Φωτογραφίες από της 91 παραλίες της Χίου!!
Μία εισαγγελέας με @@@
Έφτασε και πολλοί τη βλέπουν σα Νέμεσι. Θα είμαστε άραγε τυχεροί όντως? Να λοιπόν τα βασικά, για μια Κυρία που μαγνητίζει τις ελπίδες μας >
Καρπάθια, Λουξεμβούργο, Αθήνα- 3 στιγμές από τη ζωή της:
Έχει συνηθίσει να βρίσκεται απέναντι στην εξουσία – κι όχι να την υπηρετεί.
Είναι η πρώτη Ευρωπαία Εισαγγελέας, επικεφαλής της νεοσύστατης Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας (EPPO), και εκείνη που σήμερα ερευνά μεθοδικά το σκάνδαλο-μαμούθ του ΟΠΕΚΕΠΕ, ένα σύστημα κατανομής αγροτικών επιδοτήσεων που – σύμφωνα με τη δικογραφία – εξελίχθηκε σε εργαλείο διασπάθισης κοινοτικών πόρων από ένα δίκτυο κρατικών αξιωματούχων και ιδιωτών.
Απτόητη από τις απειλές και τις προσπάθειες εκφοβισμού που κατήγγειλε δημοσίως, δηλώνει πως δεν θα επιτρέψει «να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από το πραγματικό ερώτημα: υπήρξε οργανωμένη απάτη και διαφθορά;».
Η Κοβέσι γεννήθηκε το 1973 στο Σφάντου Γκεόργκε της Τρανσυλβανίας, έπαιξε μπάσκετ στην εθνική νεανίδων της Ρουμανίας και σπούδασε νομικά στο Κλουζ-Ναπόκα και στο Τιμισοάρα, με διδακτορική διατριβή στην καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος.
Το 2006 έγινε η πρώτη γυναίκα Γενική Εισαγγελέας της Ρουμανίας – και η νεότερη στην ιστορία της χώρας.
Το 2013 ανέλαβε την Εθνική Διεύθυνση Καταπολέμησης της Διαφθοράς (DNA), μετατρέποντάς την σε φόβητρο του ρουμανικού πολιτικού κατεστημένου.
Κατά τη θητεία της, οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη δεκάδες υπουργοί, βουλευτές, «τοπικοί άρχοντες» και ο πρώην πρωθυπουργός Αντριάν Ναστάζε. Το 2016 ανανεώθηκε η θητεία της με την υποστήριξη της Κομισιόν, των ΗΠΑ και πλήθους πολιτών, όμως δύο χρόνια μετά αποπέμφθηκε ύστερα από πολιτική στοχοποίησή της από το κυβερνών Κόμμα.
Το 2020, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε πως η απομάκρυνσή της παραβίασε το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και την ελευθερία έκφρασης. Το 2019, η Ευρωβουλή την εξέλεξε πρώτη Ευρωπαία Εισαγγελέα, παρά τις αντιδράσεις της κυβέρνησης του Βουκουρεστίου.
Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ερευνά τη μεγαλύτερη υπόθεση κοινοτικής απάτης στην Ελλάδα: μια πολύχρονη πρακτική διανομής «εικονικών βοσκοτόπων», που φέρεται να αποσπούσε εκατομμύρια από τα ευρωπαϊκά ταμεία, μέσω κατανομών σε εκτάσεις που ούτε νοικιασμένες ήταν ούτε χρησιμοποιούνταν.
Το σκάνδαλο φέρεται να γεννήθηκε το 2019 να φούντωσε επί Βορίδη και Αυγενάκη.
Η έρευνα της EPPO αφορά πάνω από 40 πρόσωπα, πολιτικούς, κρατικούς υπαλλήλους, μέλη ΔΣ και συνεργαζόμενες εταιρείες. Σε βάρος τους ερευνώνται αδικήματα όπως απάτη, συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Η ίδια η Κοβέσι προειδοποίησε ότι η έρευνα δεν θα σταματήσει «παρά τις παρεμβάσεις και την παρεμπόδιση των εισαγγελέων».
Η Κοβέσι έχει βρεθεί στο προσκήνιο και για άλλες υποθέσεις: από το δυστύχημα των Τεμπών και τις πιέσεις για διερεύνηση παράνομου φορτίου, μέχρι τη διαμάχη με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τα SMS με τον CEO της Pfizer.
Η EPPO έχει απειλήσει με προσφυγή κατά της Κομισιόν, καταγγέλλοντας ότι «στραγγαλίζει» τη λειτουργία της μειώνοντας τους πόρους της, σε μια περίοδο που οι έρευνες αυξάνονται εκθετικά: 200 υποθέσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης μόνο το 2023.
Ταυτόχρονα, η Εισαγγελία της διεξάγει πολυεθνική έρευνα για απάτες ΦΠΑ ύψους 1,3 δισ., με εμπλοκή ακόμη και της Καμόρα.
Η ίδια η Κοβέσι δήλωσε: «Δεν υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι εγκληματικότητας – οι μαφιόζοι του δρόμου και οι εκπρόσωποι του οικονομικού εγκλήματος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».
Η Λάουρα Κοβέσι είναι πλέον κάτι περισσότερο από εισαγγελέας. Είναι σύμβολο μιας άλλης Ευρώπης: εκείνης που δεν φοβάται να αγγίξει τους ισχυρούς, να εκθέσει την Κομισιόν, να συγκρουστεί με κράτη-μέλη και να κατηγορήσει δημόσια διεφθαρμένους υπουργούς, ευρωτεχνοκράτες ή πολυεθνικές.
Απέναντί της, συχνά στήνονται εμπόδια: μισές αλήθειες, ψευδείς καταθέσεις, κατεστραμμένα πειστήρια, πρόθυμοι επιστήμονες και νομικές ασυλίες. Όμως εκείνη επιμένει. Και γι’ αυτό, όταν φτάνει στη χώρα σου, να ξέρεις πως κάποιος πρέπει να φοβάται. Όχι η ίδια.
Άρης Μαρουλης.
Σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα σεργιάνι στις γειτονιές του κόσμου...
Μόλις περάσεις τον πρώτο πάγκο έχεις κιόλας μπει σε άλλη διάσταση. Χωρίς στίγμα.
Ευρώπη, Ασία, ήπειροι, χώρες, πόλεις, άλλες ώρες, άλλα ημισφαίρια, ένας κοινός δρόμος.
Μια λαϊκή αγορά...
Ανακατα αρώματα μπαχαρικά, φρούτα, φαγητά, ζωηρά χρώματα, όλα στροβιλίζονται! Γεύσεις που αναδύονται από το βυθό της ύπαρξης σου που σε ταξιδεύουν στις γευστικές στιγμές της ζωής...
Κάθε φρούτο και μια ανάμνηση.
Τότε που η φέτα το καρπούζι σε παιδικά χεράκια, είχε την γεύση της ανεμελιάς.
Τα αμπελόφυλλα ήτανε ντολμαδάκια τυλιγμένα με αγάπη στο οικογενειακό τραπέζι...
Όλα γύρω ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι γεύσεων, συναισθημάτων αναμνήσεων. Χορεύεις μαζί του.
Άγνωστες φωνές, άγνωστοι άνθρωποι, διαλαλούν, πουλούν αγοράζουν...
Στις ζυγαριές πάνω στους πάγκους ζυγιάζονται όλα... Αυτά που είναι προς πώληση και εκείνα που μόνο χαρίζονται!
Ακριβές στιγμές που λάμπουν, ανάμεσα σε "φτηνά" προϊόντα...
Πετούν σαν πυγολαμπίδες. Άμα προλάβεις...
Στερεά, υγρά, καρποί της Γης και της θάλασσας, προϊόντα από αλυσίδες παραγωγής εργοστασίων. Ένα μωσαϊκό χρωμάτων, γεύσεων, αισθήσεων...
Κι εσύ μια σταγόνα ανάμεσα του που ακολουθεί την ροή στο ποτάμι της Ζωής.
Αφήνεσαι. Γίνεσαι ανάλαφρος σαν χρωματιστό μπαλόνι σε χέρια παιδικά...
Αν σε ρωτήσουν τώρα " ποιος είσαι;"...
Ο ΚΑΝΕΝΑΣ...να πεις σε όλες τις γλώσσες.
Καμία ηλικία, καμία ταυτότητα, καμία ιδιότητα.
Μήπως έχουν αυτοί που στέκονται πίσω από τους πάγκους, εκείνοι που κοντοστέκονται για να ρωτήσουν τις τιμές, αγγίζουν σαν να μπορούν να καταλάβουν αν είναι καλές οι μελιτζάνες, οι ντομάτες, τα φρούτα εποχής;
Στάσου μια στιγμή!
Κοίτα γύρω...
Ποιος είναι ο ντόπιος, ο συγγενής; Ποιος είναι ο " ξένος";
Ποιος ο υγιής, ποιος ο ασθενής; Ποιος ο χαρούμενος, ποιος ο θλιμμένος;
Ποιος ο μόνος ή ο συντροφευμένος, ποιος ο πλούσιος; Ποιος ο φτωχός;
Ποιος είναι αυτός που λύγισε από τα βάρη της ζωής και εκείνος που τα σηκώνει αγόγγυστα;
Ανάμεσα σε πάγκους με απλωμένες πραμάτειες, ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα, φρούτα, λαχανικά, ψάρια, ξηρούς καρπούς, γλυκά, είδη σπιτιού...
Ευγενικά χαμόγελα από γενναιόδωρα χείλη εναλλάσσονται με κοφτά λόγια από κουμπωμένες καρδιές.
Χάνεσαι.
Μήπως και βρεθείς.
Μήπως ανταμώσεις στο τέλος του δρόμου με εκείνους που σου λείπουν.
Τους συνοδοιπόρους σου.
Τον Άνθρωπο.
Ενα Σάββατο πρωί.
Σε μια λαϊκή αγορά.
Μια βόλτα.
Στις γειτονιές ενός άνυδρου, ερημωμένου κόσμου σε περιδίνηση
Που ακριβύνανε τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα και φτηνωσε η ανθρώπινη ζωή...
Ευγενία Κωττη.
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΗ
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΗ
Καλή βδομάδα σ΄όλους μας κι από το Άγιο Πνεύμα
φώτιση κι επιφοίτηση αυτήν εδώ την μέρα
ας έχουμε στο σκότος μας μπας και αλλάξει κάτι
για τους πολλούς και «νηστικούς» καθότι οι χορτάτοι
έχουν να φάνε και να πιουν και να κληροδοτήσουν
χρήμα, τίτλους κι ακίνητα σ΄όσους ακολουθήσουν.
Και πάμε στα ημέτερα τού εσωτερικού
και στα δελτία «ειδήσεων» που πέραν του καιρού
είδαμε χθες εις την Τι-Βί σε όλα τα κανάλια,
που λέν : «Μπράβο κυβέρνηση» ενώ τα πάει χάλια,
εφόσον όλα έχουνε τον ίδιο «χορηγό»
τον εκλεγμένο κάποτε σαράντα τα κατό!
Περήφανος και έχοντας τον Άδωνι μαζί του
μας είπε ότι πέτυχε με την κυβέρνησή του
τα φάρμακα οι ασθενείς σπίτι τους στο εξής
να τα παραλαμβάνουνε ! ! ! Κι εγώ ο αφελής
αναρωτιέμαι άραγε πώς θα γίνει αυτό;
καθότι μάλλον βέβαιο και πλέον πιθανόν
είναι για τον προστάτη του, ας πούμε ο παππούς,
να λάβει ένα φάρμακο από άλλους γιατρούς
που είναι για μια έγκυο στον μήνα της γυναίκα
κι η έγκυος αντίστοιχα λίγο πριν απ΄τη γέννα
να παραλάβει φάρμακο πί –χί για την καρδιά
που έπρεπε ν΄αποσταλεί όμως σε μια γιαγιά
που τελικά τής στείλανε κρέμα για την ακμή
που έπρεπε να στείλουνε σε κάποια νεαρή . . .
Ποιά φάρμακα στο σπίτι μας κάθεστε και μας λέτε
ο κόσμος πλέον ξύπνησε, μη λέτε ότι θέτε
εδώ ρε σείς μετάγγιση αντί σε ασθενή
μπερδέψανε και κάνανε σ΄άνθρωπο υγιή
που έτυχε και βρέθηκε σ΄ένα νοσοκομείο
ως επισκέπτης ασθενούς και μεσ’ το κυλικείο
που πήγε για ένα καφέ τον ‘πιάσαν και του ‘βάλαν
αίμα που ήταν αλλουνού και δη άλλη ομάδα . . .
Αχ βρε λαέ απίθανε, ράτσα τού «πέρα βρέχει»
τού «δε γαμείς» «ωχ αδελφέ» «πάμε κι όσο αντέχει»
φυλή τού «έχει ο Θεός» και των «σταρχιδιστών»
τού «άσε τώρα δεν μπορώ» τού «βλέπουμε λοιπόν . . . »
πολίτη τού «αύριο το πρωί» και τού «από βδομάδα»
τού «δε μας χέζεις τελικά κι εσύ μωρέ Νταλάρα»
τού «φτάνει μού τα έπρηξες» τού «ίσως» τού «μπορεί»
του « κάτσε ρε, ηρέμησε» «μη κάνεις σαν παιδί»
Έλληνα δυσπερίγραπτε γιέ της αναβολής
που έχεις ειδικότητα και πάντοτε μπορείς
να λές: «ας το για αύριο» ότι σου πουν να κάνεις
και άρπα κόλλα γενικά τελειώνεις ότι φτιάχνεις
για να αράξεις και να πεις : «. . . γαμώ το κέρατό μου
δεν το περίμενα αυτό από τον εαυτό μου,
τί κούραση είναι αυτή κομμάτια έχω γίνει . . . »
Έλληνα που εσύ ποτέ δεν φέρεις την ευθύνη
για τίποτα, ό,τι συμβεί και πάντα φταιν οι άλλοι
γιατί «αυτοί» τα έκαναν και πάλι μαύρο χάλι.
Ελλάς το μεγαλείο σου, χώρα αλλού γι αλλού
που μιά ομπρέλα ψάθινη στην άκρη του γιαλού
με δυό ξαπλώστρες νάιλον χρεώνεις όσο θες
και σαν σαμπάνια Γαλλική έφθασε ο καφές,
αν πάρουμε και σάντουιτς ; μιλάμε γάμησέ τα
όμως γι αυτό οι πιο πολλοί αφήνουν μια πετσέτα
που κάνει δυό –τρία ευρώ και σε παραμυθιάζουν
πως πάνε δήθεν για βουτιά, κι αφού κάπου αλλάζουν
μπαίνουνε στο αμάξι τους και άντε γεια χαρά
κι πάνε σε άλλο beach Bar την άλλη τη φορά!
Αυτά εν τάχει σήμερα κι από το κινητό μου
ενώ συγχρόνως «οδηγώ» το αυτοκίνητό μου
καπνίζοντας το πούρο μου, πίνοντας φραπεδιά
κι ακούγοντας τζαζ μουσική κομμάτια από παλιά.
Οι τροχονόμοι συνεχώς όλοι με «χαιρετούν»
σφυρίζουνε και σαν τρελοί τα χέρια τους κουνούν,
μάλλον μ΄αναγνωρίζουνε απ΄την αστυνομία
κι απ΄ότι βλέπω πίσω μου με φάρο και σειρήνα
έρχεται περιπολικό που μού κάνει σινιάλο
να δείτε ότι κυνηγούν σίγουρα κάποιον άλλο
γι αυτό πατάω και εγώ με δύναμη το γκάζι
τ΄αμάξι απογειώθηκε μ΄αεροπλάνο μοιάζει
ώστε να μην καθυστερώ την καταδίωξή τους
και να συμβάλω και εγώ εις την αποστολή τους
γι αυτό το «Εμμέτρως πλην σαφώς» κλείνω κάπου εδώ
και με τα δύο χέρια μου πλέον να οδηγώ
καθότι επικίνδυνο είναι να οδηγούμε
ενώ συγχρόνως γράφουμε ή και τηλεφωνούμε.
Σάτιρα - Γιώργος Ψαρέλης ένας και μοναδικός!
Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν»
![]() |
| Φώτο - Μαρία Κογιαλου!! |
Έφυγαν όλοι μα ο Άγιος Ισίδωρος και η Μαστίχα «έμειναν» στο νησί ίσως σύμβολα αιώνιας Αθανασίας μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος…
Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι ένα δέντρο κλαίει! Για να το διαπιστώσετε δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την ακριτική Χίο και πιο συγκεκριμένα το νότιο τμήμα του νησιού, τα Μαστιχοχώρια όπως λέγονται τα χωριά του νησιού εδώ που φύεται –αποκλειστικά και παγκόσμια- η μαστίχα (σκίνος-μαστιχόδεντρο) ή αλλιώς το δέντρο που κλαίει…..

Αλήθεια, γιατί κλαίει ο σχίνος κι από πότε;
Σαν πολύτιμος κρύσταλλος στάζει
απ’ τον κορμό του σχίνου η μαστίχα.
Άγιος Ισίδωρος…
250 μ.Χ. Το νησί της Χίου βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή και στο λιμάνι του νησιού είναι αγκυροβολημένο ένα τμήμα του Ρωμαϊκού στόλου. Ανάμεσα στους αξιωματικούς των πληρωμάτων είναι κι ένα νεαρό αγόρι μόλις 22 ετών, ο Ισίδωρος, γιος πλούσιου εμπόρου της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου με καταγωγή όμως από τη Χίο.
Ο Ισίδωρος έχει ασπασθεί κρυφά τον Χριστιανισμό. Προδίδεται στον Ρωμαίο Ναύαρχο, συλλαμβάνεται, τον βασανίζουν και ομολογεί την πίστη του στη νέα θρησκεία. Έρχεται ο πατέρας του από την Αλεξάνδρεια και προσπαθεί να μεταπείσει τον νεαρό Ισίδωρο να επιστρέψει στη θρησκεία τους το δόγμα των Εθνικών.
Ο Ισίδωρος μ’ όλο το νεανικό του ενθουσιασμό ναι μεν χαίρεται που βλέπει τον πατέρα του αλλά αρνείται να επιστρέψει στην ειδωλολατρία επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Κυρίου: «Παραδώσει εις θάνατον πατήρ τέκνον» (Ευαγγ. Ματθαίος) και….
Ο Ισίδωρος θα δεχτεί άγρια επίθεση από τον φανατικό ειδωλολάτρη πατέρα του, είναι δε τόσο βάρβαρα τα χτυπήματα στον νεαρό Ισίδωρο που ο σκληρός θάμνος κάτω απ’ τον οποίο τον χτυπάει ο πατέρας του θα ….. λυγίσει από τη βία που αντικρίζει και θα πονέσει και θα δακρύσει για τα μαρτύρια που βλέπει να υποφέρει ο νεαρός Ισίδωρος……
Όχι! Δεν θα λάβεις μάχαιρα,

είπε ο σχίνος.
Κι έσταξε το μυρωδάτο δάκρυ του,
αντίδωρο στη μαχαιριά που
λάβωσε το κορμί του.
Ποιήτρια: Τζένη Συρρή-Χαννάκη
Και: «Ταις προς τον Κτίστην ευχαίς σου συ εχαρίτωσας, το αποστάζον δάκρυ, εκ των σχίνων της Χίου, και τούτω σε δυνάμεις ενέθου πολλάς, διό χαίρουσα σύμπασα, ως ευεργέτην η Νήσος ανευφημεί, και προστάτην επιγράφεται».
Ήχος α΄. Των ουρανίων Ταγμάτων
Ο πολιούχος του νησιού της Χίου Άγιος Ισίδωρος μαρτύρησε το 250 περίπου μ.Χ., η μνήμη του τιμάται στις 14 Μαΐου στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στη Δυτική Καθολική Εκκλησία - όπου είναι εξίσου αγαπητός και δημοφιλής Άγιος (Sant’ Isidoro)-, μία μέρα μετά, στις 15 Μαΐου.
Σημείωση: Μαστιχοφόρος Σκίνος.
Δενδρύλλιο του γένους Πιστάκη, ιθαγενείς της μεσογείου και Κανάριων Νήσων μόνο που η ποικιλία Pistacia lentiscus varchia, κοινώς μαστιχοφόρος σκίνος της Χίου ευδοκιμεί -αποκλειστικά- στο νότιο τμήμα της Χίου και εδώ γίνεται και η συστηματική καλλιέργειά της όταν μετά από εντομές στα δενδρύλλια μία ουσία, ελαιορητίνη ουσία, παρουσιάζεται με μορφή ημιδιαφανών, υποκίτρινων και κιτρινωπών κόμβων γνωστών κοινώς με το όνομα δάκρυα της μαστίχας.
Με την φίλη μας Τασσώ Γαΐλα Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
Ενας γάμος με πάνω απο 10 μουσικους καλιτεχνες
![]() |
Πήγαμε στην εκκλησία είδα τον κ Στάθη και ήθελα να πάω να τον αγκαλιάσω, κρατήθηκα τι να του πω Σ΄ αγαπώ;; Τέλος πάντων μετά στο κέντρο τα είδα όλα !!!
Αφού δεν έβγαζα άκρη και βλέπω οτι είχε έρθει η ώρα να φύγουν έβαζαν μπουφάν , λέω πάω και οτι γίνει!!! Τι έγινε αστα να παν, με μεγάλο ενθουσιασμό πάω την πιάνω και της λέω να βγούμε μια φωτογραφία , μου λέει ναι να βγούμε, και έτσι όπως είμαστε της λέω ρε συ να ξέρεις οτι έχεις κάνει ένα μικρό χωριουδάκι να ακούει ποντιακά, πάντα το έβαζε στο MAKAO ένα μικρό μπαράκι στο μικρό μου χωριουδάκι που μένω, όταν το είχε ο Παναγιώτης ( για το Gourban se son to theleman) και που σε αγαπάμε που λατρεύουμε κτλ κτλ και αφού έχει πέσει κάτω από τα γέλια, λέει ναι οκ αλλά εγώ είμαι η Ανθούλα δεν είμαι η Πέλα..(.ουπςςςςςςς άνοιξε πόρτα να κρυφτόοοοοο τρία lol και δυο ΟΚ) Δεν θέλω να δώσω συνέχεια πως αισθάνθηκα...το έσωσε η Ανθούλα, μου λέει θέλει και η Μαρία να βγει φωτογραφία!! και βγήκαμε και όλοι μαζί, και να αναρωτιέμαι μέσα μου ποια είναι η Μαρία ;;;χαχαχαχχα την έχουμε σαν τέταρτη αδελφή μου είπε σε μεταγενέστερω χρόνο, όταν αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για τα παιδιά!! Η καταγωγής του από την Πιερία και την Γαλανόβρυση Ελασσόνας.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη όπου είναι και ο τόπος διαμονής του!
Από μικρός ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική.
στην πορεία ήρθε το τραγούδι, το οποίο όμως και τον κέρδισε!
αλλά δεν είχαν πολλά πολλά Η αιτία για να ξεκινήσει αυτό το ειδύλλιο ήταν ένας κοινός φίλος που ζήτησε ένα βραδύ από την Γεσθημανή να τον πάει σε ένα μαγαζί στα μετέωρα να δει τον κοινό τους φίλο Γιώργο και με αφορμή αυτή τη συνάντηση ξεκίνησαν να κάνουν παρέα και να έρχονται πιο κοντά.
Τόπος καταγωγής και γέννησης Θεσσαλονίκη
Από μικρή της άρεσε ο καλλιτεχνικός χώρος μίας και ζούσε μέσα σε αυτόν ( Βαρή όνομα στις πλάτες που λέμε) χωρίς όμως να έχει κατασταλάξει από μικρή τι θέλει να ακολουθήσει.
Στο σχολείο ήταν αρκετά καλή, πήγε μέχρι πανεπιστήμιο (βαλκανικών
σπουδών- πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και είχε έφεση στις ξένες γλώσσες.
Της Γεύσης (έτσι την φωνάζουν) πάντα της άρεσε το τραγούδι και τραγουδάει περιστασιακά, ποτέ
όμως δεν το ακολούθησε επαγγελματικά.
![]() |
Πασχαλινές Ευχές..
Σας εύχομαι ολόψυχα να περάσετε όμορφα τις Άγιες τούτες ημέρες. Ξεχάστε την ένταση της καθημερινότητας και των προβλημάτων και αφήστε τους ....εαυτούς σας να χαλαρώσουν για λίγο κοντά στα αγαπημένα σας πρόσωπα. Τις δύσκολες αυτές μέρες που ζούμε και για όλους εμάς, τα όνειρα και οι ελπίδες είναι αυτά που μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους, που μπορούν να μας βοηθήσουν.
Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που συνεχίζουν να ονειρεύονται, σε αυτούς που πιστεύουν στη δύναμη της αλήθειας, σε αυτούς που θα πάψουν επιτέλους να σκύβουν το κεφάλι απέναντι σ' εκείνους μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.... Ο Ιησούς Χριστός ας φέρει την Ανάσταση στη ψυχή, στο μυαλό και στην ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Μνήμες, παρελθόν, προβληματισμοί, σκέψεις.....
Αυτός ο καθορισμός είναι άρρηκτα καταλυτικός για μια ευτυχισμένη και ισορροπημένη ζωή. Με απλά λόγια, οι ευχάριστες αναμνήσεις μας προδιαθέτουν θετικά για το παρόν και το μέλλον, ενώ οι δυσάρεστες αρνητικά. Αυτό σημαίνει πως στη μια περίπτωση μας συντροφεύουν και στην άλλη μας στοιχειώνουν. Γίνεται όμως να έχουμε μόνο θετικές ή μόνο αρνητικές αναμνήσεις; Κάθε άνθρωπος φυλάσσει μέσα στην ψυχή του θετικές και αρνητικές αναμνήσεις, ανασύρει μνήμες που τον ενθαρρύνουν και τον χαροποιούν και μνήμες που τον ισοπεδώνουν και τον λυπούν.
Ανάμεσα σε αυτά που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία, μια χρυσή τομή που θα ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του. Κανείς δεν πρέπει να αφήνει ένα τραυματικό γεγονός να του καθορίζει όλη του τη ζωή, μια απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, μια προσωπική ή μια επαγγελματική αποτυχία, ένα στραβοπάτημα, μια λάθος απόφαση, μια κακή επιλογή.
Είναι αυτό που κρατά το παρελθόν ζωντανό. Κι αυτό είναι εκπληκτικό μόλις το συνειδητοποιήσεις. Ναι, γιατί θα καταλάβεις πως ουσιαστικά αυτό που σε κάνει να υποφέρεις είναι μια σκέψη και μια ανάμνηση που συμβαίνει στο τώρα.
Αδάμης - Μαγικές Σβούρες και το σουρεάλ χιούμορ του Κάρολ
«Γιατί παιδικό θέατρο; Ισως γιατί θέλω να βρίσκομαι σε μία συνεχή αναζήτηση της αθωότητας μου» απαντά στην ερώτησή μου. «Τελειώνοντας τη δραματική σχολή Βεάκη το 1992, όπως οι περισσότεροι νέοι ηθοποιοί άρχισα να εργάζομαι αρχικά σε παραστάσεις για παιδιά.
Όπως αναφέρει τα 23 αυτά χρόνια που σκηνοθετεί για παιδιά δεν έχει λείψει ούτε μία ημέρα από παράστασή του. «Προλογίζω συνήθως το έργο. Φέτος μάλιστα στην ''Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" εμφανίζομαι και επί σκηνής στο δεύτερο μέρος. Είναι πολύ σημαντική για μένα αυτή η επαφή, γιατί καθορίζει το πώς γράφω ή το πώς διασκευάζω ένα έργο για παιδιά. Γράφω σκηνοθετώντας ταυτόχρονα το έργο στο μυαλό μου. Ολα παίζουν ρόλο: το εικαστικό μέρος , η μουσική. Κάθε παράσταση κυοφορείται μέσα μου σχεδόν δύο χρόνια. Επιθυμώ για κάθε έργο να δημιουργώ το δικό του ηχοτοπίο. Για παράδειγμα στον "Σίτο Σιταράκι, αυτόν το μεγάλο μικρό" – ήταν το πρώτο έργο που έγραψα και σκηνοθέτησα το 2003 – όλο το εικαστικό κομμάτι, κοστούμια, σκηνικά κτλ, ήταν εμπνευσμένα από πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ με στάχυα. Η μουσική που διάλεξα επίσης ήταν προκλασική. Γιατί όταν η τελειώνει η παράσταση θέλω τα παιδιά να φεύγουν παίρνοντας μαζί τους και ένα "βαλιτσάκι" με αφορμή για σκέψη. Να ακούσουν νέες μουσικές, να γνωρίσουν έναν ζωγράφο. Οταν ανεβάσαμε τον "Δον Κιχώτη" ενέταξα στην παράσταση τραγούδια παραδοσιακά της Ισπανίας σε εναρμόνιση του Φ.Γκ.Λόρκα. Τώρα με την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" οι μουσικές του έργου προέρχονται από την κέλτικη παράδοση, είναι αγγλοσαξωνικά τραγούδια και κάλαντα, ό,τι δηλαδή θα μπορούσε να ακούει στην αέναη περιπλάνησή της η ηρωίδα του Λιούις Κάρολ».
Αναζητώντας την Αλίκη
Ουσιαστικά λοιπόν ο ίδιος διασκευάζει τόσο το κλασικό αριστούργημα «Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» όσο και τη συνέχειά του, «Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί», παρουσιάζοντάς τα σε μία ενιαία παράσταση.
«Πρόκειται για δύο περίπλοκα βιβλία. Το πρώτο " Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων" είναι ένα σωσίβιο που το φοράς και κολυμπάς σε μέρη που βασιλεύει ο απόλυτος σουρεαλισμός» αναφέρει. «Πέφτεις στην κουνελότρυπα και βγαίνεις σε έναν ορίζοντα όπου απλώνεται μπροστά σου ένας ωκεανός, όπου εμφανίζονται οι πιο απίθανοι ήρωες, οι οποίοι τραβούν την προσοχή σου με την προσωπική τους περιπέτεια. Μοιάζει σαν να ανοίγουν πόρτες από παντού και εισβάλλουν κάθε είδους όνειρα.
Οπως μάλιστα τονίζει ο ίδιος ήθελε να κρατήσει μία ισορροπία ανάμεσα στην παιδική ανεμελιά αλλά και στην πιο φιλοσοφική διάσταση της διάσημης αυτής ιστορίας. «Επιθυμώ να τονιστεί αυτός ο προβληματισμός του Κάρολ για τον κόσμο. Θα έλεγα ότι τον φωτίζω με ένα τρόπο. Η παράσταση θα ήθελα να είναι και μια αφορμή να "επισκεφθούν" αυτό το βιβλίο τα παιδιά, να πάρουν ένα μικρό δείγμα του τι πρόκειται να ζήσουν όσες φορές και εάν το διαβάσουν ακόμη και ως ενήλικες αργότερα. Σε αυτή την παράσταση έρχονται από παιδιά 2,5 ετών μέχρι μαθητές του Γυμνασίου και σκοπός είναι να περάσει καλά κάθε παιδί, όπως και ο συνοδός του. Τώρα που το σκέφτομαι δεν αντιδρώ στα πράγματα ως σκηνοθέτης θεάτρου για παιδιά. Αντιδρώ ως σκηνοθέτης που οραματίζεται κάτι και που οι θεατές του είναι αθώοι και αυστηροί ταυτόχρονα.
Λίγο πριν η συζήτηση μας κλείσει δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω για τα φαινόμενα μπούλινγκ στα ελληνικά σχολεία. Είναι σήμερα τα παιδιά πιο βίαια σε σχέση με παλαιότερα; «Κάνοντας 20 χρόνια θέατρο για μικρούς θεατές πράγματι τα τελευταία χρόνια συναντώ πιο ''αγριεμένα" παιδιά, γεγονός που κατά τη γνώμη μου σε πρώτη φάση οφείλεται και στις επιπτώσεις της πανδημίας στον ψυχισμό τους. Το πρόβλημα όμως είναι συνολικότερο και για τα φαινόμενα αυτά που περιγράφετε έτσι και αλλιώς οι μόνοι οι υπαίτιοι δεν είναι τα παιδιά. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι καθρέπτες της κοινωνίας μας, αυτό που βλέπουν γύρω τους μιμούνται. Μιμούνται λοιπόν την επιθετικότητα μας, την αγένεια μας. Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα. Τη δική μας εικόνα βλέπουμε επάνω τους και αυτό μας τρομάζει».
Οταν ο ταχυδρόμος μοίραζε γράμματα και οχι λογαριασμούς!
Μία μέρα ένας ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού. Μία παιδική φωνή ακούστηκε πίσω από την πόρτα να λέει:
– Αμέσως, παρακαλώ περιμένετε λίγο!
Μετά από λίγα λεπτά ο ταχυδρόμος άρχισε να χτυπά ξανά την πόρτα. Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ακούστηκε πίσω από την πόρτα:
– Αν βιάζεστε, αφήστε τα γράμματα στο χαλάκι.
Ο ταχυδρόμος απάντησε:
– Έχετε μια επιστολή που απαιτεί την υπογραφή σας. Θα περιμένω.
Ήδη θυμωμένος, ο ταχυδρόμος νόμιζε ότι θα του έλεγε κάτι. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Όλος του ο θυμός έσβησε αμέσως. Ένα κοριτσάκι με καροτσάκι, χωρίς πόδια, αλλά με γουρλωμένα μάτια, τον παρακολουθούσε. Ο Ταχυδρόμος της έδωσε το γράμμα και της ζήτησε να υπογράψει. Μετά από αυτό έφυγε. Το κοριτσάκι χαμογέλασε και είπε:
– Σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας. Καλή μέρα.
Μετά από ένα μήνα ο ταχυδρόμος συνέχισε να παραδίδει την αλληλογραφία. Κάθε φορά χτυπούσε την πόρτα και περίμενε υπομονετικά να φτάσει το κοριτσάκι και μετά έφευγε. Άρχισε να του κάνει περισσότερες ερωτήσεις: “Πώς σε λένε; Σου αρέσει αυτό που κάνεις; Έχεις παιδιά; Πόσα γράμματα πρέπει να παραδώσεις σήμερα;”
Σταδιακά ο ταχυδρόμος άρχισε να απαντά και να του χαμογελά.
Τη ρώτησε για τα πόδια της, αλλά εκείνη δεν θύμωσε και του απάντησε χαμογελώντας:
– Δεν μπορώ να περπατήσω γιατί γεννήθηκα χωρίς αυτά, ο μπαμπάς λέει πάντα ότι η καρδιά μου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια. Κάθε μήνα βάζω χρήματα σε αυτόν τον κουμπαρά και όταν γεμίσει ο μπαμπάς θα μου αγοράσει προσθετικά πόδια και θα μπορώ να περπατήσω κι εγώ.
Έγιναν καλοί φίλοι. Όταν ήρθε το φθινόπωρο οι βροχές γίνονταν όλο και πιο συχνές και σε μια καταρρακτώδη βροχόπτωση, ο ταχυδρόμος περίμενε βρεγμένος έξω από την πόρτα. Όταν έφυγε, το κοριτσάκι κατάλαβε ότι τα παπούτσια του ήταν σάπια. Την επόμενη μέρα τον είδε με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια.
Μετά από μια εβδομάδα το ίδιο.
Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο ταχυδρόμος αποφάσισε να μην πάει με άδεια χέρια και αγόρασε ένα κουτί καραμέλες, χτύπησε την πόρτα, το κοριτσάκι του άνοιξε και έλαβε το κουτί με τα ζαχαρωτά μαζί με το γράμμα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Γύρισε και στο τραπέζι πίσω της ήταν ένα μεγάλο κουτί και μερικά κομμάτια πορσελάνης. Ζήτησε από τον ταχυδρόμο να πάρει το κουτί στο σπίτι του.
– Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο.
– Νόμιζα ότι ήμασταν φίλοι, αν δεν δεχτείς, θα στεναχωρηθώ πολύ τα Χριστούγεννα.
Στο άκουσμα αυτό ο ταχυδρόμος πήρε το δώρο και έφυγε, αφού το ευχαρίστησε και του ευχήθηκε.
Όταν άνοιξε το κουτί, μέσα ήταν ένα καινούργιο ζευγάρι πανάκριβες μπότες και ένα σημείωμα: “Για τον καλό μου φίλο! Τώρα θα μπορείς να περπατάς με στεγνά πόδια”.
Τα μάτια του ταχυδρόμου άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα και συνειδητοποίησε ότι τα θραύσματα δίπλα στο κουτί ήταν από τον κουμπαρά και ότι το κοριτσάκι είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά της σε αυτό το ζευγάρι μπότες.
Την επόμενη μέρα πήγε στο αφεντικό του και του είπε:
– Κύριε, αλλάξτε μου διαδρομή. Αυτό το παιδί εγκατέλειψε το όνειρό του να περπατήσει για να βάλει παπούτσια στα υγιή μου πόδια και δεν μπορώ να τα δώσω πίσω όσο κι αν το θέλω.
Όταν το αφεντικό άκουσε για αυτή τη σπουδαία χειρονομία από ένα παιδί, οργάνωσε έναν έρανο.
Την ημέρα των Χριστουγέννων ο ταχυδρόμος χτύπησε την πόρτα, η πόρτα άνοιξε γρήγορα αυτή τη φορά, ο πατέρας βγήκε με το κοριτσάκι στην αγκαλιά του.
Δεν ήταν μόνο ο ταχυδρόμος, αλλά το αφεντικό και όλοι οι ταχυδρόμοι της πόλης.
Το κοριτσάκι χαμογελούσε και ξαφνιάστηκε με αυτό που είδε. Ο ταχυδρόμος έφερε ένα κουτί που έδωσε στον πατέρα και ένα σημείωμα στο κοριτσάκι.
Στο κουτί υπήρχαν προσθετικά πόδια για να περπατήσει το κοριτσάκι και το σημείωμα έλεγε: «Για την καλύτερή μας φίλη, τώρα θα μπορείς να περπατήσεις, αλλά η καρδιά σου είναι τόσο μεγάλη που έχει τα δικά της πόδια, έτοιμη να τρέξει για να κάνει καλό ακόμα και σε ένα ταχυδρόμο».
Επομένως…
Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, αν έχεις καρδιά γεμάτη αγάπη, χαμόγελο στα χείλη και ζεστό λόγο, οι γύρω σου θα πλουτίσουν. Δίνετε έλεος στους ανθρώπους, και κοιτάξτε τους με αγάπη!


















