε άλλες περιοχές έχουμε την περιφορά εκκλησιών, μικρογραφιών, φωτισμένων πάντα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, χάνεται στα βάθη των αιώνων, τόσο που αγγίζει την αρχαιότητα. Η εργασία του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο, η οποία εκπονήθηκε το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013 και έχει τίτλο: «Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα και Παινέματα / Τα Αγιοβασιλιάτικα Βαποράκια της Χίου», πιθανολογεί ότι το έθιμο κατάγεται από το τροχοφόρο πλοίο των Ανθεστηρίων, πάνω στο οποίο εισερχόταν στην Αθήνα, αλλά και στις λοιπές ιωνικές πόλεις, ο θεός Διόνυσος με τη συνοδεία του, όπως και ότι η Χίος αποτελούσε νησί και πόλη-κράτος της Ιωνίας. Η εργασία έγινε στο μάθημα «Λαϊκή Λογοτεχνία: Σύγχρονες όψεις», με διδάσκοντα τον καθηγητή Γιώργο Κατσαδώρο.

Η κ. Τσιροπινά αποκαλεί τα πλοιάρια «ευετηριακά», όπως και ο Μέγας και συγκεκριμένα «ευετηριακά έθιμα των αγερμών».«Αγερμοί», είναι οι ομάδες των καλαντιστών, των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Θεοφανείων, αλλά και του Λαζάρου. Η λέξη «ευερτηρία» πάλι, προέρχεται από (ευ+έτος) και σημαίνει καλό έτος, καλή χρονιά. Σε αυτό το πλαίσιο τα αγιοβασιλιάτικα καραβάκια, όπως προκύπτει από την έρευνα, είναι μια συνέχεια που περνά από τη Ρώμη και το Βυζάντιο, φτάνει στις μέρες μας, και οι καλαντιστές περιδιαβαίνουν τον οικισμό, το χωρίο ή την πόλη, τα σπίτια των φίλων, των συγγενών ή των γειτόνων και σε αντάλλαγμα των παινεμάτων και των ευχών, τους προσφέρονται τα κεράσματα.

Απο τον politischios.gr/

Share:

Φέρτε τα παιδιά να μας διδάξουν τι θα πει απόλαυση

Διερωτηθήκατε ποτέ πώς θα ήταν πραγματικά η ζωή μας αν τη ζούσαμε όπως ένα παιδί; 

Τι θα γινόταν λοιπόν αν μια μέρα ξυπνούσαμε και παίρναμε την απόφαση ότι από εδώ και πέρα θα ζούσαμε τη ζωή μας όπως την ζουν τα παιδιά. 


Τι θα σήμαινε άραγε μια τέτοια απόφαση; Ίσως το ότι θα τη χαιρόμασταν και λίγο! Θα απολαμβάναμε τα μικρά, καθημερινά και -και καλά- ασήμαντα πράγματα.

 Θα λέγαμε αυτό που νιώθουμε, θα δείχναμε τα αισθήματά μας στους άλλους όπως θα έκανε κι ένα μικρό παιδί, αυθόρμητα, χωρίς ενδοιασμούς, φόβους, ανασφάλειες κι ερωτηματικά.Πόσες φορές σκέφτηκες να πεις ή να κάνεις κάτι και τελικά τίποτα δεν έκανες διότι κυριάρχησαν τα πρέπει κι ο φόβος μέσα σου;

 Ο φόβος του να εκθέσεις τον εαυτό σου στον υπόλοιπο κόσμο, να αφήσεις να δουν μέσα σου. Όχι, γίνεσαι ευάλωτος λες και μετά μπλοκάρεις. Ένα παιδί δε θα επεξεργαζόταν ποτέ αυτό που έχει να πει ή αυτό που θέλει να κάνει.
 Θα έλεγε σ’ αγαπώ και θα έτρεχε να αγκαλιάσει κάποιον που αγαπά επειδή το νιώθει, επειδή τον πεθύμησε, επειδή θέλει να δείξει στον άλλο αυτό που πραγματικά αισθάνεται. Δε θα είχε έγνοια τι θα πει ή τι θα σκεφτεί ο άλλος, δε θα ένιωθε φόβο πως δε θα βρει ανταπόκριση, ή φόβο απόρριψης.

 Θα έλεγε ένα αστείο χωρίς να σκέφτεται ότι κάποιοι μπορεί να μη γελάσουν, θα δημιουργούσε κάτι με πάθος και χαρά και θα το έδειχνε σε όλους χωρίς να σκέφτεται αν είναι όντως καλό, αν θα αρέσει, αν υπάρχουν άλλες καλύτερες από τη δική του ζωγραφιά. 

Θα έκανε χαζομάρα χωρίς αίσθημα ντροπής μήπως γελοιοποιηθεί στα μάτια των άλλων, θα ήταν αυθόρμητο κι απαλλαγμένο από τα «Οκ, μετά τι γίνεται; Και αν παρεξηγηθώ; Πώς το χειρίζομαι; Πώς το μπαλώνω; Πώς το παίρνω πίσω; Άσε καλύτερα, δεν πρέπει.» Και το αφήνεις. Στον κόσμο των παιδιών δεν υπάρχουν τα πρέπει. Γι’ αυτό τα παιδιά είναι χαρούμενα, ευτυχισμένα και πάντα κρατούν μια ελπίδα. Γιατί είναι αυθεντικά. 
Αντιθέτως με εμάς, που μεγαλώσαμε κι ακολουθούμε μόνο τα πρέπει και σπάνια αυτό που λέει η καρδιά και η ψυχή μας. Φοβόμαστε να αφεθούμε ελεύθεροι, να δείξουμε το τρελό του εαυτού μας γιατί μπορεί να μην ταιριάζει με το ρόλο του ενήλικα. 
Τι θα πει ο κόσμος; Ας πει ότι θέλει!

 Όσο δεν επηρεάζεις αρνητικά τη δική τους ζωή και ελευθερία, δε χρειάζεται να σε προβληματίζει. Και δεύτερον, μεγαλώσαμε ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να κόβουμε και να ράβουμε κομμάτια του εαυτού μας για να αρέσουμε, να ταιριάζουμε ή να φαινόμαστε σοβαροί, μετρημένοι και καθώς πρέπει όπως αρμόζει στην ηλικία μας. 
Το να αφήνεις τον αυθορμητισμό σου ελεύθερο δεν αναιρεί τίποτα από τις υπόλοιπες ιδιότητες, τίτλους και χαρακτηριστικά σου. Δε σε κάνει λιγότερο αξιόπιστο, έξυπνο, επαγγελματία, σωστό γονιό. Αντιθέτως, φανερώνει την πολυδιάστατη μορφή του χαρακτήρα σου, τη διάθεση να τσαλακωθεί, να δοκιμάσει και να ανακαλύψει. 

Τι σε έκανε χαρούμενο ως παιδί; Τι σε χαροποιεί τώρα; Μια αγκαλιά; Δώσ’ την. 
Το να εκφράσεις το ενδιαφέρον σου προς το άτομο που σ’ αρέσει; Πες το, τόλμησέ το και τι έγινε; 
Να γράψεις κάτι που τόσο καιρό ήθελες; Γράψ’ το, είναι δικό σου.
 Να τραγουδήσεις σε ένα καραόκε πάρτι το αγαπημένο σου τραγούδι ακόμη κι αν δεν έχεις φωνή; Αν σε κάνει χαρούμενο, νιώθεις ωραία, περνάς καλά, τότε γιατί όχι; 
Να κάνεις ένα ταξίδι μόνος σου; Ποιος είπε ότι οι συνθήκες πρέπει να είναι πάντα τέλειες για να έχουμε δικαίωμα στη χαρά, στην απόλαυση, στη ζωή την ίδια; 

Ακόμη κι αν όλα αυτά μπορεί να μην έχουν το επιθυμητό στο μυαλό μας αποτέλεσμα, η διαδικασία και η πορεία από μόνη της, εγγυημένα θα σε γεμίσει σαν με ομορφιά. Ενώ αν αφήσεις τα πρέπει και τους φόβους σου να κυριαρχήσουν, τότε δεν κερδίζεις τίποτα παρά μόνο μια εσωτερική απογοήτευση, καταπίεση και ένα ερώτημα τι θα γινόταν αν το δοκίμαζα; 

Σταμάτα να εστιάζεις μόνο στα αρνητικά, τους περιορισμούς, τις ενήλικες υποχρεώσεις σου, τα καλούπια και τα πρέπει. Υπάρχουν ναι, αλλά εκτός του ότι είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικά, στο χέρι μας είναι πόσο μεγάλη διάσταση θα αφήσουμε να πάρουν μέσα μας και που θα επιλέξουμε να δώσουμε έμφαση. 

Δεν είπε κανείς να αποποιηθούμε των ευθυνών μας ως ενήλικες και να αρχίσουμε να πράττουμε απερίσκεπτα, όχι, απλά να δούμε τη ζωή κάτω από ένα διαφορετικό φακό, πιο χαλαρό, πιο παιχνιδιάρικο, πιο διασκεδαστικό κι ανέμελο. 

Το παιδί που ήσουν κάποτε θα ζει πάντα μέσα σου. Άφησέ του χώρο να εκφραστεί ελεύθερα και θα εκπλαγείς κι εσύ ο ίδιος από το πόσο πολύ είχες ξεχάσει τις υπέροχες μικρές και σπουδαίες απολαύσεις της ζωής σου. Αξίζουν μια ευκαιρία, δε νομίζεις;
Share:

Το μαγικό κουμπί: Χριστουγεννιάτικο

Τα πολύ παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι ήξεραν για το μαγικό κουμπί.

Ήταν γνωστό σε όλους ότι βρισκόταν κάπου θαμένο και έτσι όλοι έλπιζαν πως μια μέρα θα είχαν την τύχη να το πατήσουν και έτσι να εκπληρώσουν κάθε επιθυμία τους.

Δεν ήξεραν όμως ότι για να μπορέσεις να πατήσεςι το μαγικό κουμπί έπρεπε να ήσουν καλόκαρδος, και πάλι, μόνο μιά σου επιθυμία θα μπορούσε να εκπληρωθεί.

Αυτό, το ήξερε μόνο ο γέρο Τηλέμαχος και το είχε γράψει στο ημερολόγιό του για να μην το ξεχάσει, μια και ήταν μεγάλος σε ηλικία. Έτσι η ιστορία του μαγικού κουμπιού έμεινε ξεχασμένη μέσα σ’ ένα παλιό σεντούκι.

Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Έξω μακριά στα δάση ο χειμώνας είχε έρθει. Μπορούσες να το νιώσεις στο παγωμένο έδαφος και να το δεις στα από καιρό πεσμένα φύλλα που κείτονταν εκεί.  Μπορούσες να το ακούσεις στο θυμωμένο βούισμα του ανέμου μέσα απ’ τα γυμνά κλαδιά των δέντρων.

Όμως στην πόλη τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εδώ δεν υπήρχε τίποτα που να θυμίζει Χριστούγεννα, εκτός από τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων και τις φωταψίες στους δρόμους που φάνταζαν ανελέητα γελοίες κάτω από τον καταγάλανο ουρανό. Οι άνθρωποι ξεγελιόνταν απ’ τη λέξη “Δεκέμβρης”, φορούσαν μάλλινες μπλούζες και παλτά και γύριζαν καταϊδρωμένοι στα σπίτια τους! Τα δέντρα, μάταια περίμεναν το ευεργετικό ξεροβόρι που θα έριχνε τα φύλλα τους στη γη….

 

Μια τέτοια ζεστή μέρα βρήκε η Πώλα το ημερολόγιο του γέρο Τηλέμαχου μέσα στο παλιό σεντούκι που βρισκόταν στη σοφίτα. Είχε πάει εκεί πάνω με σκοπό να εξαφανίσει τις αράχνες που το είχαν παρακάνει, και βρέθηκε να ξεφυλλίζει τις φαγωμένες και μισοσβησμένες απ’ το χρόνο σελίδες του ημερολόγιου που έγραφε για το μαγικό κουμπί.

Έτσι έμαθε την ιστορία του και ευχήθηκε να ήταν αληθινή.

“Πόσο θα μου άρεσε να κάνω φέτος Χριστούγεννα με χιόνι!” αναστέναξε.

Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κουδούνι. Η Πώλα παράτησε το ημερολίγο και έτρεξε ν’ ανοίξει. Στην πόρτα στεκόταν ένας σκυφτός ζητιάνος, απ’ εκείνους που γεμίζουν τις πόλεις στις γιορτές. Της μουρμούρισε κάτι παρακαλεστικά και η Πώλα έτρεξε να του φέρει κάτι.

“ Αλήθεια” -είπε, όταν πια ο γέρος είχε φύγει, “πόσο θάθελε εκείνος ο ζητιάνος να πατήσει το μαγικό κουμπί! Θα ζητούσε όλα τα πλούτη του κόσμου! “

Και βάλθηκε να σκέφτεται ποιοί άνθρωποι θάθελαν να πατήσουν το μαγικό κουμπί, και για ποιό λόγο…

 

Την άλλη μέρα είχε κιόλας ξεχάσει την ιστορία που διάβασε στη σοφίτα. Βγήκε έξω φουριόζα να κάνει τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια της.

Γύριζε πίσω στο σπίτι της καταϊδρωμένη μ’ ένα σωρό πράγματα, πατώντας βαριά στο έδαφος, όταν ξαφνικά ένα μυστηριώδες “κρικ” ακούστηκε. Η Πώλα είχε πατήσει το  μαγικό κουμπί!

Ξαφνικά, όλα άρχιζαν ν’ αλλάζουν γύρω της.

Πρώτα πρώτα, σκοτεινά σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό. Ο ήλιος χάθηκε πίσω τους αφού οι ακτίνες του τρεμόπαιξαν μια- δυό φορές.

 Άρχιζε να χιονίζει.

Ένας παγωμένος βοριάς φύσηξε και πήρε τα ξερά φύλλα των δέντρων μια βόλτα μέχρι το λιμάνι. Εκεί προσγειώθηκαν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τα κύματα άρχισαν να σκουντούν πειραχτικά τις βάρκες που σε λίγο, άρχισαν να χορεύουν τρελλά!

Οι άνθρωποι στους δρόμους έσφιξαν πάνω τους τα παλτά τους και άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για να τα ζεστάνουν. Το χιόνι δεν άργησε να απλώσει το άσπρο πέπλο του παντού.

Τα παιδιά με τις μύτες τους κόκκινες άρχισαν να παίζουν με το χιόνι με χαρούμενα ξεφωνητά. Όλοι βάλθηκαν να φτιάχνουν ένα τεράστιο χιονάνθρωποι στο κέντρο της πλατείας.

Και η Πώλα;

Με την καρδιά πλημμυρισμένη από ευτυχία παρακολουθούσε την αλλαγή του καιρού. Όταν πια άρχισε να χιονιζει….

-Ζήτω!! ξεφώνισε και πήδηξε απ’ τη χαρά της. Μονομιάς απογειώθηκε και βρέθηκε να στροβιλίζεται ανάμεσα στις νιφάδες του χιονιού. Ανέβηκε τόσο ψηλά, που μπόρεσε να δει ολόκληρη την πόλη σκεπασμένη μ’ ένα άσπρο σεντόνι. Τότε, έβγαλε από την τσάντα της τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες που είχε αγοράσει και τις πέταξε κάτω. Και εκείνες μεγάλωσαν, μ ε γ ά λ ω σ α ν, ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ και στόλισαν όλες τις στέγες των σπιτιών της πόλης.

 

Την άλλη μέρα ξημέρωναν Χριστούγεννα.

Οι καμπάνες χτύπησαν γλυκά μέσα στη μαύρη νύχτα. Η πόλη σκεπασμένη μ’ ένα σάβανο άσπρου χιονιού, άρχισε σιγά-σιγά να ξυπνάει. Οι άνθρωποι, πατώντας πολύ προσεκτικά στο χιόνι κατευθύνταν στις εκκλησιές κρατώντας φαναράκια.

Μια γλυκιά μελωδία ξεχυνόταν από κάθε εκκλησία και ανέβαινε ψηλά, πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών, πάνω απ’ τα ψηλά καμπαναριά, πάνω απ’ τα σύννεφα και τ’αστέρια και γίνονταν μια σκάλα, που ένωνε τον ουρανό με τη γη.

Άσπας Χαβιάρα εκπαιδευτικός

Υ.Γ Μην ξεχνάτε να κάνετε like στην σελίδα μας και να κοινοποιήσετε το άρθρο ε!!

Share:

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ

> Ελπίζουμε να βασιστούμε σε πιστούς αναγνώστες και όχι σε ακανόνιστες διαφημίσεις. Ευχαριστώ!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Blog Archive

Recent Posts